“อืมม ก็พอจำได้อยู่นะจ้ะ”

“แต่ว่าเดินไปพร้อมๆกันดีกว่าจ้า”

กล่าวจบ ทั้งสองคนก็ค่อยๆเดินกลับไปตามทาง ไม่รีบร้อนเหมือนอย่างตอนมา มีอะไรน่าสนใจโกลเด้นท์ ฮอร์ดก็จะชี้ให้น็อนดูเป็นครั้งคราว

เมื่อเดินมาถึงหอพัก ทั้งคู่ก็แยกย้าย น็อนก็โบกมือลาแล้วก็ขึ้นห้องตัวเองไป

“ขอบคุณจ๊ะที่ช่วยแนะนำ ไว้เจอกันใหม่นะ บายบ๊าย~”

(เย้ มาต่อจนจบแล้ว ขอบคุณที่รอ และมาโรลด้วยกันนะครับ ขออภัยที่ตอบช้า)

#MKG_Commu
แจ้งปฏิทินประจำภาคเรียนที่ 1
[ช่วงเดือนตุลาคม-พฤศจิกายน]

ขออภัยในความล่าช้าและไม่สะดวกต่อลูกมูทุกคนด้วยค่ะ

#Coop_MKG #MKG_Commu

(ใบโคมาแล้วค่า)

🔄 ช่วยหาเพื่อน
❤️ เนียนรู้จัก
DM สนใจโค

(ผปคตอบค่อนข้างช้านะคะ🙇)

#MKG_commu
———
"ไมรอน คิสเม็ทค่ะ หรือจะเรียกว่าไมก็ได้นะคะ~"
"ทุกคนจริงจังกันจริงๆเลยนะคะ งั้นฉันขอค่อยเป็นค่อยไปในแบบของฉันก็แล้วกัน"
"ฉันเองก็อยากวิ่งได้อย่างงดงาม เฉกเช่นเธอคนนั้น"
———
マイロンキスメット
Myron Kismet ไมรอน คิสเม็ท
| ปี 1 | Turf - Late surger - Medium

Doc: bit.ly/4nFc3B6
| เน้นวาดเป็นหลัก ค่อนข้างตอบช้า แต่โรล/โค/บวกได้เสมอค่ะ!

น็อนเอื้อมไปจับมืออิจิโกะที่กำลังดูแผนที่ในมือถือก่อนออกแรงดึงลากไปยังทางทิศหนึ่งพร้อมรอยยิ้มบอกด้วยท่าทางมั่นใจว่า

“ไม่ต้องดูแล้วล่ะ ฉันรู้ทางลัดนะ ไปกันเถอะจ้ะ ✨️( ^-' )“

———————

หลังจากที่ทั้งสองไปที่ย่านการค้า แวะกทานอาหาร ช็อปปิ้งเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ สุดท้ายก็ได้ตู้เย็นน้อยกลับหออย่างสุขใจสวัสดิภาพ

✨ภารกิจเสร็จสิ้น!✨

(ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย รูทเมทซัง)

“อืม~ คิดไม่ออกเลย“
”แกงกะหรี่สตรอเบอร์รี่งั้นเหรอ ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยนะจ้ะ”
“แต่ร้านแกงกะหรี่ แถวๆนี้ก็อร่อยดีจ้า”

“เตียงติดม่านงั้นเหรอจ๊ะ แบบนี้ตื่นมาก็ไม่ได้เห็นหน้าอิจิโกะสิ อืมมม”

“แต่พอมาคิดดูแล้วเหมือนเจ้าหญิงในนิทานเลยนะ เตียงมีม่านเนี่ย”

“แวะไปดูด้วยแล้วกัน แต่เป้าหมายหลักของเราคือตู้เย็น”

ระหว่างที่พูดคุยกันไป ทั้งสองคนก็ลงมาถึงชั้นล่างสุดของหอเป็นที่เรียบร้อย

(+)

“เอ๋!“

โคว้กกก~

น็อนที่หลังจากออกกำลังกาย แล้วยังไม่ได้กินอะไร พอได้กินสตรอเบอร์รี่เรียกน้ำย่อยไปลูกหนึ่งแล้วก็เหมือนจะรู้สึกหิวขึ้นมาเช่นกัน

ท้องจึงร้องออกมาเสียงดัง น็อนหัวเราะยิ้มออกมาอย่างเขินอาย

“งั้นเราไปกันเถอะ ฉันก็หิวแล้วเหมือนกันจ้ะ”

ระหว่างที่กำลังเดินลงจากหอไปหาอะไรกิน น็อนก็เสนอ

”แถวหอมีตลาดอยู่เราไปหาอะไรกินที่นั้น แล้วตอนกลับก็แวะดูตู้เย็นไปด้วยเลยดีไหมจ๊ะ”

“เนมุกากิ… ฟุบุกิ… ชิโร่…”

น็อนพึมพำชื่อของหญิงสาว แต่ดูเหมือนมันจะยาวเกินที่เธอจะจำได้ เธอจึงเลือกจำชื่อเล่นที่อีกฝ่ายเสนอแทน

”เนฟุชิ ขอโทษที่รบกวนเวลางีบด้วยนะ”

“ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะจ้ะ“

น็อนกล่าวจบก็โบกมือลาให้หญิงสาวเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปที่อื่น

(ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันนะครับ ขออนุญาตสรุปรูท มีอะไรเสริมโรลต่อได่เลยนะครับ ไว้มาเล่นด้วยกันใหม่นะ 👋)

น็อนหัวเราะหุหุ หลังจากที่ได้ยินหญิงสาวผมสีน้ำตาลทองพูดประโยคสุดท้าย

ก่อนที่จะเอ่ยชวนรุ่นพี่ที่เพิ่งรู้จักกันให้ค่อยๆเดินดูชมสถานที่ต่างๆในโรงเรียน

“ฉันไม่มีแรงจะวิ่งแข่งแบบนั้นแล้วล่ะจ้ะ”

“เพราะงั้นสนใจค่อยๆเดินชมวิวโรงเรียนไปด้วยกันไหมจ๊ะ”

“เมื่อกี้วิ่งมายังไม่ได้ดูทางดีๆเลยน่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า“

เมื่อพูดประโยคสุดท้ายเสร็จ น็อนก็หัวเราะออกมาอย่างเขินๆ

(ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะครับ ขออนุญาตสรุปรูท มีอะไรเสริมต่อได้เลยนะครับ ไว้มาเล่นกันใหม่นะ🫶💕)

น็อนมองตามนิ้วของซุยเซที่ส่ายไปมาตรงหน้า พลางพยักหน้าไปด้วย

“อ่อ ตรงตัดสวนไปไม่ได้นี่เอง”

“ไม่ว่าทางไหน ความลับนอกจากความเร็ว คือ พลังนี่เอง ฉันจะจำเอาไว้”

หญิงสาวพึมพำสิ่งที่ได้ยินราวกับจะพยายามจดจำ ก่อนที่จะเหมือนสรุปสิ่งที่อยู่ในใจได้ เธอจึงหันตัวกำลังจะจากไป แต่ก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณอีกครั้ง

“ขอบคุณมากจ้าา เป็นข้อมูลที่สำคัญจริงๆ”

”ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะจ๊ะ“

ระหว่างที่น็อนพักเหนื่อยฟังอิจิโกะพูดไปเรื่อยๆ จนถึงประโยคสุดท้าย

”เฮ้~~เป็นอย่างนั้นเองเหรอ“

“พูดแบบนั้นก็ขอรับไว้ด้วยความเต็มใจ“

ว่าจบก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปหาอิจิโกะเพื่อรับสตรอเบอร์รี่มากินชิมไป 1 คำ แล้วตาของเธอก็เป็นประกาย

”อื้ม~~ อร่อยมาก“

“เป็นสตรอเบอร์รี่ที่อร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมาเลย”

“อิจิโกะที่พูดเมื่อกี้ เราไปซื้อตู้เย็นกันเถอะ”

“ฉันเพิ่งมาถึงวันนี้เป็นวันแรกเลยจ๊ะ”

“อ้อ…”

“อืมๆๆ แบบนี้นี่เอง”

ระหว่างที่หญิงสาวผมขาวแนะนำสถานที่ภายในโรงเรียนแต่ละที่ๆอย่างใจเย็น

“พอเห็นภาพรวมแล้ว การหาเส้นทางก็ไม่ยากเลย”

น็อนพยักหน้าหงึกรับทราบราวกับพอใจกับคำตอบแล้ว และกำลังเดินจากไปที่อื่น

”ขอบคุณที่ช่วยเหลือจ๊ะ”

“อา…ยังไม่รู้จักชื่อเธอเลยสินะ“

”ฉันนาวออเนเวอร์ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ“

‘เท่สุดๆ~✨’

‘สาวม้าเท่ได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย’

น็อนมองท่าทางการบิดยืดเส้นยืดสาย แล้วเอามือไปเท้าสะเอวของอันยาโนะซุยเซด้วยสายตาเป็นประกายภายใต้แว่นตากันแดดสีแดง

ด้วยท่าทางที่โดดเด่นทำให้น็อนจำชื่ออีกฝ่ายได้อย่างไม่ยากเย็นนัก แล้วถามต่อไปในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

“ใช่แล้วจ๊ะ เรื่องเส้นทางการวิ่งน่ะ ทางที่เร็วที่สุดจากหอพักไปที่โรงเรียน ”

“เป็นรุ่นพี่คงจะรู้ และแนะนำได้ใช่ไหมจ๊ะ”

“ไม่หรอก…จ๊ะ”

“โกลเด้นท์ ฮอร์ดต่างหาก… วิ่งมาไกลขนาดนี้ยังสบายๆอยู่เลย”

เมื่อเห็นหญิงสาวยกนิ้วโป้งให้และชี้ไปที่อาคารเรียน เธอก็ยกกลับไปบ้าง พร้อมกับรอยยิ้มสนุกสนานเช่นกัน

“สุดยอดมากๆเลยจ้าา”

“ขอบคุณมากที่นำทางมาให้ถึงที่เลย”

ในตอนที่น็อนเหมือนจะพักจนสามารถหายใจได้คล่องขึ้นแล้ว เธอก็พูดขอบคุณอีกฝ่ายออกไป

“ต่อไปก็วิ่งกลับหอพักสินะ รอบนี้ค่อยๆวิ่งกลับก็แล้วกัน”

(ขอบคุณครับ มาเป็นรูปเลย)

“อ่อวว อืมๆ ตัดสวนไปงั้นเหรอเนี่ย“

น็อนพยักหน้าอืมๆ ดูเหมือนกำลังครุ่นคิด

‘ถ้าเดินตัดสวนล่ะก็ โดนกรรมการเพ่งเล็งแน่เลย’

‘ไว้เป็นอีกทางเลือกแล้วกัน’

น็อนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนที่จะยิ้มพูดขอบคุณอีกฝ่ายออกไป การที่อีกฝ่ายเอาภาพมาให้ดูทำให้เข้าใจง่ายมากจริงๆ

“เข้าใจจ้า ขอบคุณมากเลยนะ เป็นเส้นทางที่น่าจะรวดเร็วที่สุดจริงๆด้วย”

“แบบนี้นี่เอง ไว้คร่าวหน้ามาเต้นด้วยกันนะจ๊ะ”

น็อนพูดตอบกลับอิจิโกะพลางพยักหน้าอย่างเข้าใจ อีกไม่นานเธอคงจะเต้นเสร็จแล้ว

”ที่หอพักให้ไม่มีนะ“

”ชอบซิ~~ ยังไม่มีอะไรที่ฉันไม่ชอบเลย“

”จริงเหรอ ไหนดูหน่อยจ๋า“

ตอนที่อิจิโกะเปิดกระเป๋าให้ดูเป็นตอนที่น็อนเต้นเสร็จพอดี เธอนั่งพักเหนื่อยนั่งมองอิจิโกะที่เอากล่องสตรอว์เบอรี่ออกมาวาง

1

2

3

4

5

”ว้าว~ เอามาเยอะเลยนิหน่า✨“

น็อนคิดแบบนั้น ก่อนที่บอกลาพลัมเพื่อขึ้นห้องเอาขนมไปเก็บอย่างตื่นเต้นดี๊ด๊า

”ขอบคุณสำหรับข้อมูล และขนมนะจ๊ะ ฉันคงต้องขอตัวลาก่อน“

”บะบายนะ ไว้พบกันใหม่ พลัม“

หลังจากพูดเสร็จ น็อนก็โบกมือบายๆไปให้พลัมด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะวิ่งขึ้นหอพักไป

(ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะครับ ผมขอสรุปผิดรูทเลย มีอะไรเพิ่มเติมต่อได้เลยนะครับ)

”เอ๊ะๆ เอ๋!?“

“เย้! จะดีเหรอ“

ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่มือก็รับโดรายากิที่พลัมให้มากอดไว้ในอ้อมมือด้วยรอยยิ้มตอบกลับไปเช่นกัน

“ไม่หรอกจ้าา ขอบคุณมากเลยนะ หุหุ”

“สมกับเป็นรุ่นพี่ปี 3 พึ่งพาได้มากจริงๆ”

น็อนที่พึ่งสังเกตุเห็นเข็มกลัดสีทอง ท่าทีของพลัมก็รีบเอ่ยชมยกย่องต่อทันที

‘ดีจัง เจอรุ่นพี่ปี 3 ใจดีขนาดนี้ ชีวิตที่นี่คงจะไม่แย่’

‘แถมได้มาเยอะขนาดนี้คงตอนเอาไปเก็บที่ห้องก่อนแล้ว’

+

น็อนที่เห็นหญิงสาวผมขาวนั่งชิลอีกนิดก็จะลงไปนอนแล้วที่ม้านั่ง ทำให้คิดว่าไม่ใช่ปี 1 ที่พึงมาใหม่ และสามารถตอบเธอได้เป็นแน่จึงเอ่ยทักออกไป

“อ๋อ งั้นเหรอจ๊ะ ดีเลย“

“แต่ถ้าจะนอนไปนอนในห้องไม่ได้กว่าเหรอจ๊ะ”

น็อนถามสิ่งที่สงสัยออกไปก่อนพูดเข้าประเด็นสิ่งที่ต้องการถามตั้งแต่แรก

“เธอเป็นรุ่นพี่ใช่ไหม พอจะแนะนำเส้นทางจากหอไปโรงเรียนที่เร็วที่สุดให้หน่อยได้หรือเปล่า”

ขณะที่น็อนกำลังจะออกตัววิ่ง แต่โกลเด้น ฮอร์ดกลับห้ามเอาไว้ก่อน แล้ววิ่งนำหน้าไปแบบรอๆ

“จะพาไปเลยงั้นเหรอ ขอบคุณจ้า”

“ฉันไม่ชอบการแข่งขันมากเท่าไหร่ แต่…”

“แถวบ้าน ฉันก็ไม่เคยวิ่งแพ้ใครเหมือนกัน”

น็อนวิ่งตามโกลเด้น ฮอร์ดไปจนทัน มีจังหวะที่สามารถวิ่งแซงไปได้ แต่กลับผิดทางจนเสียเวลาไปมากกว่าจะถึงจุดหมาย น็อนยืนหอบพักหายใจหน้าอาคาร

‘ไม่ไหว เวลาที่จับคงใช้ไม่ได้แล้ว’

“เรกาเลีย พลัม อืมๆๆ”

“สนามกีฬาเล็ก…เลี้ยวซ้าย”

ขณะน็อนกำลังพึมพำพูดทวนสิ่งที่ได้ยินราวกับจะจำให้ขึ้นใจ พอได้ยินหญิงสาวเสนอของว่างมาให้อย่างใส่ใจ เธอก็ตาเป็นประกายเล็กน้อย

’ต่อให้ยังไม่หิว แต่ฟังดูแปลกใหม่จนอยากลองกินจัง‘

“ช่วยบอกทาง แล้วยังให้ขนมอีก รู้สึกเกรงใจจังจ๊ะ แต่ขอรับไว้แบบไม่เกรงใจจ๋า”

เมื่อได้รับโดรายากิไส้แยมบ๊วยมาเสร็จ น็อนก็กัดชิมไปคำหนึ่ง

“อื้มม~~ อร่อยยย“

“เมลวิน อิจิโกะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

น็อนยังคงต่อบทสนทนาต่อไป พร้อมกับเต้นไปด้วย แต่ก็เป็นช่วงจังหวะเบาๆ ทำให้พอมีโอกาสได้พักหายใจปรับลมหายใจมากขึ้น

“นี่น่ะเหรอจ๊ะ เต้นออกกำลังกายน่ะ”

“มาเต้นด้วยกันไหม อิจิโกะ“

ก่อนที่เธอจะเอ่ยชวนเพื่อนร่วมห้องที่เพิ่งวางของนั่งลงบนเตียงได้ไม่นานให้มาเต้นด้วยกัน

#Coop_MKG #MKG_Commu

🔁ช่วยหาเพื่อน
❤️✉️สนใจโค

(มาแปะใบโคแบบเลท ๆ ค่ะ สำหรับใครที่ต้องการเพื่อนสายเปย์,สายอวย หรือคนลากไปหาอะไรทำคุณมาถูกที่แล้วล่ะ! คุณหนูคนนี้จะช่วยเองค่ะ🙌)

#ย้ายเข้าหอพัก_MKG
#โรลปิด with @nonmkg.bsky.social
----------------
"เอ... U-207 U-207..."

เสียงกระเป๋าลาก และฝีเท้าของเด็กสาวผมขาว ก้องกังวาลไปทั่วทางเดิน
ในขณะที่สายตาของเธอก็มองมือถือ สลับกับการมองซ้ายขวามองขวา ดูเลขห้องที่เรียงรายอยู่ข้างๆ

"อ๊ะ เจอแล้วๆ"

(+)