โกเมนรักสินธุไหม รักค่ะ แต่ไม่เท่าที่สินธุรักตัวเอง น้องเห็นตัวอย่างมา ไม่ว่าจะจากทิวากรหรือจินหนัด ตัดให้ไวยิ่งดีในมุมมองน้อง อีกอย่างโกเมนไม่คิดว่าสินธุจะรักแทบถวายหัว ด้วยนิสัยของชายเล็กด้วยแล้ว...งั้นก็ขมต่อคับ เลสสะโก😭😭

รุธิระบรรพตรู้ดีว่าตนเองก็มิได้ต่างอันใดจากผู้ขี่ แต่มันชิงหักตัดเยื่อใยต่อสินธุก่อน จึ่งมิได้สาหัสเท่านายเหนือหัว

มีแต่เพียงความรู้สึกผิดที่หลงเหลืออยู่...ยามหวนนึกถึงเนตรสีบุษราคัมแตกสลายของมหานทีพิโรธ

เจ็บฤาก็ใช่อยู่ดอก แต่หากถลำลึกไปมากกว่านี้ มันคงปางตายเสียยิ่งกว่านัดจินหน่องเป็นแน่

end.

"หยามเกียรติข้านักพระเศวตเอกา"

"หากคราหน้าเจอกันอีก...ต่อให้ข้ารักท่านมากเพียงใด ข้าก็จักทำให้ท่านเจ็บเจียนตาย"

หัตถ์เรียวของเจ้ามยุรีหุบเขากดสายพิณซองเกาะด้วยโทสะสุมอุราแทบเจียนคลั่ง โกเมนทำเพียงคำรามในลำคอตอบรับ มันมิออกความเห็น หากนัดจินหน่องรับสั่งเช่นไร มันก็ย่อมทำตาม

นาคินทร์เวหากายสีทับทิมนิ่งเงียบมิตอบ ด้วยรู้ถึงความรู้สึกของนัดจินหน่องผ่านสายสัมพันธ์ ทั้งแค้นเคืองที่เขามิลงมือสังหารตนให้ตายตก ทั้งเศร้าหลือคณาที่รู้ว่าคำบอกรักของเขานั้นเสแสร้ง

โกเมนรู้ว่าพระหลานหลวงผู้นี้หลงรักพระเศวตเอกา ผู้ขี่ของมหานทีพิโรธ...มิต่างอันใดจากเสือตะเข้

เอกบุรุษผู้น้องจากโยเดียนั้นมากเล่ห์ มิแผกนักที่สินธุจักร้ายกาจมิต่างจากนายเหนือหัว

ไร้เยื่อใย...มิมีแม้นแต่ความรู้สึกห่วงหาหรืออาวรณ์อันใดในแววเนตรนั้น จักเหลือก็เพียงความเหยียดหยาม ความสมเพช

เป็นถึงอุปราชเกตุมวดี แต่กลับพ่ายเสียโดยง่ายด้วยประมาทนัก ดูไร้ค่าเสียจนมิอาจฟาดดาบฟันคอปลิดชีพ

'จินหน่อง..'

"ข้าชังเขานักโกเมน ชังอ้ายคนกลับกลอกปลิ้นปล้อนผู้นั้น"

อาวขงเหมาะกับคำว่าเกรุกหน้าหวานจริงๆอ่ะ หวานแบบ หวานมาก

คุณแม่แทบคาบน้องสนธยาอวดทุกคนและทุกตัวแล้วค่ะ ประมาณ "ดูซีๆๆ ลูกข้ากับอนธการล่ะ🥰" ส่วนคุณพ่อนี่หวงทั้งลูกทั้งเมีย แต่ก็ตามใจสุดที่รักเขาค่ะ อยู่ในสายตาก็โอเคแล้ว555555

คุนอัยนะอย่าพึ่งงง รอดูเบบี๋มังกรก่อนสิคะ//รั้งขา

ไม่มีแล้วค่ะ ลิมิเต็ดมาก ต่างฝ่ายต่างหวงกัน55555

กิ่งทองใบรับรองแพทย์ที่สุด😔🤟

พวกมันทั้งสองตัวแสดงความรักต่อกันและกันอย่างลึกซึ้งเสียจนทั้งผืนธรณีสั่นสะเทือนเลยก็ว่าได้

ดูเอาเถิด แล้วใครเล่าจักเหมาะสมกับอนธการได้เท่าทิวากรอีกเล่า

End.

ทิวากรแย้มยิ้มหวานหยดอวดเขี้ยวแหลมคม โฉมงามเหนือมวลหมู่นาคินทร์เวหาหยัดกายขึ้นจากลำธาร เยื้องย่างไปคลอเคลียกายใหญ่โตของอนธการ ออดอ้อนปานวิฬาร์ตัวน้อย

ฝันร้ายทมิฬแลบลิ้นหนาอุ่นร้อนไล้เลียคอคู่ของมัน เรียกเสียงครางครืดในลำคอด้วยพึงพอใจจากรุ่งอรุณสีทองได้พอควร

รุ่งอรุณสีทองกล่างด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ ปรายหางเนตราหยกมองซากศพราวกับว่าเป็นของต่ำ...เป็นเพียงนาคินทร์วหาของชะแม่ที่หมายปองพระนริศ แต่อย่างไรมินจีชวาคงจัดการแล้ว มันเลยมาจัดการในส่วนของตนเอง

"ข้ามิสนใครนอกจากเจ้า รู้ใช่ฤาไม่?"

"ข้าเชื่อใจเจ้าเสมออนธการ แต่เจ้าก็รู้มิใช่ฤา...ว่าของๆข้าห้ามมีใครอาจหาญมายุ่มย่าม"

.
.
.
ยิ่งเข้าไปลึก กลิ่นคาวโลหิตก็ยิ่งชัดเจน แลเสียงสายธารตกกระทบหินก็ดังขึ้น ภาพตรงหน้าปรากฏให้อนธการเห็นกายเพรียวลมสีทองอร่ามนอนแช่น้ำอย่างสำราญจิตใจ

งดงามนัก...แลมิไกลกันก็มีร่างไร้วิญญาณของนาคินทร์เวหาที่หากมันจำมิผิด คงมิพ้นอริสักตนของทิวากร

"อนธการ♡!"

"เหตุใดเหลือเพียงตนเดียวเล่า?"

"ตนอื่นข้ามิค่อยสนเท่าอ้ายนี่ มันหมายแย่งเจ้าไปจากข้า"

"รุ่งอรุณสีทองโหดร้ายผิดกับหน้าตาเสียจริง"

"ภายใต้โฉมสะคราญก็ยังมีพิษร้าย"

ไพรสัณฑ์กับสินธุกระซิบกระซาบกัน พลางมองกายใหญ่โตดุจไกรลาสคีรีของพี่ชายใหญ่

"ข้าจักไปดูทิวากร"

"พวกเจ้าก็ไปหามุกดาแลโกเมนเถิด"

อนธการสั่งน้องชายฝาแฝดทั้งสองตน ก่อนย่างกรายหายเข้าไปในป่าจนลับสายตา

"ฝันร้ายทมิฬกับรุ่งอรุณสีทอง...เหมาะสมเนอะสินธุ"

"สุดๆไปเลยท่านพี่ไพรสัณฑ์"

ทิวากรเป็นนาคินทร์เวหา แลมีอุปนิสัยหวงแหนสิ่งที่เป็นของตนเองนัก มิว่าจักเป็นผู้ขี่อย่างพระมหาอุปราช...รวมไปถึงฝันร้ายทมิฬ

เนตรสีอำพันโลหิตกวาดมองอาณาบริเวณลานกว้าง กลิ่นสนิมกระทบฆานประสาทแลเกล็ดที่หลุดกระจัดกระจาย มิต้องคิดนานก็รู้ว่ามีการต่อสู้เกิดขึ้นเมื่อมิกี่เพลาก่อนหน้า

คิดไว้ในหัวว่าถ้าน้องพฤกษ์มีเรื่องที่โรงเรียนแล้วโดนเรียกผปค สิ่งแรกที่พ่อนิลจะพูดตอนเท้าเหยียบห้องปกครองคืออออ...//ผายมือ

"คุณพ่อคะ พอดีว่าเด็กชายพฤกษธเรศเขามีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนน่ะค่ะ"

"หรอครับ แล้วลูกผมชนะไหมครับ?"

ปู่พิภพกับย่าบุหลันเห็นคือขมวดคิ้ว มันไม่เอาส่วนไหนของแม่มาเลยเรอะ???

อนทิวามีเบบี๋ด้วยกัน นามน้องสนธยา องค์ประกอบทุกส่วนล้วนได้พ่อมาสิ้น สิ่งเดียวที่ได้แม่คือสีตาข้างนึง5555555

อะเหม่มินจีดุทั้งคู่แล้วค่ะ เข้ามุมเลย ไม่ได้ๆ เอาหน้าพ่อมาไม่พอ นิสัยยังเหมือนพ่ออีก ลูกพ่อสุดๆ😭😭😭

เจอในติ้กกะต่อก สนับสนุนให้เด็กไม่จาหยาบคายนะคะ อันนี้นุชงขำๆ

What if อำดงเจ้าพี่มีลูก และพี่เพ้ดตวงติงหลาน (au modern)

พฤกษ์: อาเพ็ชรจะเดินอะไรนักหนา พี่ตาลายไปหมดแล้ว

เพ้ด: อาเอาเท้าพี่พฤกษ์มาเดินหรอ//ยักคิ้วใส่

พฤกษ์: พ่อครับ โตไปพี่พูด ไอ้สัส ได้ไหม

นิล: เอาเลยลูกรัก เดี๋ยวพ่อช่วยด่า

สรุปสองพ่อลูกโดนแม่มินจีบิดหูทั้งคู่ ส่วนพี่เพ้ดก็โดนมังจาหยิกเอวร้องจ๊าก

พอนึกแล้วก้เอ็นดู(ขำ)จีงๆนั้นแหละ แซวหน่อย พี่เขาถามแค่นี้ หนูไล่ยาวเปนเรียงความ10หน้ากระดาษ ใส่อารมณ์อีก1 โกด1 นอย1 one hour later แล้วสรุปคอนุเปนไงบ้างลูก😔

ที่โกเมนไม่มาคือน้องรู้ว่าจินหนัดต้องไปหาอาวขง เลยไม่ตามให้เสียเวลานอน รู้ว่ายังไงพี่เงินต้องให้สินธุเฝ้าต้นทางอยู่แล้ว ไม่ไปดีกว่า นอนสบายกว่าเยอะ555555

Bonus

"สินธุ"

'มิฟัง! ข้าขอเนื้อวัวหุบเขา ไยได้เนื้อวัวเลี้ยงเล่า!?'

"แก้ขัดไปก่อนหนา ข้ายังมิได้ขอให้ท่านพี่บอกอนธการล่ามาให้"

'อย่ามาจับ ฮึ! ข้ามิพูดกับพี่เงินอีกแล้ว'

"เฮ้อ...ไยง้อนาคินทร์เวหามันยากกว่าง้อเมียปานนี้วะ?"

(จบจริงๆแล้วจ้ะ55555)