“ มือ!! ”

ชี้ไปที่มือที่จับสายเบ็ด

“ อ่ะ จะขึ้นมาแล้ว ”

นั่งลุ้นเชียร์ สู้ๆ

“ จะเป็นเงือกจริงหรอ ”

“ ไม่หรอกๆ ฉันแค่ว่างน่ะ ”

ว่างแบบใดตื่นเช้ามาเตรียมนู้นนี้ ไหนจะงานบ้านไหนจะงานร้านเธอเก็บหมด คุณย่าบอกเอาไว้ว่าถ้าเราทำได้ก็จงทำมันซะ!!

“ โอเคไข่ม้วน! ”

พูดพร้อมชูมือขึ้น

“ งั้นรบกวนเธออีกแล้วนะ ”

งั้นก่อนจะทำก็ต้องเพิ่มพลังก่อน ชิบน้ำชา

“ ถ้าหายเหนื่อยก็เริ่มเลยก็ได้นะ ”

เธอลุกขึ้นเข้าไปในครัวก่อน

“ ค่าา~ ”

คานตอบลากเสียงยาวมองดูต่อไป

เอ้ะ

เหมือนจะมองเห็นอะไรแปลกไป เธอจึงหันไปมองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะสลับมามองในน้ำ

” มันดู…ไม่เหมือนปลาเลยนะคะ ”

เธอพูดตามสิ่งที่เห็น นางเงือก? จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ

“ ฉันว่าถ้าดึงขึ้นมาเขาจะเจ็บเอานะคะ (?)”

แหะๆ พอดีเธอค่อนข้างที่จะรีบทำนั้นทำนี้จนชินไปหน่อยเลยเก็บเองซะเรียบร้อยเลย

แต่วันหยุดก็ต้องได้พักน่ะ จริงมั้ย

“ นั่งตามสบายเลยน้า ”

เธอเองก็นั่งดื่มชาให้สดชื่นก่อนจะต้องไปเตรียมตัวทำอาหารต่อ

“ เอ้ะ ”

ปัดกวาด?

“ วันหยุดทั้งทีเธอยังอยากจะทำงานอยู่อีกหรอ ขยันจังเลยน้า “

” ถ้างั้นช่วยฉันทำแฮมเบิร์กมั้ย รึว่าทำไข่ม้วนก่อนดี ” หัวเราะเบาๆ

ถ้ามีคนมาช่วยน่าจะไวขึ้นเยอะเลย

“ ใช่ๆมั้ยๆ สนใจมาลองชิมมั้ยย ”

ท่าทางดี้ด้าเชียว

“ เอ้ะ แบบนั้นฉันก็จะดีใจมากเลยนะ ”

“ ยินดีตอนรับๆ ”

พูดด้วยสีหน้าดีใจสุดๆ

“ งั้นเราไปที่ร้านกันมั้ยฉันจะทำให้กินร้อนๆเลย ”

“นั้นสินะคะ จริงๆก็คิดเหมือนกันว่าจะหาพนักงานงานประจำเพิ่มสักคน”

แต่ว่างานตอนนี้ก็ยังพอทำคนเดียวไหวอยู่ สงสัยต้องกลับไปคิดเรื่องนี้จริงๆจังแล้วล่ะ

“อื้ม เรื่องนั้นก็คงจะบังคับกันไม่ได้นั้นแหละนะคะ”

หัวเราะพลางไป

“ได้หรอคะงั้นฉันจะไปเอามาให้ค่ะ!!”

เธอลุกขึ้นดี้ด้าวิ่งไปหยิบข้าวกล่องมาให้

“นี่ค่ะ คุณจะลองชิมก่อนก็ได้นะคะ”

ส่งสายตาวิ้งๆเป็นประกาย เป็นเหมือนเบนโตะมื้อกินง่าย

“ นั้นสินะคะ~”

เธอเองก็พลางหัวเราะตามไปด้วย

“ ฉันอยากให้มันดูเป็นธรรมชาติด้วยเลยตกแต่งต้นไม้ไปซะเยอะเลยล่ะค่ะ ”

อีกนิดหลังบ้านก็จะเป็นป่าขนาดย่อมแล้ว…

“ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะคุณมาโกโตะ ”

บรรยายตอนนี้แสงไม่แรงมากมีลมพัดอ่อนๆเหมาะกับการพักสุดๆไปเลย

“สดชื่นขึ้นมั้ยคะ”

เธอว่าไปยิ้มไป

“ต้องขอขอบคุณคุณมาโกโตะอีกครั้งนะคะ ถ้าไม่ได้คุณช่วยปานนี้ฉันคงยังไม่ถึงร้านแน่ๆ”

เธอตั้งใจฟังที่อีกฝ่ายพูด

“ จะเข้าปีหนึ่งนี่เอง ”

“ คิดแล้วก็ตื่นเต้นตามเลยน้า ฉันเองก็เคยเป็น ”

พอมองดูอีกฝ่ายแล้วก็อดนึกถึงสมัยก่อนไม่ได้เลย ปี1ในรั้วโรงเรียน คิดถึงจังเลยน้าา

“ อ้อ อยู่ในเขตมิโดรินี่แหละ ”

“ แต่ว่าก็ใกล้จะถึงแล้วอีกนิดหนึ่ง ข้างหน้านี้แหละ ”

ชี้ไปข้างหน้าที่มีป้ายร้านเล็กๆตั้งอยู่ ไม่นานพวกเขาก็เดินมาถึงหน้าร้านแล้ว

“ ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็อยากจะเชิญมาดื่มชากันสักหน่อย ”

“ คิดงั้นหรอคะ ดีใจจัง ”

เธอยิ้มก่อนจะเดินเอาของไปเก็บแล้วยกน้ำชาแหละขนมมาไว้

“ เชิญนั่งพักก่อนได้เลยนะคะ ”

ว่าแล้วก็รับของจากที่อีกฝ่ายถือมาก่อนจะนำไปเก็บอีกครั้งแล้วเดินกลับมานั่งที่เรียบร้อย

“ จะว่าไปฉันยังไม่แนะนำตัวเลย ฉันชื่อ ซูซุมิยะ นามิกะค่ะ เรียกนามิกะก็ได้ ”

“ ก็อยากที่เห็นที่นี่เป็นร้านของฉันเองค่ะ ถึงมันจะเล็กไปหน่อยก็เถอะ ”

“ ไม่ทราบว่าพอจะบอกชื่อคุณได้รึป่าวคะ ”

“ ขอบคุณนะคะ ”

“ ฉันเองก็จะออกกำลังกายด้วย ”

พูดด้วยท่าทางสดใส

จะว่าไปเขตนี้ก็คึกคักเป็นปกติอยู่แล้วมีนักท่องเที่ยวบ้างประปราย

ระหว่างทางกลับก็มีคนทักทายเธอเป็นระยะๆ ส่วนมากก็จะเป็นผู้ใหญ่กันหมดเลย เธอเองก็ตอบกลับทักทายอย่างสนิทสนม

เดินกันมาจนมาถึงร้านสักที

“ รอบหน้าฉันคงต้องมีรถเข็นไว้จริงๆนะคะเนี้ย ” หัวเราะ

“เชิญเข้ามาข้างในก่อนสิคะ ”

เปิดประตูต้อนรับอีกฝ่าย

“ จัดคนเดียวก็ไม่ลำบากอะไรหรอก ” ก็ลำบากอยู่…

“ แต่ถ้ามีคนมาช่วยจัดด้วยมันก็คงจะสนุกน่าดูนะคะ ”

ยิ้มหัวเราะ เธอเองก็อยากจะมีเพื่อนมาเที่ยวเล่นที่บ้านด้วย แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยจะมีใครว่างเลย

“ อย่างงั้นหรอคะ ”

“ ไม่ต้องห่วงค่ะฉันมั่นใจเรื่องรสชาติและโภชนาการ เป็นอาหารที่กินง่ายทุกอย่างเลยค่ะ ”

เธอพูดด้วยท่าทางที่มุ่งมั่น เพราะปกติเธอก็มักจะเรียนรู้จากคุณย่าเสมอเรื่องอาหารการกิน

“ สุดยอดเลย ”

ตอบด้วยท่าทางที่สดใส

“ซีรี่ย์หรอคะ”

ทำท่าเหมือนคิดอะไรสักอย่าง

“จะว่าก็ใช่นะคะ ฉันพยายามตกแต่งให้ดูสงบเป็นบ้านเก่าๆให้ฟีลเหมือนสมัยก่อนแต่บ้านนี้ก็ยังแข็งแรงดีนะคะ”

ถึงจะเป็นบ้านไม้จริงๆก็ถึงแต่มีของทันสมัยเหมือนกัน

เธอเชิญอีกฝ่ายเข้ามาดื่มน้ำชาก่อน แล้วรีบยกของเข้าตู้แช่

“ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ฉัน ซูซุมิยะ นามิกะค่ะ จะเรียกว่า นามิกะก็ได้”

เธอกลับมานั่งลงด้วยกัน

[2/3]

เธอที่เกรงใจก็ยื่นของแบ่งให้แต่โดนดี

” งี้นี่เอง “

มองตามที่อีกฝ่ายชี้จะว่าไปก็ไกลบ้านเราเหมือนกันนะแต่เจอกันย่านการค้าไม่แปลกใจเท่าไร

เธอที่ไม่ได้อยู่เมืองนี้ตอนเรียนอยู่มหาลัยก็เลนมีอะไรเปลี่ยนที่เยอะเหมือนกัน

” เดี๋ยวต้องเดินไปเขตมิโดริอีกแบบนี้คุณจะลำบากมั้ยคะเนี้ย “

เดินนำทางไปก่อนแล้วกันเดี๋ยวถึงที่ต้องเลี้ยงน้ำชา!

“ อื้อ ด้วยความยินดีเลย ”

ยิ้มตอบ ที่จริงร้านเธอเป็นเหมือนที่นั่งเล่นชิวๆมากกว่าให้อารมณ์เหมือนมาบ้านคุณย่ายังไงอย่างงั้น

จังหวะที่อีกฝ่ายตกใจเธอก็อดไม่ได้ที่จหัวเราะออกมาเพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอโดนเข้าใจผิด

”งั้นหรอ ดีใจจัง แต่มันก็ลำบากบ้างครั้งเวลาจะทำอะไรนั้นนี่“

อย่างเช่นออกไปซื้อสาเกอะไรงี้

“แล้วเธอล่ะเรียนอยู่ใช่มั้ยนะ อยู่ปีไหนแล้ว”

เดินคุยกันเพลินจนมาถึงหน้าร้านของเธอพอดี