// พออ่านข้อความจบ เขาก็หยุดนิ่งไปชั่วครู่
สีหน้าที่แทบไม่เปลี่ยนอยู่แล้ว คราวนี้กลับดูคล้ายจะเรียบนิ่งยิ่งกว่าเดิม

พยักหน้าหงึกๆเหมือนตุ๊กตาสปริง แววตาคิระๆ
คนๆนี้ ชอบกินนมสินะ!

เมมไว้ในหัวเรียบร้อย

"อายุ20 เลี้ยงนมตอบแทนคนๆนี้..."
"คุณ...?"

จะว่าไปก็ยังไม่รู้ชื่อผู้มีพระคุณเลย

(ผปค.ตอบแทน เพราะในpovโฮมุระ เราไม่ใช่เพื่อนกันน่ะคิเซกิคุง...)

พยักหน้ารับหลังอ่านข้อความ

"ถ้าเจอที่สวยๆ ก็อยากเก็บเอาไว้"
"พอเข้าใจครับ"

"ขอดูได้ไหมครับ?"
"รูปที่ฟุวาริซังวาด"

(ยินดีค่ะ เด็กทางนั้นน่ารักมากๆเลยค่ะ ไว้เจอกันใหม่นะคะ😂)

หัวหน้าห้องผมจะใส่ชุดผิดมาได้ยังไงกัน ... คนที่ผิดน่ะคือผมเองต่างหาก

โฮมุระตอนนี้... กำลังไล่หาคนยืมชุดญป.จากทั้งโรงเรียนเพื่อแก้ไข(?)สถานการณ์ปัจจุบัน

คาบนี้ = โดดแบบไม่ตั้งใจ

สมองประมวลผลอยู่ ขาเลยยังไม่ขยับ ถึงตามไปได้ก็วิ่งไม่ได้อยู่ดี

แต่อีกคนไปแล้ว ตามมารยาทแล้ว เราก็ควรจะพูดอะไรสักอย่าง
คิดอะไรไม่ทัน เจนคำที่คุ้นหูและชินปากออกมาทันทีว่า

"ครั้งนี้รอดไปก่อนนะครับ!"
"ครั้งหน้าเจอกันรับรองสวยแน่ครับ!!"

ตะโกนเสียงดัง บอกลา(?)เพื่อนใหม่อย่างสุดชีวิตพร้อมรอยยิ้ม ที่ไม่ได้มีความเป็นมิตรสักเท่าไร ตามการตั้งค่าจากท้องแม่

แม่ครับ ได้เพื่อนใหม่แล้วครับ

"แม่บอกว่าให้ตอบว่าเป็นคาเฟ่ครับ"
ดังนั้นเป็นคาเฟ่ครับ...

อีกคนบอกว่าพวกเรายัง🍶🥃🍻ไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็...

"มี🥛นะครับ แบบ🍼ก็มีครับ"
"เด็กเข้าได้ครับ"
ตอบกลับหน้านิ่ง ยืนรอคำตอบว่าแบบนี้ใช้ได้ไหม

เถียงในใจว่า สึกิจังต่างหากที่น่ารัก

"ครับ สึกิจัง" รีเฟล็คตอบกลับอัตโนมัติแม้อีกคนแค่ลองเรียกเฉยๆ
แล้วค่อยพยักหน้าว่าแบบนี้ดีกว่า

มือข้างที่ว่าง หยิบโทรศัพท์มาเปิดหน้าสแกนไoน์ให้อีกคน
ภาพโปรไฟล์ไม่มี ชื่อเขียนไว้ด้วยฮิรางานะ

"แปลว่า จะได้เจอสึกิจังอีกสินะครับ"
"จะรอนะครับ"

พยักหน้าว่าใช่ ตามที่อีกคนเข้าใจ

"ฟุวาริซัง แรงบันดาลใจหรอครับ?"
ทวนซ้ำให้อีกคนเล่าต่อ

คำนั้นหมายถึง...ใช้กับการสร้างสรรค์อะไรสักอย่าง?

ขาที่โดนหางแมวปัดโดนรู้สึกจั๊กจี้นิดๆ พวกสัตว์เนี่ยนุ่มนิ่มไปทั้งตัวเลยสินะ

#KengakuRKM

OSAKA TRIP THREAD (ปี 2)

เว็บไซต์ทริป
จองที่นั่งรถบัส
ห้องพักและรูมเมท

กิจกรรมของเด็กปี 2 จะใส่ในเธรดนี้ค่ะ

มองเหรียญ5เยนที่ได้รับมา

"แค่นี้...ซื้ออะไรแทบไม่ได้เลยครับ"
ความทรงจำครั้งสุดท้ายที่ศาลเจ้า...ไม่มี ลืมว่า5เยนไว้ทำอะไร นึกว่าอีกคนให้เงินเฉยๆ

"ถ้าคุณไม่สะดวก"

ก้าวเข้าไปใกล้คล้ายกลัวอีกคนหนี จริงๆแค่อยากจะสร้างความใกล้ชิด
แม่ครับ ผมเจอคนใจดีอีกคนแล้ว เราต้องเป็นเพื่อนกันได้แน่ๆ

"เรา...ไปโบสถ์กันก็ได้"
"ให้ผมได้ส่งคุณไปหาพระเจ้านะครับ"
ความหมาย จะเดินไปส่งเฉยๆ

แม้จะเป็นเหตุผลที่ไร้สาระแค่ไหน แต่...
"อย่างนี้นี่เองครับ"
เสียงนิ่งแบบปกติที่คงไม่ได้ช่วยให้อีกคนรู้สึกโล่งใจขึ้น

ยังคงมองคุณแบบไม่ละสายตา(ตามปกติ)
“ถ้าอย่างนั้น…ไปด้วยกันครับ”
“รีบไปขอขมาเทพเจ้า ก่อนที่จะไม่มีโอกาสสำหรับคุณ”

หมายถึงว่าตอนนี้ยังว่าง ไปด้วยกันก็ดี เดี๋ยวไม่ว่าง

ว่าแล้วก็จับไหล่อีกคนด้วย กำลังซาบซึ้งว่าคนๆนี้ใจดีจัง แต่มือหนักตามปกติเหมือนกำลังบีบไหล่อีกคนอย่างมีนัยยะ

พอโทนบรรยากาศเปลี่ยนไปเป็นแบบทางการ ตัวเขาก็ดูจะคุ้นเคย และตอบกลับได้ว่า "เช่นกันครับ ฟุวาริซัง" ได้อย่างไม่ติดขัด แต่หลังจากนั้นก็ติดโหลดเหมือนเดิม

โซนF...
"ไกลจังครับ"

"มาเที่ยวหรอครับ?"
จริงๆใช้คำว่ามาเดินเล่นน่าจะถูกกว่า

"คำขอโทษ..."
"ควรเป็นเงินไม่ใช่หรอครับ"

พูดด้วยน้ำเสียงปกติ น้ำเสียงเรียบนิ่ง หน้าตาพร้อมหาเรื่องตามปกติ และเป็นประโยคคำถาม(ที่เจ้าตัวคิดว่า)ปกติ

แบบว่าจากประสบการณ์แล้ว...เหมือนพวกผู้ใหญ่จะชอบพูดแบบนั้นบ่อยๆ

ไม่ได้กำลังรีดไถคุณ...จริงๆนะ

โรลเปิด | 19เมษา17:00น. | สวนมิฮานาดะ

วันนี้อากาศค่อนข้างดี ทุกสิ่งทุกอย่างก็ค่อนข้างเป็นใจ นั่นจึงทำให้นาโอะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

แต่ก็จนกระทั่งเขากดน้ำเปล่าพลาดเป็นซุปถั่วแดงนี่ล่ะ..

ทำไมกันนะ หน้าตาคนละแบบเลยแท้ๆ??

คำถามมากมายเกิดขึ้นภายใต้รอยยิ้มที่ดูใจเย็น

กระป๋องเหล็กแข็งอุ่นๆที่ไม่น่าดื่ม..

นาโอะเริ่มมองหาสิ่งที่จะพอรับกรรมต่อจากเขาได้ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่บริเวณนั้น

(ขอแจมแปปนึงนะคะ)

เดินสำรวจพื้นที่รอบๆอยู่แบบคนไม่ชินทาง ก่อนที่จะ ...
โป๊ก-!

หลังมันโป๊กแล้ว ก็แปะลงบนมือเขาอย่างพอเหมาะพอเจาะ

"..."
ถือซุปถั่วแดงไว้อย่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
สีหน้ายังเป็นหน้าเหวี่ยงตามปกติ แต่ดูโง่ขึ้นนิดหน่อย

"นี่ครับ"
ยื่นคืนคุณด้วย

d3
1 หัวโนนิดหน่อยพอเป็นพิธี
2 เลือดไหลเป็นทางเพราะโดนขอบกระป๋องพอดี
3 แข็งแกร่งเกินไป กระป๋องบุบ ส่วนหัวยังปกติ

"สึกิจัง พูดสุภาพ น่ารักครับ"
รู้สึกจั๊กจี้ๆขึ้นมานิดนึง อาจเพราะไม่ชินด้วย เพราะรอยยิ้มกับท่าทางของอีกคนด้วย เพราะมาเรียกว่ารุ่นพี่ด้วย

หัวโล่งแปปนึง ก่อนจะประมวลผลคำตอบต่อมาได้

"แต่ว่า ชอบตอนคุยกันแบบทั่วไปครับ"
"รู้สึกเหมือนสนิทกับสึกิจัง"
"อยากสนิทกับสึกิจังครับ"

ถึงอีกคนจะถามอะไรมาแต่ตัวเองก็ไม่รู้จะตอบอะไรอยู่ดี... ไม่ได้เตรียมสคริปเล่าเรื่องนี้ไว้ในหัว เลยแค่พยักหน้าตอบไปว่า 'ใช่แล้วครับ ปรับตัวหลายอย่าง' โดยไม่ได้เล่าอะไรต่อ

"คุณแม่เป็นคนญี่ปุ่น..." ทวนคำ
ก็อยากจะถามว่า แล้วคุณพ่อล่ะครับ แต่จากประสบการณ์ตัวเองที่เหมือนโลกนี้มีแต่เรื่องที่อาจจะไม่ควรพูดเต็มไปหมด เลยรับรู้ข้อมูลเท่าที่อีกคนเล่ามา โดยไม่ได้ถามต่อ
+

"...!?"
เห็นแล้วสะดุ้ง คิดว่าเป็นตัวเองที่ใส่ชุดมาผิดวัน

ยืมห้องข้างๆเอาได้ไหมนะ(...)

"จริงด้วยครับ"
ลองสังเกตอีกคนดีๆขึ้นมาอีกหน่อย

ผมทรงรีเจน❌ กางเกงขาม้า❌ สำเนียงคันไซ❌
ผ่านทุกเช็คพ้อย

ว่าแต่
"โรงเรียนเดียวกันหรอครับ"
เหมือนเจ้าตัวจะสนใจอันนี้

"ปี 2 ครับ"
ชี้ตัวเอง จะบอกว่าเขาอยู่ปี 2

ในเมื่ออีกคนยืนยันมาแบบนั้น ก็จะเชื่อมั่นแบบนั้น

ตอนเห็นข้อความ สะดุ้งเล็กน้อยกับมี ! เด้งขึ้นมา
ขอปากกาในมือเธอ แล้วเขียนชื่อลงไปในสมุด ถัดจากชื่อเธอ

"เขียนแบบนี้ครับ"
"โทชิกิ โฮมุระ ครับ"
ตอนแรกก็พูดได้อย่างปกติอยู่หรอก

"พึ่งย้ายมาเมืองนี้เมื่อสัปดาห์ก่อน ตอนนี้อาศัยอยู่แถว ๆ ย่านคอนโดโซนBครับ ขอฝากตัวด้วย"
อันนี้ท่องบทมา (และจะเป็นสคริปเดียวกับที่ใช้ตอนแนะนำตัวในห้องเรียน)

เอ๊ะ
"ไม่ครับ เป็นเพราะผมเอง"
"ฮานาซากิซัง ไม่หนักครับ" 💦
ย้ำอันนี้อีกรอบ

"คือว่า ... หนักเท่าฟูกหลังเอาไปตากแดดครับ"

เห็นอีกคนยื่นมือมา เลยจับเพราะสงสัยว่าจะทำอะไร แล้วก็นั่งค้างไว้แบบงงๆ ปล่อยอีกคนฮึ้บแบบไม่ให้ความร่วมมือเท่าไร ... คนที่หนักอย่างแท้จริงน่ะคือหมอนี่เอง

"ทำอะไรหรอครับ?"

พออีกคนอนุญาตก็เดินตามไปไม่ได้ถามอะไรต่อ ทางโฮมุระเองก็ยังไม่ชินกับสายรถ เดินเอาก็ได้เห็นอะไรรอบๆดี

"..."
"ปี 2 ครับ"
"เข้ามาเมื่อสัปดาห์ก่อนครับ"
เหมือนจะเป็นการย้ายมาแบบกระทันหัน

แลกเปลี่ยน...
โหลดข้อมูลแปป วอนคู่สนทนาเข้าใจ

"สึกิจัง ต่างประเทศหรอครับ?"
พยักหน้าขึ้นลงๆ สุดยอดไปเลยครับ

"แต่ว่าชื่อ...เป็นคนญี่ปุ่น?"
หย่อนคำถามให้อีกคนเล่าเรื่องตัวเองต่อ

นกเอียงหัว เธอเอียงหัว เขาเลยเอียงด้วย
สองคนหนึ่งตัวเอียงหัวจ้องกัน

นกร้องตอบเธอว่า ปี๊ป

"จริงด้วยครับ" เกือบลืม
มองชุดนักเรียนเธอด้วย ชุดนักเรียนไม่คุ้น...

"คุณเองก็ โรงเรียนหรอครับ?"
ว่าแต่ตอนนี้เขาอยู่ตรงไหนในเมือง...แย่ละ หรือว่า หลง?