🤣🤣🤣

توی لیسبون هم یه همچین جایی هست... حتی دیوارای مغازه رو رنگ نکردن و اسمت و نوبت رو روی شیشه‌ی مغازه می‌نویسن ولی پیتزاهای ناپولیتن خوبی می‌ده

بله کاملن و قطعن

:))

اون دیگه مهربونی نیست و همونجا به سبک مشتبا قطش کن، قطعش کن :دی

به محض اینکه توی عشق این بالانس وجود نداشته باشه، یعنی وقتی یکی مدام ببخشه و دیگری فقط بگیره، یا یکی تعهد داشته باشه و دیگری نه، اون رابطه می‌تونه به سمت عشق بیمارگونه بره. عشق سالم یه ارتباط دوطرفه‌ست، جایی که هر دو نفر از حضور هم رشد می‌کنن، نه جایی که یکی فرسوده بشه و دیگری فقط بهره ببره

اما مهربانی توی رابطه اصلن جایی نداره. رابطه بر پایه‌ی تعامل متقابل شکل می‌گیره، نه صرفن مهربونی یک‌طرفه. توی رابطه فاکتورهای توجه، احترام، تعهد و اعتماد و تعامل دوطرفه سنجیده می‌شه، و اساسن هر کاری که در راستای عشق ورزیدن انجام می‌دیم، توی یکی از این دسته‌ها قرار می‌گیره

دو تا مثال‌ بزنم:
١- توی یه روز بارونی، چترت رو با یه غریبه‌ای که زیر بارون مونده، شریک می‌شی. حتی اگه هیچ وقت دوباره اون آدم رو نبینی

٢- برای گربه‌های خیابون غذا می‌ریزی، نه برای اینکه تشکر کنن، بلکه چون برات مهمه که گرسنه نمونن

ببینین، مهربانی یک امر درونی و یک‌طرفه‌ست، چیزیه که شما برای انجام دادنش نیازی به دریافت متقابل ندارید و انجامش نباید به شما آسیب برسونه. مهربانی یعنی از سر سخاوت و بدون چشم‌داشت کاری برای کسی انجام بدین، چه اون آدم این مهربونی رو ببینه و قدردانی کنه، چه اصلن متوجه نشه

گرامیان، مهربانی با عشق فرق داره، ذات مهربانی درونی و یکطرفه‌ست. اصلن موقع مهربانی نمی‌شه انتظار جبران داشت و گرنه دیگه اسمش مهربانی نیست، به نظرم خوبه توی یه پست دیگه توضیح بدم که سوبرداشت نشه

مخلصم بحث به سمت فلسفه و روان رفت که من توش متخصص نیستم ولی می‌دونم مهربونی امر درونی و بلاعوضه، قابل داد و ستد نیست. اون چیزی که توی رابطه مد نظرته توجه و احترام، قدردانی و تعامل متقابله. فکر نمی‌کنم هیچ‌وقت آدمی که مهربون باشه (مخصوصن با خودش) مورد سواستفاده قرار بگیره.

ندارم وگرنه مخلصتم

مهربونی مثل نور آفتابه، نمی‌شه دونگی تقسیمش کرد. هر کسی به اندازه دلش می‌بخشه :دی