ไม่เคยรู้เลยไม้โครเชต์สามารถเอามาถักกำไลแบบนั้นได้

ปกติน่ะชอบวาดแค่ช่วงบนเท่านั้นแหละ แต่พอหัดวาดบนจอที่มันซูมอินเอ้าท์ได้ก็วาดตัวไปเลยละกัน ถึงอนาโตมี่ที่ได้จะห่วยแตกสุด ๆ ก็ตามที

คนอื่นขยันวาดฉากจัง ส่วนเรานั้นยังไม่ แฮะ

เคยนึกสงสัยนะว่าทำไมลูกเราออกมามักจะดูนุ่มนิ่มจังน้า จนเริ่มสังเกตว่าหลัก ๆ อาจจะเป็นที่ช่วงหัวดูใหญ่ ก็นะความชอบล้วน ๆ มือมันไปเอง ใจเราก็เอ็นดูตาม

หมดสิ้นไอเดียว่ากำลังนั่งในที่แบบไหนดี

ลองทำเคสเรซิ่นครั้งแรก แบบว่าเหมือนจะมีอะไรผิดพลาดทุกจุดเลยเนี่ยสิ

ไปกันต่อโหม๋สู

end_me_final_final1.jpeg

งานแรกที่ลงสียังอึ้งอยู่เหมือนกันเพราะกูจำที่ทำลงไปแทบไม่ได้เลย

final_me.jpeg

ตอนเงินสดหาย 20 บาท จำได้หมดมีกี่ใบ
ตอนเงินในบัญชีขึ้นว่าโอนไปไหนสักที่เกินร้อยบาท จำเชี่ยอะไรไม่ได้

สวัสดีร้างจัง

รู้ตัวเลยว่าผมมันอ่อนอานาโตมี่ขนาดไหน

ไม่ไหว ไม่ถนัดเลยสักติ๊ด กาจะบู้

*ปรับแก้ช่วงตา* ดูที่ ig

งานใหม่มา งานเก่า? ดองอยู่

สำหรับการเปลี่ยนแปลงทางใจฉุดเราไปทางบวกมากที่สุดในปีนี้ ยกให้พี่เอกเลย เป็นโชคดีที่ได้เจอกันทั้งที่ดูเกมก็ไม่เป็นแต่ก็ฝึกดูเรื่อย ๆ แบบไม่ฝืนใจสักคลิป

ค่อยมาต่อวันหลัง มาราธอนจะ 36 ชม. วันนี้ลงไปแล้ว พรุ่งนี้อาจจะลงภาพเดิมฉบับใส่สีสัน

ซ้ายเป็นภาพประกอบเพลง sniper อยากเอามาลองฝึกวาดท่าแปลก ๆ ที่ไม่เคยทำ นักวาดญี่ปุ่นคือเก่งแท้แต่ละคน

ยังชอบวาดรูป จะงานทำโมเดลหรือ diy จุ๊กจิ๊กเล็กน้อย ชอบจนปฏิเสธไม่ลงแต่ก็ขอวางไว้เป็นงานอดิเรกแหละ ผ่านเมื่อตอนนั้นมาแล้วก็รู้ดีแล้วว่าไม่อยากไม่มีกะจิตกะใจทำในสิ่งชอบ ไม่อยากลดให้มันเป็นคำว่า 'เคย' ชอบด้วย ทำน้อยลงแต่ยังรัก ยังมีพลัง ยังสนุก มันมีคุณค่า มันทำให้เรากลับมามีชีวิตแบบเด็กอีกรอบ

วันไหนที่อยากจริงจัง ภาพที่ได้จะออกมาห่วย ส่วนวันไหนอยากวาดเส้นชิว ผลลัพธ์มักจะเกินคาดตัวเองเสมอ งี้เลยไม่ค่อยมีรูปดีมาลงเพราะปกติเป็นคนชินจัง จอมแก่น อะไร??

กู๊ดจ็อบ พอนสแตนเม็ดเดียวช่วยเสกให้นั่งวาดจนเสร็จได้