ห๊าา！！😳 เรื่องพวกนั้นน่ะ——-

ㅤ
“ฉันไม่เคยมีเรื่องแบบนั้นหรอก” โอไดพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง แต่แววตานั้นกลับแฝงไปด้วยความกังวลต่อปฏิกิริยาท่าทางของอีกฝ่ายว่าจะคิดเห็นเช่นไรกับคำตอบที่ได้รับ

แต่เมื่อเขานึกไปถึงคำแก้ตัวของโนบุจิก่อนหน้านี้ที่บอกว่ายังไม่เคยมีแฟนมาก่อน รอยยิ้มอันโล่งใจก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากพร้อมเสียงแค่นขำขึ้นจมูกอย่างลืมตัว
ㅤ

ㅤ
【 Section: Pillow Talk 🛌 】

✏️ I’m writing some questions , you quote with your answer

＊สำหรับตัวละครใน 2Y และจักรวาลร่วมเท่านั้น ＊
ㅤ

ㅤ
“หาา แค่เนื้อม้าถาดเดียวยังเฝ้าไว้ไม่ได้ งานอื่นในครัวมันจะทำการอะไรเป็น ไม่ได้เรื่อง!”

“ขอโทษครับเถ้าแก่! ขอโทษครับ!!”

“ไม่ได้เรื่อง!”

เสียงเอ็ดตะโรฟาดฟันดังต่อเนื่อง ไม่ไกลจากอาณาบริเวณมัชชารสีนวลกำลังแทะเล็มเนื้ออาชาวาดลายสวยในอุ้งมือ มันกดคมเล็บขณะกัดคำใหญ่บ้างเล็กบ้างไปพลาง ขณะเงี่ยหูคลอฟังเสียงทะเลาะก่นด่าไปพลางอย่างสบายอารมณ์
ㅤ

⠀

𝐄𝐃𝐀𝐌𝐔𝐑𝐀 𝐊𝐈𝐉𝐈「枝村稀慈」
丸狐クリニック 院長 🏥
家庭医療・地域医療の専門医
#槙島の公園

⠀

คุณหมอเอดะ！🤩

ㅤ

⠀ 𝐆𝐄𝐍𝐓𝐀𝐉𝐈 𝐊𝐎𝐇𝐀𝐍𝐄 — 🐈 .
เก็นทาจิ โคฮาเนะ 源太寺心白羽
⠀
ㅤ

ㅤ

⠀ 𝐆𝐄𝐍𝐓𝐀𝐉𝐈 𝐎𝐔𝐃𝐀𝐈 —🐯.
เก็นทาจิ โอได 源太寺凰乃
⠀
ㅤ

ㅤ
ใบหน้าที่ดูเหมือนซวยแล้ว ๆ ของเธอทำเอามิสึกะเองก็ไม่กล้ารั้งเรียกไว้จนดูออกหน้าเกินไป ท้ายสุดแล้วเธอก็ปล่อยให้ลูกค้าผู้มาใช้บริการจากไปก่อนจะได้ยินคำกล่าวขอบคุณ

“ขอบคุณในความไว้วางใจมาใช้บริการค่ะ”
ㅤ

ㅤ
“ป้ายนั่นสินะคะ” มิสึกะกล่าวขณะมองป้ายติดผนังเจ้าปัญหาประกอบ “เขียนกันเหนียวไว้ในกรณีลูกค้าแน่นร้านน่ะค่ะ วันนี้คงไม่มีใครมาแล้ว กรุณาอยู่ต่ออีกสักหน่อยเถอะค่ะ”

เกินกว่าจะกล่าวจบก็ช้าไปสำหรับความว่องไวในการหยิบจับสิ่งของเก็บกลับเข้ากระเป๋า อ่านผ่านสีหน้าลูกค้าคนนี้เองก็ดูจะนึกรู้สึกผิดจากก้นบึ้ง
ㅤ
ㅤ

ㅤㅤㅤㅤ
ภาพของเธอจมจ่อกับอ่านหนังสือเป็นเวลานานทำให้มิสึกะมั่นใจได้ว่าเธอเพลิดเพลินกับหนังสือเล่มนี้มากมายเพียงไร ควรเป็นความยินดีมากกว่าจะกังวล หรืออาจเป็นเพราะป้ายติดผนังที่เขียนประดับไว้ว่า ‘พื้นที่ในร้านมีจำกัด ต้องขออภัยที่อาจบริการได้ไม่ทั่วถึง’

จริงอยู่ ที่เธอจงใจเขียนให้ตีความได้มากกว่าหนึ่งแบบและหลายครั้งมักจะโดนมองในเชิงตำหนิ
ㅤ

ㅤㅤㅤ
จริงอยู่ว่าคนแถวนี้นิยมอาหารรสชาติอ่อน ให้ดีก็ต้องคอยใช้เกลืออย่างระวังมือ

“ตายจริง ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว“ ลูกค้าคนเพียงคนเดียวในร้านและคนเดียวกันกับที่เพิ่งปิดหน้าหนังสือพูดขึ้น “ต้องขอโทษที่อยู่รบกวนค่ะ“
ㅤ

ㅤㅤ
ทีแรกก็กังวลใจที่เลือกมาอยู่ถึงชั้นสาม ลูกค้าหลายคนคงนึกถอดใจกับความสูงชันของขั้นบันได แต่เธอก็มีเหตุผลจำเป็นส่วนตัว หลาย ๆ อย่างยังต้องใช้เวลาเพื่อให้ตัวเธอเองได้ปรับตัว

มิสึกะคลายปมห่อผ้าลายตารางสีชมพูอ่อน หยิบดอกกระเจี๊ยบที่แห้งจนได้เวลาเหมาะสม อีกเดี๋ยวเธอจะล้างให้สะอาดอ่องแล้วใช้เป็นดาวเด่นของงานในวันพรุ่งนี้
ㅤ

ㅤ
『 御使の物語 』 • #槙島の公園 ✿
ーーーーーーーーーーーーー

กระดาษพลิกไปมาอยู่สองสามหน ตามมาด้วยจังหวะการดีดตัวจากหน้าหนังสือสองฝั่งกระดาษมาบรรจบกัน . . .

ฟังเสนาะหูเสียจนแล่นเข้าโสตประสาทได้ไวกว่าบางครั้งที่ลองฟังอย่างตั้งใจ ความเงียบนำมาซึ่งความสงบใจ จะว่าอย่างไรดี เธอใช้เวลาพอสมควรกว่าจะทำตัวให้ชินกับความสงบเงียบเชียบของถนนเส้นนี้
ㅤ
ㅤ

ㅤ ㅤ
“ขอแค่ได้รับโภชนาการที่เพียงพอ เมนูที่ทำไม่ต้องซับซ้อนเกินไป เป็นเมนูง่าย ๆ ที่ใช้วัตถุดิบที่เตรียมล่วงหน้าก็พอจะทำทัน…”

มิสึกะพูดด้วยสีหน้าผ่อนคลาย หลังทั้งคิดในความเป็นไปได้หลาย ๆ อย่าง เธอจึงย้ำคำตอบตัวเองด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นขึ้น

“ถ้าแบบนั้น คิดว่าน่าจะพอไหวอยู่จ้ะ”
ㅤ

ㅤ ㅤ
มิสึกะย่อมเข้าใจถึงความลำบากของเด็ก ๆ เมื่อประสบปัญหาเช่นนี้ เธอเหม่อคิดอยู่นาน จนคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะถอดใจยอมแพ้แล้ว แต่เมื่อเห็นนัยน์ตาอันเป็นประกายแห่งความหวังและจิตใจซึ่งเปี่ยมล้นด้วยความตั้งใจไม่ย่อท้อ ซึ่งสมกับเป็นนักกีฬาโรงเรียน
ㅤ

ㅤ ㅤ
มันต่างกับกรณีพิเศษอย่างการโกหกว่าร้านยังเปิดและจำใจต้อนรับลูกค้านอกเวลา…หากเธอปฏิเสธ เธอจะดูเป็นชาวเมืองที่ไม่ให้ความร่วมมือและเป็นตัวการตัดกำลังการผลักดันกิจกรรมในรั้วโรงเรียน

“เอาอย่างไรดีนะ” เธอพูดพึมพำขณะใช้ความคิดอยู่กับตัวเอง
ㅤ
ㅤ

ㅤ
แถมใจเองก็ไม่อยากรบกวนใครและถนัดการลงมือทำเอง นั่นเลยเป็นเหตุให้บอกปัดไปเสียทุกครั้ง

แต่ครั้งนี้ต่างออกไป เพราะคำว่า ‘คุณนิชิคาว่าไม่ว่าง’ ความน่าเห็นใจกลับสะกดใจเธอไว้ เป็นเรื่องน่ากังวลทีเดียว สำหรับนักกีฬาที่ขาดคนคอยดูแลเรื่องการกิน เพราะอาหารถือเป็นกำลังหลักสำหรับการซักซ้อม

นี่ถือเป็นสถานการณ์ที่ยังตัดสินใจไม่ได้ในทันที
ㅤ
ㅤ

ㅤ
ขอให้ทำเมนูในแบบที่ตนเองไม่เคยจินตนาการถึงว่าวันหนึ่งจะได้ทำ สารพัดสารพันเกินกว่าจะเข้าใจได้ว่าผู้คนมีภาพจำของร้านโมริโมโนะเช่นไร

ส่วนใหญ่เธอจะพิจารณาอย่างถี่ถ้วนก่อนตัดสินใจว่าจะรับหรือไม่รับ เพราะลำพังเธอยังต้องดูแลร้านตัวคนเดียว จะมีบ้างบางครั้งที่นางาเสะจังแวะมาช่วยหลังเลิกเรียน แต่ก็ไม่ได้อยากได้ลูกมือหลักเพิ่ม
ㅤ

ㅤ
เมื่อฟังจบเธอก็ตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ ว่า “อย่างนั้นเหรอ“ และเริ่มคิดถึงภาพรวมคร่าว ๆ อย่างการเตรียมวัตถุดิบที่มีคุณค่าทางโภชนาให้พอในแต่ละวันของเด็กวัยนี้

เป็นเรื่องปกติของคนทำร้านอาหาร ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจเมื่อมีใครสักคนขอให้ช่วยเตรียมอาหารให้ หลายครั้งเธอมักได้รับคำเชิญให้ออกไปทำอาหารนอกสถานที่
ㅤ
ㅤ

ㅤ
อีกฝ่ายน่าจะมีธุระสำคัญ เธอคิดเช่นนั้น แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยทักสักคำ อีกคนกลับเป็นฝ่ายเลือกคลายความสงสัยด้วยตนเอง มิสึกะอยู่ในท่านำมือทั้งสองข้างมาประสานกันไว้ระหว่างหน้าท้องแสดงถึงความตั้งใจรับฟังเรื่องของอีกคน

ดูเหมือนชมรมเบสบอลกำลังตกที่นั่งลำบาก พวกเขาได้รับวัตถุดิบของสดจากชาวเมืองมาจำนานมาก แต่ไม่รู้จักวิธีการนำมาปรุงเป็นเมนูอาหารที่เห็นสมควรจึงมาขอร้องให้เธอช่วย
ㅤ

ㅤ
ทำให้เธอสลัดความกังวลก่อนหน้านี้ไปได้ชั่วครู่ ผู้มาเยือนอาจเป็นลูกค้าที่ตั้งใจจะมาถามว่า ยังสามารถสั่งได้อยู่ไหม แต่ตอนนี้เธอเก็บอุปกรณ์ทุกชิ้นเรียบร้อย มิสึกะหนักแน่นกับตัวเองว่าตอนนี้ร้านปิดแล้ว

ㅤหล่อนขยับตัวเตรียมบอกออกไปเต็มที่ แต่เมื่อเห็นยูนิฟอร์มชุดกีฬาเบสบอลและสัญลักษณ์ตราโรงเรียนอันเป็นเอกลักษณ์ที่รู้ได้ทันทีว่าเป็นเด็กจากอุเอฮาระไฮ
ㅤ

ㅤ
ถึงเวลาต้องเตรียมวัตถุดิบของฤดูใบไม้ร่วงเผื่อเอาไว้ การเตรียมเมนูร้านสำหรับสัปดาห์ที่ยังมาไม่ถึงถือเป็นความจำเป็นที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ แม้เธอจะเขียนตารางขั้นตอนทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้ล่วงหน้า แต่ความกังวลทั้งเรื่องของความสดใหม่และปริมาณวัตถุดิบยังคงสร้างความกลัดกลุ้มไม่หาย

ตอนนั้นเองจึงสังเกตเห็นว่ามีคนอื่นนอกจากเธออยู่ในร้าน
ㅤ

ㅤ
ㅤ

ㅤㅤ
เธอใจเป็นสุขเสมอที่ได้หยิบมันมาประกอบอาหารหรือคอยจะใช้เป็นดาวเด่นในถ้วยเครื่องเคียงให้คุ้มค่ามากที่สุด รู้สึกราวกับว่าเพิ่งจะตรวจดูใบคำสั่งซื้อจากบริษัทของสดที่ใช้บริการประจำไปเมื่อไม่กี่วันนี้เอง เธอหยิบใบคำสั่งซื้อของสดจากขึ้นมาพินิจก่อนจะเหลือบสลับไปดูตัวเลขบนปฏิทิน
ㅤ

ㅤ
มิสึกะเก็บอุปกรณ์ครัวกลับเข้าที่พลางคิดคำนึงถึงความเปลี่ยนแปลงต่าง ๆ ทั้งความตื่นเต้นซึ่งกำลังพรั่งพรู อีกทั้งใจหายจากความน่าเสียดาย เมื่อสัปดาห์นี้จะเป็นสัปดาห์สุดท้ายที่เธอจะได้เพลิดเพลินกับการใช้เวลาล้างผักคิคุนะและหั่นมันทุกเช้าก่อนเริ่มเปิดร้าน
ㅤ