Burası çok sıktı artık ben gidiyorummm

Yükseklik korkusu olan biriydim ben. Şimdi ise pencere pervazına oturup, neden atmıyorsun o boşluğa kendini, diyorum. Ben etrafına neşe saçan çocuk ruhlu biriydim, gülerdim hep. Ben bugün donuk diye eleştirildim. Donukmuşum, tepki vermiyormuşum. Ne komik ama ne ara geldik bu hale?

Sen gündüzsün adam ve benim sığınağım gece...

...

Bıkmışlıkla sıkışmışlığın arasında bir yerlerde yaşamaya çalışıyoruz nereden bakarsan bak denizden çıkarılıp toprağa atılmış çırpınan balıksın, nereden bakarsan bak ipi kopmuş uçurtma, nereden bakarsan bak yönünü bulamayan bir kuşsun...

Bir pencere kenarında nefes almaya çalışıyor ruhum.

Hiç bir yol sana çıkmıyor. Üstelik kaderde pek istemiyor bizi yan yana görmeyi ama sevgim mevcut düzeni yıkıp ellerini bana getirir gibi...

Susması; hayra alamet değildir, seven bir kadının...

O gece susup, içime attım ama canım çok acıdı. O gece canım bile bana acıdı..

Sanki altı yaşındayım. Terasın demirlerinden ayaklarımı sarkıtmışım. Suratımda bir tokat izi, o kadar küsüm ki kendimle bile konuşmuyorum...

Seni ben değil kalbim sevdi. Kalbim seni değil, kalbini sevdi. Göremediğim yüzünü değil, tutamadığım elini değil, okşayamadığım saçını değil... Uzaktan, senin sen oluşunu, seni sen yapan kalbini sevdi.

Bilme, tanıma beni. Merdivenleri üçer beşer çıkmanın sevinci yok içimde...

Ben hiç bir şey olmamış gibi davranamam. Sekiz şiddetinde depremler yaşayıp, enkazın altından çıktıktan sonra, gözlerinize umutla bakamam. Söyledikleriniz kulaklarıma kazılıyken, bedenimdeki tırnak izlerini yok sayamam.

Kendi içimde defalarca kez kendi cenazeme şahit olmak ile, mezarıma toprak atmam bir oldu. Sanki dünyaya yaşamak için gelmiş ama sadece ölüm ile sınanıyormuş gibiyim.

Affetmek ve unutmak yoktur, artık etkilenmeyecek düzeyde dönüşmek vardır.

Devran dönmese de olur ben çok başka yerlerdeyim artık.

Bu kadar sevilmemek bana da sürpriz oldu...