Biz çalıştıkça onlar güçlenecek, onlar güçlendikçe bu şehir çok daha adil, çok daha üretken bir yer olacak.

Gözlerindeki coşku, merak, çalışma isteği ve taşıdıkları o harika enerji, geleceğe dair umudumu bambaşka bir yere taşıdı. Gençlerin bu kararlılığı karşısında insanın elinden gelenin çok daha fazlasını yapma arzusu güçleniyor.

Çok geçmiş olsun güzel Antalyam. Dilerim ki bu topraklar daima güvenle, huzurla nefes alsın.

Bu süreç er ya da geç adaletin aynasına düşecek.
Ve tarihin hafızasına çoktan yazıldı bile.

Bir kenti güzelleştirmek için çalışanların kaderi bazen ağır sınavlardan geçer. Bu sınavdan da yine onurla çıkacağına inanıyorum. Sağlığın, emeğin ve taşıdığın sorumluluk için gösterdiğin duruş hepimize güç ve ilham veriyor.

Dayan Başkanım.
Gücün kaynağı bazen beden değil, kalbin direncidir. Umut bazen bir insanın sabrına, bir insanın nefesine emanet edilir; seninki de öyle. Karanlığın içinde kalbiyle yol açanlara ihtiyaç var bu ülkede.

Bu memleket, iyiliğe niyet eden insanların direnciyle ayakta kalıyor; senin onurla verdiğin mücadele hepimize güç veriyor.

Diren Başkanım.
Bu ülkede onurlu duruşu olan herkesin yükü ağır. Sen yine de dimdik duruyorsun. Senin direnişin, insan onuruna yakışan bir duruşun ifadesi. Bu ülkede adaletin, vicdanın ve insani değerlerin hâlâ nefes aldığını hatırlatıyor.

Günde 22 ilaçla yaşam mücadelesi veren bir insana, üstelik yıllarını bu kente adamış bir başkana böyle bir tablonun reva görülmesi benim içimi çok acıtıyor, ya sizinkini? Hastalıkla, ilaçlarla, yorgun bir bedenle ayakta kalmaya çalışmak; buna rağmen dimdik durmak, işte gerçek dayanıklılık bunun adı.

Böyle bir sanatla aynı nefesi paylaşmak insanın içini ferahlatıyor; iyi ki varlar, iyi ki üretmeye devam ediyorlar.

Gel, bugün sadece yağmuru değil; içimizde ne varsa onu da asalım göğe.
Belki böylece bulutlar biraz açılır, bizimle birlikte.
Ve hayat, tam da böyle anlarda içimize doğru parlar.

Yağmurla göz göze geldiğim o durakta, kalbime dokunan sesiyle içimin sesinin birbirine karıştığı o narin eşikte...

İçimizdeki fırtına da dışarıdaki gökyüzü kadar gerçek; sakladıkça değil, paylaştıkça diner.
İnsanın kendiyle barışması, en çok böyle anlarda olur;
Yağmurun iplerde nefes aldığı, gökyüzünün içime sızdığı o kılcal çizgide...