เก่งเอดูเขต นักฉอด ตรวจจับความถูกต้องที่ไม่ได้มีใครขอ ชีวิตจนิงกล้าเดินไปสั่งสอนใครแบบนี้มั้ย

ชงหวานโดนด่าเพ้อเจ้อวิปลาส แต่เอาเรื่องว่าเห็นหรือไม่เห็นอวัยวะของเขามาคุยเป็นเรื่องตลกขำขัน ... ต่างกันมาก

งานยุ่งชิบหาย แต่เหมือนไม่มีไรเป็นชิ้นเป็นอัน 555

คำว่าจากหนึ่งถึงร้อย กับอีกคนจากร้อยเหลือศูนย์ โคตรจะเดจาวูว่าไม่ได้คิดคนเดียว และนั่นล่ะ พูดแบบกาวๆไม่ใช่เรื่องจริง ด้วยกูที่ยืนดมกาวอยู่ตรงฝั่งที่หนึ่งไปร้อย มันก็อดสงสารไม่ได้ถ้ากว่าจะรู้ตัวว่ารักเขา อีกฝ่ายก็จางไปแล้ว แต่ก็มั่นใจนิดหน่อยในศักยภาพการจัดการหัวใจนะว่าถ้าถึงจุดนึง ในวัยนี้แล้ว ถ้ามันไม่ใช่ก็รีเซ็ทใหม่ เขาเก่งพอตัว และคงมีสักวันที่เขาจะเจอคนที่อยากได้ใจเขาจริงๆ จบการกาวซีนหนึ่ง

Xเงียบสงบ คนหายไปตามเวลา ทั้งโดนแขวนโดนท็อคซิคจนเบื่อถอดใจ ตกลงประโยชน์ตกที่ใคร เมนที่บอกว่ารักแต่ไล่ฟคด้วยกันออกทุกวัน หรือแค่ตัวเองไม่ได้เห็นสิ่งที่ไม่ถูกใจ

some สว : เค้ารักกัน เป็นแฟนกัน แต่เค้าไม่ใช่เกย์
กู :

ตลกสัส คนเขาอวยเมนเขาไม่ได้ด่าเมนใคร ก็มีพวกเสร่อมาด่าเขา สงสารเมนมึงมากที่ฟคไม่มีปัญญาอวย มาจ้างกูนี่มา

เธอไม่ได้เหี้ยได้คนเดียวหรอก แต่คนอื่นเขามีมารยาท

ได้อยู่ด้วยกันสองคนแล้ว ใช้เวลาดื่มด่ำกับโลกที่มีแค่กันและกันให้เต็มที่นะ

เขาใจดี สุภาพบุรุษ ก็ยังจะเสือกมีอีพวกที่ฉวยโอกาสรุ่มร่ามกับเขา พูดก็เดี๋ยวว่ากูบุลลี่ พยายามคิดว่าเมนกูทำบุญทำทาน

บิวท์ฟิลให้อยากวาดอยากเขียน เพราะไม่งั้นกูจะเหงามาก โดนแอทแทคทางใจไปหลายดอกติดๆจนจะท้อ แต่พอเห็นหน้าเค้าก็เฮ้อออ ไม่ให้ชิปพี่แล้วจะไปชิปใคร

พี่วิดวะกับน้องสายอาร์ตปั่นฟิคได้ล้านเรื่อง ยัยน้องตัวโตที่แอคเท่ห์อยู่บนบิ๊กไบค์แต่ส่งตาแป๋วให้พี่ไม่หยุด

เค้าหล่อมากจนอาจทำให้หลายคนเพ้อหา แต่เสียดายที่มีแฟนมารับแล้ว 🤭

ขอพื้นที่ให้ชีวิตได้มีโอเอซิสทางใจ ในนี้กุจะฟินจะชงอะไรไปตามเรื่องให้สมกับเป็นท้องฟ้าที่มองเมื่อไหร่ก็มีความหวัง

มาสกหน้าก่อนนอน โคตรเดลี่รูทีนคู่รัก มาสกเสร็จผลัดกันจับแก้มนิ่มมั้ยหอมมั้ยเนียนมาก

ผมรักคุณ และเกลียดคุณไปพร้อมๆกัน
เหมือนที่โลกนี้พระอาทิตย์และพระจันทร์สลับกันขึ้น

"We can control no one"
You will control nothing at the dead end.

"Let's start over"
You will start endlessly.

มันไม่สาแก่ใจใคร แต่มันสบายใจเค้า

"ไม่หึงมั่งเหรอ"
"หึงทำไมอ่ะ เรื่องมันก็นานมาแล้วนี่ ผมแยกแยะเป็นน่า ไม่ดีเหรอได้แฟนเป็นคนไม่งี่เง่าอ่า"

"ก็จริง แค่อยากรู้ว่าหวงผมบ้างมั้ย"
"เด็กโง่"

นัยตาสีสนิมเหล็กยิ้มขำ ขยับตัวกระซิบ

"เมื่อคืน... ชั้นยังแสดงความหวงนายไม่พอเหรอ"

"เค้าชอบของทุกชิ้นที่ชั้นซื้อให้"

"แล้วไง"

ในความเป็นเพื่อน
บางอย่างแบ่งปันได้
บางอย่างก็ละไว้ในครอบครอง

ร่างสูงพอฟัดพอเหวี่ยงกันกับเขาขยับเข้าหา
เสียงกระซิบข้างหูเย็นจับใจ

"นายซื้อให้เค้าใส่ก็จริง แต่ชั้น....เป็นคนถอด"

💙

เคยคิดเหมือนกัน แต่กลัวเป็นจริงแล้วทำไม่ได้😆

เหมือนคุยกับกำแพงเลยมั้ย

เก็บค่าผ่านทางบุหรี่ซองนึง🤭