Tot er weer een kind wakker wordt in een leeg bed, en leert dat zijn eerste herinnering aan verlies niet van speelgoed is, maar van zijn moeder.

We hoeven niet te bidden voor haar ziel. We moeten ons afvragen wat er met de onze is gebeurd.

We hoeven geen nieuwe commissies.
We hebben nieuwe vaders nodig. Nieuwe vrienden. Nieuwe stilte, de soort die luistert in plaats van wegkijkt.
Want zolang we doen alsof dit niet over ons gaat, zal het blijven gebeuren.

We hebben het zien aankomen, we kénnen dit verhaal. Alleen de namen veranderen.

Dat is waar het begint.
Niet bij de moord, maar bij de zin:“zij is van mij.” Niet bij het wapen, maar bij het idee dat een vrouw onderdeel van je identiteit is.

En dan staan we er weer,met bloemen en kaarsen, en zeggen dat het onbegrijpelijk is. Maar het is niet onbegrijpelijk. Het is voorspelbaar.

We leren jongens nog steeds dat stoer zijn betekent: niet huilen, niet toegeven, niet verliezen.
We leren meisjes nog steeds dat aardig zijn beter is dan duidelijk zijn. We lachen om de “foute grap”, we kijken weg als iemand te ver gaat, en we noemen bezitterig gedrag “passie.”

Alsof we niet al wéten dat het volgende gezicht allang in de krant staat te wachten.

Maar dat is niet wat dit is. Het is geen incident. Het is femicide. Het is een cultuur die maar niet wil breken.

Het houdt maar niet op.
De vrouwenlevens vallen om als dominostenen, en bij elke val doen we alsof we verbaasd zijn.
Alsof dit iets nieuws is.

Een groot verlies voor iedereen die gelooft dat taal kan verbinden, dat toneel kan helen,
en dat verhalen ons mens maken.

Rust zacht, Joost. ❤️

Hij was een man van vele gezichten: acteur, presentator, schrijver, docent.
Maar bovenal iemand die wist te raken zonder te schreeuwen. Van 𝐃𝐞 𝐒𝐭𝐫𝐚𝐭𝐞𝐧𝐦𝐚𝐤𝐞𝐫 𝐨𝐩 𝐙𝐞𝐞𝐬𝐡𝐨𝐰 tot 𝐌𝐞𝐭 𝐡𝐞𝐭 𝐦𝐞𝐬 𝐨𝐩 𝐭𝐚𝐟𝐞𝐥, zijn stem was een constante in het leven van velen.

Hij was een verbinder.
Tussen jong en oud, tussen theater en huiskamer, tussen lachen en ontroering. De meester zonder schoolbord, de verteller die wist dat stilte soms meer zegt dan woorden.

🫶🫶🫶

Want als het ergste wat je over een aankomend premier kunt zeggen, is dat hij van mannen houdt, dan zegt dat niks over hem. Maar alles over de idioten die niet kunnen verdragen dat beschaving misschien tóch gaat winnen. En dat fatsoen een vorm van verzet blijkt te zijn.

Het probleem is niet Rob Jetten.
Het probleem is een groep volwassen mensen die zich gedraagt als een kleuterklas op energiedrank en zelfmedelijden. Schreeuwen, stampen, vingerwijzen, alles om niet in de spiegel te hoeven kijken.

Want dát is hun grootste angst: een leider die niet schreeuwt, maar luistert. Een premier die niet haat, maar handelt. Een man die zijn fatsoen niet aflegt om kiezers te pleasen.
En dus moet hij kapot. Niet op inhoud, maar op identiteit. De goedkoopste truc uit het boekje.

Dit zijn gefrustreerde toeschouwers van hun eigen gelijk, die niet kunnen verkroppen dat Geert Wilders wéér geen premier wordt. Dus jagen ze op degene die wel iets vertegenwoordigt: rust, inhoud, empathie.

De trollen rukken weer uit.
Het riool van het internet borrelt. De bewerkte foto’s vliegen rond. Zijn geaardheid, zijn partner, zijn lach, alles wordt ingezet als munitie. Niet omdat ze iets te zeggen hebben, maar omdat ze niets anders kunnen. Dit zijn geen bezorgde burgers.

Eerst was het Sigrid Kaag. Te slim, te vrouw, te onafhankelijk.
Toen Frans Timmermans. Te links, te dik, te genuanceerd.
En nu Rob Jetten. Te homo, te vrolijk, te zichzelf.

♥️

En op ‘n dag dacht ik:
misschien is stoppen ook een vorm van rust.
Misschien is verdwijnen even ademen
zonder schuld.

Maar ik ben er nog.
En dat is niet omdat ik sterker ben,
maar omdat ik één keer meer ben opgestaan
dan ik viel

Ik wilde niet dood.
Ik wilde alleen weten
hoe leven voelt
zonder pijn