"บอกไว้ก่อนนะ ว่าฉันไม่ได้ใจดีแบบคิล อย่าดื้อให้มันมากก็แล้วกัน"

อารุกะจำได้ว่านี่คือเสียงของพี่ชายคนโตอย่างอิรูมิ เธอจึงหันขวับไปมองอย่างไม่เข้าใจว่าอิรูมิจะมาพูดแบบนี้กับเธอทำไมกัน

"ขอบคุณทั้งเธอและนานิกะที่ช่วยพาคิลกลับมาหากอน และจนกว่าที่คิลจะมารับเธอไป ฉันก็จะพาเธอออกไปข้างนอกเอง" (33)

(21:32) มาลง อาทิตย์อัสดง ให้อีกรอบค่า

แต่ถ้าไร้ซึ่งอิสรภาพ อารุกะก็รู้สึกไม่มีความสุขอยู่ดี

เสียงปลดล็อกประตูดังขึ้นมา แต่อารุกะก็ไม่ได้สนใจหันไปมอง เพราะพวกคนในตระกูลก็มักจะชอบมาขอสิ่งที่ตัวเองอยากได้กับนานิกะอยู่บ่อย ๆ

'คราวนี้ใครจะมาขออะไรอีกล่ะ...' เด็กน้อยคิดขึ้นมาอย่างเศร้าสร้อย โดยที่เอาแต่นั่งก้มหน้านิ่งอยู่ที่เดิม (32)

ส่วนทางด้านอารุกะนั้น ตัวเธอเองก็ย้อนเวลากลับมาด้วยเช่นกัน แต่ก็ต้องกลับมาอยู่ในกรงขังเหมือนเดิม

"ไม่เป็นไรหรอก เราก็แค่กลับมาอยู่ที่เดิมของเราเอง" อารุกะพยายามคิดขึ้นมาในแง่ดี แต่ตัวเธอก็อดที่จะรู้สึกเศร้าไม่ได้จริง ๆ

เพราะต่อให้ในกรงขังจะมีตุ๊กตาและของเล่นอยู่มากมาย (31)

แล้วเจ้าตัวก็ได้พบกับกอนที่ยังมีชีวิตอยู่ตรงหน้า...

'ฝันเหรอ นี่เรากำลังฝันอยู่งั้นเหรอ?' คิรัวร์คิดขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ แล้วเจ้าตัวก็รีบผุดลุกขึ้นมาจับตัวกอนเข้ามากอดไว้แน่น

'อุ่นจัง เหมือนจริงมากด้วย นี่ความฝันมันเหมือนจริงได้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่' คิรัวร์คิด แต่เจ้าตัวก็ยังไม่ยอมปล่อยอ้อมกอดไปจากกอนอยู่ดี (30)

แล้วอยู่ดี ๆ ใบหน้าของอารุกะก็แปรเปลี่ยนมาเป็นใบหน้าของนานิกะแทน

"อย่าร้องไห้อีกนะคิรัวร์" แล้วนานิกะก็เอื้อมมือของเธอมาลูบลงไปที่หัวของคิรัวร์เบา ๆ
.
.
.
.
.
.
.

"...รัวร์ คิรัวร์...คิรัวร์!!!" เพราะด้วยเสียงเรียกชื่อที่ดังลั่นเข้ามาในโสตประสาท มันก็เลยทำให้คิรัวร์ยอมลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างหงุดหงิด (29)

ในช่วงกลางดึกที่เงียบสงัด คิรัวร์ก็เดินกลับเข้าห้องมาด้วยสภาพเปื้อนเลือดไปทั่วทั้งตัว พออาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อยแล้ว คิรัวร์ก็มาล้มตัวนอนอยู่บนเตียง ก่อนที่จะรวบตัวอารุกะมากอดเอาไว้แน่น

ผ่านไปไม่นานคิรัวร์ก็ผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อยกายและใจที่สะสมมาทั้งวัน (28)

อารุกะไม่รู้ว่าขอบเขตพลังของนานิกะมันอยู่ที่ตรงไหน แต่ตัวเธอก็ทนเห็นคิรัวร์เป็นแบบนี้อีกต่อไปไม่ได้แล้วจริง ๆ

"ขอร้องล่ะนานิกะ ช่วยพี่จ๋าด้วยนะ ฉันไม่อยากเห็นพี่จ๋าต้องทรมานอีกแล้ว"

และมันก็มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่อารุกะได้รับกลับมา เด็กน้อยจึงร้องไห้ออกมาทันที เพราะไม่รู้จะทำยังไงอีกต่อไป (27)

เพราะกอนเป็นเพียงคนเดียวที่จะสามารถดึงคิรัวร์ให้ออกมาจากความมืดมิดนี้ได้จริง ๆ

หลังจากที่อารุกะถูกปล่อยให้อยู่คนเดียว เธอก็นั่งคิดไตร่ตรองอะไรอยู่สักพัก แล้วถึงค่อยส่งเสียงพูดขึ้นมาทั้ง ๆ ที่อยู่คนเดียวว่า

"นานิกะ ฉันไม่อยากเห็นพี่จ๋าเป็นแบบนี้แล้ว นานิกะช่วยพี่จ๋าได้ไหม" (26)

'คิลที่เป็นแบบเดิมน่ะดีที่สุดมากแล้วจริง ๆ ฉันจะทำยังไงดี จะต้องทำยังไงถึงจะพาไอ้เด็กนั่นกลับมาหาคิลได้'

จากที่ตอนแรกอิรูมิรู้สึกเกลียดชังกอน เพราะเจ้าตัวเชื่อมั่นว่ากอนจะทำให้คิรัวร์อ่อนแอ แต่เมื่ออิรูมิได้มาเห็นสภาพน้องชายของตัวเองในตอนนี้แล้ว อิรูมิก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้กอนกลับมา (25)

แสงสว่างอันแสนอบอุ่นของคิรัวร์ก็ได้หายไปตลอดกาล...

"ไร้ประโยชน์จริง ๆ" สิ้นเสียงที่คิรัวร์ได้พูดออกมา คนตรงหน้าก็ล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น แล้วคิรัวร์ก็บีบหัวใจของอีกฝ่ายจนแตกคามือไป

อิรูมิที่ยังคงแอบตามมาดูน้องชายอย่างเป็นห่วงนั้น เจ้าตัวก็ถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เพราะความเครียด (24)

ชีวิตของคิรัวร์มันก็ได้ผูกติดอยู่กับกอนตั้งแต่วันนั้นแล้ว

กอนเปรียบเสมือนแสงสว่างที่เข้ามาสาดส่องให้ชีวิตของคิรัวร์ไม่ได้มีแต่ความมืดมนอีกต่อไป และช่วงเวลาที่คิรัวร์ได้อยู่กับกอนนั้น มันก็เป็นช่วงเวลาที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตของคิรัวร์เลยจริง ๆ

พอไม่มีกอนอยู่บนโลกใบนี้แล้ว (23)

คิรัวร์รู้ตัวดีว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ในตอนนี้ มันจะไม่มีทางทำให้กอนดีใจได้เลย แต่ตัวคิรัวร์ก็คิดว่าคนที่ตายไปแล้วจะมามีความรู้สึกได้ยังไงกัน คนที่ยังมีชีวิตอยู่แบบคิรัวร์ต่างหากที่ยังมีความรู้สึกนึกคิดอยู่

คิรัวร์ทำแบบนี้ไปก็เพื่อตัวเอง เพราะตั้งแต่วันที่ได้เจอกอนและก็ได้มาเป็นเพื่อนซี้กัน (22)

โหดมากจริง ๆ 😭😭😭

น้องดำดิ่งไปหนักมากจริง ๆ ค่ะ ฮือ

ขยี้จนช้ำไปหมดแล้ว 55555

นั่นสิคะ 555555

ตอนนี้คิรัวร์ไม่ไหวแล้วจริง ๆ ค่ะ 😭😭😭

เหมือนชอบบทบาทเลี้ยงนกมากจริง ๆ ค่ะ 55555

เอโกะซังคือขี้แกล้งมากจริง ๆ 55555

ชาร์ลได้ช็อกแน่นอน 55555

มาลง คิรัวร์กอน อันนี้ให้ต่อแล้วค่า

มาลงเรื่อง ความรักเบ่งบานกับนกฝูงใหญ่ของเอโกะ ให้ต่อแล้วค่า

1. อาทิตย์อัสดง

bsky.app/profile/kand...

อันนี้ชื่อเรื่องว่า อาทิตย์อัสดง นะคะ