เดินตามอีกฝ่ายไปโดยที่ก็คิดว่านี่มันไม่ใช่ทางไปร้านอุปกรณ์เครื่องเขียนนี่นา..แต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรจนเดินมาถึงหน้าร้าน...

"ร้านอุปกรณ์เบเกอร์รี่เนี่ย จำเป็นกับวันเปิดเทอมด้วยเหรอคะ.."
ยืนจ้องหน้าร้านแล้วก็ได้แต่คิดว่าอุปกรณ์สำหรัยรับมือทุกสถานการณ์เนี่ยคืออุปกรณ์เบเกอร์รี่เหรอ..

"จะทำขนมตั้งแต่วันเปิดเทอมเลยเหรอคะ?"
เดินตามเข้าไปดูอุปกรณ์ด้วย

"ของฟุตาบะซังเล็งสันนอกสินะคะ..น่าเสียดายจัง รับไส้กรอกเหมือนกันไหมคะ?"
ลองเสนอไส้กรอกให้ฟุตาบะซังเผื่อว่าจะเอาไปทดแทนได้บ้าง
พอฟังเมนูแนะนำจากอีกฝ่ายแล้วก็...เกิดอาการหิวขึ้นมาทั้งๆที่เมื่อกี้พึ่งกินโคร็อคเกะไปแท้ๆ

"อื้อออ ตอนแรกกะว่าจะเอาไปใส่ในราเมงร้านแผงลอยที่พึ่งเปิดน่ะค่ะ แต่ว่าอย่างที่ฟุตาบะซังว่า เอาไปทอดก็น่าจะอร่อยไม่แพ้กันเลย"
ทำหน้าแบบเลือกไม่ถูกเลยน๊า

สายตาของนัตสึมิจับจ้องทั้งสองคนด้วยความสงสัยเป็นที่สุด.....
นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย!!?

"ขออนุญาตนะครับ"

สิ้นเสียงขออนุญาตก็เดินดุ่มไปแล้วจับมัด ดึง รื้อ ทึ้ง คนตรงหน้าทันที(…)

โปรเสสอาจฟังดูน่ากลัว แต่ผลลัพธ์ออกมาดีเสร็จสมบูรณ์นั่นแหละ

"ถ้าแบบนี้น่าจะดีครับ"

ผละออกจากอีกฝ่ายด้วยการแต่งอย่างถูกต้องสักที แต่ว่า…

"ซึ่งนี่เป็นเพียงชั้นในสุดของชุดกิโมโนทั้งหลายเท่านั้นครับ"

"แต่หากเป็นยูกาตะฤดูร้อน แค่นี้ก็อาจพอแล้วล่ะครับ"

"ยังมีชั้นนอก กับกางเกงฮากามะอีกด้วยนะครับ"

17 เมษา | @itsuki-rkm.bsky.social

เมื่อสองวันก่อนได้ทำการสัญญาอะไรเล็กน้อยมากไว้กับเพื่อนร่วมชั้นผู้ย้ายมาใหม่ไม่นาน

แม้มันจะดูเป็นสัญญาที่ไม่น่าเชื่อถือ แต่สำหรับ คาเมะทานิ คิเซกิ ผู้นี้แล้ว ทุกสัญญาย่อมมีคุณค่าให้รักษาไว้ได้เสมอ

อย่างเช่น...การเตรียมชุดฮากามะและกิโมโนจำนวนหนึ่งมาจากบ้านของตน เพื่อจะสอนการใส่ให้กับเพื่อนนักเรียนใหม่นี่เอง(...)

"ชิโนฮาระซังครับ" +

ยืนเกาหัวแกรกๆด้วยความงงงวย พร้อมมองอีกฝ่ายที่เดินจากไป
ในใจก็โล่งอกที่เจ้าตู้น้ำยังไม่โดนทุบ...

(ขอบคุณที่แวะมาบวกคับผมจะต้องไปตังคืน)

"โถ่เจ้าหมาน้อยนี่ จากที่เขาจะไม่เปียกก็จะเปียกเพราะเเกนี่แหล่ะ"
เอ็ดเจ้าหมาน้อยไปหนึ่งทีแต่ดูหน้าแล้วก็ไม่สลดอะไร แล้วก็ต้องมาหวนคิดได้ว่าถ้าฝนหยุดแล้วจะต้องทำยังไงกับเจ้านี่ดี...

"ถ้าฝนหยุดแล้ว เราค่อยออกไปตามหาเจ้าของดีไหมคะ? หรือว่ากรณีนี้จะต้องไปที่ป้อมตำรวจกันนะ...เอ๊ะหรือว่าควรรออยู่กับที่กันนะ"
ประสบการณ์การเลี้ยงสัตว์เป็นศูนย์ เลยไม่รู้ว่าควรทำยังไงดีกับเหตุการณ์ตรงหน้า

"เดี๋ยวก่อนนะคะทำไมฉันต้องไปห้องพยาบาลด้วยล่ะ คนที่จะต้องไปมันคิเซกิซังต่างหากล่ะคะ!"
อยากจะตอบว่าไม่ใช่หมาสักหน่อย แต่ดันมีประโยคที่น่าตกใจมากกว่าการเป็นหมา

"โถ่ผ้าเช็ดหน้าน่ะเอาไปซักที่ห้องพยาบาลก็ได้ค่ะ เอ้าไปกันเถอะเดี๋ยวไม่ทันเวลาเข้าเรียนนะคะ"
จูงมือพา(ลาก)คิเซกิซังไปห้องพยาบาล

"รีบไปขอยารีบกลับห้องก็น่าจะพอทันเวลาอยู่นะคะ"
เดินดุ่มๆตตรงไปที่ห้องพยาบาล

โอ๊ะ มาร้านเนื้อนี่เอง☺️ ว่าแล้วก็ซื้อไอ้นั่นด้วยดีไหมนะ

“มีของที่เล็งไว้ไหมคะ”
ถามอีกฝ่ายพลางมองหาของที่อยากได้ไปด้วย

“ไหนๆก็มาแล้ว ฉันก็ว่าจะซื้ออะไรกลับไปสักหน่อยเหมือนกัน”
มองไปในตู้แช่ที่มีเนื้อหมูหลากหลายส่วนเรียงรายอยู่

“ไส้กรอกก็น่าสนใจแฮะ อืมมมมเอาไงดีนะ🤔“

หน้าคาอีกฝ่ายเหมือนปลงกึ่งๆจำยอม นี่มันเป็นการบังคับขืนใจรึเปล่านะ🤔
แต่เพื่อตัวคิเซกิซังเองนะ กินยานิดหน่อยก็ไม่ค้องทรมานแล้ว

จังหวะที่อีกฝ่ายบ่นๆพร้อมแบมือมาเหมือนจะขออะไร แต่ก่อนที่ปากจะเอ่ยถามมือมันก็ยื่นไปแล้ว

“ฮึ่บ 🫳“
แปะมือลงที่มืออีกฝ่าย นี่มันท่าขอมือน้องหมา(?)

”อ๊ะ ขอโทษค่ะเผลอไปหน่อยเอาแมสสินะคะ“
เปลี่ยนจากวางมือเฉยๆเป็นวางแมสใส่มือคิเซกิซัง

“คิเซกิซังล่ะก็ รอเดี๋ยวสิคะ กระเป๋าก็ไม่เอาแล้วเหรอคะเนี่ย“
คว้ากระเป๋าของคิเซกิซังพร้อมเดินตามไป

“ฉันมีแมสนะคะ เอาไหม?”
เดินไปข้างๆพร้อมยื่นแมสให้ ดูท่าทางอีกฝ่ายแล้วไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่เลยแฮะ
ตาแดงหน้าแดงไปหมดละ

“ก่อนเข้าห้องเรียนแวะไปห้องพยาบาลเบิกยาก่อนน่าจะดีนะคะ”

“อะ…อะโน่… ช่างตู้นี่เถอะนะคะ เดี๋ยวฉันแจ้งอาจารย์เอง…ไปใช้ตู้ตรงนู้นดีกว่าเนอะ เนอะ”

เลิ่กลั่กๆๆพยายามหว่านล้อมคนตรงหน้าให้ไปใช้ ไปสนใจตู้อื่น ไม่อย่างนั้นเขาทั้งสองคนก็อาจจะตกเป็นเป้าสายตาซะเอง

“ไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวตู้จะพังไปมากกว่านี้ 😭”
ตะล่อมๆให้เดินไปตู้อื่น

“อื้อ ได้สิฉันเอนโด นัตสึมิเรียกแค่นัตสึมิก็ได้ยินดีที่รู้จักเช่นกัน☺️“
ในเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าไม่เป็นไร งั้นก็เชื่อตามนั้นละกัน

”แล้วคุอนซังเดินมาจากตรงไหนเหรอ พอดีจะถามว่าวันเปิดเทอมต้องไปรวมตัวที่ไหนรึเปล่า?”

ถามแบบคนไม่ค่อยติดตามข่าวสารของโรงเรียน

“เดี๋ยวนะ!! เธอหลุดมาจากไหนเนี่ย”
แปลกใจเพราะว่าน้องหมาที่วิ่งมาเป็นหมาพันธุ์ที่น่าจะมีเจ้าของแน่นอน

“ทะ…ทำไงดีคะ ถึงจะน่ารักก็เถอะ มานี่มะเจ้าหมา”
กวักมือเรียกเจ้าหมาน้อยให้เข้ามาในศาลาก่อน
เจ้าหมาน้อยเนื้อตัวมอมแมมเปียกฝนตัวนี้ดูจะชินคนน่าดูถึงวิ่งเข้ามา

ระหว่างเดินมาโรงเรียน ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือตั้งใจ

“โอฮาโย~คิเซกิซัง~”
ส่งเสียงทักพร้อมโบกมือเดินตามมาจากทางด้านหลัง

“วันนี้อากาศดีเลยนะคะ เอ๊ะ?”
พอเดินมาประชิดเจ้าตัว ก็เห็นว่าคิเซกิซังกำลังเช็ดน้ำหูน้ำตาอยู่

“หรือว่า เพราะเกสรดอกไม้เหรอคะ?”
เดาไปงั้นแหล่ะ อาการของคนส่วนใหญ่ในฤดูใบไม้ผลิ

17 เมษา | ทางเดินระหว่างโรงเรียน

วันนี้ก็เดินมาโรงเรียนตามปกติในเวลาเช้าตรู่ ทุกอย่างก็เหมือนจะปกติดีจนกระทั่ง...

"ฮั ด ชิ่ ว ! ! ! ! !"

ตุ๊บ!

เสียงจามดังลั่นไปทั่วแถวบริเวณนั้น นอกจากนั้นก็มีเสียงกระเป๋าของคนจามตกลงที่พื้นด้วย(...)

"ขออภัยครับ"

โค้งตัวบอกขอโทษกับคนที่เดินผ่านไปมา มือถือผ้าเช็ดหน้าไว้ที่จมูกแดงๆ กันไว้ 🤧 ฤดูใบไม้ผลิก็คือฤดูนรกของเกสรดอกไม้ อา...

“งั้นเหรอคะ ถ้างั้น…”
ทิ้งท้ายแค่นั้นแล้วเดินไปซื้อร่มร้อยเยน

หลังจ่ายเงินเสร็จก่อนออกไปจากร้านก็หันไปสบตายิ้มให้หนึ่งที

“ถ้าเจอกันอีกเดี๋ยวเอาเพลงมาแนะนำให้อีกนะคะ☺️”
โบกมือลาแล้วกางร่มออกจากร้านไป

(ขอบคุณสำหรับรูทค่า เดี๋ยวเตรียมเพลงไว้ไปบวกรูทอื่นเพิ่ม🙏)

“เอ๊ะ!? อะไรคะๆๆมีอะไรเหรอ!”
เห็นรีแอคอีกฝ่ายแล้วพลอยตกใจไปด้วย!!

นอกจากฝนตก หนาว กลับบ้านไม่ได้แล้วพระเจ้าจะส่งอะไรมาเป็นบททดสอบให้เราอีกคะ!?

“อ๊ากกกก เดี๋ยวก่อนสิคะเดี๋ยวๆๆ”
อยู่ดีๆอีกฝ่ายที่เหมือนจะถอดใจไปตู้อื่นก็มาเขย่าตู้นี้เฉยเลย!?

“ใจเย็นๆนะคะ ฉันก็อยากได้ตังคืนไม่ก็ของที่กด แต่จะทำลายทรัพย์สินไม่ได้!!😱”

ออกปากห้ามอีกฝ่าย เพราะก็กลัวว่ามีใครได้ยินเสียงทุบตู้เข้าแล้วจะเป็นเรื่องใหญ่

เปิดเทอมวันที่สอง

เดินมาโรงเรียนแบบคนปกติที่ไม่มีอุบัติเหตุ...ก็สามารถทำได้นี่นา(...)

ช่วงเทอมสองจะเห็นว่าเอาผมทัดหลังหูบ่อยๆ แต่เดี๋ยวมันก็ตกไปด้านหน้ากลับไปเป็นทรงเดิมอยู่ดี เส้นผมแบบโฆษณายาสระผมก็แบบนี้ล่ะครับ 🗿

(แปะรูปแบบปกติที่ไม่มีมบ้างครับ ภาพลักษณ์ผมไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วแต่ก็อยากคีพครับ)

(เสกดอคคร่าว ๆ แล้วค่ะ สามารถเข้าไปใส่ชื่อได้เลยค่ะ ยังไม่มีอ.ที่ปรึกษา แต่จะส่งเร็ว ๆ นี้ค่ะ-)
docs.google.com/document/d/1...

(ขออนุญาตแท็กทีเดียวนะคะ @rkm-kiseki.bsky.social @endounatsumi.bsky.social @rkmhomura.bsky.social )

"อื้อ แต่ว่าเรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะนะ ไปทำอะไรมาเนี่ยทำไมหน้าดูไม่ดีตั้งแต่วันแรกแบบนี้ล่ะ"

ถึงอีกฝ่ายจะยิ้มให้แล้วก็เถอะแต่ก็ยังรู้สึกว่ายังไม่น่าจะดีสักเท่าไหร่
เลยยืนทำท่าประคองประคองอีกฝ่ายอยู่ที่ทางเดิน

"ให้ฉันไปส่งห้องไหม? ไหนๆก็อยู่ห้องข้างๆกันอยู่แล้วด้วย"

"ฮือๆๆ ใจดีจังเลยค่ะ ดีจริงๆที่ในวันที่โดนฝนถล่มยังเจอคนใจดีแบบคุณ"
ทำหน้าซาบซึ้งใจพร้อมสูดอากาศฟื้ดๆ

"ฝนยังไม่มีทีท่าจะหยุดเลยค่ะ.."
นั่งบรึ๋ยด้วยคน

"บางทีพระเจ้าอาจจะอยากทดสอบเราก็ได้ค่ะ"

(จะมีใครเข้าช่วยเหลือสองคนนี้รึยังคะ 55555)

"แหม เกรซซังล่ะก็ภรรยาที่ดีอะไรกันล่ะคะ วันๆฉันยังเอ้อระเหยกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่เลย พูดเกินจริงเเล้วล่ะค่ะ 555"
หัวเราะรัวเพราะเรื่องจริงทั้งนั้น

"ถ้าผมเริ่มไม่เป็นทรงเมื่อไหร่ เดี๋ยวจะไปให้เกรซซังเปลี่ยนลุคให้เเน่นอนค่ะ ตั้งตารอเลยนะคะเนี่ย🤭"
ไหนๆก็มีเกรซซังเป็นเพื่อนทั้งทีต้องขอคำแนะนำเยอะๆซะแล้วล่ะ

"แต่ว่านะ คนที่จะมีคนมาจีบแบบรายวันเนี่ยน่าจะเป็นเกรซซังซะมากกว่านะคะ จริงไหม?👀"

"ดีใจที่ชอบค่ะ! ปกติก็จะออกเป็นเพลงป๊อป กับเพลงรักแหล่ะค่ะ"
แสดงท่าทางดีใจที่อีกฝ่ายดูชอบเพลงที่แนะนำ

"อ๊ะ ฝนเบาลงเยอะเเล้วแหล่ะค่ะ ถ้าประมาณนี้น่าจะกลับไหวแล้วล่ะค่ะ"
มองออกไปทางหน้าต่างของร้านสะดวกซื้อ

"คุณจะอยู่รอฝนต่อไหมคะ ฉันน่าจะซื้อร่มร้อยเยนแล้วก็กลับทั้งอย่างนั้นเลยค่ะ"
หากฝนเริ่มซา อีกฝ่ายคงไม่ต้องกังวลเรื่องฟ้าร้องแล้วล่ะนะ