İnsanı kendine daha tanıdık kılan derinleştiren bağlar vardır.

Kendimi yeniden kurarken, geçmişin ağıyla yüzleşmek kaçınılmaz oldu şu sıra; dönüşüm, sancının içinden doğuyor.

Benliğini tanımayan, başkalarının düşüncesine tutunarak düşmemeye çalışır; ama bu da kendi hiçliğini daha derin bir yankıyla hatırlatmaktan başka bir işe yaramaz.

Kendi değerini idrak edemeyen insan, dış dünyanın en ufak sarsıntısında devrilir; övgüyle büyüyüp yergiyle küçülür. Oysa özsaygı, dış dünyanın değişken terazisinde değil, kendi varoluşunun çıplak hakikatinde kök salar.

Fikir beyan ettiği konuda en temel farkındalıktan dahi yoksun birinin, büyük bir özgüvenle öneride bulunmasını epey şaşırtıcı buluyor ve cehaletle cesaretin bu tango performansını ayakta alkışlıyorum.
Bazıları için özgüven bilgiden bağımsız çalışıyor, benim için anlaması çok güç bir durum.

Bu toplumda kökleri derinlere uzanan bir ahlakî ve toplumsal erozyon hüküm sürüyor. Mesele, yalnızca davranışsal değil; insanın iç yapısında, vicdanında ve değer algısında kök salmış bir çürümeden söz ediyoruz.Temel çarpık olduğunda üzerine inşa edilen her şey de kırılgan ve güvenilmez oluyor.

“Aklını kullanan birine makul olmayan şey kadar tahammül edilmez bir dert yoktur.”