แน่นอนว่าแขนที่โอบเอวอีกฝ่ายไว้นั้นหาได้ล่าถอยจากไปไหนไกล อีกฝ่ายสั่งให้รอแต่ไม่มีเลยแม้สักคำที่สั่งให้ถอย

และเธอเป็นเด็กดีมากพอที่จะไม่ทำในสิ่งที่อยู่นอกเหนือคำสั่ง🤗

การที่ริมฝีปากทิ้งรอยจุมพิตที่ปลายนิ้วทาบทับบนรอยสีชาดเล็ก ๆ นั้นทำให้ปลอกคอที่ไม่มีอยู่จริงรัดแน่นขึ้นไปอีก

ปลอกคอเด็กดีของสุนัขผู้ยินดีทำทุกอย่างเพื่อสิ่งต้องการ

และถ้าคนตรงหน้าสั่งให้รอ เธอจะรอแม้จะอยากกระชากปลอกคอที่รั้งไว้นี้ทิ้งไปเต็มแก่ก็ตาม

"ไปจำมาจากไหนกันคะ..."

โอนิสีชาดเอ่ยถามในขณะที่ดวงตายังจ้องริมฝีปากที่ห่างไปเพียงคืบอย่างไม่วางตา

+

การกระทำอันอยู่เหนือความคาดหวังทำเอาคนงามชะงักค้างอย่างไร้ทางเลือก

ทีแรกหล่อนตั้งใจเพียงแค่หยอกให้คนเด็กกว่าเผยด้านน่ารักออกมาเพียงเท่านั้นแต่สิ่งที่ได้กลับไม่ใกล้เคียงเลย....ไม่สิ ต้องเรียกว่าได้เห็นมากกว่าที่คาดหวังไว้มากโข

คำที่เป็นประดุจดั่งคำสั่งดั่งขึ้นที่ข้างหูยามเฟอร์หนุ่มขยับเข้ามาใกล้ คำพูดนั้นราวกับมีมนต์สะกดเป็นปลอกคอล่องหนที่ไม่มีใครรู้สึกได้นอกจากตัวผู้ถูกสวมเอง

+

ม้านั่งนี้ไม่ได้กว้างนัก ถ้าอีกฝ่ายขยับหนีแม้เพียงนิดคงหงายหลังตกลงไปได้ง่ายดาย เพื่อป้องกันสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น โกคุลอบนำมืออ้อมหลังผู้ที่เด็กกว่าเพื่อเตรียมโอบรับหากเจ้าแมวตัวใหญ่เกิดตกใจเกินเหตุ

"เอาสิคะ" เธอกล่าวเสียงหวาน

"ถ้าไอจังทำได้ล่ะก็"

"อยากค่ะ"

นอกจากจะไม่แสดงอาการขวยเขินใด ๆ แล้วยังมีทีท่าชอบใจเสียยิ่งกว่าเดิมราวกับว่าเป็นสิ่งที่อยากทำเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

ไม่ว่าเปล่ายังขยับเข้าไปใกล้คนข้างกายยิ่งกว่าเดิมพร้อมนัยตาเป็นประกายด้วยความคาดหวัง

+

ทุกการกระทำของไอนุอยู่ในสายตาของผู้เป็นรุ่นพี่ทั้งหมด เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร ท่าทีที่เหมือนกำลังตีกับตัวเองอยู่นั้นทั้งน่าขันและน่าเอ็นดูไปพร้อมกัน

เหมือนเด็กน้อยกำลังวางแผนที่คิดว่าร้ายที่สุดในโลกแต่จริง ๆ แทบจะทำอะไรไม่ได้เลย

ซึ่งเธอคิดไม่ผิด

"ถ้าพี่บอกว่าอยากจะทำหรอคะ?"

เธอกล่าวถามพร้อมเอียงศีรษะเล็กน้อยเลียนแบบนางเอกโชโจมังงะที่อีกฝ่ายนิยมชมชอบนักหนา

+

"ถ้าพี่รับมาแปลว่าไอจังจะไม่ป้อนพี่แล้วสิ"

"งั้นไม่รับดีกว่าค่ะ"

รอยยิ้มหวานแฝงแววหยอกล้อ เมื่อได้เห็นท่าทางน่าเอ็นดูเมื่อครู่ไปแล้วครั้งหนึ่งก็ทำให้อยากเห็นซ้ำไปซ้ำมา

"บอกไปแล้วนี่นาว่าไอจังป้อนแล้วอร่อยกว่า"

หน้ากากแจ็คคาโลปที่เคยปิดบังไว้ครึ่งหน้าถูกถอดออกชั่วคราวเผยให้เห็นดวงหน้าสวยได้ชัดเจนขึ้นไปอีก

พวงแก้มขึ้นสีสวยและท่าทางคล้ายกับเด็กน้อยที่ไม่รู้จะวางตัวอย่างไรของไอนุเรียกคะแนนความเอ็นดูจากโอนิสีชาดไม่หยุดหย่อน

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันหนอที่ชายโตเต็มวัยข้างกายดูเล็กจ้อยเหลือเกินในสายตาเขา

คล้ายกับความเอ็นดูที่มีให้กับน้องชายแต่ไม่เหมือนไปซะทั้งหมดเพราะเสือตรงหน้าดูน่าแกล้งกว่าเป็นเท่าตัว

+

"เท่านั้นเองหรอ?"

"แต่เอาสิคะ ไว้ตอนเย็นไปกัน!"

แม้นั่นจะน้อยกว่าที่คิดไว้แต่เธอก็ไม่ขัดแต่อย่างใด ไว้ค่อยพาไปซื้อด้วยกันตอนเย็นก็ยังไม่สาย

"จริงสิ ตอนนี้รีบอยู่รึเปล่าคะ ฉันรั้งตัวไว้ซะนานเลย"

"ต้องไปเคลียร์งานนี่นา"

"แล้วทำไมไม่บอกเลยละคะ!"

"แบบนี้ต้องให้ของขวัญย้อนหลังซะแล้ว"

พูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจังราวกับวันเกิดเป็นวันที่สำคัญนักหนา จะให้อะไรดีล่ะ!!

"ซูซุจังมีอะไรที่อยากได้เป็นพิเศษรึเปล่า?"

(ไม่หักค่ะ🥺🥺🥺 ให้คะแนนเพิ่มด้วย)

สนุกจนป่วยเลยหรอ...เธอมีคำถามมากมายแต่สุดท้ายก็กลืนลงคอไปเสียหมดเพราะเห็นว่าไม่สมควรถามไปมากกว่านี้

"วันที่ 27 น่ะค่ะ แต่แค่ซูซุจังสุขภาพแข็งแรงก็ถือเป็นของขวัญให้ฉันแล้วซูซุจังอย่าลำงากเลย"

เธอโบกมือไปมาเบา ๆ เป็นการปฏิเสธ เธอโตจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีของขวัญใดที่ตนยังไม่ได้บ้าง

"ว่าแต่วันเกิดซูซุจังผ่านไปรึยังนะ?"

"เมื่อกี้ชนแรงไปรึเปล่า💦" สำหรับเขาเหมือนเดินชนนุ่น แต่สำหรับอีกฝ่ายคงไม่ใช่...

"ส่วนช่วงนี้ฉันมีความสุขดีค่ะ! ทุกอย่างราบรื่นกว่าที่คิดไว้มากสงสัยจะทิ้งท้ายได้มีความสุขก่อนวันเกิด"

เธอกล่าวถึงวันเกิดที่จะมาถึงในไม่กี่วันข้างหน้า

"แล้วซูซุจังล่ะคะ ไปทำอะไรถึงป่วยซะนานเลยฉันตกใจแทบแย่"

"ได้ยินมาว่าทางนั้นป่วย ตอนนี้ดีขึ้นแล้วใช่มั้ยคะ"

"ไม่ได้ฝืนมาแน่นะ"

เธอเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง การหายไปหลายวันเช่นนี้หากป่วยจริงก็นับว่าป่วยหนักเลยทีเดียว

แต่เมื่อได้ยินคำชมความเป็นห่วงที่ครอบงำเมื่อครู่ก็เบาบางลงไปบ้างแต่ไม่ใช่ทั้งหมด

"ดูดีอะไรกันคะก็ทั่วไปนั่นแหละ~"

"ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลยนะคะ!"

เธอกล่าวพร้อมยิ้มหวานโดยไม่อายสายตาของคนขายไทยากิหรือเด็ก ๆ ที่เดินผ่านไปผ่านมาเลยสักนิด

"อยากไปหาที่นั่งกินก่อนมั้ยคะ เดินไปกินไปจะลำบากเอานะ"

โกคุกล่าวพลางเริ่มสอดส่องสายตาหาที่นั่งที่จะไม่มีใครรบกวนก่อนสายตาจะไปหยุดอยู่ที่ม้านั่งตัวหนึ่งที่ยังไม่ถูกจับจองเพราะค่อนข้างมืดเมื่อเทียบกับแสงสว่างภายในงาน

"ไปมั้ยคะ?"

เธอยื่นมือไปหาเหมือนจะขอมืออีกครั้ง

ไทยากิหอมกรุ่นตรงหน้าเรียกเสียงท้องร้องของโอนิสีชาดได้เป็นอย่างดี

ถ้าเป็นชีสล่ะก็ของโปรดเลยล่ะ!!

"จะทานแล้วนะคะ"

โกคุเป่าไล่ความร้อนอยู่สองสามครั้งก่อนจะทัดผมเก็บไว้หลังใบหูให้เรียบร้อยแล้วก้มกัดเพียงคำเล็ก ๆ ให้พอรู้รสก่อนจะยกมือขึ้นป้องปากเหมือนสาวขี้อายก็มิปาน

"ไม่รู้เพราะเป็นไอจังป้อนรึเปล่ามันถึงอร่อยกว่าปกติ"

"สงสัยต้องให้ป้อนบ่อย ๆ ซะแล้วค่ะ"

+

(งับแก้ม=เนียนหอมแก้ม=แอบชอบ)

(แปะ เซนเซกลายเป็นโมจิ)

#YSRK_monstermeal

"ตายจริง~เดี๋ยวแก้มเซนเซจะขาดเอานะคะ"

"ปั้นคืนที่เดิมด้วยล่ะ"

(อย่าไปเชื่อในวีดิโอคับ คุนิเวอร์นั้นเป็นภาพเพื่อการโฆษณา ตัวจริงมันยืนตาลอยน้ำลายยืดอยู่ในทะเลนู้น—)

(เกือบลืมวันเกิดรู้กชาย🥹 แวะมาแปะแฮปปี้น้อนค่ะ😭🤲💕)

[Story | ???]

[วันเปิดภาคเรียนที่ 2]

เปิดภาคเรียนใหม่กับเครื่องแบบสีฟ้าสดใสของเหล่านักเรียน ทว่านักเรียนปี 2 ห้อง 1 กลับได้พบอาจารย์ท่านอื่นมาดูแลแทนชั่วคราว แทนที่จะเป็นฟูจิวาระ ซูซุเมะคนนั้น ซึ่งดูเหมือนว่าจะยื่นใบลาป่วยไปสักพัก

ไปทำอะไรมาในช่วงปิดเทอมกันนะ?
———

#YSRK_Commu

“[__]ซัง! หันมาทางนี้ทีนะ– สาม สอง หนึ่ง-” *แชะ*

“อาจจะไม่มีครั้งที่สองแล้วก็ได้น่ะ…”

📸☁️

ทาการะ ไคเซย์ | Y.1-2 | 180/72 | เอลฟ์

Doc • tinyurl.com/sx9dd4av

โค โรล เวิ่น • DM ok!

ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ👐💙💙

#YSRK_commu
ปฏิทินเดือนเมษายน
ระยะเวลาคอมมู: ตุลา - ธันวา

ฤดูหนาวเริ่มมาเยือน…

พร้อมๆกับเทอมใหม่ที่หวนคืนมา อากาศน่านอนจริงเชียว~!

(ผมโผล่มา+)

"อ๊ะ ขอโทษค่ะ!"

"ซูซุจัง?"

ท่าทีตกใจในทีแรกแปลเปลี่ยนเป็นความแปลกใจเมื่อพบอีกฝ่ายที่ไม่ได้พบมาหลายวัน

"กำลังจะไปไหนหรอคะ?"