“ระวัง…“

”ไป!!“

ทันทีที่เสียงประกาศดังขึ้นมือของเธอก็กดนาฬิกาจับเวลาในเวลาเดียวกัน ตาสีอำพันจับจ้องไปยังม้าทั้งสองอย่างไม่วางตาเพื่อสังเกตการวิ่งของทั้งสองคนโดยที่อีกมือก็จับกล้องส่องทางไกลเตรียมไว้สังเกตในช่วงที่ห่างออกไป

มิโอะพยักหน้าตอบริออนเบาๆก่อนจะหันไปมองม้าขาวที่ดูเหมือนจะยืดกล้ามเนื้อเรียบร้อย อีกทั้งยังลองเหยียบๆหญ้าอย่างสนุกสนานและตั้งท่ารอให้เริ่มอยู่ด้วย

“อืม ถึงคราวนี้จะไม่ได้ใช้เกท แต่ก็มาลองดูกันเถอะ“

มือเล็กกระชับนาฬิกาจับเวลาไว้พร้อมกับเดินออกมาจากลู่วิ่งเพื่อเปิดทางให้ทั้งสองได้เตรียมออกวิ่ง

”ถ้างั้นทั้งสองคนประจำที่…“

“อ่านใจ? ฮะๆๆ น่าสนใจดีนี่”

มิโอะหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะมองสาวม้าตรงหน้าอย่างพิจารณา

“อืม~เหมือนเคยเห็นหน้ามาก่อน…แต่ดูแล้วน่าจะไม่ใช่เด็กวิชาฉัน…เธอคงเป็นเด็กปี2ไม่ก็3แล้วก็้เป็นสายวิ่งระยะสั้นงั้นสิ?

“หึๆ ความมั่นใจเต็มเปี่ยมแบบนี้น่าเป็นEnd Closerนะเนี่ย~”

มิโอะหัวเราะในลำคอพร้อมกับกอดอกมองไปยังสาวม้าตรงหน้า

“ถ้าเธอเจอเพชรที่น่าเจียระไนอยู่ข้างหน้าเธอจะรอที่จะคว้ามันไหวเหรอ?นั่นล่ะฉันล่ะ”

รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆกว้างขึ้น แววตาที่เคยนิ่งเฉยกลับเปี่ยมไปด้วยประกายไฟที่โชติช่วงจากภายใน

“แถมวิ่งดินด้วย ฉันไม่เสียใจซักนิดที่ได้เจอและชวนเธอในวันนี้เลยล่ะ เอกเซล เบลซ”

(END)

“และข้อ2…ฉันอยากให้ซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเธอเอง ถ้าวิ่งแล้วสนุกก็บอกสนุก เจ็บใจก็บอกเจ็บใจ ฉันจะได้ประเมินถูกว่าควรจะช่วยพัฒนาเธอไปในทางไหนต่อ…แน่นอนว่าฉันภาวนาให้พวกเธอจะได้สนุกกับการวิ่งนะ”

นิ้วชี้ที่เหลือถูกหักลงเมื่อพูดกฎ2ข้อครบแล้ว

“ พอจะยอมรับกฎ2ข้อนี้ได้มั้ย?”

(1)

“จริงสิ ลืมยืนยันเรื่องสำคัญไปเลย“

เมื่อนึกได้มิโอะก็ดีดนิ้วก่อนจะชูสองนิ้ว

”ก่อนเข้าทีมฉันคงต้องบอกเรื่องนี้ ทีมมีกฎที่อยากให้รักษาซักสองข้อนะ“

“ข้อแรกเพื่อสุขภาพที่ดีฉันอยากให้ไม่ฝืนตัวเองมากเกินไป ถ้าเหนื่อยก็พัก ถ้าเมื่อยก็บอก ฉันจะนวดให้เอง และถ้าเป็นไปได้ก็ประเมินสุขภาพตัวเองอยู่ตลอดและบอกฉันด้วย“

นิ้วกลางค่อยๆถูกหักลง

“วิธีที่สองน่าสนใจดีนี่~”

มิโอะใช้ศอกสะกิดเคนโกเบาๆเชิงแซวเล่น

“เรื่องนั้นไว้ไปตกลงกับอีก2คนในทีมละกัน หรือจะลองชวนคนใกล้ตัวที่คิดว่าเหมาะกับทีมดูก็ได้นะ”

เธอหัวเราะในลำคอพร้อมกับยิ้มบางๆก่อนจะนึกบางอย่างได้

”จริงสิ ถ้าตกลงจะเข้าทีมจริงๆ ไว้มาหาจารย์ที่ห้องพักครูตอนที่ว่างหน่อยนะ มากรอกเอกสารทีมน่ะ“

(END)

“และข้อ2…ฉันอยากให้ซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเธอเอง ถ้าวิ่งแล้วสนุกก็บอกสนุก เจ็บใจก็บอกเจ็บใจ ฉันจะได้ประเมินถูกว่าควรจะช่วยพัฒนาเธอไปในทางไหน แน่นอนว่าฉันภาวนาให้พวกเธอสนุกกับการวิ่งนะ”

สายตาสีอำพันที่สะท้อนความจริงจังมองลึกไปยังดวงตาสีทับทิม

“ พอจะยอมรับกฎได้มั้ย?จะเก็บไว้ค่อยๆคิดก่อนตัดสินใจก็ได้นะ จารย์ไม่รีบ“

พูดจบก็หันมาจิบเอเนอร์จี้ดริ้งค์อย่างสบายใจเฉิบ

(1)

“อืม~ถ้าเรื่องเอกสารก็มากรอกที่ห้องพักครูก็ได้นะ ส่วนทีม…”

มิโอะยกเครื่องดื่มในมือขึ้นดื่มก่อนจะผละมาชู2นิ้ว

“มีกฎ2ข้อที่อยากให้รักษาหน่อย”

“ข้อแรกเพื่อสุขภาพที่ดีฉันอยากให้ไม่ฝืนตัวเองมากเกินไป ถ้าเหนื่อยก็พัก ถ้าเมื่อยก็บอก ฉันจะนวดให้เอง และถ้าเป็นไปได้ก็ประเมินสุขภาพตัวเองอยู่ตลอดและบอกฉันด้วย“

“ฮะๆ นั่นสินะ…ถึงดรีมจะเหมือนหวยล็อคก็เถอะ”

มิโอะมองนาฬิกาจับเวลาก่อนจะเดินไปที่ตู้กดน้ำก่อนจะกดน้ำเกลือแร่มา2ขวดและใส่ในกระเป๋าเสื้อไว้พลางเหลือบมองเด็กสาวไปด้วย

“ดูเหมือนว่าสภาพจะพร้อมมากเลยนะเนี่ย”

เธอเดินกลับมาดูสาวม้าผมดำที่กำลังวอร์มอัพอยู่ก่อนจะหันไปหาต้นเสียงเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้

“มาแล้วเหร—รองเท้านั่นมันอะไรกันน่ะ!?”

“อา!!ทางนี้ก็ฝากตัวด้วยนะ กลิ้นท์”

มิโอะโค้งหัวให้กับอุมะตัวน้อยตรงหน้า แววตาเธอเป็นประกายขึ้นมาอย่างมีความหวังเมื่ออีกฝ่ายดูจะตอบรับข้อเสนอ

“ไม่ว่าเป้าหมายต่อจากนี้จะเป็นอะไรฉันและทีมจะช่วยดันหลังเธอให้เต็มที่เอง มาวิ่งให้สนุกกันเถอะนะ กลิ้นท์”

พูดจบมือเรียวก็เผยออกมาจากแขนเสื้อยาวเพื่อจับมือกับคนตรงหน้า

“ฮะๆๆ ค่อยๆคิดไปก็ได้ เธอเองก็เพิ่งเข้ามาเรียนที่นี่เองนี่“

มิโอะหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะหยิบเหรียญในกระเป๋าออกมาใส่เข้าไปในตู้กดน้ำและน้ำชามะลิกับเอเนอร์จี้ดริ้งค์ออกมา

”เอ้านี่”

พูดจบก็ยื่นชามะลิไปให้สาวม้าที่นั่งอยู่ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ

“ถ้ายังไม่รู้ว่าอยากทำอะไร หรือเป้าหมายคืออะไร…เรามาลองหาไปด้วยกันได้นะ”

มือเล็กค่อยๆเปิดกระป๋องเครื่องดื่มที่ซื้อมา

(END)

พูดจบก็แกะลูกอมอีกเม็ดมากินเองบ้างอย่างสบายอารมณ์

“หรือถ้ายังไม่รู้เป้าหมาย เราจะมาค่อยๆหาไปด้วยกันก็ได้นะ อาจารย์พร้อมจะช่วยเสมอถ้าเธอต้องการ“

มิโอะมองไปที่อุมะตัวน้อยด้วยสายตาที่ซื่อตรงและยิ้มบางๆให้อีกฝ่ายสบายใจได้ ไม่มีอะไรต้องกังวล

(1)

“งั้นเหรอ”

มิโอะมองเด็กตรงหน้าก่อนจะเสกลูกอม(ที่จริงๆเธอก็แค่ซ่อนมันไส้ในแขนเสื้อ)ออกมายื่นให้กลิ้นท์

“การส่งของก็เหมือนกับการส่งมอบความสุขให้กับผู้คน เธอสนุกกับมันรึเปล่าล่ะ?“

”บางทีเหตุผลอาจจะไม่ใช่อะไรที่ยิ่งใหญ่อย่างต้องชนะเสมอไปก็ได้…การมีสุขภาพที่แข็งแรง การมอบความสุขและแรงบันดาลใจให้ผู้อื่น หรือก็แค่สนุกที่ได้ทำมัน นั่นก็นับว่าเป็นเหตุผลที่ดีมากพอแล้วล่ะที่จะออกวิ่ง”

(ชิลฮะชิล~)

“อา!!ได้อยู่แล้ว เรามาหาวิธีที่จะทำให้เธอเข้าเส้นชัยได้เร็วที่สุดกันนะ เคนโก”

เมื่อเห็นว่าสาวม้าร่างสูงโค้งให้ก็ยื่นมือไปตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆ ความร้อนแรงในจิตใจของเคนโกนั้นทำเอามิโอะอดยิ้มกว้างขึ้นไม่ได้ด้วยความตื่นเต้นที่จะได้ดูแลเด็กตรงหน้า เป้าหมายของคนตรงหน้าช่างท้าทายความสามารถเหลือเกิน

“จริงสิ ตอนนี้สมาชิกในทีมมีอยู่อีก2คน คงต้องหาสมาชิกเพิ่มกันหน่อยล่ะนะ สนใจช่วยจารย์หามั้ย?”

”เฮ่อ…ชีวิตของฉันในฐานะอาจารย์จะรอดมั้ยนะ ฮะๆ..“

มิโอะหัวเราะแห้งด้วยดวงตาที่ว่างเปล่าก่อนจะกระแอมเบาๆเมื่อเห็นว่าเริ่มพูดถึงการแข่งแล้ว

“เรื่องสนามเดี๋ยวฉันเลือกให้เอง ระหว่างนี้พวกเธอไปเปลี่ยนชุดกันมาก่อนเถอะ“

ว่าแล้วก็ตบบ่าสาวม้าผมดำเบาๆก่อนจะหันไปดันหลังร่างใหญ่ข้างๆกัน

”ไปเปลี่ยนชุดก่อนมาเล่นกันนะ ดรีมแคชเชอร์ซัง“

ไม่ลืมที่จะเน้นคำลงท้ายเพื่อเว้นระยะจากอีกฝ่าย

“ได้สิ พอดีมีคนที่อยากจะให้ลองทดสอบด้วยพอดีเลย“

ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครบางคน

”อืม ฉันเอง…บอกแล้วไงว่าอยู่โรงเรียนห้ามเรียกพี่น่ะ…พอดีมีคนที่อยากให้ลองเล่นด้วยดูน่ะ ตอนนี้อยู่—“

ยังไม่ทันพูดจบร่างเล็กก็ต้องโน้มไปข้างหน้าจากแรงพุ่งที่มาจากด้านหลัง

”พี่ มิ โอะ~“

เสียงที่แสนสดใสกับเรือนผมสีเทาขาวพลิ้วไหวตามแรงขยับพุ่งเข้ามาอุ้มอาจารย์ตัวเล็กทันที

“ไม่เป็นไร เรามาเริ่มนับหนึ่งด้วยกันได้นะ“

มิโอะค่อยๆวางมือลงบนไหล่เล็กตรงหน้า

“จริงอยู่ที่วิ่งในสนามนั้นต่างจากการวิ่งตามทางทั่วไป มีทั้งกฎกติกา ความกดดัน อุปสรรค สิ่งที่คาดไม่ถึงอีกมากมาย แต่เธอสามารถค่อยๆเรียนรู้มันได้นะ“

เธอค่อยๆตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆราวกับกำลังให้กำลังใจอยู่

“ขอถามอะไรหน่อยสิ เธอวิ่งเพื่ออะไรอยู่งั้นเหรอ?แบบว่าเป้าหมายของเธอน่ะ สวีท กลิ้นท์”

“ถ้าปกติล่ะก็ส่วนใหญ่ก็ได้ดูแลนักเรียนที่สนใจเรื่องการวิ่งระยะกลาง-ไกล ส่วนการเป็นเทรนเนอร์…”

“ตอนนี้ในทีมก็มีปี2อยู่คนนึงล่ะนะ เป็นสาวม้าระยะไกลที่ฉันกำลังพยายามดันหลังอยู่เลยล่ะ“

แม้จะเป็นจำนวนที่ไม่ได้มากอะไรเนื่องด้วยทีมเพิ่งสร้างขึ้นก่อนที่จะเปิดภาคเรียนไม่กี่เดือน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ทุ่มเทให้กับสมาชิกของทีมเพียงคนเดียวและภูมิใจที่จะนำเสนอให้อีกฝ่ายรับรู้อย่างตรงไปตรงมา

“ก็ไม่แน่หรอกนะ ถ้าฝึกดีๆไม่แน่เธออาจจะกลายเป็นเจ้าสนามไมล์ไปเลยก็ได้นะ ฟรีด้อม เนวี”

มิโอะค่อยๆวางมือลงบนไหล่ของคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ลุกวาวเป็นประกาย ราวกับไฟในตัวของเธอได้ถูกจุดขึ้น

“แต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับเป้าหมายในการวิ่งของเธอหรือสิ่งที่เธออยากจะทำด้วยล่ะนะ…ถ้ามีเวลา เราไปหาที่นั่งคุยกันอีกซักนิดดีมั้ย?”

ว่าแล้วก็ชี้ไปที่ม้านั่งที่อยู่ใกล้ๆกับตู้กดน้ำที่อยู่ไม่ไกลออกไปนัก

“อื้ม เธอนั่นแหละ”

มิโอะพยักหน้าตอบ

“ฉันรู้สึกได้ถึงความร้อนแรงในตัวเธอเลยล่ะ“

“โอะ โทษทีที่แนะนำตัวช้าไปหน่อย ฉัน…เนโกะยาชิกิ มิโอะ เป็นอาจารย์ประจำวิชาเทคนิควิ่งกลาง-ไกล และเป็นเทรนเนอร์ของทีมHorizon ที่เพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่”

ว่าแล้วก็ยื่นมือไปหาอีกฝ่ายเพื่อทำความรู้จัก

“จากที่ดูคร่าวๆเธอน่าจะเหมาะกับการวิ่งระยะกลางใช้ได้เลยนะ ชื่ออะไรล่ะเราน่ะ?”

“ใช่แล้วล่ะ”

มิโอะพยักหน้าตอบเบาๆพร้อมกับยิ้มบางๆ

“หน้าไม่คุ้นเลย เธอคงจะเป็นเด็กปี1สินะ?”

“จารย์ชื่อเนโกะยาชิกิ มิโอะ เป็นอาจารย์ประจำวิชาเทคนิควิ่งกลาง-ไกล รวมถึงเป็นเทรนเนอร์ประจำทีมHorizonที่เพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่ด้วย”

มือเรียวเล็กค่อยๆผายไปหาสาวม้าที่อยู่ด้านหน้า

“ดูจากลักษณะของเธอแล้ว เธอคงวิ่งได้เร็วแต่ไม่ค่อยอึดสินะ…น่าจะเป็นไมเลอร์…ว่าแต่เธอชื่ออะไรงั้นเหรอ?“

“ทีมที่จะช่วยดูแล คอยให้คำแนะนำและเสนอแผนฝึกซ้อมเพื่อพัฒนาต่อยอดให้สาวม้าอย่างเธอได้ดึงประสิทธิภาพของตัวเองออกมาเฉิดฉายให้ได้มากที่สุดยังไงล่ะ”

มิโอะผายมืออธิบายก่อนจะนึกสิ่งสำคัญขึ้นมาได้

“โทษทีที่ฉันลืมแนะนำตัวไป…เนโกะยาชิกิ มิโอะ…อาจารย์ประจำวิชาเทคนิควิ่งกลาง-ไกล และเป็นเทรนเนอร์ให้กับทีมHorizon”

ก่อนที่มือนั้นจะถูกผายไปทางสาวม้าตัวน้อยตรงหน้า

“แล้วเธอล่ะ?”

(END)

“เพราะHorizonถูกสร้างมาด้วยความเชื่อที่ให้ความสำคัญกับเป้าหมายของแต่ละคน การเอาชนะตัวเองและสุขภาพน่ะ อาจารย์เองก็คงได้เรียนรู้จากพวกเธอด้วย“

ว่าแล้วก็ควักลูกอมเกลือแร่ออกมาจากกระเป๋ายื่นให้ริออน

“ลองไปวิ่งที่สนามของโรงเรียนนี้แล้วค่อยๆลองคิดดูก่อนก็ได้ หรือจะให้จารย์ลองตามไปดูการวิ่งของเธอดูซักรอบก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ก็พกนี่ไปด้วย หลังซ้อมต้องเติมเกลือแร่ซักหน่อย“