ลืมไปเลยว่ามีแอคบลูสกาย แล้วก็พลาดวันที่ 09/09 กับ วันยอร์กชินซิตี้ไปซะแล้ว...

ผู้หญิง​งี่เง่า​คนหนึ่ง​ที่​ยืน​อยู่​หน้า​ตู้กดสเลอปี้ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว​ เธอ​อยากจะทำอะไรสักอย่างให้ผู้ชาย​ที่แอบชอบประทับใจ​ แต่ก็ไม่รู้​ว่าต้องผสมน้ำอัดลมแบบไหน​เพราะไม่เคยลองกินอะไรแบบนี้มาก่อน​ แต่​ผู้ชายคนนั้นกลับกดรสเก็กฮวยกับเชอร์รี่โดยไม่มีความลังเล​

ฉันเองก็ไม่เคยลองเหมือนกัน
ก็คงอย่างนั้น​

และนั่นคือเหตุผล​ที่เดทแรกของพวกเขา​คือรสชาติของสเลอปี้ที่ไม่อร่อย

🤨❓

ในขณะที่เธอสวมรองเท้าแมรี่เจนหนังลูกแกะเดินบนหินอ่อนของวิหารเพื่อสวดภาวนา เด็กชายกลับวิ่งเท้าเปล่าบนผืนหญ้า สัมผัสโลกอย่างอิสระ ฉันหวังว่าเขาจะสอนเด็กสาวที่เอาแต่กอดพระคัมภีร์ในอ้อมอกให้รู้จักพับดาวกระจายจากใบสน ทำเบ็ดจากต้นไผ่ วิธีจับปูในลำธาร​ หรือ​ การเล่นกับหญ้าป่าสักครั้ง

ความรักที่สมหวังไม่ใช่แค่การตอบรับ แต่คือการได้อยู่ด้วยกันโดยไม่สูญเสียมันไปเพราะอย่างนั้นนี่ก็ดีแล้วใช่ไหม​?

เมื่อรีเซ็ตเริ่มต้น กามเทพแองเจิ้ลจะลืมความเจ็บปวด และหนึ่งปีที่แสนสนุกกับเทวดาคุมกฎคุราปิก้าก็จะเริ่มใหม่อีกครั้ง

AU​ < Replay Valentine > Happy Ending​ ♡

"ฉันชอบคุณจริง ๆ นะ คุราปิก้า"

คำพูดที่กามเทพสาวเพิ่งพูดเป็นครั้งแรก—แต่สำหรับเทวดาหนุ่ม เขาได้ยินมันมานับร้อยครั้งแล้ว

เธอไม่เคยรู้เลยว่า ความรักนี้สมหวังตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแต่เขาไม่ตอบรับ... เพราะไม่อยากให้เธอลืมทุกอย่างและจากไป

มีเวลา 1 ปีในการทำภารกิจ หากไม่สำเร็จในวันที่ 14 กุมภา เธอจะไม่ได้ไปเกิดใหม่ แต่ทุกครั้งที่พยายามสารภาพรักต่อคุราปิก้า เขาก็หายตัวไปเสมอ ภารกิจเลยล้มเหลว พระเจ้ารีเซ็ตความจำเพื่อไม่ให้เธอแตกสลายจากความเจ็บปวด

แต่แม้จะลืมทุกอย่างไปแล้ว ภารกิจนั้นก็ยังคงต้องทำให้สำเร็จอยู่ดี

แองเจิ้ลกามเทพที่ถูกลงทัณฑ์เพราะฝ่าฝืนกฎสวรรค์ ต้องทนทุกข์กับบาดแผลจากปีกที่ถูกกระชากไป พระเจ้าบอกว่าหากช่วยให้คนอกหักสมหวังครบ 100 คน เธอจะได้ไปเกิดใหม่ คนสุดท้ายที่ต้องช่วยคือ…ตัวเธอเอง แองเจิ้ลจึงพยายามทุกวิถีทางให้คุราปิก้าเทวดาคุมกฎ รับช็อคโกแลตจากเธอให้ได้

💘

ﾟﾟ･｡･ﾟﾟ｡
ﾟ。 　ℛ𝑒𝓅𝓁𝒶𝓎 𝓥𝓪𝓵𝓮𝓷𝓽𝓲𝓷𝓮🪽
　ﾟ･｡･ﾟ

Glow แปลว่าเปล่งประกาย ส่วน Pika ( ピカピカ ) ก็แปลว่าวิบวับ เหตุผลว่าทำไมแค่ได้ยินชื่อของเธอเด็กผู้ชายคนนั้นก็จะเกิดอาการหงุดหงิด เพราะมันทำให้เขารู้สึกอายเมื่อนึกได้ว่าชื่อของเรามีความหมายเดียวกัน ✨

แองเจิ้ลไม่รู้สึกอะไรเป็นพิเศษกับนามสกุลของตัวเอง แม้มันจะมีที่มาหยาบคาย แต่หลังจากเธอขอให้คุราปิก้าเขียนชื่อเธอเป็นภาษาคุรตะ แล้วเขามุ่ยหน้าพร้อมบ่นว่า “สะกดแบบนี้เนี่ยนะ?” ตั้งแต่นั้นมา ทุกครั้งที่มีใครเรียกเธอว่าโกแวนนา แองเจิ้ลก็จะเผลอหัวเราะคิกคักเพราะคิดถึงเรื่องนี้ทุกที

เขาพูดอย่างกับเต็มใจทำเพราะความเมตตา​ แต่ก็นั่นแหละใครก็รู้​ว่าพระโป๊บคนนี้​ก็แค่กำลังพยายามซ่อนความผิดพลาดของ​ ' ​พ่อ '​ และ​ ' พี่ชาย​ '​ เพื่อปกป้อง​เกียรติคุณของวิหารและนับตั้งแต่นั้นก็แทบไม่เคยมีใครเห็นเด็กที่เป็นครึ่งของปีศาจกับนางแพศยาคนนั้นอีก​ แม้แต่ในพิธีรับศีล.

ตามหลักก็ต้องฆ่าเพราะ​เด็กนั่นเกิดมามี​ลักษณะ​กาลกิณี​เหมือน​มารในพระคัมภีร์​ไม่มีผิด​ แต่พระสันตะปาปาอเลกไซ​กลับกรุณา​รับ​เด็กนั่นไปเลี้ยงไว้​เอง โดยยกหอคอยทางทิศตะวันออก​ให้เป็นที่อาศัยของเธอ

" ไม่มีเด็กที่ไหนเป็นปีศาจตั้งแต่แรกเกิดหรอก​ "

และเมื่อเด็กชายคนนั้นทำงานรับใช้พระเจ้าในวิหาร​ ก็ล่อลวง​สตรีศัก​ดิ์สิทธิ์​มาก่อเรื่องชาติชั่วที่ไม่มีใครในเมืองกล้าพูดถึง​

​เจ็ดแปดเดือนต่อมา​เด็ก​สาว​ที่​รับสืบทอดชื่อโกแวนนาก็คลอดมาได้อย่างปลอดภัย​ แต่แม่ของเธอกลับกระโดดหอคอย​หนีเสียงประณามตายไป​ก่อนในเช้าตรู่วันเดียวกัน

ข่าวลือของสุภาพสตรีตัวน้อย​
Glowana​ แปลว่า​ บุตรแห่งแสง​ ซึ่งในเกเชมเต้ถือนี่ถือเป็นคำเสียดสี​เพราะแต่เดิมมันคือชื่อที่เอาไว้ใช้เรียกเด็กชายในข่าวลือประหลาดว่า​เกิดจากสายเลือดผู้มีศักดิ์สูงในศาสจักรละเมิดศีลกับหญิงเร่ร่อน​ไม่ทราบนาม

"ฉันรักคุณคุราปิก้า​" เธอพูดอย่างหนักแน่น​แต่ไร้เรี่ยวแรงเหมือนอ้อนวอน​ขอให้เขายกโทษให้​ คุราปิก้านั่งฟังเงียบ​ ๆ​ แต่กำแขน​เธอไว้​โดยไม่รู้ว่า​เขาทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร​ แต่เพราะตอนนี้เธอเป็นเพียงเด็กผู้หญิง​ ที่มีจิตใจชั่วร้าย​ และอ่อนไหว​ ​

และถ้าไม่จับเธอเอาไว้​ เขาสังหรณ์​ใจว่าเธอกำลังจะจากเขาไปตลอดกาล⋯

ฉันชอบฉากที่แองเจิ้ลสารภาพออกไปว่าชอบคุราปิก้า​ มันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด​ ละอาย​ใจ เหมือนการสารภาพบาป​ที่สิ้นหวังพอ​ ๆ​ กับการยอมรับความตาย​จากโทษประหาร​ เธอเป็นคนฉลาดจึงรู้ข้อบกพร่องของตัวเองและไม่คาดหวังได้ว่าเขาจะรักตอบ​ และไม่อยากให้รัก​ตอบเพราะรู้แก่ใจว่าไม่คู่ควร​กับเขา.

จริง ๆ มันเป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับคุราเออิเท่าไหร่ แต่เพราะแองเจิ้ลเป็นนักธุรกิจที่มีอิทธิพลในวงการการเมืองก็เลยคิดว่าประวัติศาสตร์ เชื้อชาติ ความเชื่อ ก็ถือเป็นปัจจัยสำคัญว่าอะไรคือสิ่งที่หล่อหลอมสายเลือดวิปริตของตระกูลหนึ่งให้ยิ่งใหญ่พอจะครอบงำผู้คนทั้งประเทศได้ขนาดนั้น