🐰
#รุยคาสะ #ruikasa

🥺 #ruikasa #รุยคาสะ

ทำไม่ได้แน่เลย แต่อยากจะขึ้นไปร้องบนเวทีจริงๆนะ...แต่เสียงเราห่วยอ่ะ

ซีลีนได้งานแรกแล้ว เย่ แต่ไม่ได้เล่นเปียโน ได้ร้องประสานเสียงแทน...

ขอบคุณที่ยังมีอยู่ ไม่งั้นสิ้นชีพแน่นอน

จะเสียชีวิตในเร็วๆนี้

เราลองกินพายา ยกกระปุกเลยดีมั้ย ปวดหัวมาก

พอหันไปมองทางต้นตอของเสียงก็เจอแมวย้วยๆสีม่วงๆ จากไหนก็ไม่รู้ที่อยู่ดีๆก็เข้ามาในห้องเขา...ตอนไหนก็ไม่รู้เหมือนกันตอนนี้น่ะ มันกำลังเดินเข้ามาถูขาเขาเหมือนพยายามจะบอกให้เลี้ยงมันหน่อยแต่ว่าไม่มีทางหรอก-

"มาอยู่ด้วยกันมั้ย?"

เมี้ยวววว

(End)

"หนูลูก ย้ายห้องแล้วหรอ ป้าว่าจะทักหนูตั้งนานแล้ว แต่ก็กลัวจะทำหนูกลัวน่ะลูก"

"ครับ?"

"ก็ห้องนั้นอ่ะ คนเค้าโดนอำกันเป็นว่าเล่นเลย เข้ามาได้แปปเดียว ก็ต้องย้ายออกกันทุกคนเลย..."

คุณป้าที่อยู่ข้างห้องใหม่ของเขาเอง ดูแกจะเป็นคนใจดี แถมยังพูดเก่งด้วย

-ภายในห้อง

เมี้ยววว

?

"ก็ประมาณนี้แหละ เออจะว่าไปหอเรามีห้องว่างนี่หว่า ไว้ลองถามเจ้าของหอดูแล้วกัน เป็นยังไงเดี๋ยวบอกอีกที"

"อือ อือ เดี๋ยวเราหาแมวให้"

"ไม่ต้องเลย เราแพ้ขนแมว"

"เอมุแก พยายามจะลอบฆ่าสึคาสะป้ะ แต่เอาเลย"

"รักกูกันมากสินะ"

หลังจากนั้น เรื่องดำเนินการย้ายห้องก็ผ่านไปได้ด้วยดี เว้นก็แต่...

เปิดเทอมได้ไม่กี่วันก็ป่วยเลย
นอยมาก

แต่ที่เห็นน่ะคือดวงตาคู่หนึ่ง ที่จ้องมาที่เขาอย่างไม่วางตา สถานการณ์แบบนี้น่ะ ใครๆก็อยากให้มันผ่านไปไวๆใช่มั้ยล่ะ?

สึคาสะเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกันตัวเขากลับไปข่มตานอนเหมือนเดิม พอเริ่มเคลิ้มๆจะหลับก็ดันรู้สึกหนักขึ้นมาตรงกลางอก

มันหนักอึ้งราวกับมีก้อนหินขนาดใหญ่วางทับอยู่บนอก...

พอตัดสินใจเบิกตามองออกมา ก็พบกับชายร่างสูงที่ยืนอยู่บนอกของเขา แล้วก็เป็นแบบนี้มาตลอดท้้งคืนจนไม่ได้นอนเลย

"เล่าได้ยัง?"

"ช่าย ช่าย อยากรู้แล้วๆ!"

"คือเรื่องมันแบบ..."

หลังจากที่สึคาสะได้รีบห่มผ้าห่มพร้อมก้บข่มตานอน ไฟในห้องที่เปิดเอาไว้ก็ทยอยกันดับจนหมด แต่ก็ไม่รู้วาทำไม ทั้งๆที่ไฟดับ แต่เขากลับมองเห็นสิ่งในความมืดได้อย่างชัดเจน

ตอนนี้เขารู้แล้วล่ะว่าความรู้สึกว่าถูกมองที่ผ่านมาน่ะ ไม่ใช่แค่ความรู้สึก...ตรงมุมห้องมืดๆมีร่างสูงจับจ้องเขาอยู่ จริงๆเขาก็ไม่ได้เห็นรูปร่างของคนๆนั้นชัดเจนนักหรอก

"อีควาย มาขอลอกงานกูทั้งๆที่กูบอกให้ทำแล้วเนี้ยนะ แล้วสภาพมึงโคตรเหมือนศพเลย เจอตอนกลางคืนกูวิ่งอ่ะบอกเลย"

"นั่นสิ สึคาสะคุง สภาพดูไม่จืดเลย เมื่อคืนไม่ได้นอนหรอ?"

เพื่อนสนิทสองคนของเขาถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง...และก็ความสมเพชนิดหน่อยด้วย

"อือ เดี๋ยวเล่าให้ฟังหลังทำเสร็จ...ขอรีบทำก่อนแล้วกัน"

"เร็วเลยมึง ส่งคาบแรกนะ"

แต่เพราะโดนจ้องตลอดเวลาที่นั่งเขียนงาน แถมยังขนลุกไม่หยุดแบบนี้ ก็เลยทำให้เขาตัดสินใจว่า

"แม่งเอ้ยขนกูลุกเป็นไก่เลย รีบนอนดีกว่า หาลอกเพื่อนพรุ่งนี้แล้วกัน"

ว่าจบ มือเรียวก็ปิดสมุดลงอย่างร้อนรน ก่อนจะยัดของที่ต้องใช้ในวันพรุ่งนี้ลงในกระเป๋าของตัวเอง

ร่างโปร่งรีบขยับตัวไปอยู่ที่เตียงพร้อมกับหยิบถ้าห่มมาคลุมตัวถึงแม้อากาศจะโคตรร้อนก็ตาม ไฟในห้องก็เปิดอยู่ทุกดวงราวกับรอให้ใครมาปิดให้

พอแต่งตัวเสร็จสรรพ ตัวเขาก็รีบหยิบสมุดขึ้นมาเขียนงานเพื่อที่จะส่งอาจารย์ในวันพรุ่งนี้

หลังจากเอาผ้าม่านมาติด ความรู้สึกว่าถูกมองจากด้านนอกก็หายเป็นปลิดทิ้ง เพราะว่า...โดนมองจากด้านในแทนน่ะสิ จะย้ายหอตอนนี้ก็ไม่รู้จะย้ายไปไหนแล้ว แถมยังพึ่งย้ายมาได้แปปเดียวเอง

คงต้องลองหาแมวขาวมาเหมือนที่เอมุบอกแล้วล่ะ แต่เอาไว้ทีหลังแล้วกัน เพราะตอนนี้เขาน่ะ แค่จะเลี้ยงตัวเองยังไม่รอดเลย

ก็ยังดีที่ตอนอาบน้ำไม่ได้เจออะไร มากสุดก็ตุ๊กแกตัวเท่าบ้านที่จ้องหน้าเขาตลอดเวลา สงสัยคงต้องให้เนเนะมาจับให้แล้วล่ะน้า

หลังจากอาบน้ำเสร็จสึคาสะก็รีบเดินออกจากห้องน้ำเพื่อที่จะเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่วางไว้แถวๆด้านหน้าห้องครัวที่โดนคล้องกุญแจล็อกเอาไว้โดยเขาเอง ก็มันน่ากลัวนี่หน่า...

ถึงแม้จะไม่เคยเจออะไร...อ่า มีสิ มีเสียงคนหรือของตกอยู่ด้านในแต่ก็ไม่ได้หน้ากลัวเท่าตรงหน้าต่างหรอก

งานท่วมหัวเอาตัวไม่รอด นิ้วเรามันส้้นลงป้ะว้ะ กดไม่ค่อยถึง

ตัวเขาเองก็ได้แต่ปล่อยใจให้ไม่ไปคิดมากกับเรื่องนั้นพร้อมกับบังคับตัวเองให้รีบก้าวเท้าขึ้นบันไดเพื่อที่จะได้รีบเข้าห้อง อาบน้ำทำงานแล้วก็นอนให้วันนี้จบไปอย่างเร็วที่สุด

- ภายในห้อง

"อาบน้ำก่อนแล้วกัน จะได้รีบมาทำงานแล้วก็นอน"

แต่จะว่ายังไงดีล่ะ ตั้งแต่เดินเข้าห้องมา ก็รู้สึกเหมือนโดนมองมาตลอดเลย เวลาเขาเดินไปไหนก็จะเหมือนโดนเดินตามเพื่อที่จะคอยมองตลอด...รู้สึกไม่ดีชะมัดเลย

"งั้นสึคาสะคุง ลองเลี้ยงแมวสีขาวดูมั้ย? เค้าจำได้ว่าสึคาสะคุงเคยบอกว่าหอเลี้ยงสัตว์ได้ใช่มั้ยล่า"

"ทางความเชื่อน่ะ สีขาวเป็นสีของความศักดิ์สิทธิ์ แมวขาวเองก็อาจจะช่วยสึคาสะคุงได้น้า"

-

ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาภายในบริเวณรั้วหอพัก หางตาของเขาเหลือบขึ้นไปเห็นร่างกายสูงที่มองไม่ชัดว่าเป็นใคร แต่ที่แน่ๆคือเงานั่นยืนอยู่บริเวณหน้าห้องของเขา

พอพยายามเพ่งตามองอีกทีร่างนั้นก็หายไปซะแล้ว...

"สึคาสะคุง ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ!"

"อย่าลืมทำงานด้วยล่ะ เดี๋ยวก็โดนครูทุบเอา"

เนเนะพูดเตือนความจำอันแสนสั้นของเขาก่อนจะแยกกันกลับที่พักของตน

พวกเขาสามคนนั่งกินชาบูกันนานพอควรเลยล่ะ ส่วนมากก็คงเป็นพูดคุยเรื่องทั่วไป พูดเรื่องชาวบ้านเป็นส่วนมาก แล้วสึคาสะก็ยังได้บอกเรื่องต่างๆที่เจอให้ทั้งสองคนฟังด้วย

"ขนาดนี้แล้วย้ายหอเถอะ"

"กูพึ่งย้ายมาหอนี้ได้เดือนเดียวเองนะ"

"เสร็จสักที...เห้อ"

กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงงง!

สายโทรเข้าจาก เอมุ เพื่อนสาวคนสนิทของเขาเอง

"เอมุ มีอะไรหรอ?"

"สึคาสะคุงงงงง! ไปกินชาบูกันๆ! ร้านใกล้ๆหอสึคาสะคุงมีร้านไหนอร่อยมั้ยอ่าา? อ้ะ! เนเนะจังก็ไปกินกับเราด้วยนะ!"

หลังจากตกลงเวลากันเสร็จ
สึคาสะก็นำโทรศัพท์เสียบเข้ากับสายชาร์จพร้อมกับวางลงบนโต๊ะ การได้ไปละลายตังกับของอร่อยก็คงจะพอทำให้เขาสบายใจขึ้นล่ะนะ

สงสัยรึเปล่าล่ะว่าทำไมเขาถึงได้ต้องสั่งผ้าม่านมา? เหตุผลก็เพราะ

...

เขาจะรู้สึกว่าถูกจ้องอยู่ตลอดเวลายังไงล่ะ ไม่ใช่ว่าถูกจ้องจากบางสิ่งภายในห้องแต่เป็นบางสิ่งจากทางป่าด้านนอกนั่น ห้องของเขานั้นอยู่ชั้นสอง คงจะรู้กันอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ?

บางทีตอนเขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนดึกก็จะเจอเงาโครงหน้าของชายคนหนึ่งนำใบหน้าแนบกระจกเพื่อมองตัวเขาก่อนจะค่อยๆมลายหายไปเมื่อเขามองเห็นได้ชัดเจนขึ้น