อนธการจะแมสเพราะด่าพ่อพิภพหรอ ชายใหญ่ลูก55555555555

มีคนเมนชั่นว่านึกถึงภาพอ้วมไพรวิ่งกรี๊ดเป็นวงกลม แล้วพ่อกับพี่และน้องพร้อมใจหันมาเหนื่อยกับอ้วมแทน5555555

"แล้วจักมิให้ข้าเรียกตาเฒ่าหัวแข็งได้เยี่ยงไร หากบ่นปวดหลังอีกข้าจักเหยียบให้เองดีฤาไม่พระเจ้าค่ะ?"

"นี่บิดาเจ้าหนาองค์นิล พ่อเองลูกรัก"

พระเศวตเอกากลั้นสรวลเสียจนพักตร์เบ้ดูพ่อแลพี่ชายเถียงกัน ผิดกับพระราชมนูที่ขำออกมาเสียจนสำลักนอนกุมท้อง

คงเพราะอยู่กับอนธการมากซีหนา แต่เอาเถิด ได้ดูพี่นิลแลเสด็จพ่อเถียงกันเรื่องวีรกรรมตนก็สำราญดีมิหยอก

จบ.

ตัดมาที่ฝั่งพี่นิลกับป๊าธัม

"เสด็จพ่อ"

"เจ้าว่าพ่อหัวแข็งฤาองค์นิล?!"

"แล้วจริงฤาไม่เล่าพระเจ้าค่ะ"

"พ่อ...พ่อยังมิมีสิ่งใดแตกหัก"

พระนริศเลิกขนงมอง เนตรสีสุวรรณอัดถอดกันมามิผิดเพี้ยนมองพระมหาธรรมเทพาธิราชด้วยแววหน่ายพระทัย พักตราหล่อคมเรียบเฉยด้วยปลงตกนักกับพระบิดาผู้มิเคยห่วงสังขารตน

ติดสติ้กเก้อวอนนิ่งทำไมนะ หวยมันไปออกตชกหกฉากอ่ะ5555555😭

แม่วาริธรที่มองอยู่จากด้านบน be like แหม พ่อลูกรักกันดีจริงหนอ^_^

ตอนแรกกะเอาเท่ แต่สุดท้ายติดตลกแทน55555555

"ปล่อยข้า! ข้าจักทุบหลังตาแก่นี่เสีย จักได้รู้จักเข็ดหลาบ" อนธการ

"อ้ายลูกเนรคุณ จักเข้ามาก็มาซีวะ ประเดี๋ยวจักได้รู้ว่าข้าแก่แต่อายุ!" พิภพ

"กรี๊ดดด! ท่านพี่ใจเย๊น!" ไพรสัณฑ์

สินธุมองภาพความวุ่นวายตรงหน้าด้วยแววตาว่างเปล่า...นี่น่ะหรือครอบครัวของมัน เฮ้อ! ท่านแม่ท่านมาดูสามีแลลูกชายอีกสองตนของท่าน เห็นฤาไม่สิ่งที่ข้าต้องเจอทุกวันเนี่ย!

จบ.

"จักท่านพ่อฤาจักขุนพิเรน ก็เป็นตาเฒ่าหัวแข็งเฉกเช่นที่ท่านพี่อนธการแลพระนริศบอกทั้งนั้น เฮ้อ!"

ไพรสัณฑ์ถอนหายใจพลางใช้กายขวางทางพี่ชายใหญ่ไม่ให้เข้าไปกัดบิดาเสียจนจมเขี้ยว

"เจ้ามาโวยวายใส่ข้าด้วยเหตุอันใดอนธการ? รุ่งอรุณสีทองมิรับรักเจ้าฤา"

"ฤาว่า...อ้ายหนูนั่นมันรับรักนาคินทร์เวหาตนอื่นแท–เหวย! ไยพ่นไฟใส่ข้า!?"

ความโกลาหลเกิดขึ้นทันทีเมื่อพิภพพูดแทงใจลูกชายใหญ่เข้า

"ข้ารู้ว่าท่านยังไหวหนาท่านพ่อ แต่พวกนั้นมีหางแมงป่องซุกซ่อนอยู่ ดีเพียงใดที่พวกข้าไปทันเพลา"

สินธุกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง กระนั้นพิภพก็หาได้เอาใจไปสนไม่ มิหนำซ้ำยังเถียงคำมิตกฟากปานตนเป็นลูกนาคินทร์เวหาตัวน้อย

"อุเหม่! ข้าเห็นอยู่เหวย เพียงแค่หลอกให้พวกมันตายใจดอก"

จักขุนพิเรนฤาว่าเจ้าพญามารโลกันต์...ก็โหดเหี้ยมมิต่างกันเท่าใดดอก
.
.
.
"ตาเฒ่า! ข้าบอกมิรู้กี่คราว่าให้ดูสังขารตนก่อนมิใช่ฤา!?"

"ข้ายังไหวนาเหวยอ้ายลูกเวร กองโจรเพียงหยิบมือ มิคณามือข้ากับขุนพิเรนดอก!"

อนธการขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยโทสะแลความหน่ายใจสุมอก หากมิใช่ว่านาคินทร์เวหาแก่ๆตรงหน้าคือบิดาผู้ให้กำเนิดมันแล้วไซร้...คงได้ใช้หางฟาดเข้าเสียสักทีสองที

คราวศึกล้มล้างกบฏสนมเอกผู้สมคบคิดกับผัวพราหมณ์ชั่วของพระนางแย่งชิงบัลลังก์หมายเอาสายเลือดตนเป็นใหญ่ ก็เป็นพญามารโลกันต์นี่แลที่เผาผลาญร่างของกบฏตามคำสั่งของนายเหนือหัว

แลเหล่าทหารเลวนั้นก็ยังเล่าลือกันว่าศึกก่อนหน้าที่ขุนพิเรนเป็นผู้นำทัพ ควบขี่นาคินทร์เวหาคู่กายปะทะข้าศึก...ช่างเป็นภาพที่น่าหวาดหวั่นเป็นหนักหนา

ว่ากันว่ามีผู้คนมากมายหมายใจเป็นผู้ขี่ของสัตว์ร้ายแสนอำมหิตตนนี้ สุดท้ายก็ล้วนมาตกตายเสียสิ้นใต้คมเขี้ยว เรื่องราวของพญามารโลกันต์ถูกขับขานเขย่าขวัญไปทั่วแดนดิน...จวบจนกระทั่งมีข่าวอันทำให้ผู้คนตื่นตระหนกกันมาก

มีผู้สามารถผูกสัมพันธ์เป็นผู้ขี่ของพญามารโลกันต์ บุรุษจากวงศ์ครุฑพระร่วง เจ้าผู้ครองแดนลุ่มสองนที 'ขุนพิเรนทรเทพ'

มันมิลังเลเลยยามได้สังหารหรือเข่นฆ่า จักเป็นมนุษย์ สัตว์ตัวอื่นๆหรือแม้นแต่พงษ์พันธุ์เดียวกัน กลืนกินทุกอย่างที่อาจหาญกล้ามาท้าทาย

พญามารโลกันต์ผ่านสมรภูมิมามาก เครื่องพิสูจน์ความน่ากลัวของมันคือเขาโค้งงอล้อมกรอบพักตร์...มีข้างหนึ่งหักปลายด้วยมันเคยปะมือกับนาคินทร์เวหาเฒ่าตนหนึ่ง ก่อนมันจักสังหารแลกินซากไร้วิญญาณของเจ้าแห่งเวหาตนเดิม คงเหลือไว้แต่เถ้าถ่านของกระดูก

เดี๋ยวมาต่อให้นะป๊า ขอทำงานก่อน

(TW: violence, blood, minor character death)

'พญามารโลกันต์' นาคินทร์เวหากายใหญ่สีถ่านดุจมันทรคีรี เนตรมรกตเข้มดูแวววาว ช่างเป็นสัตว์ร้ายที่ดูสวยงามแสนน่าเกรงขาม ทว่ารูปลักษณ์ภายนอกก็ใช่ว่าจักบ่งบอกอุปนิสัยแท้จริง

เสียงลือเสียงเล่าอ้างที่ดูจักมีข้อเท็จจริงเสียหลายส่วน พญามารโลกันต์เป็นนาคินทร์เวหาอำมหิตเลือดเย็น...

โกเมนรักสินธุไหม รักค่ะ แต่ไม่เท่าที่สินธุรักตัวเอง น้องเห็นตัวอย่างมา ไม่ว่าจะจากทิวากรหรือจินหนัด ตัดให้ไวยิ่งดีในมุมมองน้อง อีกอย่างโกเมนไม่คิดว่าสินธุจะรักแทบถวายหัว ด้วยนิสัยของชายเล็กด้วยแล้ว...งั้นก็ขมต่อคับ เลสสะโก😭😭

รุธิระบรรพตรู้ดีว่าตนเองก็มิได้ต่างอันใดจากผู้ขี่ แต่มันชิงหักตัดเยื่อใยต่อสินธุก่อน จึ่งมิได้สาหัสเท่านายเหนือหัว

มีแต่เพียงความรู้สึกผิดที่หลงเหลืออยู่...ยามหวนนึกถึงเนตรสีบุษราคัมแตกสลายของมหานทีพิโรธ

เจ็บฤาก็ใช่อยู่ดอก แต่หากถลำลึกไปมากกว่านี้ มันคงปางตายเสียยิ่งกว่านัดจินหน่องเป็นแน่

end.

"หยามเกียรติข้านักพระเศวตเอกา"

"หากคราหน้าเจอกันอีก...ต่อให้ข้ารักท่านมากเพียงใด ข้าก็จักทำให้ท่านเจ็บเจียนตาย"

หัตถ์เรียวของเจ้ามยุรีหุบเขากดสายพิณซองเกาะด้วยโทสะสุมอุราแทบเจียนคลั่ง โกเมนทำเพียงคำรามในลำคอตอบรับ มันมิออกความเห็น หากนัดจินหน่องรับสั่งเช่นไร มันก็ย่อมทำตาม

นาคินทร์เวหากายสีทับทิมนิ่งเงียบมิตอบ ด้วยรู้ถึงความรู้สึกของนัดจินหน่องผ่านสายสัมพันธ์ ทั้งแค้นเคืองที่เขามิลงมือสังหารตนให้ตายตก ทั้งเศร้าหลือคณาที่รู้ว่าคำบอกรักของเขานั้นเสแสร้ง

โกเมนรู้ว่าพระหลานหลวงผู้นี้หลงรักพระเศวตเอกา ผู้ขี่ของมหานทีพิโรธ...มิต่างอันใดจากเสือตะเข้

เอกบุรุษผู้น้องจากโยเดียนั้นมากเล่ห์ มิแผกนักที่สินธุจักร้ายกาจมิต่างจากนายเหนือหัว

ไร้เยื่อใย...มิมีแม้นแต่ความรู้สึกห่วงหาหรืออาวรณ์อันใดในแววเนตรนั้น จักเหลือก็เพียงความเหยียดหยาม ความสมเพช

เป็นถึงอุปราชเกตุมวดี แต่กลับพ่ายเสียโดยง่ายด้วยประมาทนัก ดูไร้ค่าเสียจนมิอาจฟาดดาบฟันคอปลิดชีพ

'จินหน่อง..'

"ข้าชังเขานักโกเมน ชังอ้ายคนกลับกลอกปลิ้นปล้อนผู้นั้น"

อาวขงเหมาะกับคำว่าเกรุกหน้าหวานจริงๆอ่ะ หวานแบบ หวานมาก

คุณแม่แทบคาบน้องสนธยาอวดทุกคนและทุกตัวแล้วค่ะ ประมาณ "ดูซีๆๆ ลูกข้ากับอนธการล่ะ🥰" ส่วนคุณพ่อนี่หวงทั้งลูกทั้งเมีย แต่ก็ตามใจสุดที่รักเขาค่ะ อยู่ในสายตาก็โอเคแล้ว555555

คุนอัยนะอย่าพึ่งงง รอดูเบบี๋มังกรก่อนสิคะ//รั้งขา

ไม่มีแล้วค่ะ ลิมิเต็ดมาก ต่างฝ่ายต่างหวงกัน55555

กิ่งทองใบรับรองแพทย์ที่สุด😔🤟