โอะ ไม่โกรธหรอเนี่ย..

แทนที่จะได้ยินเสียงฮึแล้วรู้สึกไม่ดีหรือกลัว หมอนี่กลับยกยิ้มยียวนกลับเสียอย่างนั้น

ไม่แน่อาจมองว่าสีหน้าที่เธอทำอยู่มันน่ารักก็ได้

"ก็ประมาณหนึ่งเลยล่ะ"

"ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะครับ"

เอียงคอเล็กน้อยให้คนที่มีท่าทีตื่นเต้น มือก็ล้วงกระเป๋ากางเกงพลางๆ

"แล้ว..คุณผู้หญิงสะดวกรึเปล่าครับ"

"พอดีผมกำลังหาร้านไอติมหรือคาเฟ่นั่งพอดี"

"5555555555 อะไรเนี่ย นี่เติมกล้ามให้ด้วยหรอ"

ยังไม่นับชุดเกราะสุดเท่และไฟที่พ่นเป็นแบ็กกราวน์อีก สุดยอดไปเลย

"จินตนาการดีเป็นบ้า...."

เสียงทุ้มพยายามเค้นเสียงตอบแทรกเสียงหัวเราะตัวเอง ขำจนน้ำตาเล็ด ให้ตายสิ

"แล้วมีเนื้อเรื่องเสริมอะไรให้ผมฟังมั้ยครับ"

"ศิลปินที่ดีต้องมีจินตนาการในหัวใจสิครับ"

เขายกยิ้มอย่างกับศิลปินที่บรรยายผลงานให้กับผู้ชมยังไงอย่างนั้นแหละ แม้แต่ตอนที่อีกฝ่ายยังขำค้างก็มองยิ้มๆอย่างนั้น

"แล้วไหนล่ะครับซีนของรุ่นพี่"
"ผมรอดูอยู่นะ~"

หลุบตายิ้มยียวน จนเธอยื่นกระดาษมาให้ก็รับมาดู

ดวงตาของเขาเบิกกว้าง พูดไม่ออกสามวิถ้วน ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาไม่ต่างกัน

(+)

(นิสัยดีที่สุดในโลกแล้วครับผมน่ะ😌😌😌 (ลี่คุงบอกเจอกันอีกคราวหน้าโดนอีกแน่ครับรุ่นพี่~))

"ตลกขนาดนั้นเลยหรอครับ"

เห็นคนกลั้นขำตั้งนานเลยอดจะทักไม่ได้ ถึงแบบนั้นเจ้าตัวก็ไม่มีท่าทีจะอายกับภาพวาดเลยแม้แต่นิด ได้ยินคำถามก็ตอบด้วยความภาคภูมิ

"ใช่แล้ว~"

"ส่วนด้านหลังคือปราสาท"

ยังคงอธิบายภาพวาดต่อระหว่างที่อีกฝ่ายขำกร๊ากลั่น ไม่วายขยับไปเอานิ้วชี้ประกอบ

"อารมณ์...ราชา? ขี่อาชาคู่ใจและครอบครองโลกด้วยความน่าเกรงขาม"

ไอเดียอะไรของหมอนี่

เจ้าถิ่นเก๊ที่พาเธอเดินทัวร์เมื่อตอนนั้นกำลังนั่งกอดอกฟังเธอพร้อมกับรอยยิ้มคมคายเช่นเดิม

บังเอิญสุดๆเลยล่ะที่เธอได้เจอกับหมอนี่อีกครั้ง แถมยังอยู่ในฐานะเพื่อนร่วมห้องอีกต่างหาก

และเหมือนรอยยิ้มนั้นกำลังจะบอกเลยนะ

ว่า 'ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้ง' น่ะ

"~🎵"

"วู้วว~ นั่นสิสปีริต"

หูลี่ที่เอนหลังพิงเก้าอี้ส่งเสียงเชียร์เพื่อนแม้ว่าจะมีสำลักตอนท้ายก็ตาม
...

(โอเคเลยค่ะะ แงขอบคุณที่โรลด้วยกันเช่นกันนะคะะ หาเรื่องให้คุณผปค.ไอนะแยกร่างมาก- สนุกมากเลยค่ะรุ่นพี่น่าเอ็นดูมากก5555555555555 โดนแกล้งยับทั้งโรลนี้และโรลโน้น--)

เขายกยิ้มหลุบตามองคนที่พยายามรีบวาด แต่พออีกฝ่ายขอเวลาหมอนี่ก็ไม่เร่งจริงๆแฮะ เพียงเอนหลังพิงกำแพง ยกเข่าขึ้นมารองแขนตัวเองด้วยท่าทางสบายๆแบบนั้น

จนอีกฝ่ายบอกเสร็จก็ทำเสียงโอ๊ะ

"ก็ไวอยู่นี่นา"

อีกฝ่ายมองมาก็มองกลับพร้อมรอยยิ้มคมคายแบบเดิม ชวนให้น่าระแวงไปอีก

"ไม่นะ"

"แต่ผมใส่อย่างอื่นเข้าไปแทน อยากเห็นมั้ยครับ"

พูดจบก็หันกระดาษให้อีกฝ่ายดู มันไม่ได้วาดแมว แต่...

"ขอบคุณครับ"

ฟังเหมือนคำประชดสุดๆแต่ยังรับเป็นคำชมซะงั้น

พออีกฝ่ายยื่นกระดาษมาให้ก็รับมาถือไว้ แลกกับของตนที่ยื่นไป เขานิ่งมองสักพักสั้นๆ หืม

"อะไรน่ะ เพ้นท์หน้าให้แมวด้วยหรอครับ"

เขายิ้ม สังเกตรายละเอียดในภาพวาดก่อนจะจับปากกาเตรียมวาด

"อืม..."

หลังจากที่วาดๆหยุดๆเสร็จก็ยังไม่หันกระดาษให้ดู แต่หันไปมองหน้าอีกฝ่ายแทน

"พร้อมรึยังครับ"

สงสัยจะรอให้เป็นเซอร์ไพรส์มั้ง

หูลี่ยืนปัดมือตัวเองก่อนจะตะเบ็งเสียงเล็กน้อยให้คนที่เดินไปแล้วเป็นการทิ้งท้าย

"ระวังอย่าไปเผลอเจอหมาที่อื่นอีกนะครับ~"

จังหวะที่อีกฝ่ายขมวดคิ้วใส่ก็ยังยกยิ้มแฝงเล่ห์ตอบประดุจว่าไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่นิด

"ว้า~ แย่จังเลย"

เขาหัวเราะเบาๆ มองตามคนที่รีบเดินหนี แน่นอนว่าเขาเป็นหนึ่งในคนที่ลืมเรื่องเจ้าหมาด้วย

"โว้ว-!"

ใช่ มันเกือบวิ่งตามเธอไปจนหูลี่ต้องรีบออกแรงรั้งสายจูงเอาไว้ หากเดินไปไม่ไกลก็คงจะได้ยินเสียงวุ่นวายด้านหลัง สุดท้ายก็ได้ส่งไม้ต่อให้คุณตำรวจในที่สุด

(+)

พูดจบก็เก็บมือถือ หยิบปากกาสีเขียวมาวาดยุกยิกๆ เหมือนจะลังเลแรกๆแต่สุดท้ายก็ละเลงจนเสร็จแล้วยื่นกระดาษให้อีกฝ่ายวาดต่อ

"นี่ครับ"☺️

เห็นอีกฝ่ายยอมแพ้ก็หัวเราะชอบใจในลำคอ ดูจะสนุกกับการได้แกล้งนะ

"อ้อ.."

ได้ยินแบบนั้นเลยหันหน้ากระดาษมาดูคล้ายพิจารณา ก่อนจะหันกลับไปมองแผ่นกระดาษยับยู่ยี่ของอีกฝ่าย

"อะไรน่ะ ได้กระดาษล่วงหน้าปีหนึ่งหรอครับ"

มันจะแซวว่าของเธอยับจนเหมือนถูกเก็บมานานอะ
....

"เอาสิครับ แต่รุ่นพี่ต้องอย่าบ่นผมทีหลังนะถ้ามันออกมาไม่สวยน่ะ"

(+)