เฮนรี่จำได้ว่าตัวเองนอนหนุนตุ๊กตาแค่ตัวเดียวก่อนหลับไป ส่วนเจ้าตัวที่เหลือกระจัดจายอยู่ตามที่ต่างๆในห้อง ไม่รู้ว่าใครเป็นคนไปหยิบมารวมกองไว้ข้างตัวเขาแบบนี้ มันก็น่ารักดีแหละ

สงสัยจะเป็นพวกอลิซที่เป็นคนถ่ายรูปส่งมา เพราะอลิซชอบตีกันกับอเล็กซ์ประจำ ดูสิ ไม่มีตุ๊กตาอยู่ข้างอเล็กซ์เลยสักตัว น่าสงสารชะมัด

เฮนรี่อมยิ้มกับตัวเองก่อนจะกดเซฟสองรูปนั้นลงเครื่อง

ขนาดตอนนอนอเล็กซ์ยังหล่อเลย

ท่ามกลางคำแซวมากมาย เฮนรี่เห็นอเล็กซ์ส่งสติกเกอร์เขินอายเพื่อกวนเพื่อนๆ ยิ่งทำให้ข้อความถูกฟลัดจนลุกเป็นไฟ

กลุ่มสโมสรคึกครื้นแบบนี้เวลามีการแกล้งกันในกลุ่ม มันไม่ได้จริงจังอะไรนักหรอก หลายคนก็โดนแซวกันในนี้บ่อยๆ

มีเพียงเฮนรี่ที่ไม่ได้โต้ตอบอะไร เขานั่งดูรูปที่โดนส่งเข้ามาในกลุ่ม

รูปเขานอนขดท่ามกลางเหล่าตุ๊กตาน้อยใหญ่รอบตัว ในขณะที่อเล็กซ์นอนหนุนแขนตัวเองหันหน้ามาทางเขา

เวลาสามทุ่ม

เฮนรี่นั่งอ่านนวนิยายเล่มใหม่อยู่บนที่นอนตัวเอง

เสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชั่นสนทนาดังขึ้นรัวจนเขาต้องละหนังสือในมือเพื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

A: อุ้ย ลืมส่งรูปวันนี้ได้ไง *ส่ง2รูปภาพ*
B: กรี๊ดดดด อะไรยังไง
C: เชี่ย กุไม่เข้าวันเดียวพลาดอะไรไป
D: นังอเล็กซ์ออกไปจากน้องเฮนรี่ชั้น ชิ่วๆ
E: ว้ายยย คู่ใหม่สโมฯป่ะจ๊ะ
F: # เฮนเล็กซ์ หรือ # เล็กซ์เฮน อ่ะเนี่ย

เฮนรี่ล้างหน้าล้างตาเสร็จเรียบร้อย ปรับลมหายใจและควบคุมหัวใจที่เต้นตึกตักของตัวเองให้กลับมาอยู่ในความสงบ

มันไม่มีอะไร

หลายคนก็นอนบนฟูกนั้นด้วยกัน

ไม่มีอะไรทั้งนั้น

ไม่มี

เข้าใจไหมเฮนรี่

บอกตัวเองย้ำๆแบบนั้นก่อนกลับเข้าไปทำงาน

โชคดีที่ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ไม่มีใครพูดถึงเรื่องตอนกลางวัน

เฮนรี่จึงทำงานได้อย่างสบายใจ

“เอ่อ…ขอโทษที ฉัน…ฉันว่าจะงีบแค่นิดเดียว ไม่คิดว่าจะเลยเวลาขนาดนี้”

เฮนรี่ที่กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอกล่าวละล่ำละลัก

“เอ้ยไม่ๆ ล้อเล่นนะ พวกฉันพึ่งขึ้นมาเมื่อกี้ สายเพราะพวกฉันเองแหละ”

“เห็นไหม พวกเธอนั่นแหละสาย ฉันกับเฮนรี่เลยรอจนหลับเลยเนี่ย”

เมื่อสองคนตั้งท่าเถียงกันอีกรอบเฮนรี่จึงรีบปลีกตัวหนีออกมาตั้งหลักจากเรื่องที่เกิดขึ้นก่อน

“ฉันขอไปล้างหน้าแปปนึงนะ เดี๋ยวกลับมา”

เฮนรี่สะดุ้งตัวลุกขึ้นนั่งแทบทันทีที่สมองประมวลผลได้

แรงสั่นสะเทือนนั่นมากพอให้อเล็กซ์ลืมตาตื่นขึ้นมาตาม

“ฮ้าววววว อ้าว เฮนรี่ตื่นแล้วหรอ กี่โมงแล้วเนี่ย”

อเล็กซ์ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจอะไรใด ๆ กับการที่ตื่นขึ้นมาข้างเฮนรี่

“บ่ายสองแล้วจ้า คุยงานๆ ลุกเลยๆ คุยเสร็จช้าโทษนายเลยนะอเล็กซ์ ตื่นสาย”

“โทษฉันคนเดียวได้ไง เฮนรี่ก็นอนอยู่กับฉัน”

อเล็กซ์ไม่หยี่ระ ซ้ำยังเอาไหล่มากระทุ้งเขาอีก

“แกถ่ายเร็วๆๆเดี๋ยวสองคนนั้นตื่น”

”โอ้ย แปปดิ แกอย่าเสียงดัง“

”เชี่ย น่ารักว่ะ ฮือออ“

เฮนรี่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายรวมถึงฝีเท้าตึงตังจนเบาะนอนสะเทือน

เขาลืมตาตื่นขึ้นมาจะดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สิ่งแรกที่เห็นทำเขาตกใจพูดไม่ออก

ใบหน้ายามหลับไหลของชายหนุ่มผิวแทนผู้มีแพขนตายาวงอนเป็นเอกลักษณ์อยู่ห่างจากสายตาเขาไปไม่กี่คืบ

อเล็กซ์!

เขาเคยบอกตัวเองว่าจะไม่เอาตัวลงไปบนฟูกนั่นเด็ดขาด นอกจากฝุ่นแล้วบางครั้งก็มีเศษขนมที่คนในสโมฯหยิบขึ้นไปทานบนนั้นด้วย

แต่พออยู่ไปอยู่มา สังคมก็หล่อหลอมให้เขาลืมรังเกียจเจ้าเบาะสกปรกนี่ไปสิ้น

เฮนรี่วางของลงบนโต๊ะตรงกลางก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนฟูกใหญ่ เขามีเวลาอีกเป็นชั่วโมงก่อนเพื่อนๆจะมาครบ

คิดได้แบบนั้นเฮนรี่จึงตัดสินใจเอนหลังลงเพื่อแอบงีบสักยกเพื่อฆ่าเวลา

เฮนรี่ทักทายเพื่อนทีมพีอาร์ที่นั่งอยู่มุมหนี่งของห้องก่อนจะตรงไปอีกมุมหนึ่งที่มีโต๊ะ โซฟา รวมถึงฟูกขนาดใหญ่ที่สามารถนอนกันได้สองถึงสามคน

ครั้งแรกที่เฮนรี่เห็นฟูกนั้นเขาค่อนข้างประหลาดใจมากทีเดียวกับการมีอยู่ของมันในห้องนี้ พวกรุ่นพี่บอกว่าพี่รุ่นก่อนๆเขาซื้อเอาไว้นั่งเล่นเมื่อนานมาแล้ว และสภาพมันก็ค่อนข้างน่าเวทนาทีเดียว

ก็เจ้าห้องนี้มันไม่ได้สะอาดเท่าไรนักหรอกนะ

เฮนรี่นัดกับเพื่อนๆเพื่อประชุมเรื่องการวางแผนเวลากิจกรรมที่คณะต่างๆจะสลับขึ้นมาใช้เวทีส่วนกลางของมหาวิทยาลัยไว้ตอนบ่ายโมงครึ่ง เนื่องจากไม่ใช่การคุยที่จริงจังนักเราเลยนัดกันที่โซนนั่งเล่นของห้องสโมสร

ตอนนี้พึ่งจะเวลาเที่ยงตรง แต่เฮนรี่ก็มาถึงแล้ว มีคนอยู่ในห้องไม่มากเพราะเป็นเวลาที่คนส่วนใหญ่กำลังหาอาหารกลางวันทานกัน

wait, talking about the vogue world did you remember this gq article??

ตั้งแต่จบงาน open house ครั้งนั้นเขายังโดนแซวไม่หยุดเลย

ชอบมาเล่าเรื่องอเล็กซ์ให้ฟังบ้างล่ะ ฝากธุระของอเล็กซ์ไว้กับเขาบ้างล่ะ งานของฝ่ายกีฬาที่ไม่เกี่ยวกับฝ่ายวิชาการสักนิดก็ยังฝากไว้ที่เขา

เวลาอเล็กซ์แวะเข้ามาทำธุระในห้องสโมฯเจ้าพวกนั้นก็ชอบทำสายตาล้อเลียนเขาจนเฮนรี่กลัวว่าอเล็กซ์จะรู้ตัวเข้าให้สักวันหนึ่ง

ก็เขาน่ะ ไม่เหมาะสมกับอเล็กซ์เลยสักนิดไม่ใช่หรือไง

—หมาบีเกิ้ลแสนรักของเขา เขาไม่กล้าใช้รูปตัวเองเป็นรูปโปรไฟล์ด้วยซ้ำ

เฮนรี่รับรู้ความต่างของตัวเองกับอเล็กซ์ดีว่าห่างไกลกันขนาดไหน ดังนั้นเขาจึงพยายามไม่แสดงออกว่าเขาคิดอะไรเกินเลยกับพ่อหนุ่มคนดัง เขากลัวด้วยว่าอเล็กซ์จะอึดอัดใจถ้าเกิดรู้เรื่องนี้เข้า

แต่พวกคนในสโมฯนี่เซนส์แรงกันเกินไปแล้ว

เฮนรี่ไม่เห็นนึกออกเลยว่าทำตัวมีพิรุธไปตอนไหน ทำไมถึงถูกคนพวกนี้จับได้

—เป็นคนดังของคณะรัฐศาสตร์เชียวล่ะ แถมมีดีกรีเป็นถึงนักกีฬาของมหาวิทยาลัยด้วย

เฮนรี่น่ะถึงจะทำกิจกรรมกับสโมฯก็เถอะ แต่ก็ไม่ได้รู้จักใครมากเท่าไร นอกจากเพื่อนในฝ่ายที่ทำงานด้วยกัน อย่างไอจีนี่เฮนรี่ก็พึ่งจะได้มาสมัครหลังจากที่รู้จักอเล็กซ์นี่เอง

ไอจีอเล็กซ์น่ะมีแต่รูปดีๆทั้งนั้นเลย ไม่ว่าจะรูปตอนไปเที่ยว ตอนเล่นกีฬา หรือรูปที่ลงกับเพื่อนๆ ส่วนไอจีของเฮนรี่ไม่มีอะไรจะให้ลงนอกจากเจ้าเดวิด—

เฮนรี่รู้จักอเล็กซ์ครั้งแรกตอนจัดงาน open house ของมหาวิทยาลัยปีที่แล้วที่พวกเราอยู่ชั้นปี 3 เขาทำงานให้สโมสรนิสิตนี่แหละ เขาทำหน้าที่ประสานงานกับคณะต่าง ๆ ส่วนอเล็กซ์เป็นคนจากนอกสโมสรที่มาช่วยงานฝ่ายสถานที่จึงทำให้มีโอกาสได้พูดคุยกันบ่อย ๆ ในช่วงนั้น

ก็นั่นแหละ อเล็กซ์ทั้งหล่อแล้วก็ใจดีขนาดนั้น ใครจะไม่ชอบบ้างล่ะ เขาน่ะชอบอเล็กซ์ตั้งแต่วันแรกที่เจอ แล้วพึ่งมารู้จากคนอื่นว่าอเล็กซ์น่ะ—

“เฮนรี่ อเล็กซ์มา”

เขาหันขวับไปทางหน้าประตูทันทีที่ได้ยินเสียงเพื่อนบอกแบบนั้น

“ล้อเล่น”

“เพซ!”

มันใช่เรื่องล้อเล่นไหมเนี่ย

“ไหนว่าไม่ได้ชอบไง”

“ก็ไม่ได้ชอบสักหน่อย แล้วนี่งานนายน้อยนักหรือไง งานวัฒนธรรมของฝ่ายศิลป์จะจัดสิ้นเดือนแล้วนี่”

เขาแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้เปลี่ยนเรื่องไป

Nicky Pookie Galitzine

Look what i got from @notowlk.bsky.social 🤩

🤵🏾✨. 💕🧑🏼‍🍳

“Aww, you guys look adorable.” Bea says as she snaps another picture just when Henry looks down at Alex and Alex is craning his neck backwards to look at Henry.
--
⛵️
comm for Ayana's fic!
Link 👇!

Somewhere when Alex was a prince and Henry was a King’s scholarship student. They met at the freshmen welcoming party.

"Henry flicks his eyes up to meet Alex’s as he licks a firm stripe up across his body, tongue dipping in each crevice and curve of his abs."
👅
--
Comic comm for @gleefulacd.bsky.social 's fic 'Rule #1: Don't Get Caught' (link⬇️)

How about these two?

แล้วเธอมีใครหรือยัง ทำไมเธอน่ารักจัง ~