หรือแม้แต่ฝันร้ายในครานี้ก็เช่นกัน

“ ..ใส่ใจอาหารน่าดูเลยนะคะ ”

ดูชอบใจเล็กน้อยที่ใช้คำ
ราวกับมันมีความรู้สึกเป็นของตัวเอง

“ แต่ถ้าให้ตอบ —ฉันก็คงอยากให้ลองอย่างอื่นบ้างเหมือนกันค่ะ “

” ซุปค่อยกลับมาสั่งซ้ำอีกครั้งในวันที่อากาศเย็นอีกก็ยังไม่สาย “

เหยื่อที่นั่งประจันหน้าอยู่ก็คงไม่ติดขัด
หากแมงมุมสีขาวยังอยากเล่นสนุกต่อ

หากวันนี้ไม่ได้บังเอิญไปเชื้อเชิญอีกฝ่ายมาได้
หญิงสาวก็คงเข้าสู่วังวนของกิจวัตรซ้ำเดิม
จึงได้เอ่ยบอกไปก่อนหน้า
ว่าการได้สนทนากับคุณคือสิ่งบันเทิงพอกัน

เช่นนี้เอง
เพราะกร้านโลกมานัก
จึงได้เจียมตัวมากขึ้น

หวังว่าคุณจะปล่อยวางมันได้ไม่ช้าก็เร็ว
สิ่งที่ประสบพบเจอ สิ่งที่กระทำลงไป

เมื่อได้รับคำตอบ
ก็พยักพเยิดใบหน้ากลับเป็นสัญญาณ

ยังไงเสียไม่ว่าจะผ่านทางไหน
มันก็คือเส้นทางกลับบ้านของเธออยู่ดี

“ โอโมริ.. ได้ค่ะ “

” ฉันจะเดินไปเป็นเพื่อนรุ่นพี่ ”

ไม่ติดขัดอะไร แค่ไปส่งได้ถึงหมู่บ้าน
ก็ปลอดภัยไปประมาณนึงแล้ว
ถ้าจะล้มเธอก็คงรอคว้าทันที

ขาก้าวเล็ก ๆ รอเคลื่อนตัว

บรรยากาศรอบตัวให้ความรู้สึกคล้าย ๆ ชิระเบะ แต่พลังดูล้นเหลือกว่ามาก

จนชิระเบะที่กำลังเลือกของอยู่ถึงกับต้องหันมองตาม

“ ชิโฮะ เมื่อกี้เพื่อนนายเรอะ.. ”

“ ไม่ล่ะ ทักมั่วน่ะ ”

“ งั้นก็หุบมือนายลง “

คงเป็นมาเสะคนน้องที่หาเวลากลับมาเยี่ยมเยียน
ไม่นานก็คงกลับไปเรียนดังเดิม

( เพราะไปกัดกับแซนวิชฝันร้ายมาจริง ๆ 😔 )

มือปัด ๆ ตามกางเกงตนลวก ๆ
ฟังอีกคนกล่าวไปพลาง

ถึงจะตอบไม่ตรงตามที่ต้องการ
แต่ก็เข้าใจที่อีกฝ่ายจะสื่อ

เพราะเมาหรือเปล่านะ
ปากถึงได้เอ่ยอะไรที่นานทีจะมีซักหน

“ ก็คงจะไปนอนค่ะ ”

คงไม่ต่างกันนัก หากแยกกันไปคงตรงกลับบ้านไม่แวะไหน
ทางกลับเธอก็ไกลเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน

“ ให้ไปส่งไหม ? “

แขนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมามองเล็กน้อย
ระหว่างรอคำตอบ

จากภาพลักษณ์สู่ละอายใจ
หรือเพราะอายุมากขึ้นจึงเป็นเช่นนั้น

“ คุณคิดแบบนี้นี่เอง.. “
” ฉันเอง— ก็คิดว่ามันเป็นสิ่งที่วิเศษค่ะ “

แม้ในบางครั้งก็น่ากลัวจนเหมือนคำสาป
แต่ถ้ามองดี ๆ แล้ว
มันก็คือความเอาใจใส่ในรูปแบบหนึ่งหรือเปล่านะ

ไพลินเหลือบมองชามซุปนั้น
ประเมินเวลาที่เหลืออยู่ครู่หนึ่ง

“ ถ้ามีโอกาสคราวหน้า
คุณจะยังสั่งซุปแบบเดิมหรือเปล่าคะ ”

ใบหน้านั้นที่นั่งมองมานับปี
จากฝั่งตรงข้ามของโต๊ะเสมอ

ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ราวกับต้อง
มีเหตุให้จดจ้องมันอยู่ฝั่งตรงข้ามอยู่ตลอด

ก็หวังเพียงว่าใต้ใบหน้านั้น
คงจะไม่ระเบิดอะไรที่น่าเป็นกังวลออกมา

เธอเลื่อนมือกลับมาวางที่โต๊ะดังเดิม
นิ้วเคาะลงแผ่วเบา

อะไรทำให้ความรู้สึกของคุณแปรเปลี่ยนเป็นเช่นนั้นกันหนา

เธอเงียบฟังคำอธิบายอย่างตั้งใจ
สายตาเหลือบมองมือที่ขยับด้วยความเคยชิน

” แบบนี้นี่เอง.. “

” คุณถนัดอะไรที่พวกงานละเอียดอ่อน “

ทวนคำเล็กน้อย
ก็สมเหตุสมผลดีกับสองวิชา
ที่ต่างดูไม่เกี่ยงข้องกันถึงกลายเป็นสิ่งที่ทำได้ดี

” หมวดวิทยาศาสตร์คงปลื้มคุณน่าดู “

“ งั้นก็ไปโกยคะแนนวิชาที่มั่นใจมานะคะ “

” ประมาณนั้นค่ะ “

จึงยึดมั่นนักหนาว่ามันคล้ายมนต์บางอย่างที่ไม่ควรทำส่งเดชมากกว่าคำพูดปากเปล่าที่ถ้าทำผิดแล้วจะสูญเสียความไว้วางใจ

แล้วคุณต้องการทำตามสัญญาเพราะภาพลักษณ์ที่ต้องรักษา
หรือทำเพราะรู้สึกว่าไม่ควรทรยศความไว้วางใจจริง ๆ กันล่ะ

ดวงตาช้อนมองมา ดวงตาหนึ่งคู่เบื้องหน้าก็สบกลับ

“ ฉันถูกสอนมาให้จริงจังกับมันค่ะ ”
“ ตามตรงก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคิดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? “

ประโยคที่สองเสียงของเธอเบาลงพอสมควร
แต่ก็ยังคงได้ยินชัดเจน

“ และเพราะเห็นกับตาว่าสัญญามันเหนี่ยวรั้งคนเราไว้ได้ขนาดไหน “

“ หืม.. “

ตอบรับในลำคอแผ่วเบา
ระหว่างนั้นก็กวาดสายตามองใบหน้าอีกฝ่ายไปพลาง
20 ปีนานทีเดียว ไม่แปลกใจนักที่จะแยกไม่ได้ดูไม่ออก

ต้องชิงชังขนาดไหนกันเชียว
ถึงได้ยินยอมที่จะสูญเสียการมองเห็นไป

“ ดีแล้วค่ะ —แบบนั้นดีแล้ว ”

การผิดคำพูดทำได้ง่ายดาย
แต่รักษาความไว้วางใจให้อยู่ตลอดไปนั้นยากไม่น้อย

ถ้าจำความได้เมื่อนั้นค่อยติดต่อมา
หรือถ้าบังเอิญพบเจอกันอีกครั้ง
อาจจะเป็นเธอที่เข้าไปทักท้วงเอง ไม่ต้องห่วง

คุณมองมาเธอก็สบกลับ
นิ่งเงียบ ไม่อธิบาย ปล่อยความสงสัยอยู่ต่อไป

สายตาเลื่อนตามคนแก่กว่าที่ยันตัวขึ้น
ในตอนนั้นจึงค่อยประคองตัวเองลุกขึ้นตาม

“ จะกลับแล้วเหรอคะ ? ”

ปากถาม มือก็เก็บมวนบุหรี่เจ้ากรรมที่ได้รับมาลงกระเป๋าเสื้อไปก่อน

ศีรษะผงกเล็ก ๆ รับคำขอบคุณนั้น

“ -ยินดีค่ะ ”

เป็นหน้าที่เธออยู่แล้ว

แต่ก็คงดีใจอยู่ลึก ๆ
ที่ช่วยปลุกกำลังใจให้นักเรียนได้สำเร็จ

“ คุณทำได้แน่นอนค่ะ ”

น้ำเสียงยังคงเรียบเฉย
แต่ก็แฝงไปด้วยความมั่นใจ

ความสำเร็จจะไม่ทรยศคนที่พยายาม
ชิระเบะเชื่อเช่นนั้น

และดูเธอจะเลี่ยงการเอ่ยถึงกระดาษข้อสอบ จึงไม่ได้ร่วมอวยพรถึงปริมาณสองหัวข้อนั้น

“ ขอถามได้หรือเปล่าคะว่าคุณถนัดวิชาอะไร “

( แฮปปี้เบิร์ดเดย์คุณแมงมุมขาวค่ะ 👏 )

( จริง ๆ อาร์ตสมัยเรียนอยู่ไทเฮก็มี วาดไว้นานมาก แปะนี่ละกัน )

แต่ถ้ายังมีโอกาสให้ได้ยินเสียงกันอยู่
ก็รีบบอกรีบพูดความในใจซะล่ะ
ก่อนโอกาสจะหลุดลอยไปอีก

“ ได้สิ ”

“ ฉันสอนคนเก่งนะ ”

ถึงจะไม่เคยสอนภาษามืออย่างเป็นกิจลักษณะบ้างเลยก็ตาม

“ ไว้มีสติกว่านี้อีกหน่อยค่อยมาขอให้สอนดี ๆ ก็ได้ ”

คอเอนมองเล็ก ๆ พยายามสังเกต
ในตอนนี้รุ่นพี่พอจะสร่างเมาขึ้นมาบ้างแล้วหรือยังนะ

เป็นอีกครั้งที่ผงกศีรษะขึ้นว่ากำลังจดจ่อกับคำกล่าว
ปากหุบฟังเสียงหัวเราะเบาบาง

“ เหรอ.. ”
“ ดีแล้วนี่- พูดเยอะ แสดงว่ายังแข็งแรงดีไงคะ ”

อีกฝั่งก็อาจไม่อยากให้พี่ชายรู้สึกเป็นห่วงเหมือนกันก็ได้

“ ส่วนการบอกที่ถามก่อนหน้า ”

“ ถ้าเกิดยังพอใส่เครื่องช่วยฟังได้
รุ่นพี่จะรอบอกตอนนั้นไหม ? ”

บอกด้วยเสียงของตัวเอง

“ หรือถ้าต้องการ ฉันสอนภาษามือให้ได้“

” ไม่คิดค่าใช้จ่ายค่ะ ”

เธอเงียบลงรอฟังคำกล่าว
ดวงตาสีน้ำเงินยังคงมองคนผมสามสีขดตัวซบหัวลงกับเข่า

ถ้าไม่ได้เมาจนสติเตลิดก็คงไม่ได้เห็นอีกฝ่ายแสดงท่าทางเช่นนี้ออกมาอีกแล้วกระมัง

“ บอก.. ”

ทวนคำพูดขึ้น ปากงับลง คล้ายกำลังครุ่น

นั่นสิ คนน้องไม่ได้ยินแล้วนี่นะ

“ ตอนนี้สื่อสารกันยังไงเหรอคะ ? ”

ตั้งแต่ไปรักษาตัวจนพักผ่อน
พวกคุณสื่อสารกันยังไง เขียนเหรอ ?

“ ถ้าคุณอยากจะเทจริง ๆ
ฉันขอให้เก็บแค่สองเรื่องนี้ไว้ แล้วไปอ่านวิชาอื่นนะคะ ”

” หรือมีข้อสงสัยอะไรก็มาถามฉันได้ค่ะ “

เข้าใจว่าที่ต้องสอบไม่ได้มีเพียงรายวิชาของตนจึงไม่ได้เคร่งอะไรนัก

คงแค่แวะมาแนะนำเพราะกลัวคุณจะเสียโอกาสทำคะแนนไปเสียเปล่า ๆ

“ ตรีโกณมิติกับอนุกรม.. ”

เอ่ยทวนคำ
ดวงตากรอกไปมาเล็ก ๆ ราวใช้ความคิด
ก่อนเคลื่อนกลับมาสบนักเรียน

“ เรียนเก่งนะคะ ตรีโกณก็ยากพอตัว “
“ พูดออกมาได้ก็ถือว่ามีความมั่นใจแล้วค่ะ ”

เธอชื่นชมขึ้นมาเล็กน้อยด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

ไม่มั่นหน้าหรอก
พยายามทบทวนอีกสักหน่อย
ก็คงใช้คำว่ามั่นใจได้เต็มปากแล้วนี่