Lightnews — Scholar-powered news

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · 2d

«De begraafplaats die in ‘t hart van de kinderen had geblazen door zijn zware geuren, door zijn zwarte vegetatie, de hevige verlangens, zijn onkruidbed met plezier spreidend, zonder de mogelijkheid om hen in elkaars armen te werpen, droomde op dit uur ervan om ‘t warme bloed van Silvère te drinken.»

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · 2d

«Het gebied strekte zich uit, verlaten onder de gele hemel. De helderheid van de koperkleurige wolken bleef hangen in troebele reflecties. Nooit had het kale veld, de plek waar de balken sliepen als verstijfd door de kou, de melancholie gehad van een zo trage, zo een diepbedroefde schemering.»

Zola

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · 2d

« Aan het plafond werd de lichtplek ronder als een doodsbang oog, lange tijd geopend en gefixeerd op de sluimer van deze bleke burgers, die misdaad zweetten in de lakens en die droomden dat er een regen van bloed in hun kamer viel waarvan de grote druppels op de tegels in stukken goud veranderden. »

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · 3d

« In de vallei van de Viorne, in deze immense diepte die zich uitstrekte tussen de keten van de Garrigues en de bergen van de Seille, stroomde het schijnsel van de bleke maan als een rivier van bleek licht. De bosjes bomen en de donkere rotsen maakten van plaats tot plaats eilandjes en landtongen. »

2

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · 3d

«Pierre Rougon eindigde zijn verhaal met deze heldhaftige zin die in Plassans beroemd werd: ‘Het schot gaat, ik hoor de kogel langs mijn oor fluiten en paf! De kogel breekt de spiegel van de burgemeester.’
Het was een hele consternatie. Zo een prachtige spiegel! Ongelooflijk, echt waar!»

Émile Zola

1

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · 4d

«‘Ach! Vrienden, als u zou weten! Ik probeerde naar bed te gaan. Maar ze maakten een lawaai! Dus wierp ik me in deze stoel. Ik zag alles. Verschrikkelijke figuren, een groep ontsnapte gevangenen. Toen kwamen ze weer, sleepten Sicardot, Garçonnet, al deze heren en schreeuwden kreten van kannibalen.’»

2

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · 4d

🙏🏻

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · 4d

« Silvère plaatste heftig zijn lippen op de stijgende ronding van haar borsten. Hij blies in één kus al zijn vuur, al zijn leven in haar, alsof hij haar uit de dood wilde laten opstaan. Maar Miette werd koud onder zijn strelingen. Hij voelde haar inerte lichaam zich overgeven in zijn armen. »

Zola.

2

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · 4d

«Hun idylle doorkruiste de ijzige regens van december en de brandende prikkelingen van juli zonder weg te glijden in de schaamte van gewone liefdes. Hun liefde behield de prachtige charme van ‘t Griekse verhaal, de vurige zuiverheid, al de naïeve stamelingen van het vlees dat verlangt en niet weet.»

1

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · 4d

«Silvère hield van Miette, omdat niemand van haar hield, omdat ze het ruwe bestaan van een paria leefde. Als hij haar zag lachen, was hij diep ontroerd door de vreugde die hij haar gaf. En het kind was net zo mensenschuw als hij. Ze vonden elkaar in de haat naar de roddelaarsters van de buitenwijk.»

2

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · 5d

«Als Silvère een romantisch verhaal las trouwde hij aan het eind met Miette of stierf met haar. Als hij daarentegen een politiek pamflet las, een of ander ernstig proefschrift over de sociale economie, zag hij nog steeds kans haar te plaatsen in de saaie dingen die hij vaak niet eens kon begrijpen.»

1

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · 5d

« Miette dacht aan haar vader met teder medelijden. Ze gaf zichzelf niet meer zo vaak over aan dagdromen van meedogenloze wraak. Haar ontluikende liefde was als een frisse dageraad waarin haar slechte koortsen verdwenen. En tegelijkertijd kwam er een sluwheid van een verliefd meisje in haar. »

Zola

1

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · 6d

«Een schittering kwam achter hun gesloten ogen voorbij en verwarde geluiden rezen naar hun brein. Deze toestand van pijnlijk welzijn leek hun eindeloos. En toen was het in een soort droom dat hun lippen elkaar ontmoetten. Hun kus was lang en gretig. Het leek hun alsof ze elkaar nooit gekust hadden.»

2

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · 6d

« Silvère las Rousseau. Dit lezen hield hem wakker tot de ochtend. In de droom van universeel geluk, die dierbaar is bij de ongelukkigen, klonken de woorden van vrijheid, gelijkheid en broederschap hem in de oren als dat sonore en heilige geluid van klokken waardoor gelovigen op hun knieën vallen. »

2

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · Mar 16

« De Rougons maakten een vreemde crisis door van ijdelheid en onvervuld verlangen. Hun weinige goede gevoelens werden bitter. Ze beschouwden zichzelf als slachtoffers van de tegenspoed en werden zonder enige berusting bitterder en nog meer vastberaden om niet te sterven voordat ze bevredigd waren. »

1

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · Mar 15

« Félicité was een kleine donkere vrouw, zoals we ze in de Provence zien. Ze was als een van die bruine krekels, droog, schril, die plotseling vliegen en met hun kop tegen de amandelbomen slaan. Mager, met een platte borst, puntige schouders en een gezicht als een vossenkopje, zonderling gegroefd. »

1

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · Mar 15

«Al snel arriveerde het moment waar Pierre op zat te wachten. Het huis Puech & Lacamp kreunde doodsreutels. Hij onderhandelde toen met behoedzame handigheid over zijn huwelijk. Hij werd verwelkomd, zo niet als redder, dan toch op zijn minst als een noodzakelijke en aanvaardbare uitweg.»

Émile Zola.

1

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · Mar 15

«Lawaaierig zoals alle kinderen die vrijgelaten worden in het leven, bezat Pierre toch een basis van doordachte wijsheid die hem altijd zou beletten een onproductieve waanzin te begaan. Zijn ondeugden, zijn luiheid en zijn drang naar genot, hadden niet de instinctieve impuls van Antoines ondeugden.»

1

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · Mar 15

« Vaker wel dan niet lachte Ursule met nerveuze uitbarstingen en droomde ze met zachtheid als een vrouw die waanzinnig van hart en hoofd was. Haar ogen, waar de verschrikte blik van Adélaïde voorbijkwam, waren kristalhelder, net als die van jonge katten die gaan sterven aan de tering. »

Émile Zola.

1

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · Mar 15

«Pierre Rougon was de zoon van een boer. De familie van zijn moeder, de Fouques, bezaten tegen het einde van de 18e eeuw een uitgestrekt terrein achter de oude begraafplaats Saint-Mittre. Dit land werd later opgenomen in Jas-Meiffren. De Fouques waren de rijkste groentetelers van het gebied.»

Zola.

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · Mar 15

« De adel sluit zich hermetisch op. […] Ze gaan naar niemand toe en ontvangen zelfs elkaar niet. Hun salons kennen alleen priesters als vaste gasten. In de zomer wonen ze in hun kastelen in de buurt; in de winter blijven ze in een hoekje bij het vuur. Het zijn doden die zich in het leven vervelen. »

2

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · Mar 15

«De hele geest van de stad, gemaakt van lafheid, egoïsme, routine, externe haat en de religieuze wens van een afgezonderd leven, werd samengebracht in het belangrijke dichtdraaien van de sloten van de poorten, elke nacht. Plassans zei bij zichzelf als de hangsloten goed dicht waren: ‘Ik ben thuis.’»

1

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · Mar 15

«‘Hé, dat is een Chantegreil,’ zei iemand, ‘de nicht van Rébufat, de pachter van Jas-Meiffren.’
‘Waar kom je vandaan, lichtekooi?’ riep een andere stem.
Silvère, dronken van enthousiasme, had niet gedacht aan de vreemde figuur die zijn geliefde zou slaan bij de grappen van sommigen van de werklui.»

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · Mar 15

« Het gebrul van de opstand, de oproep om te vechten en wel tot de dood, met schokken van woede, zijn brandende verlangen naar vrijheid, zijn verbazingwekkende mengeling van bloedbaden en verheven impulsen, raakte onvermoeibaar Miettes hart. »

Émile Zola (1840-1902) in ‘Het fortuin van de Rougons.’

1

Paulo Alexander @pauloalexander.bsky.social · Mar 15

« ‘Ze zullen het campagneplan veranderd hebben,’ zei Silvère. ‘Het was de bedoeling ons naar de hoofdplaats te begeven langs de weg van Toulon, ten westen van Plassans en Orchères. Ze zullen vanmiddag uit Alboise vertrokken zijn en zullen ‘s avonds voorbij Tulettes zijn aangekomen.’ »

Émile Zola.