”อื้อ… เก่งจังนะตัวแค่นี้ 5 ขวบแต่เปิดร้านมาตั้งสิบปี“
พูดพลางกำมือชูบารุไว้แน่น สิ่งมหัศจรรย์ก่อนหน้านั้นถูกทิ้งไว้บนพื้น เหลือเพียงเศษเสี้ยวบนมือของไคโตะ
”ซูบารุมีลูกค้ากี่คนแล้วหรอ ?”
ความเกิดขึ้นในหัวใจอีกครั้ง ประสบการณ์แบบนี้คงไม่ได้มีเพียงเขาใช่มั้ย ?
”อื้อ… เก่งจังนะตัวแค่นี้ 5 ขวบแต่เปิดร้านมาตั้งสิบปี“
พูดพลางกำมือชูบารุไว้แน่น สิ่งมหัศจรรย์ก่อนหน้านั้นถูกทิ้งไว้บนพื้น เหลือเพียงเศษเสี้ยวบนมือของไคโตะ
”ซูบารุมีลูกค้ากี่คนแล้วหรอ ?”
ความเกิดขึ้นในหัวใจอีกครั้ง ประสบการณ์แบบนี้คงไม่ได้มีเพียงเขาใช่มั้ย ?
“โอ้— ส้มคุณยายงั้นหรอ“ เจ้าตัวรับถุงมาสำรวจ คุณยายยังคงให้เยอะเหมือนเคยเลย
”ไม่ต้องรีบพูดหรอกนะ ฮ่า ๆ เดี๋ยวไปพักเหนื่อยก่อนดีกว่า ถัดไปสองห้องก็บ้านโกชิมะแล้วล่ะ“ เขาพอจะจับสังเกตการพูดไวของเธอได้แต่ดูเหมือนจะเข้าใจว่าคงจะเหนื่อย—
”ไม่เจอนานเลยนะเนี่ย“
“โอ้— ส้มคุณยายงั้นหรอ“ เจ้าตัวรับถุงมาสำรวจ คุณยายยังคงให้เยอะเหมือนเคยเลย
”ไม่ต้องรีบพูดหรอกนะ ฮ่า ๆ เดี๋ยวไปพักเหนื่อยก่อนดีกว่า ถัดไปสองห้องก็บ้านโกชิมะแล้วล่ะ“ เขาพอจะจับสังเกตการพูดไวของเธอได้แต่ดูเหมือนจะเข้าใจว่าคงจะเหนื่อย—
”ไม่เจอนานเลยนะเนี่ย“
“เอ๊อะ—“
เจ้าตัวถึงกับไปต่อไม่ถูกก้อนปริศนานั้นคืออะไรกันแน่นะ แต่ช่างมันก่อน ความฝัน และความหวัง ของเด็กน้อยตรงหน้าสำคัญกว่า
เขาหยิบก้อนปริศนาทั้งสองก้อนขึ้นมา ทำท่าทางเหมือนจะกินไปแล้วแอบซ้อนเอาไว้ข้างหลัง ทำปากเคี้ยวตุ้ย ๆ
“รสชาติก็ไม่แย่นิ”
จิตนาการเจ้าไคโตะก็ไม่ธรรมดานะเนี่ย
“เอ๊อะ—“
เจ้าตัวถึงกับไปต่อไม่ถูกก้อนปริศนานั้นคืออะไรกันแน่นะ แต่ช่างมันก่อน ความฝัน และความหวัง ของเด็กน้อยตรงหน้าสำคัญกว่า
เขาหยิบก้อนปริศนาทั้งสองก้อนขึ้นมา ทำท่าทางเหมือนจะกินไปแล้วแอบซ้อนเอาไว้ข้างหลัง ทำปากเคี้ยวตุ้ย ๆ
“รสชาติก็ไม่แย่นิ”
จิตนาการเจ้าไคโตะก็ไม่ธรรมดานะเนี่ย
“เอ๋— ฟังดูก็น่ากินดีนะ”
“แต่ทำไมถึงเป็นสีน้ำตาลหมดเลยอ่ะ ไหม้รึเปล่า”
ว่าแล้วก็ขอหยอกกับจินตนาการ สร้างปริศนาให้เจ้าเด็กน้อยตรงหน้าได้คิดเล่น ๆ (?)
“เอ๋— ฟังดูก็น่ากินดีนะ”
“แต่ทำไมถึงเป็นสีน้ำตาลหมดเลยอ่ะ ไหม้รึเปล่า”
ว่าแล้วก็ขอหยอกกับจินตนาการ สร้างปริศนาให้เจ้าเด็กน้อยตรงหน้าได้คิดเล่น ๆ (?)
ไคโตะที่กำลังเดินเตร็ดเตร่ในย่านการค้าหลังจากเก็บของที่ร้านเสร็จแล้ว
เสียงเล็กแว่วดังของเด็กน้อยดังขึ้น ดึงความสนใจของไคโตะทันควัน ไคโตะเดินตรงเข้าไปดู
“เห— ข้าวปั้นอะไรน่ะ ?”
ไคโตเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยข้าวปั้นอะไรกันนะนี่
ไคโตะที่กำลังเดินเตร็ดเตร่ในย่านการค้าหลังจากเก็บของที่ร้านเสร็จแล้ว
เสียงเล็กแว่วดังของเด็กน้อยดังขึ้น ดึงความสนใจของไคโตะทันควัน ไคโตะเดินตรงเข้าไปดู
“เห— ข้าวปั้นอะไรน่ะ ?”
ไคโตเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยข้าวปั้นอะไรกันนะนี่
“งั้นวันนี้ฉันสั่งกลับด้วยได้มั้ย อยากเอาไปฝากที่บ้านน่ะ”
จริง ๆ แล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ไม่ต้องไปรับน้องสาว แต่น้องก็อยู่บ้านเลยจะซื้อไปฝากพร้อมกับแม่ พ่อและตาด้วยรวม ๆ แล้วก็…
“ห้า…” ไคโตะนับนิ้วไปพร้อมกับคิดจำนวนคนที่ต้องซื้อกลับบ้านแต่ดันลุดพูดจำนวนออกมาซะได้
เขาหันไปมองทาคุมะตาโต
”ปลาตัวใหญ่ตัวนึงกับ 5 จาน ไหวมั้ย?“
“งั้นวันนี้ฉันสั่งกลับด้วยได้มั้ย อยากเอาไปฝากที่บ้านน่ะ”
จริง ๆ แล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ไม่ต้องไปรับน้องสาว แต่น้องก็อยู่บ้านเลยจะซื้อไปฝากพร้อมกับแม่ พ่อและตาด้วยรวม ๆ แล้วก็…
“ห้า…” ไคโตะนับนิ้วไปพร้อมกับคิดจำนวนคนที่ต้องซื้อกลับบ้านแต่ดันลุดพูดจำนวนออกมาซะได้
เขาหันไปมองทาคุมะตาโต
”ปลาตัวใหญ่ตัวนึงกับ 5 จาน ไหวมั้ย?“
ตัวที่สูงขึ้น และสีผมที่แปลกตาไปคงทำให้เธอจำเขาไม่ได้แน่เลยสินะ ไคโตะแอบหัวเราะในใจ
“ไม่เจอกันนานเลยนะมิโฮะ ! กลับมาซื้อปลาหรอ ?”
เขาตะโกนออกไปนะหว่างที่กำลังเดินไปหาเธอ พลางโบกมือทักทาย
ตัวที่สูงขึ้น และสีผมที่แปลกตาไปคงทำให้เธอจำเขาไม่ได้แน่เลยสินะ ไคโตะแอบหัวเราะในใจ
“ไม่เจอกันนานเลยนะมิโฮะ ! กลับมาซื้อปลาหรอ ?”
เขาตะโกนออกไปนะหว่างที่กำลังเดินไปหาเธอ พลางโบกมือทักทาย
พูดแล้วเขาก็เก็บของจนหมด พร้อมออกเดินทางไปยังร้านโซบะเป้าหมาย
“ฉันคิดถึงโซบะบ้านนายมากทาคุ แล้วที่ร้านเป็นไงบ้างคนเยอะมั้ย”
ปกติแล้วเขาก็ไปร้านโซบะบ่อยอยู่ แต่ช่วงนี้ปลามีเยอะเลยออกไปตกปลาซะบ่อยน่ะสิ เลยไม่ค่อยได้ไปเลย
พูดแล้วเขาก็เก็บของจนหมด พร้อมออกเดินทางไปยังร้านโซบะเป้าหมาย
“ฉันคิดถึงโซบะบ้านนายมากทาคุ แล้วที่ร้านเป็นไงบ้างคนเยอะมั้ย”
ปกติแล้วเขาก็ไปร้านโซบะบ่อยอยู่ แต่ช่วงนี้ปลามีเยอะเลยออกไปตกปลาซะบ่อยน่ะสิ เลยไม่ค่อยได้ไปเลย
ไคโตะรับเงินมาพอดี
“เอ๋~ ถ้างั้นคะแนนผมคงล้นเลยนะ 😆“ แน่นอนว่าเขาอาจจะไม่ใช่คนจำเก่งอะไร แต่ถ้าผิดครั้งนึงแล้ว คนเรามักจะจำได้ไม่ลืม
”ไว้เจอที่โรงเรียนนะไคโชวซัง“
เขาพูดพร้อมยื่นปลาตัวเล็กให้ไปอีกตัวแถมเอาไว้ 🐟
ไคโตะรับเงินมาพอดี
“เอ๋~ ถ้างั้นคะแนนผมคงล้นเลยนะ 😆“ แน่นอนว่าเขาอาจจะไม่ใช่คนจำเก่งอะไร แต่ถ้าผิดครั้งนึงแล้ว คนเรามักจะจำได้ไม่ลืม
”ไว้เจอที่โรงเรียนนะไคโชวซัง“
เขาพูดพร้อมยื่นปลาตัวเล็กให้ไปอีกตัวแถมเอาไว้ 🐟
“ก็ต้องเมนูซิกเนเจอร์สิ” ดวงตาลุกวาวเมื่อพูดถึงของกินร้านโซบะหมีขั้วโลกอร่อยจะตายนี่นา เชฟฝีมือดีที่ดูจากในทีวีทำเลยเชียวนะ 😋
“กลับไปกินดีกว่า 😌”
“ก็ต้องเมนูซิกเนเจอร์สิ” ดวงตาลุกวาวเมื่อพูดถึงของกินร้านโซบะหมีขั้วโลกอร่อยจะตายนี่นา เชฟฝีมือดีที่ดูจากในทีวีทำเลยเชียวนะ 😋
“กลับไปกินดีกว่า 😌”
วันนี้ไคโตะกำลังเตรียมตัวจะออกไปวิ่งซักหน่อยก่อนจะหันไปเจอพี่สาวหน้าคุ้น
“มิโฮะ !“ เขาตะโกนเรียกชื่ออกไปด้วยความคุ้นเคย แม้จะอายุห่างกันและไม่ได้เจอกันนาน เขาก็จำหน้าเธอได้
วันนี้ไคโตะกำลังเตรียมตัวจะออกไปวิ่งซักหน่อยก่อนจะหันไปเจอพี่สาวหน้าคุ้น
“มิโฮะ !“ เขาตะโกนเรียกชื่ออกไปด้วยความคุ้นเคย แม้จะอายุห่างกันและไม่ได้เจอกันนาน เขาก็จำหน้าเธอได้
เขาเข้าใจความหมายของเด็กหนุ่มตรงหน้า
จึงเดินไปถามแม่ และตาเรื่องปลาติดอวนก่อนจะเดินกลับมา
พอเด็กหนุ่มได้ความมาก็ถึงกับถึงบางอ้อ
บ้านนากาทานินี่เอง เขาจึงไปเตรียมของมาให้
“อันนี้ใช่มั้ยที่ตามหา” เขาเอาถุงปลาติดอวนมาให้ดู
ก่อนที่สายตาจะเอนไปหาสิ่งที่เกาะอยู่ตรงไหล่คนตรงหน้า
เขาเข้าใจความหมายของเด็กหนุ่มตรงหน้า
จึงเดินไปถามแม่ และตาเรื่องปลาติดอวนก่อนจะเดินกลับมา
พอเด็กหนุ่มได้ความมาก็ถึงกับถึงบางอ้อ
บ้านนากาทานินี่เอง เขาจึงไปเตรียมของมาให้
“อันนี้ใช่มั้ยที่ตามหา” เขาเอาถุงปลาติดอวนมาให้ดู
ก่อนที่สายตาจะเอนไปหาสิ่งที่เกาะอยู่ตรงไหล่คนตรงหน้า