อุนจิ…💩 ห๊ะคมอะไรนะ ได้แต่คิดไว้ในใจ

”อื้อ… เก่งจังนะตัวแค่นี้ 5 ขวบแต่เปิดร้านมาตั้งสิบปี“

พูดพลางกำมือชูบารุไว้แน่น สิ่งมหัศจรรย์ก่อนหน้านั้นถูกทิ้งไว้บนพื้น เหลือเพียงเศษเสี้ยวบนมือของไคโตะ

”ซูบารุมีลูกค้ากี่คนแล้วหรอ ?”
ความเกิดขึ้นในหัวใจอีกครั้ง ประสบการณ์แบบนี้คงไม่ได้มีเพียงเขาใช่มั้ย ?

(ขอบคุณสำหรับโรงเช่นกันค่ะ 😆🐟)

พอได้ยินพี่สาวตรงหน้าเรียกชื่อก็ฉีกยิ้มกว้างออกมาพร้อมพยักหน้ารับอีกครั้ง

“โอ้— ส้มคุณยายงั้นหรอ“ เจ้าตัวรับถุงมาสำรวจ คุณยายยังคงให้เยอะเหมือนเคยเลย

”ไม่ต้องรีบพูดหรอกนะ ฮ่า ๆ เดี๋ยวไปพักเหนื่อยก่อนดีกว่า ถัดไปสองห้องก็บ้านโกชิมะแล้วล่ะ“ เขาพอจะจับสังเกตการพูดไวของเธอได้แต่ดูเหมือนจะเข้าใจว่าคงจะเหนื่อย—

”ไม่เจอนานเลยนะเนี่ย“

ดูเหมือนว่าบททดสอบสังคมครั้งนี้ไคโตะ ศูนย์คะแนน แถมจะโดนดาเมจลบล้าน ปึ้ง

“เอ๊อะ—“
เจ้าตัวถึงกับไปต่อไม่ถูกก้อนปริศนานั้นคืออะไรกันแน่นะ แต่ช่างมันก่อน ความฝัน และความหวัง ของเด็กน้อยตรงหน้าสำคัญกว่า

เขาหยิบก้อนปริศนาทั้งสองก้อนขึ้นมา ทำท่าทางเหมือนจะกินไปแล้วแอบซ้อนเอาไว้ข้างหลัง ทำปากเคี้ยวตุ้ย ๆ
“รสชาติก็ไม่แย่นิ”

จิตนาการเจ้าไคโตะก็ไม่ธรรมดานะเนี่ย

เจ้าตัวยืนฟังเจ้าเด็กตัวจิ๋วเจื้อยแจ้ว เห็นแล้วก็นึกถึงน้องสาวสมัยก่อนจริง ๆ

“เอ๋— ฟังดูก็น่ากินดีนะ”
“แต่ทำไมถึงเป็นสีน้ำตาลหมดเลยอ่ะ ไหม้รึเปล่า”

ว่าแล้วก็ขอหยอกกับจินตนาการ สร้างปริศนาให้เจ้าเด็กน้อยตรงหน้าได้คิดเล่น ๆ (?)

(ขอมาลองชิมฟรีค่ะ (?) 😆)

ไคโตะที่กำลังเดินเตร็ดเตร่ในย่านการค้าหลังจากเก็บของที่ร้านเสร็จแล้ว
เสียงเล็กแว่วดังของเด็กน้อยดังขึ้น ดึงความสนใจของไคโตะทันควัน ไคโตะเดินตรงเข้าไปดู

“เห— ข้าวปั้นอะไรน่ะ ?”
ไคโตเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยข้าวปั้นอะไรกันนะนี่

“โอ้— ร้านนายนี่ไม่ว่าตอนไหนลูกค้าก็ไม่ขาดจริง ๆ”

“งั้นวันนี้ฉันสั่งกลับด้วยได้มั้ย อยากเอาไปฝากที่บ้านน่ะ”

จริง ๆ แล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ไม่ต้องไปรับน้องสาว แต่น้องก็อยู่บ้านเลยจะซื้อไปฝากพร้อมกับแม่ พ่อและตาด้วยรวม ๆ แล้วก็…

“ห้า…” ไคโตะนับนิ้วไปพร้อมกับคิดจำนวนคนที่ต้องซื้อกลับบ้านแต่ดันลุดพูดจำนวนออกมาซะได้

เขาหันไปมองทาคุมะตาโต
”ปลาตัวใหญ่ตัวนึงกับ 5 จาน ไหวมั้ย?“

ไคโตะพยักหน้างึก ๆ เด็กหนุ่มที่กำลังจะออกไปวิ่งเดินเปลี่ยนทิศทันทีที่เจอหน้าเธอคนนั้น

ตัวที่สูงขึ้น และสีผมที่แปลกตาไปคงทำให้เธอจำเขาไม่ได้แน่เลยสินะ ไคโตะแอบหัวเราะในใจ

“ไม่เจอกันนานเลยนะมิโฮะ ! กลับมาซื้อปลาหรอ ?”
เขาตะโกนออกไปนะหว่างที่กำลังเดินไปหาเธอ พลางโบกมือทักทาย

เขาตบบ่าทาคุมะเบา ๆ “โอ๊ส ! งั้นไปกันเลย !!!! เดี๋ยวคุณลุงคุณน้าจะรอฉันนาน”

พูดแล้วเขาก็เก็บของจนหมด พร้อมออกเดินทางไปยังร้านโซบะเป้าหมาย

“ฉันคิดถึงโซบะบ้านนายมากทาคุ แล้วที่ร้านเป็นไงบ้างคนเยอะมั้ย”
ปกติแล้วเขาก็ไปร้านโซบะบ่อยอยู่ แต่ช่วงนี้ปลามีเยอะเลยออกไปตกปลาซะบ่อยน่ะสิ เลยไม่ค่อยได้ไปเลย

“ไคโชวซังดูมีประสบการณ์ต่างหากล่ะ ฮ่า ๆ เขาหัวเราะหยอกกลับไป

ไคโตะรับเงินมาพอดี

“เอ๋~ ถ้างั้นคะแนนผมคงล้นเลยนะ 😆“ แน่นอนว่าเขาอาจจะไม่ใช่คนจำเก่งอะไร แต่ถ้าผิดครั้งนึงแล้ว คนเรามักจะจำได้ไม่ลืม

”ไว้เจอที่โรงเรียนนะไคโชวซัง“
เขาพูดพร้อมยื่นปลาตัวเล็กให้ไปอีกตัวแถมเอาไว้ 🐟

K4170 : ผมสนใจ !!!!

“ฮะฮ่า ๆ ทาคุนายนี่อวยกันไม่พักเลยนะ ! “ ก่อนจะกระทุ้งศอกไปเบา ๆ

“ก็ต้องเมนูซิกเนเจอร์สิ” ดวงตาลุกวาวเมื่อพูดถึงของกินร้านโซบะหมีขั้วโลกอร่อยจะตายนี่นา เชฟฝีมือดีที่ดูจากในทีวีทำเลยเชียวนะ 😋

“กลับไปกินดีกว่า 😌”

บ้านโกชิมะ หลาย ๆ คนมักจะไม่คุ้นชื่อเนื่องจากคนที่นี่จะรู้จักกันในชื่อบ้านแผงขายปลาซะมากกว่า

วันนี้ไคโตะกำลังเตรียมตัวจะออกไปวิ่งซักหน่อยก่อนจะหันไปเจอพี่สาวหน้าคุ้น

“มิโฮะ !“ เขาตะโกนเรียกชื่ออกไปด้วยความคุ้นเคย แม้จะอายุห่างกันและไม่ได้เจอกันนาน เขาก็จำหน้าเธอได้

“ปลาซิวน่าจะมีนะ แต่ปลาสร้อยอาจจะยังไม่มี ฮ่า ๆ” เด็กหนุ่มผมฟ้าหัวเราะร่า
เขาเข้าใจความหมายของเด็กหนุ่มตรงหน้า
จึงเดินไปถามแม่ และตาเรื่องปลาติดอวนก่อนจะเดินกลับมา

พอเด็กหนุ่มได้ความมาก็ถึงกับถึงบางอ้อ
บ้านนากาทานินี่เอง เขาจึงไปเตรียมของมาให้

“อันนี้ใช่มั้ยที่ตามหา” เขาเอาถุงปลาติดอวนมาให้ดู

ก่อนที่สายตาจะเอนไปหาสิ่งที่เกาะอยู่ตรงไหล่คนตรงหน้า