ตั้งแต่ส่งหนังสือไปฝาก ร้านไม่เคยปชส.ให้เลย มีแต่เราต้องเป็นฝ่ายประกาศเองว่า หนังสือเราฝากวางที่ร้านนี้นะ (ซึ่งร้านก็จะรี ไม่ได้มีคำโฆษณาอะไร) และไม่เคยทีอะไรเกี่ยวกับหนังสือฉันเลย (แต่ก็พอเข้าใจได้)
พยายามคิดว่าไม่เป็นไร แต่ก็อดเปรียบเทียบกับเรื่องอื่นที่เขารับไปขายไม่ได้ ปชส.ทั้งเช้า-เย็น รีทุกทวิตที่เกี่ยวกับหนังสือเล่มนั้นๆ ฯลฯ
คือความต่างมันชัดจริงๆ นะ

ชีวิตตอนนี้ไม่เอื้อให้เขียนเลย แต่จะเขียนไปทำไมเล่า ในเมื่อไม่มีใคนรอคอยอ่านมันอยู่แล้วนี่

ไม่มีใครจดจำได้จริงๆ ด้วย
ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นนักเขียนดัง ที่ทุกคนต้องรู้จัก แต่ถึงอย่างนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะหวังอย่างเห็นแก่ตัว แม้เพียงสักนิด ว่าคงมีใครซักคน — แค่สักคนหนึ่งก็พอ — ที่ชอบงานของเรามากพอที่จะเห็นว่าเราหายใจ มากพอที่จะรอคอยเรากลับมา

แต่ดูเหมือนจะหวังสูงเกินเอื้อมไป ควรจะเจียมตัวไว้ว่าเราไร้ค่าจะตาย เป็นแค่นักเขียนไม่สลักสำคัญ ในบรรณพิภพที่นักเขียนร้อยพันปรากฎขึ้นทุกวัน

จากนี้คงไม่ได้เขียนอะไรเป็นชิ้นเป็นอันไปอีกอย่างน้อยสามปี กว่าจะกลับมาเขียน คนก็คงลืมกันแล้ว แต่ที่จริงตอนนี้ก็ไม่มีอะไรให้คนจดจำอยู่แล้วนี่นะ

ก็เป็นช่วงที่ questionable กับตัวเองในหลายๆ อย่าง ทั้งงาน ความสามารถ เส้นทางที่เลือก อนาคต

Unreachable (2025)

จากเล่ม อุทกภัยในดวงตา

“สำลักสำรอกปลอกเอาลมแล้งระเหยโหยให้โรยลงสู่ห้วงระอุรอบข้าง”

“หุนหันพลันผุดขึ้นจากก้อนกึ๋นที่ทำงานตลอดศก”

โห ใช้คำเก่งจนอยากกราบ

ที่จริงก็แทบไม่เจอเขามาเป็นสิบปีแล้วตั้งแต่มากรุงเทพ ดังนั้นเลยรู้สึกว่าเขายังเป็นหมาเด็กเสมอ เวลากลับบ้านแต่ละทีเจอกันแค่แปบๆ ก็ยังแข็งแรงตลอด แต่ที่จริงเขาก็สิบห้าขวบแล้ว เป็นคุณตาหมามาหลายปีแล้ว

น้องหมาที่บ้านกลับดาวแล้ว ;;_;;

แง เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังคร่าวๆๆๆ แต่ต้รฉบับยังไม่เสร็จเลย 😭

🥺✨✨✨

เฮ้ยย คุรอย่าล้อผมเล่นนะ !

หรือจริงๆ แล้วเรื่องนี้ควรทำเป็นหนังสือภาพนะ ✨ น่าจะเหมาะกับกลุ่มอายุคนอ่านด้วย (manifesting)

เรื่องอะไรเอ่ย ต้นฉบับไม่เสร็จซักที แต่มีภาพเต็มไปหมด

ภาพแรกที่สวยที่สุด วาดโดยคุณ @justaimxiiiart.bsky.social ค่า ✨ (ส่วนอันที่ฝีมืออ่อนด้อยที่เหลือ เราวาดเองค่ะ555 เขินจัง)

บางครั้งมีนารู้สึกว่าแม่รักเธอที่สุดในโลก
แต่บางคราว — หลายๆคราว — แม่ก็ไม่รักมีนา แม่ไม่รักใครเลย ไม่รักแม้กระทั่งตนเอง
ความรักของแม่เอาแน่เอานอนไม่ได้ พอๆ กับตัวตนของแม่เอง

ส่วนพ่อ — มีนารู้ว่าพ่อรักเธอ พ่อพร่ำบอกเธอเช่นนั้นเสมอ ทว่ารักของพ่อห่างไกลเหลือเกิน มีเงื่อนไขกฎเกณฑ์มากมายที่เธอต้องทำ เพื่อให้ได้รักนั้นมา

#ปลาทองในโหลน้ำตา

(เอ้อ ที่จริง In memoriam อ่านปลายปีที่แล้ว แต่อยากยกมารวมกับสองเล่มนี้ เป็น holy trinity)

ยกให้ In memoriam, Lie with me, Swimming in the dark เป็นสามเล่มที่ทิ้ง aftertaste ได้ดีที่สุดในปีนี้เลย ขมปร่า แตกสลาย แต่ร้องไห้ไม่ออก

นั่งรีไรท์ไปแล้วก็ได้แต่สงสัยว่าใครจะมาอ่าน

เคยมีคนถามว่าการเขียนสนุกมั้ย ตอนนั้นตอบอย่างไร้เดียงสาว่าสนุก แต่จริงๆ แล้วงานเขียนเป็นงานที่ทรมาน พอเขียนไม่ออกหรือไม่น่าพอใจก็จะกระวนกระวาย อัดอั้นตันใจ นอนไม่หลับ มีเพียงนานครั้งที่เขียนได้น่าพอใจถึงจะสนุก — แต่ก็คงเพราะความรู้สึกพวกนี้นี่แหละที่ทำให้ยังเขียนต่อไป

ขอบคุณมากๆๆ เลยนะคะ คำของคุณมีความหมายต่อเรามากๆๆ 🥺✨✨ จะพยายามกลับมาเขียนให้ได้ค่ะ

เคยอ่านเฉพาะเล่มภูตพรายร่ายรำ แต่ชอบภาษาของคุณนักเขียนมากๆ เลยค่ะ เป็นเล่มในดวงใจเล่มนึงเลย ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรก็ขอให้เข้มแข็งและผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ 💕🍀✨️

ขอบคุณ ขอบคุณมากเลยนะคะ 😭✨🌸 พอดีช่วงนี้รู้สึกเขียนงานไม่ออกค่ะ พอลอง explore ตัวเองดูว่าทำไมเขียนไม่ได้ (ทั้งที่เรื่องราวมันจ่อรอให้เขียนแล้ว) มันขุดลงไปก็พบว่าเกิดจากคำพูดแย่ๆ ที่เคยโดนเมื่อปีก่อน ซึ่งทำให้เรากลัวการเขียนเลย ตอนแรกเราคิดว่าปล่อยผ่านไปได้แล้ว แต่ปรากฎว่ามันติดในใจแรงกว่าที่คิด คนพูดคงลืมไปแล้ว แต่คนโดนไม่ลืม 😭

ที่จริงเรื่องมันก็นานแล้ว พยายามจะลืมแล้ว แต่เร็วๆนี้พบว่าตอนเราพยายามเขียน คำพูดไม่ดีนี้ก็ผุดขึ้นมาซ้ำๆ เลยคิดว่าคงต้องทำอะไรซักอย่างให้ก้าวผ่านไปให้ได้ เพื่อจะเขียนให้ได้น่ะค่ะ

เราไม่อยากคิดไปคนเดียว แต่ก็ไม่อยากให้เรื่องใหญ่ เลยขอมาถามในนี้แทนทวิตค่ะ / ไม่แน่ใจว่าในนพนภามีใครเคยอ่านงานเรามั้ยนะ 🥺

ชอบเรื่องสั้นที่เขียนล่าสุด ไม่ได้เขียนอะไรน่าพอใจ (at least สำหรับเราเอง) แบบนี้มานานแล้ว อยากพับลิชมาก แต่ยังไม่ได้ แง