"เจ้าคิดว่าตอนนี้ตัวเองสูงส่งขนาดไหนเมื่อเทียบกับข้า กับรุ่นพี่ กับเพื่อนของเจ้า"

เธอถามออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"การเจียมตัว"

เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ราวกับจะประกาศว่าหัวข้อต่อไปคือสิ่งใดให้กับลุกศิษย์ของเธอ

"นั่นคือสิ่งต่อไปที่เจ้าต้องเรียนรู้"

เอเปียนยินมองเนโรที่วิ่งอยู่ในขณะที่อุ้มแมวไปด้วย เธอกดหยุดเวลาเมื่อรุ่นน้องของเธอถึงเส้นชัยเกินจะเดินข้ามรั้วไปหาเนโร

"ทำเวลาได้ไม่เลว แต่ฟอร์มวิ่งของเจ้ายังต้องมีการแก้ไข"

เธอเดินไปหาเนโร

"ลองทำท่าวิ่งตามปรกติของเจ้าสิ"

เอเปียนมองอีกฝ่ายราวกับตัดสินโดยที่ไม่ได้ลุกจากเก้าอี้ของเธอ

"เจ้าไม่จำเป็นต้อรู้ว่าบัลลังก์ของข้ามาจากไหน ขอให้รู้ว่ามันเป็นบัลลังก์ของข้าก็พอ"

เธอตอบเพียงแค่นั้นแต่ไม่ได้ตอบว่าทำไมถึงต้องมานั่งตรงทางลาดแบบนี้

"หาอะไรอยู่รึ?"

เอเปียนเดินมาพร้อมกับหนังสือสองเล่มในมือมันคือหนังสือวรรณกรรมและบทละคร เธอเดินมาเจอกับเนโรโดยบังเอิญระหว่างที่เธอจะกลับห้องเรียนพอดี แต่ว่าถ้าเนโรมีปัญหาละก็คงต้องเป็นหน้าที่ของรุ่นพี่ของเธอที่จะช่วยเหลือ

"อืม"

เธอตอบสั้น ๆ ปรกติแล้วเอเปี้ยนก็จะมาดูสาวม้าทั้งรุ่นน้องและรุ่นเดียวกันฝึกซ้อมตลอด เพื่อที่จะแทนที่ความรู้สึกที่เธอไม่สามารถวิ่งได้อย่างเต็มที่ได้อีก

"บัลลังก์ของข้า ข้าจะพามันไปที่ใดก็ได้"

เธอตอบพลางจิบน้ำอัดลมในกระป๋อง คำถามกับน้ำเสียงเช่นนี้มีอยู่คนเดียวนั่นคือเทนโจ รูนะ

(ขอโทษที่ตอบช้านะคะ แง)

เอเปียนหันไปมองตามเสียง เธอรู้ดีว่านั่นคือรุ่นน้องของเธอที่ชื่อว่า อาเมะฮาระ เคนโก แน่ ๆ เพราะเจ้าตัวชอบถือร่มที่มีด้ามจับเหมือนดาบคาตานะไปมาอยู่ตลอดเวลาแล้วก็เคยคุยกับเธออยู่สองสามครั้ง

(กี๊ด สวัสดีค่ะเพิ่งว่างตอบค่ะ ;;v;;)

"มีธุระอันใด?"

เอเปี้ยนยกกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นมาจิบ สาวม้าคนนี้ไม่คุ้นหน้าเธอเท่าไหร่นักแต่เหมือนว่าจะเป็นรุ่นน้อง

(ขอโทษค่ะเพิ่งว่างตอบ แง)
เอเปี้ยนมองเจ้าแมวที่มาคลอเคลียขาด้วยความงงงวยก่อนจะอุ้มมันขึ้นมาในอ้อมแขนเพราะไม่สามารถปฏิเสธความน่ารักของมันได้

"ไม่เป็นไรหรอก ข้าจะดูแลให้ เจ้าไปวิ่งเถิด"

เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่หายากยิ่ง

"ข้าจะจับเวลากับดูท่วงท่าของเจ้าเอง ไม่ต้องห่วงหรอก"

"ใช่"

เธอตอบโดยไม่ละสายตาจากหนังสือเพราะไม่อยากรบกวนการรับประทาน​อาหารของอาโออิ

"ไม่รู้ว่าเริ่มที่จะชอบมันตั้งแต่เมื่อใด"

เธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามอาโออิเกี่ยวกับเรื่องที่ตัวเธอเองสงสัย

"แล้วก่อนหน้านี่เจ้ายืนหน้าบึ้งตึงอยู่คนเดียวนั้นมีแค่เรื่องไม่ได้เตรียมมื้อกลางวันมาจริง ๆ หรือ?"

"หล่อนเป็นสาวม้าที่อข็งแกร่งแต่ก็ชอบหาเรื่องใส่ตัวบ่อย ๆ"

เธอกล่าวแล้วมองแมวในอ้อมแขนของเนโร

"ว่าแต่เจ้ามาฝึกซ้อมสินะ จะให้ข้าช่วยไหม?"

เธอกล่าวชวนต่อด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรมากขึ้น

"มีธุระอะไรกับข้า?"

เธอกล่าวโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองว่าใครที่เดินมาหาเธอ เพราะจากเสียงแล้วคงจะเป็นรุ่นน้องที่เธอรู้จักแน่ๆ

เอเปี้ยนกระพริบตาปริบ ๆ นี่มันภาพซ้อนกับน้องสาวชัดๆ

"ฮึ่ม เช่นนั่นหรือ? เห็นแล้วก็แอบนึกถึงน้องสาวของข้า ไปช่วยแมวติดต้นไม้แต่แขนหักกลับมาเพราะพลัดตกลงมา"

เธอพยักหน้าหงึก ๆ

"ไม่รู้ว่าเจ้าจะรู้จักไหม แต่ชื่อของนางคือ 'สตาร์เกเซอร์' อยู่ปีเดียวกับเจ้า แต่ตอนนี้เตรียมไปคว้ามงกุฎ​ที่ต่างประเทศอยู่"

ไม่แน่เนโรอาจจะเคยเห็นสาวม้าที่ใส่เฝือกมาตั้งแต่วันแรกตอนช่วงปี 1 ก็ได้

"เนโรรึ?"

เอเปียนลุกขึ้นวางหนังสือกับกระป๋องน้ำอัดลงบนเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปหารุ่นน้องที่เธอสนิทด้วยมากที่สุด ภาพตรงหน้าทำเอาเธอนึกถึงน้องคนเล็กสุดของเธออย่างน่าประหลาด

"ไปเล่นกับเจ้านี่มาสินะ? หรือว่าช่วยมา?"

เธอกล่าวถามแล้ื่นมือไปลูบหัวแมวตัวนั้นแต่ก็โดนขู่ฟ่อกลับมาทำเอาในใจเธอแอบเศร้าอยู่เหมือนกัน

(ขอมาซาวน์เสียงหาสมาชิกเริ่มต้นกับอาจารยที่ปรึกษาก่อนค่ะ ถ้าได้คนพอจนตั้งได้จะมาติดแท็คและจัดกิจกรรมโปรโมทรับสมาชิกเพิ่มอีกที สำหรับคนที่สนใจสามารถเมนชั่นหรือหลังไมค์มาได้เลยนะคะ ขอบคุณค่ะ)

#MKG_โรลเปิด แยกรูท ทำความรู้จัก
[เวลาหลังเลิกเรียน | สนามฝึกซ้อม]

ที่สนามฝึกซ้อมระหว่างที่สาวม้ากำลังฝึกซ้อมก่อนอยู่ บนทางลาดก่อนที่จะลงมายังสนามมีสาวม้าผมสีขาวใบหน้าไร้อารมณ์​นั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติก ในมือของเธอมือในสืออยู่เล่มหนึ่งกับกระป๋องน้ำอัดลม ดวงตาสีน้ำแข็งจับจ้องไปยังสาวม้าในสนามฝึกอย่างตั้งใจ

และเมื่อเสียงฝีเท้าดังขึ้น หูของเธอกระดิกหันไปตามเสียงของผู้ที่มาเยือน

เอ​เปียนไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงส่งเสียง "ฮึ่ม" ในลำคอเป็นการตอบรับ

เธอเดินไปยังโต๊ะที่ค่อนข้างห่างไกลจากผู้คนและเสียงซุบซิบที่ดังมาเป็นระยะของพวกเขา เธอนั่งลงบนเก้าอี้แล้วยกหนังสือในมือของเธอขึ้นมาอ่าน

ใบหน้าของเอเปียนนั้นเรียบเฉยราวกับว่าท่าทีน่าสงสารนั่นมันไม่ได้ผลกับเธอแม้แต่น้อย

"กำลังหาที่อ่านหนังสืออยู่ เวลาพักกลางวันนั้นมีข้ามากกว่าที่จะปล่อยเสียไป"

เธอตอบอย่างตรงไปตรงมา แต่เอาเถอะทรราชกำลังเบื่ออยู่ด้วย

"จะไปเป็นเพื่อนนั่งกินข้าวกับเจ้าก็ได้ แต่อย่าได้ใจไปมันเป็นเพียงแค่การแก้เบื่อเท่านั้น"

กระนั้นแล้วถึงจะฟังดูห่างเหินแต่บางทีอาจจะมีความเมตตาอยู่ในนั้นก็ได้

ท่ามกลางผู้คนที่ขวักไขว่ก็มีสาวม้าผมสีขาวเดินอยู่ คนรอบข้างเองก็ซุบซิบเรื่องของเธอเช่นกัน มันก็เป็นข่าวเดิม ๆ เกี่ยวกับม้าสาวสามงกุฎไร้พ่ายที่ตอนนี้ไม่สามารถกลับวิ่งได้ซึ่งเจ้าตัวคนที่ถูกซุบซิบก็ไม่ได้สนใจอะไรคำพูดนั้น

ดวงตาสีน้ำแข็งเหลือบเห็นประธานนักเรียนที่คุ้นเคยยืนหงอยอยู่ เธอที่ผ่านมาพอดีเลยทักตามมารยาท

"ใยเจ้าถึงมายืนเหงาหงอยคนเดียวเล่า ?"

เป็นวิธีเริ่มสนทนาที่แปลกแต่ก็สมเป็นเธอดี

" ลูกศรพุ่งปักเข้ากลางเป้าหมาย ข้อขอประกาศว่า สนามแห่งนี้ได้ถูกข้าพิชิตแล้ว ! "

( บทพูดของโกลเด้น ฮอร์ด หลังชนะสนาม G1 )

( ชุดแข่งของ โกลเด้น ฮอร์ด มีรูปแบบมาจากชุด Deel หรือชุดท้องถิ่นของมองโกเลีย มาดัดแปลงให้เข้ากับตัวของ โกลเด้น ฮอร์ด เอง )

( ท่าดีใจตอนชนะ G1 คือท่ายิงธนูตามภาพ แต่ไม่มีธนูนะ พกลงสนามไม่ได้ ! )

Commission by : oMinRx

[ เปิดโรล | แยกรูท | โกงเวลา | 13:20น.-14:30น. ]
#ปฐมนิเทศ_MKG #Bingo_MKG

"สวัสดีค่ะ คุณตรงนั้นขอรบกวนหน่อยได้ไหมคะ"

โบกมือทักทายพร้อมใบบิงโกที่อยู่ในมือ

Prix de l’Arc de Triomphe, Longchamp, France. 2014

"อามะฮาเนะ ลูมินัส ยินดีที่ได้พบ"

เอเปียนจำเธอได้เพราะเหมือนว่าเธอจะเป็นสาวม้าที่น่าจับตามอง

"ข้าสบายดี ขอบใจที่เป็นห่วง"

เธอกระตุกยิ้มที่มุมปาก และเหมือนว่าเพื่อนของเธอจะมีรุ่นน้องที่สนิทด้วยเช่นกัน เป็นอะไรที่รู้สึกดีใจไม่น้อยเหมือนกัน

"องค์ชายเองก็มาด้วยสินะ ยินดีที่ได้พบเจ้า"

เอเปียนกล่าวทักทายปริ้นซ์แล้วมองถึงมาร์ชเมลโล่นั่น ถ้าเอาไปย่างคงจะอร่อย... ไม่สิ ทรราชอย่างเอเปียนไม่ทานของหวานหรอก