“ฮะๆーให้ลงแข่งคงไม่ไหวหรอกครับ“
”แต่ถ้าต้องการอะไร ให้สวัสดิการช่วยได้เสมอ“
(เก็บผมขึ้นเพื่อวันงานกีฬาสีโดยเฉพาะ)
“ฮะๆーให้ลงแข่งคงไม่ไหวหรอกครับ“
”แต่ถ้าต้องการอะไร ให้สวัสดิการช่วยได้เสมอ“
(เก็บผมขึ้นเพื่อวันงานกีฬาสีโดยเฉพาะ)
โอบ้งไม่ใช่งานที่ฟุยุกิสันทัดสักเท่าไหร่
ช่วงเวลาที่วิญญาณจะกลับสู่โลกมนุษย์?
ฟังดูน่ากลัวสุดๆไปเลยไม่ใช่รึไง??
สำหรับคนนอกเกาะที่ไม่มีที่จะไป
เมื่อช่วงเวลานี้วนกลับมาทีไร เขาก็จะซื้อของกลับไปกักตัว
.
.
จากห้องที่เขาลอบมองออกไป เหมือนจะเห็นไฟถูกจุดจากที่ไกลๆด้วย …
พิธีกรรมอะไรรึเปล่านะ ?
โอบ้งไม่ใช่งานที่ฟุยุกิสันทัดสักเท่าไหร่
ช่วงเวลาที่วิญญาณจะกลับสู่โลกมนุษย์?
ฟังดูน่ากลัวสุดๆไปเลยไม่ใช่รึไง??
สำหรับคนนอกเกาะที่ไม่มีที่จะไป
เมื่อช่วงเวลานี้วนกลับมาทีไร เขาก็จะซื้อของกลับไปกักตัว
.
.
จากห้องที่เขาลอบมองออกไป เหมือนจะเห็นไฟถูกจุดจากที่ไกลๆด้วย …
พิธีกรรมอะไรรึเปล่านะ ?
|
|
|
もし君がそれを望むのなら...
受け取るがいい――
.
.
.
これは、いったい誰の言葉なのだろうか…?
Cr. Jasper Harrington
|
|
|
もし君がそれを望むのなら...
受け取るがいい――
.
.
.
これは、いったい誰の言葉なのだろうか…?
Cr. Jasper Harrington
แต่สุดท้ายก็ได้คืนตัวโกคุเดระคุงใน5นาทีเพราะชุดเปียกจนได้..
แต่สุดท้ายก็ได้คืนตัวโกคุเดระคุงใน5นาทีเพราะชุดเปียกจนได้..
#THK_FreshmenTrip
จริงๆกิจกรรมนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับปี3แต่อย่างใด
แต่ฟุยุกิก็ยังเลือกที่จะมาร่วมด้วยตั้งแต่เช้า ดูปี1ทำกิจกรรม ดูทุกคนทำความรู้จักกัน…. เหงาเฉยเลย..
ผมเองก็มีเพื่อนนะ!
สุดท้ายก็ทนความเหงาไม่ไหวจนต้องชวนเพื่อนร่วมห้องมาด้วยกันอยู่ดี
.
.
.
พอมีโฮโชคุงอยู่ด้วย..อควาเรียมก็สนุกกว่าที่คิดนะเนี่ย?
(ขอบคุณที่ยอมให้หิ้วมาด้วยกันนะคะ55555)
#THK_FreshmenTrip
จริงๆกิจกรรมนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับปี3แต่อย่างใด
แต่ฟุยุกิก็ยังเลือกที่จะมาร่วมด้วยตั้งแต่เช้า ดูปี1ทำกิจกรรม ดูทุกคนทำความรู้จักกัน…. เหงาเฉยเลย..
ผมเองก็มีเพื่อนนะ!
สุดท้ายก็ทนความเหงาไม่ไหวจนต้องชวนเพื่อนร่วมห้องมาด้วยกันอยู่ดี
.
.
.
พอมีโฮโชคุงอยู่ด้วย..อควาเรียมก็สนุกกว่าที่คิดนะเนี่ย?
(ขอบคุณที่ยอมให้หิ้วมาด้วยกันนะคะ55555)
(“วันนี้คุณก็ไม่มาหาผมอีกแล้วเหรอครับ?”
“วันพรุ่งนี้เราจะได้เจอกันใช่มั้ย..“)
(🧜🏻♂️นายเหงือกขี้เหงารอคนมาหา เมื่อคุณเป็นเงือกextrovert)
(“วันนี้คุณก็ไม่มาหาผมอีกแล้วเหรอครับ?”
“วันพรุ่งนี้เราจะได้เจอกันใช่มั้ย..“)
(🧜🏻♂️นายเหงือกขี้เหงารอคนมาหา เมื่อคุณเป็นเงือกextrovert)
เขาได้ยินเสียงหัวเราะดังอยู่ตลอดเวลา
แต่ไม่มั่นใจเลยว่าเป็นเสียงหัวเราะหรือเสียงร้องไห้กันแน่ . . .
ฟุยุกิเลือกที่จะหอบพู่กันขนาดใหญ่กับกระดาษแผ่นใหญ่ไปเขียนคำขอพรในที่ๆห่างไกลจากผู้คนแทน
ในที่ๆไม่มีแสง เราจะเห็นท้องฟ้าได้ชัดที่สุด
.
.
.
.
โอริฮิเมะกับฮิโคโบชิคงได้เจอกันแล้วสินะครับ?
เขาได้ยินเสียงหัวเราะดังอยู่ตลอดเวลา
แต่ไม่มั่นใจเลยว่าเป็นเสียงหัวเราะหรือเสียงร้องไห้กันแน่ . . .
ฟุยุกิเลือกที่จะหอบพู่กันขนาดใหญ่กับกระดาษแผ่นใหญ่ไปเขียนคำขอพรในที่ๆห่างไกลจากผู้คนแทน
ในที่ๆไม่มีแสง เราจะเห็นท้องฟ้าได้ชัดที่สุด
.
.
.
.
โอริฮิเมะกับฮิโคโบชิคงได้เจอกันแล้วสินะครับ?
“เวลาถูกนวดมันเหมือนมีปลาหมึกมาไต่น่ะ ทัตสึคาวะจังนึกออกมั้ยครับ?“
ปฏิเสธการนวดนี่เอง
ฟุยุกิพยายามจะทำท่าทางให้นึกออกว่าอาการมันเป็นยังไง
“แต่4วันเหรอ..“
”เราจะได้เจอกัน2วันต่ออาทิตย์แน่นอนครับ! แต่ตอนนี้ไว้เจอกันอีกทีนะทัตสึคาวะจัง”
สุดท้ายเขาก็เดินจากไปพร้อมท่าทางเก้ๆกังๆจากการปวดเมื่อยนั่นเอง
“เวลาถูกนวดมันเหมือนมีปลาหมึกมาไต่น่ะ ทัตสึคาวะจังนึกออกมั้ยครับ?“
ปฏิเสธการนวดนี่เอง
ฟุยุกิพยายามจะทำท่าทางให้นึกออกว่าอาการมันเป็นยังไง
“แต่4วันเหรอ..“
”เราจะได้เจอกัน2วันต่ออาทิตย์แน่นอนครับ! แต่ตอนนี้ไว้เจอกันอีกทีนะทัตสึคาวะจัง”
สุดท้ายเขาก็เดินจากไปพร้อมท่าทางเก้ๆกังๆจากการปวดเมื่อยนั่นเอง
(เนียนรู้จักได้)
ติดต่อไม่ได้เลยตั้งแต่เกิดเรื่องนั้น.. บางทีเขาอาจจะแค่ต้องเลิกคิดมากล่ะมั้ง?
กี่ปีแล้วนะที่ติดต่อปะป๊ากับมะม๊าไม่ได้..
ฟุยุกิผลิกหน้าจอโทรศัพท์ไปมาพลางเอ่ยอะไรพึมพำไปเรื่อย
“ไอศกรีมรัมเรซิ่น.. หมา.. ลูกพลับแห้ง.. รามูเนะ …อืมม .. (ชื่อของคุณ)”
ประโยคพึมพำดูไม่มีใจความสาระ แต่ชื่อของคุณมาอยู่ในนี้ได้ยังไงนะ?
(เนียนรู้จักได้)
ติดต่อไม่ได้เลยตั้งแต่เกิดเรื่องนั้น.. บางทีเขาอาจจะแค่ต้องเลิกคิดมากล่ะมั้ง?
กี่ปีแล้วนะที่ติดต่อปะป๊ากับมะม๊าไม่ได้..
ฟุยุกิผลิกหน้าจอโทรศัพท์ไปมาพลางเอ่ยอะไรพึมพำไปเรื่อย
“ไอศกรีมรัมเรซิ่น.. หมา.. ลูกพลับแห้ง.. รามูเนะ …อืมม .. (ชื่อของคุณ)”
ประโยคพึมพำดูไม่มีใจความสาระ แต่ชื่อของคุณมาอยู่ในนี้ได้ยังไงนะ?
หน้าตาฟุยุกิได้ตอบคำถามเรียบร้อย
“ไม่ต้องคิดเยอะ?”
แต่ต้องคิดหนัก?
แม้ว่าทานากะคุงจะเป็นเด็กที่น่ารักมากๆ แต่คณิตก็ยังคงไม่น่ารักสำหรับเขาอยู่ดี
“งั้นถ้าไม่ใช่คณิตศาสตร์ล่ะครับ? มีอย่างอื่นที่ชอบบ้างรึเปล่า?”
เขาอยากรู้หลายๆเรื่องเกี่ยวกับอีกฝ่าย เพราะงั้นนี่ไม่ใช่การเปลี่ยนหัวข้อเลยนะ
เปล่าเลยจริงๆー
หน้าตาฟุยุกิได้ตอบคำถามเรียบร้อย
“ไม่ต้องคิดเยอะ?”
แต่ต้องคิดหนัก?
แม้ว่าทานากะคุงจะเป็นเด็กที่น่ารักมากๆ แต่คณิตก็ยังคงไม่น่ารักสำหรับเขาอยู่ดี
“งั้นถ้าไม่ใช่คณิตศาสตร์ล่ะครับ? มีอย่างอื่นที่ชอบบ้างรึเปล่า?”
เขาอยากรู้หลายๆเรื่องเกี่ยวกับอีกฝ่าย เพราะงั้นนี่ไม่ใช่การเปลี่ยนหัวข้อเลยนะ
เปล่าเลยจริงๆー
“เป็นคำทำนายที่น่ากลัวมากเลยครับ..”
เขาโยนคุกกี้ใส่ปากก่อนจะหาที่ฝังใบคำทำนายแก้เคล็ด
“เป็นคำทำนายที่น่ากลัวมากเลยครับ..”
เขาโยนคุกกี้ใส่ปากก่อนจะหาที่ฝังใบคำทำนายแก้เคล็ด
(แต่ว่าสุขสันต์วันเกิดนะครับบ ! 🎉🎂)
(แต่ว่าสุขสันต์วันเกิดนะครับบ ! 🎉🎂)
เขาหัวเราะเบาๆพลางจรดปลายพู่กันลงอย่างเบามือ
“ถือซะว่ามารู้จักกันก็ยังได้”
“ผมฟูจิวาระ ฟุยุกิ ปี3ครับ“
แทนที่จะปรากฏตัวอักษร แต่กลับปลายเป็นสิ่งมีชีวิตหน้าตาประหลาด
แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นปลานะ?
“ผมช่วยคุณจับปลาครับ”
เขาอาจจะเคยเห็นคุณแถวท่าเรือ จึงยกยิ้มภูมิใจ
”ชอบการประมงเหรอครับ?“
เขาหัวเราะเบาๆพลางจรดปลายพู่กันลงอย่างเบามือ
“ถือซะว่ามารู้จักกันก็ยังได้”
“ผมฟูจิวาระ ฟุยุกิ ปี3ครับ“
แทนที่จะปรากฏตัวอักษร แต่กลับปลายเป็นสิ่งมีชีวิตหน้าตาประหลาด
แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นปลานะ?
“ผมช่วยคุณจับปลาครับ”
เขาอาจจะเคยเห็นคุณแถวท่าเรือ จึงยกยิ้มภูมิใจ
”ชอบการประมงเหรอครับ?“
อาจจะเป็นเพราะที่นั่งของเขาห่างจากกระดานดำเพียง3ก้าว ฟุยุกิจึงไม่ได้รู้สึกเหนือบ่ากว่าแรงสักเท่าไหร่
“ ปีสุดท้ายของพวกเราแล้ว..ฝากตัวด้วยนะครับ ”
เขายกยิ้มพิมพ์ใจอันสุดแสนจะเป็นเอกลักษณ์
“ ชมรมเขียนพู่กัน ”
“ ฟูจิวาระ ฟุยุกิ ครับ ”
หวังว่าจะเป็นปีที่เรียบง่ายอีกปีนึงนะ
อาจจะเป็นเพราะที่นั่งของเขาห่างจากกระดานดำเพียง3ก้าว ฟุยุกิจึงไม่ได้รู้สึกเหนือบ่ากว่าแรงสักเท่าไหร่
“ ปีสุดท้ายของพวกเราแล้ว..ฝากตัวด้วยนะครับ ”
เขายกยิ้มพิมพ์ใจอันสุดแสนจะเป็นเอกลักษณ์
“ ชมรมเขียนพู่กัน ”
“ ฟูจิวาระ ฟุยุกิ ครับ ”
หวังว่าจะเป็นปีที่เรียบง่ายอีกปีนึงนะ
เขายกยิ้มเอ่ยขอบคุณก่อนจะเริ่มกดปลายพู่กันอย่างระมัดระวังบนมือคนตรงหน้า
ชั่วพริบตาก็กลายเป็นตัวอักษรง่ายๆ
“心แปลว่าหัวใจ“
”ผมเห็นสิ่งนั้นจากตัวคุณที่เลือกที่จะเข้ามาทักผม“
เขาไม่ได้อธิบายอะไรต่อนัก หน่ำซ้ำยังวาดหัวใจแปลกๆต่ออีก
”ขอให้ทุกคนมองเห็นหัวใจที่แท้จริงของคุณนะครับ“
เขายกยิ้มเอ่ยขอบคุณก่อนจะเริ่มกดปลายพู่กันอย่างระมัดระวังบนมือคนตรงหน้า
ชั่วพริบตาก็กลายเป็นตัวอักษรง่ายๆ
“心แปลว่าหัวใจ“
”ผมเห็นสิ่งนั้นจากตัวคุณที่เลือกที่จะเข้ามาทักผม“
เขาไม่ได้อธิบายอะไรต่อนัก หน่ำซ้ำยังวาดหัวใจแปลกๆต่ออีก
”ขอให้ทุกคนมองเห็นหัวใจที่แท้จริงของคุณนะครับ“
(โรลปิดที่แปลว่ามาช่วยกันรับจดหมายต่อได้)
ฟุยุกิเพ่งจดหมายที่อยู่ในมือครั้งแล้วครั้งเล่า แต่นอกจากจะไม่เข้าใจเนื้อหาในจดหมายแล้ว เขายังมองแทบจะไม่เห็นอีกต่างหาก
เพราะงั้นจดหมายเจ้ากรรมจึงถูกส่งต่อไปหารองหัวหน้าห้องที่เขาไว้ใจ
“คาเซฮายะคุงครับ.. คือว่า อันนี้มันหมายความว่ายังไงหว่า..?”
แน่นอนว่าเขาไม่ได้เจตนา ..นะ?
(โรลปิดที่แปลว่ามาช่วยกันรับจดหมายต่อได้)
ฟุยุกิเพ่งจดหมายที่อยู่ในมือครั้งแล้วครั้งเล่า แต่นอกจากจะไม่เข้าใจเนื้อหาในจดหมายแล้ว เขายังมองแทบจะไม่เห็นอีกต่างหาก
เพราะงั้นจดหมายเจ้ากรรมจึงถูกส่งต่อไปหารองหัวหน้าห้องที่เขาไว้ใจ
“คาเซฮายะคุงครับ.. คือว่า อันนี้มันหมายความว่ายังไงหว่า..?”
แน่นอนว่าเขาไม่ได้เจตนา ..นะ?
“ไม่สนใจมาเข้าชมรมเขียนพู่กันกันเหรอครับ?“
”การเขียนแต่ละเส้นสื่อถึงอารมณ์ความรู้สึกของผู้เขียนได้ด้วยนะー“
ฟุยุกินั่งถือพู่กันอยู่บนเก้าอี้ไม้ในสวน
ข้างกายมีกระดาษแปะเอาไว้บนเก้าอี้ว่า
|
‘วาดรูปบนมือ!’
‘จะวาดรูปสิ่งที่เห็นในตัวคนนั้นให้กับคนที่ยื่นมือมา‘
|
“ไม่สนใจมาเข้าชมรมเขียนพู่กันกันเหรอครับ?“
”การเขียนแต่ละเส้นสื่อถึงอารมณ์ความรู้สึกของผู้เขียนได้ด้วยนะー“
ฟุยุกินั่งถือพู่กันอยู่บนเก้าอี้ไม้ในสวน
ข้างกายมีกระดาษแปะเอาไว้บนเก้าอี้ว่า
|
‘วาดรูปบนมือ!’
‘จะวาดรูปสิ่งที่เห็นในตัวคนนั้นให้กับคนที่ยื่นมือมา‘
|
“…”
“เอ่อคือ.. ขอบคุณนะครับ
ว่าแต่..อันนี้.. เอ่อ..
… กิน.. เอ่อ…
..กินยังไงเหรอครับ?”
เขาพลิกซ้าย พลิกขวา มองด้วยความสับสนและสงสัยพร้อมรอยยิ้ม
”เป็นการต้อนรับยามเช้าที่ดีมากเลยล่ะครับ ขอบคุณนะครับー“
ーได้รับข้าวปั้นคิทแคท1eaー
“…”
“เอ่อคือ.. ขอบคุณนะครับ
ว่าแต่..อันนี้.. เอ่อ..
… กิน.. เอ่อ…
..กินยังไงเหรอครับ?”
เขาพลิกซ้าย พลิกขวา มองด้วยความสับสนและสงสัยพร้อมรอยยิ้ม
”เป็นการต้อนรับยามเช้าที่ดีมากเลยล่ะครับ ขอบคุณนะครับー“
ーได้รับข้าวปั้นคิทแคท1eaー