ปิ่นก็ทักมาถามว่าเปนไง เห็นเงียบๆไป ไม่มาเล่าไรเลย คือไม่ใช่ว่าไม่มีปัญหานะ ชีมีแต่ชีไม่อยากเล่า 5555 ชีไม่อยากปล่อยพลังลบ บวกกับบางเรื่องก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แค่จุกจิกกวนใจ แต่ช่างแม่งได้ดีขึ้น ก็เลยไม่เห็นความจำเปนที่จะต้องเล่า ฟีลปล่อยๆผ่านไปเหอะ ยิ่งพูดถึงก็ยิ่งนึกถึงมันอะ ละไม่อยากนึกถึงสิ่งแย่ๆ ก็เลย leave it at the workplace, don’t want to carry back to my home.

คนคุยก็ไม่มี เลิกคุยไปละ แฟนก็ไม่มี สรุปเลยนะ เหงาแหละ 55555555555 ไม่มีคนให้เล่าเรื่องอะไรให้ฟังเลย และก็ไม่มีเรื่องจะเล่าด้วย เอาจริงชีวิตน่าเบื่อๆแบบนี้แหละที่ควรจะเปน ความน่าเบื่อ เรียบง่ายไร้ดราม่านี่คือความสงบสุขของชีวิตละ

แบบงานก็ไม่ค่อยมีไร ไม่มีดราม่าแบบที่เก่า รสชาติแบบแกงจืด ส่วนที่เก่าฟีลต้มแซ่บ พอมาอยุ่นี่จืดชืดไปเลย ก็ดีแหละไม่ปวดหัว แต่งานไม่จอย

ชีวิตจืดชืดมากจนอ่อม 5555 เด่วนี้ไม่ค่อยลงรูป เพราะไม่ค่อยได้ไปไหน ล่าสุดไปเจอต้น ชั้นก็ไม่ได้ถ่ายรูป ไม่ได้บอกใครด้วยว่านัดเจอกัน พอมีคนถามว่าสบายดีมั้ย ก็แอบคิดนานอยุ่ 5555 รวมๆมันก็ดีแหละ แต่มันเปนฟีลแบบไม่ทุกข์ไม่สุข เปนสภาวะว่างเปล่า บรรยายครสไม่ถูก มันหม่นๆอะ

ชั้นหงุดหงิดมากจริงนะ เหตุการณ์วันนี้ยิ่งทำให้อยากลาออก

Big annoucement วันนี้ทำเอาวุ่นวายแต่เช้า ถ้าชั้นอยุ่ตปทบ้าง งานจะเข้ามั้ยหรือต้องเปนคนสแตนบายทำงานอยุ่มั้ย

หมดมู้ดจะออกกำลังกาย มู้ดหางานใหม่เท่านั้น ลำไยความคอนเซอเวทีฟของบอ

อารมณ์ไม่ดีสุดๆเลย

ตื่นเช้ามาด้วยครส ไม่อยากทำงานอีกแล้ว

ถึงแม้มันจะผ่านไปนาน
ไปนมยังตรมตอนนี้
เพราะฉันมีเพียงเธอคนเดียว
ไม่ลืมไม่เลือนหายไป

จะข้ามเส้นก็ไม่กล้า จะตัดขาดกันไปเลยก็ทำไม่ได้ เลยเป็นได้แค่เส้นขนาน

คุณขีดเส้นกั้นให้เราเป็นแค่เพื่อน ไม่ยอมให้เราข้ามเส้น แต่เราก็ยังคงวนเวียนอยู่ในชีวิตกันและกันแบบห่างๆอย่างห่วงๆ จะตัดเพื่อนกันไปเลยก็ได้ แต่คุณก็ไม่ทำ เลือกทำเหมือนว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา หรือความเป็นเพื่อนมันมีค่ามากเกินกว่าจะตัดขาดกัน? เลยเลือกที่จะเก็บกันไว้ในชีวิตแบบนี้

สายสัมพันธ์บางๆระหว่างเราที่มีชื่อเรียกว่า “เพื่อน” มันเชื่อมโยงเราเอาไว้ ก็ได้แต่สงสัยว่าจะมีวันที่เส้นสายนี้ขาดลงแล้วหายจากกันไปเลย หรือจะมีวันที่ชื่อเรียกจะถูกเปลี่ยนมั้ยนะ

เราจะตัดขาดจากกันได้จริงๆปะ รู้จักกันมา 10 ปีละอะ มีช่วงที่หายจากกันไป มาๆไปๆ ตามแต่สถานการณ์ชีวิตจะบันดาล แต่ทุกครั้งที่กลับมาติดต่อกัน ก็ต่อกันติดได้ไวเสมอเลย ทำไมนะ

ดาวนับร้อยนับพันจะไกลกี่ปีแสง

เราวนกลับมาเจอกันอีกครั้งเพื่ออะไรนะ ถ้าสุดท้ายเส้นทางเรามันไม่มีทางบรรจบกันได้

ชีเปนแบบนี้อีกละ ชอบทำคนสับสน อ้ยยยย

คาใจอะ ถามเหมือนจะชวนกินข้าวเย็นด้วย แต่พอเราบอกว่ามีธุระเสดทุ่มนึงจะรอมั้ย ก็ไม่รอ งงอ่าาา ละจะถามขึ้นมาทำไม

รวมๆก็ยังชอบเรื่องนี้อยู่ดี ชอบการเล่าเรื่อง ชอบเมสเสจที่ต้องการสื่อ

ส่วนตัวละครที่เป็นพลเมืองที่ออกมาตอนท้าย เราว่าน่าสงสารนะ เพราะไม่กล้ากลับไปใช้ชีวิตต่อในโลกจริง แต่จะให้เดินทางไปสู่ความตายก็กลัว เลยติดอยู่ในโลกตรงกลาง ไปไหนไม่ได้ เหมือนคนมีบ่วงอะ

ถ้าเราไม่สู้ ไม่พยายาม ชีวิตก็ไปต่อไม่ได้อะ ในหลายๆซีนดูแล้วคิดตามเลยว่าการมีชีวิตไม่ง่ายเลย แต่คนเราก็พยายามต่อสู้ฝ่าฟันเพื่อให้ได้มีชีวิตอยู่ เพราะชึวิตคือการดิ้นรน แม้มันยากลำบาก จะทุกข์ แต่มันก็มีช่วงที่มีความสุข มีช่วงเวลาที่สวยงาม นี่ล่ะมั้งเหตุผลของการมีชีวิตอยู่

เข้าใจเมสเสจของเรื่องนะ ที่พูดถึงการมีชีวิตอยู่ ซึ่งทำดีเลยแหละ แบบการใช้ชีวิตจริงๆก็ไม่ต่างจากการเล่นเกมหรอก มีปัญหาให้เราคอยแก้และฝ่าฟันอยู่เสมอ ฟีลเอาชีวิตรอดไปทีละด่าน บางด่านง่าย บางด่านยาก บางด่านต้องใช้สติปัญญาเยอะหน่อย บางด่านก็ต้องลงแรงเยอะ บางด่านต้องต่อสู้กับจิตใจ บางด่านผ่านไปไม่ได้ด้วยตัวคนเดียว ต้องอาศัยคนอื่นด้วย สะท้อนชีวิตจริงสุดๆเลย

ส่วนอิบันดะนี่ให้เลยที่สุดของความอิหยังวะ ดึงคนมาเล่นเกมเพื่อความบันเทิงของตัวเอง แกเปนใครเอ่ยย มาชี้เปนชี้ตายคนอื่น เข้าใจว่าคนที่จะเข้าไปใน borderland ได้ต้องเฉียดตาย แต่กับบางคนนี่ไปหลอกเค้ามาสัมมนาแล้วฆ่าทิ้งเฉยๆ เบียวมากสู ละพอชนะเกมได้ก็ยังไม่ฟื้นอีก งงตาแตก สรุปเล่นเกมเพื่ออะไรนะ

หมกมุ่นอะเข้าใจนะ ที่ลูกศิษย์ตายมันคงฝังใจ แต่ไม่ควรลากคนอื่นไปตายด้วยปะวะ ละชีกลับไปกลับมาสุด เด่วอยากตายเด่วไม่อยากตาย อิหยัง ไหนจะพิการขาแต่ผ่านด่านเกมที่ไม่น่าจะรอดได้ ไม่เมคเซนส์เลยย ขัดใจริวจิสุดๆ

Alice in borderland ซีซั่น 3 มันแอบเนือยอะ มีช่วงที่ยืด ซีนอิหยังวะ การกระทำแปลกๆของบางตัวละคร เลยไม่ค่อยชอบเท่าไร ถามว่าสนุกมั้ย ก็สนุกนะ ตามสไตล์อลิซ แต่ไม่อิน เพราะไม่เกทในการกระทำอะ ทั้งอุซางิ ริวจิ บันดะ งงมากก อุซางินี่เข้าใจนะว่าอยากเจอพ่อ ชีดูมีปหทางจิตใจ ชีควรไปพบแพทย์ ไม่ควรกลับเข้าไป เพราะชีก็ดูจำเรื่องในโลกนั้นได้ตอนอยู่ที่โรงแรม ส่วนริวจินี่ก็หมกมุ่นกับความตาย-