"กระนั้นเจ้าก็ยังคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งและกล้าเรียกตัวเองว่า 'จอมมารสวรรค์'"

เธอชี้ให้เห็นว่าต่อให้เธอคิดเช่นนั้นแต่ความทะนงตัวของเธอก็ยังคงมีอยู่และนั้นคือ"อัตตา"ของเธอ

เอเปียนเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบสาวม้ารุ่นน้องที่มานั่งข้างๆเธอ

"ไม่ได้หรอก วิ่งน่ะ"

เธอไปตามความเป็นจริง เมื่อต้นเดือนเพิ่งดูหมอตำหนิเรื่องใช้ขามากเกินไปและจากอาการบาดเจ็บของเธอ เธอก็ไม่สามารถวิ่งได้อย่างเต็มแรงอีกแล้ว

"เปล่า ไม่มีอะไร"

เธอกล่าก่อนจะยกกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นมาดื่มจนหมด เธอรู้สึกไม่ชอบใจที่ตัวเองเผลอหลุดด้านที่อ่อนแอออกไปเพียงเพราะสาวม้าที่เธอไม่รู้จักชื่อด้วยล้มจากการฝึก และที่สำคัญรุ่นน้องของเธอดันมาเห็นอีก

"อืม"

เธอตอบด้วยเสียงเสียงที่ออกมาจากลำคอของเธอ เธอไม่ได้รู้สึกว่ามันน่ารำคาญตราบใดที่ผู้มาเยือนไม่ได้รบกวนเธอ

เธอจิบน้ำอัดลมในกระป๋องแล้วมองการฝึกต่อไปโดยไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่มเติม

"ลองงอขามากกว่านี้...."

เธอพยยายามจัดท่าให้กับเนโร แต่เหมือนว่าเธอจะสังเกตอะไรบางอย่าง เข่าของเธอเจ็บ?

"เข่าเจ็บรึ?"

เธอถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าปรกติ

เอเปียนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

"อัตตา หรือ อีโก้ นั่นแหละที่ข้าจะสื่อ"

"หากให้ข้าใช้อัตตามองตัวเอง ข้าคิดว่าข้าแข็งแกร่ง แข็งแกร่งกว่าผู้ใดที่อยู่ในสถานที่นี้ด้วยซ้ำไป มันคือความหยิ่งทะนงที่ข้าเชื่อเช่นนั้น"

เธอยกตัวอย่างให้กับรูนะ แล้วมองเธอราวกับหวังว่าเธอจะเข้าใจในสิ่งที่ตัวเองพูด

"ผิด"

เธอกล่าวราวกับอาจารย์ที่กำลังสั่งสอนลูกศิษย์

"นั่นคือสิ่งที่"เจ้า"คิด เพิ่มอัตตาของเจ้าเข้าไปเสียแล้วลองตอบใหม่ดู"

"ฮึ่ม..."

เธอพนักหน้าช้า ๆ

"ย่อมได้ ข้าจะช่วยหาให้"

เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะถามเนโรต่อ

"เคยไปที่ไหนมาก่อนหน้านี้หรือเปล่า? มันอาจจะตกอยู่แถว ๆ นั้น"

"..."

เอเปียนไม่ได้พูดอะไรเธอแค่นั่งมองรรยากาศของการฝึกฝนต่อไป เธอไม่ได้รู้สึกว่าการมีอีกฝ่ายนั่งอยู่นั้นรบกวนเธอหากอีฝ่ายไม่ทำอะไรพิลึกๆหรือรบกวนเวลาของเธอ

ความเงียบโรยตัวลงมา มีเพียงเสียงของการฝึกเป็นฉากหลังบรรยากาศอันเงียบสงบก่อนจะมีสาวม้าคนหนึ่งล้มระหว่างฝึก ดีที่ว่าเธอคนนั้นไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แต่เอเปียนมองภาพนั้นด้วยดวงตาที่ไหววูบอยู่ครู่หนึ่ง

"เจ้าคิดว่าตอนนี้ตัวเองสูงส่งขนาดไหนเมื่อเทียบกับข้า กับรุ่นพี่ กับเพื่อนของเจ้า"

เธอถามออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"การเจียมตัว"

เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ราวกับจะประกาศว่าหัวข้อต่อไปคือสิ่งใดให้กับลุกศิษย์ของเธอ

"นั่นคือสิ่งต่อไปที่เจ้าต้องเรียนรู้"

เอเปียนยินมองเนโรที่วิ่งอยู่ในขณะที่อุ้มแมวไปด้วย เธอกดหยุดเวลาเมื่อรุ่นน้องของเธอถึงเส้นชัยเกินจะเดินข้ามรั้วไปหาเนโร

"ทำเวลาได้ไม่เลว แต่ฟอร์มวิ่งของเจ้ายังต้องมีการแก้ไข"

เธอเดินไปหาเนโร

"ลองทำท่าวิ่งตามปรกติของเจ้าสิ"

เอเปียนมองอีกฝ่ายราวกับตัดสินโดยที่ไม่ได้ลุกจากเก้าอี้ของเธอ

"เจ้าไม่จำเป็นต้อรู้ว่าบัลลังก์ของข้ามาจากไหน ขอให้รู้ว่ามันเป็นบัลลังก์ของข้าก็พอ"

เธอตอบเพียงแค่นั้นแต่ไม่ได้ตอบว่าทำไมถึงต้องมานั่งตรงทางลาดแบบนี้

"หาอะไรอยู่รึ?"

เอเปียนเดินมาพร้อมกับหนังสือสองเล่มในมือมันคือหนังสือวรรณกรรมและบทละคร เธอเดินมาเจอกับเนโรโดยบังเอิญระหว่างที่เธอจะกลับห้องเรียนพอดี แต่ว่าถ้าเนโรมีปัญหาละก็คงต้องเป็นหน้าที่ของรุ่นพี่ของเธอที่จะช่วยเหลือ

"อืม"

เธอตอบสั้น ๆ ปรกติแล้วเอเปี้ยนก็จะมาดูสาวม้าทั้งรุ่นน้องและรุ่นเดียวกันฝึกซ้อมตลอด เพื่อที่จะแทนที่ความรู้สึกที่เธอไม่สามารถวิ่งได้อย่างเต็มที่ได้อีก

"บัลลังก์ของข้า ข้าจะพามันไปที่ใดก็ได้"

เธอตอบพลางจิบน้ำอัดลมในกระป๋อง คำถามกับน้ำเสียงเช่นนี้มีอยู่คนเดียวนั่นคือเทนโจ รูนะ

(ขอโทษที่ตอบช้านะคะ แง)

เอเปียนหันไปมองตามเสียง เธอรู้ดีว่านั่นคือรุ่นน้องของเธอที่ชื่อว่า อาเมะฮาระ เคนโก แน่ ๆ เพราะเจ้าตัวชอบถือร่มที่มีด้ามจับเหมือนดาบคาตานะไปมาอยู่ตลอดเวลาแล้วก็เคยคุยกับเธออยู่สองสามครั้ง

(กี๊ด สวัสดีค่ะเพิ่งว่างตอบค่ะ ;;v;;)

"มีธุระอันใด?"

เอเปี้ยนยกกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นมาจิบ สาวม้าคนนี้ไม่คุ้นหน้าเธอเท่าไหร่นักแต่เหมือนว่าจะเป็นรุ่นน้อง

(ขอโทษค่ะเพิ่งว่างตอบ แง)
เอเปี้ยนมองเจ้าแมวที่มาคลอเคลียขาด้วยความงงงวยก่อนจะอุ้มมันขึ้นมาในอ้อมแขนเพราะไม่สามารถปฏิเสธความน่ารักของมันได้

"ไม่เป็นไรหรอก ข้าจะดูแลให้ เจ้าไปวิ่งเถิด"

เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่หายากยิ่ง

"ข้าจะจับเวลากับดูท่วงท่าของเจ้าเอง ไม่ต้องห่วงหรอก"

"ใช่"

เธอตอบโดยไม่ละสายตาจากหนังสือเพราะไม่อยากรบกวนการรับประทาน​อาหารของอาโออิ

"ไม่รู้ว่าเริ่มที่จะชอบมันตั้งแต่เมื่อใด"

เธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามอาโออิเกี่ยวกับเรื่องที่ตัวเธอเองสงสัย

"แล้วก่อนหน้านี่เจ้ายืนหน้าบึ้งตึงอยู่คนเดียวนั้นมีแค่เรื่องไม่ได้เตรียมมื้อกลางวันมาจริง ๆ หรือ?"

"หล่อนเป็นสาวม้าที่อข็งแกร่งแต่ก็ชอบหาเรื่องใส่ตัวบ่อย ๆ"

เธอกล่าวแล้วมองแมวในอ้อมแขนของเนโร

"ว่าแต่เจ้ามาฝึกซ้อมสินะ จะให้ข้าช่วยไหม?"

เธอกล่าวชวนต่อด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรมากขึ้น

"มีธุระอะไรกับข้า?"

เธอกล่าวโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองว่าใครที่เดินมาหาเธอ เพราะจากเสียงแล้วคงจะเป็นรุ่นน้องที่เธอรู้จักแน่ๆ

เอเปี้ยนกระพริบตาปริบ ๆ นี่มันภาพซ้อนกับน้องสาวชัดๆ

"ฮึ่ม เช่นนั่นหรือ? เห็นแล้วก็แอบนึกถึงน้องสาวของข้า ไปช่วยแมวติดต้นไม้แต่แขนหักกลับมาเพราะพลัดตกลงมา"

เธอพยักหน้าหงึก ๆ

"ไม่รู้ว่าเจ้าจะรู้จักไหม แต่ชื่อของนางคือ 'สตาร์เกเซอร์' อยู่ปีเดียวกับเจ้า แต่ตอนนี้เตรียมไปคว้ามงกุฎ​ที่ต่างประเทศอยู่"

ไม่แน่เนโรอาจจะเคยเห็นสาวม้าที่ใส่เฝือกมาตั้งแต่วันแรกตอนช่วงปี 1 ก็ได้

"เนโรรึ?"

เอเปียนลุกขึ้นวางหนังสือกับกระป๋องน้ำอัดลงบนเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปหารุ่นน้องที่เธอสนิทด้วยมากที่สุด ภาพตรงหน้าทำเอาเธอนึกถึงน้องคนเล็กสุดของเธออย่างน่าประหลาด

"ไปเล่นกับเจ้านี่มาสินะ? หรือว่าช่วยมา?"

เธอกล่าวถามแล้ื่นมือไปลูบหัวแมวตัวนั้นแต่ก็โดนขู่ฟ่อกลับมาทำเอาในใจเธอแอบเศร้าอยู่เหมือนกัน

(ขอมาซาวน์เสียงหาสมาชิกเริ่มต้นกับอาจารยที่ปรึกษาก่อนค่ะ ถ้าได้คนพอจนตั้งได้จะมาติดแท็คและจัดกิจกรรมโปรโมทรับสมาชิกเพิ่มอีกที สำหรับคนที่สนใจสามารถเมนชั่นหรือหลังไมค์มาได้เลยนะคะ ขอบคุณค่ะ)