ตัดมาที่ฝั่งพี่นิลกับป๊าธัม

"เสด็จพ่อ"

"เจ้าว่าพ่อหัวแข็งฤาองค์นิล?!"

"แล้วจริงฤาไม่เล่าพระเจ้าค่ะ"

"พ่อ...พ่อยังมิมีสิ่งใดแตกหัก"

พระนริศเลิกขนงมอง เนตรสีสุวรรณอัดถอดกันมามิผิดเพี้ยนมองพระมหาธรรมเทพาธิราชด้วยแววหน่ายพระทัย พักตราหล่อคมเรียบเฉยด้วยปลงตกนักกับพระบิดาผู้มิเคยห่วงสังขารตน

ไออ้วนกรี๊ดอีกแล้ว554545556555

(TW: violence, blood, minor character death)

'พญามารโลกันต์' นาคินทร์เวหากายใหญ่สีถ่านดุจมันทรคีรี เนตรมรกตเข้มดูแวววาว ช่างเป็นสัตว์ร้ายที่ดูสวยงามแสนน่าเกรงขาม ทว่ารูปลักษณ์ภายนอกก็ใช่ว่าจักบ่งบอกอุปนิสัยแท้จริง

เสียงลือเสียงเล่าอ้างที่ดูจักมีข้อเท็จจริงเสียหลายส่วน พญามารโลกันต์เป็นนาคินทร์เวหาอำมหิตเลือดเย็น...

Thank you krubbbbb Phom will pass away👍

ขอบคุณคับ แค่สามอาทิตย์เท่านั้น😿

พอใกล้สอบ กุทำทุกอย่างให้ตัวเองไม่เครียด แต่ตอนนี้กำลังเครียดเพราะอนสไม่ทัน

พูดอยู่นั่น อยากให้ไปได้ไกลๆ เรียนสูงๆ แต่พอจะกางปีกบินก็ล่ามขาเอาไว้กับกรง งั้นนกตัวนี้คงจะรู้จักแค่บ้านและสวน ไม่มีทางได้โบยบินออกสู่โลกกว้าง

“หากจงเกลียดจงชังพี่ปานนั้น เชิญน้องบั่นศอพี่ให้ตายตกเป็นวิญญาณเฝ้าตำหนักด้วยมือเถิด”

แต่ตื่นมาก็ยังเจอน้องนอนอยู่ ไม่หันกลับมาหาด้วย นอนค้างท่าเดิมนั่นแหละ แต่คงตื่นแล้ว เพราะน้องขยับตัว พี่ขาวเลยจูบหลังคอน้อง

“พอเถิดพระอนุชา เราหาได้เป็นมากกว่าอริราชศัตรู”

“หากน้องมองพี่เยี่ยงศัตรู ไมตรีเมื่อกาลก่อนสะบั้นสิ้นลงแล้ว เช่นนั้นจงตามทหารมาคุมตัวพี่เถิด”

“ใคร่ตายตกด้วยมือน้องปานนั้นเชียว…”

พี่ขาวซุกหน้ากับหลัง นิ่งไปพักใหญ่ น้องถึงได้รู้สึกชื้นๆที่หลัง

🧎ท้อ แอปกากมาก

อยากสวรรคต

น้องไม่ตอบ ไม่พูด ไม่มองหน้า พี่ไม่รู้จะทํายังไงแล้วอะ ได้แต่กอดน้องจากด้านหลัง กอดไว้แน่นแนบกาย กลัวว่าตื่นมาจะไม่เจออีก

น้องใจแข็งมาก ไม่ยอมพูดไม่ยอมคุยด้วย พี่เขาก็นั่งกับพื้นกอดเอวเธอ เอาหน้าซุกบ่า น้องสะอื้นเพราะพยายามกลั้นน้ำตาไว้ พี่ผละออกมาจูบซับน้ำตาให้ พร่ำบอกขอโทษจนน้องหยุดร้องไปเอง บรรยากาศตึงมาก ทุกอย่างเงียบ

“พระอนุชากลับไปเถิด ข้าจักบรรทมแล้ว”

น้องผลักพี่ออกแล้วเอนกายนอน หันหลังหาพี่

“นัดจินหน่อง พี่คิดคะนึงเจ้าจวนวิปลาส มิขับไสไล่ส่งกันได้ไหม”

พอเจอน้องก็ขอร้องขอเจอ น้องก็ไม่ยอมออกมาให้เห็นเพราะโกรธมาก ทำไงดีไม่รู้ ปีนตำหนักเข้าไปหาแม่ง เจอน้องนอนร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบๆ พี่ทนไม่ไหว รีบเข้าไปกอดไปขอโทษ กราบแทบเท้าน้อง จูบเท้าขอโทษ พี่ผิดไปแล้วคนดี ให้โอกาสพี่อีกซักครั้งนะคะ น้องโกรธอะ ตบหน้าไปที พี่ก็จับมือน้องมาแนบแก้ม จะตบตีพี่ยังไงก็ได้ พี่รู้สึกผอดต่อเธอจากใจจริง ให้โอกาสพี่อีกซักครั้งนะคะ

พยายามทำทุกอย่างให้ตัวเองเลิกนึก ทั้งทำงานหนัก ทั้งออกไปเจอคน ทั้งเข้าวัดเข้าวา น้องก็ยังติดอยู่ในใจ จนต้องระบายออกมา แต่สุดท้ายก็ไม่เสร็จ ต่อให้นึกหน้าน้องแทบตายยังไง ก็ไม่เหมือนมีเธออยู่เคียงข้าง โอยไม่ไหวแล้วโว้ย บึ่งม้าไปหาน้องกลางดึกเลย เดินทางกี่วันก็ไม่หวั่น พี่คิดถึงยอดหฤทัยใจจะขาย

พี่ขาวหลังพูดทำร้ายจิตใจน้องไปแล้ว โดนน้องโกรธหนีกลับบ้านไม่มาให้เห็นอีกเลย แรกๆก็ชิวแหละ ทำงานไป ทำบัญชี แต่พอดึกๆก็ชอบมีความทรงจำตอนอยู่กับน้องแว้บขึ่นมาเรื่อยๆ ทุกโมเม้น ทุกอย่างที่ทำ นึกถึงหน้าน้อง กลิ่นกายหอมๆของน้อง ผิวนุ่มๆ ดวงตาดื้อๆ หน้าดื้อๆ กลอนกวีแสนซนของยัยคนสวย จนนึกไปถึงจูบแรกกับน้อง คิดถึงไม่ไหวอะ ใขจะขาดแล้ว

เรียนปวศอินเดียแล้วหดหู่ สู้กันหนักมากจริงๆ

๐ ใจแม่นี้จักมลายวายชีวาต
เห็นลูกฟาดฟันกันด้วยวาจี
ปานเพลิงพิษฤทธิเรืองสุมฤดี
ราวไมตรีเมื่อคืนวานนั้นฝันไป

๐ โปรดเถิดสุริยันแลศศิน
ขาดวิ่นสิ้นรานแล้วทั้งดวงใจ
โปรดเถิดท่านเพียรพินิจด้วยหทัย
ไร้เยื่อใยไมตรีจิตคิดดีฤา
๐ กาลก่อนนั้นหอมหวานปานมธุรส
พุดซ้อนจรดพยับหมอกตระกองถือ
บัดนี้พลันสะบั้นลงแสนสุดยื้อ
ใจสัตย์ซื่อสิ้นแล้วผิดต่อกัน

ปะทะฝีปากมันเจ้บยันใจเด้อ วอนปะทะปากกันแรงๆให้สมกับความโกรธ ป๊าดดด

ปะทะฝีปากกันไปก็ทะเลาะกัน ทำไมไม่ปะอะปากกันคะ เจ็บสุดแค้ปากแตกเดี๋ยวก็หาย

น้องจะแหกก่อนมั้ยคะ😭

งือ ผ่านด่านคุณแม่ได้ คุณพ่อคงไม่ทำอะไร ทิวากรใจดีนี่นา🥺🤲

กอดค้าบบ