"ฉันไม่ชอบการบินบนไม้กวาด"

เขาตอบทันควัน

ไม่ต้องขยายความต่อก็รู้ได้เลยว่าเจ้าตัวไม่ชอบการบินขนาดไหน

ยิ่งเห็นนักกีฬาควิดดิชพากันเจ็บตัวเป็นว่าเล่น ทั้งข้อมือซ้นบ้าง แขนหักบ้าง หัวแตกบ้าง สแตนลีย์ก็ยิ่งไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผู้วิเศษถึงได้ชอบใจอะไรกับการขี่ไม้กวาดนัก

ไหนจะวันดีคืนดีก็มีลูกหลงหลุดมาทางผู้ชม-

"..."

นั่นสินะ

"เธอขยับมายืนใกล้ ๆ ฉันหน่อยจะดีกว่า"

คนอายุมากกว่ายักไหล่

"ถ้าเธออยากจะหน้าฟ้าไปสามวันก็เอาเถอะ, คงจะดูตลกดี"

คิดถึงรายชื่อพวกที่มีหน้าที่รับผิดชอบถือถังสี ขืนปล่อยให้ลงไปมีหวังอีกฝ่ายได้กลับขึ้นมาเชียร์แบบเป็นบลูเบอร์รี่ไปทั้งตัวแน่

ว่าแล้วสแตนลีย์ก็ยักไหล่อีกที, ดูเหมือนไม่ปล่อยลงไปตั้งแต่แรกจะดีที่สุด

"ไม่ต้องคิดมากไปหรอก แค่มายืนอยู่ฝั่งนี้เขาก็รู้กันแล้วล่ะว่าเธอตั้งใจจะเชียร์ฝั่งไหน..."

"แล้วเธอล่ะ?"

สแตนลีย์เหลือบมองอีกฝ่าย

"มาเชียร์เรเวนคลอทั้งที ไม่คิดจะแต่งตัวให้เข้ากับบรรยากาศบ้างรึไง?"

"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเขียนหน้าสักหน่อย"

นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์โดนลูกหลงเมื่อคราวก่อนแล้วก็คล้ายจะหงุดหงิดขึ้นมาอีกรอบเสียอย่างนั้น

แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยจริง ๆ ว่ามันก็ตลกดีเวลาเห็นเห็นคนทาหน้าสีฟ้ายืนเรียงเป็นแถวแล้วพากันกอดคอแหกปากเชียร์กีฬาประหนึ่งว่าอยากจะลงไปเล่นเองอย่างไรอย่างนั้น

คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วก็คล้ายว่าจะมีอะไรน่าพูดอยู่บ้าง (+)

เห็นอย่างนั้นเจ้าตัวก็อดไม่ได้ที่จะโคลงศีรษะเล็กน้อย

"ก็ได้อยู่หรอก..."

ยังไงก็หนีกลับก่อนไม่ได้อยู่แล้ว, ดีเสียอีกที่อุตส่าห์มีคนมาเชียร์บ้านตัวเองเพิ่มขึ้นอีกตั้งหนึ่งคน

รุ่นพี่ต่างบ้านครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

ไม่อยากเบียดกับคนเยอะ ๆ แล้วก็ไม่อยากถูกวาดหน้า...

"ขึ้นไปชั้นบนกันไหม?"

งั้นก็หนีมันทั้งอย่างนี้เลยก็แล้วกัน

เขาพยายามกันคนอื่น ๆ ออกไปในขณะที่ใช้แขนค่อย ๆ ดันร่างของรุ่นน้องต่างบ้านเข้ามาหลบยืนในบริเวณที่คนไม่เยอะเท่า

"มีธุระอะไรรึเปล่า? หรือแวะมาหาใคร?"

สแตนลีย์ไม่ได้มีปัญหากับการสัมผัสเพียงแค่ชายเสื้อคลุม เพราะฉะนั้นก็เลยไม่ได้ว่าอะไรแม้จะถูกอีกฝ่ายเข้าประชิดตัวในระยะใกล้

"คราวหน้าไม่ต้องเดินเข้ามาเองก็ได้"
คนเยอะขนาดนี้เดี๋ยวถูกเบียดจนล้มขึ้นมาก็จะเจ็บตัวเอาอีก

ยิ่งมองอีกฝ่ายตัวเท่าหนูตะเภา ชายหนุ่มก็ยิ่งแปลกใจว่าอะไรทำให้วาเลนไทน์ที่ควรจะอยู่ประจำจุดปฐมพยาบาลมาปรากฏตัวที่นี่ (+)

#HWWW_Quidditch
โรลปิด w. @hwwwstanleyb.bsky.social | เชียร์บ้านเรเวนคลอ

เสียงโห่ร้องอย่างมีชีวิตชีวาดังขึ้นมาอีกครั้งหลังหายไปสัปดาห์เพื่อใช้เวลาพักผ่อนสำหรับนักกีฬาและผู้ชมเชียร์

การแข่งขันรอบรองชนะเลิศเริ่มขึ้นอีกครั้งแล้ว…
+

และในจังหวะที่เจ้าตัวคิดจะหันไปด่าใครก็ตามที่เอาแต่เบียดหลังกันอยู่ได้ สายตาของเขาก็บังเอิญเหลือบไปเจอเข้ากับสีเหลืองอันไม่เข้าพวกซึ่งยืนหลบมุมอยู่ด้านหลังเข้าพอดี

สแตนลีย์เอียงศีรษะ ใช้ปลายลิ้นดันกระพุ้งแก้ม ท่าทางราวกับคนที่กำลังครุ่นคิด

ไม่นานนักเจ้าตัวก็ตัดสินใจที่จะเป็นฝ่ายทักก่อน

"วาเลนไทน์"

ร่างสูงพยายามยกแขนขึ้นสูงเพื่อให้อีกฝ่ายสังเกตตัวเองได้ง่าย

คนเยอะชะมัด...

สแตนลีย์ยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มกองเชียร์ซึ่งผลัดกันชนไหล่ไปมา, เขายังคงสวมเครื่องแบบนักเรียนครบทั้งชุด ไม่มีเครื่องประดับ ใบหน้าเองก็สะอาดเกลี้ยงเกลา ดูแล้วราวกับค้างคาวตัวใหญ่ใจกลางคลื่นมนุษย์สีฟ้า ขัดกับบรรยากาศครึกครื้นมีชีวิตชีวาของอัฒจันทร์จนให้ความรู้สึกแปลกตา

มือขวายกขึ้นขยับผ้าพันคอบนไหล่ให้เข้าที่ ได้แต่สงสัยว่าทำไมคนพวกนี้ถึงไม่จริงจังกับการสอบแบบนี้บ้าง (+)

หลังจากที่การ์เรตกลืนคัพเค้กลงคอ สแตนลีย์ที่ขี้โมโหอยู่เป็นนิจก็รู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาทันตาเห็น

เขารู้สึก-

อารมณ์ดี?

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?"

ร่างสูงไล่แตะไปตามเนื้อตัวของตัวเองขณะที่ดวงตาเบิกกว้างขึ้นอย่างผิดวิสัย

เอาอีกแล้ว อาหารในโลกเวทมนตร์นี่ไว้ใจไม่ได้จริง ๆ ด้วย!

((และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ฉันโดนบะเริด /จดชื่อกาเร้ตในบอมโน้ต))

((ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คิคิ โคสฮา))

((ม่🙂‍↔️ ฉันต่างหากที่จะอุ้มเทอ))

"ไม่มีลูกอมสำหรับคนที่ไม่ยอมฟังฉัน!"

สแตนลีย์ร้องว๊าก รุ่นพี่ต่างบ้านเอนตัวไปด้านหลังจนแทบจะหงายลงไปนอนกับพื้นอยู่รอมร่อ

ท่าไม่ดีแล้ว

"วาเลนไทน์ ปล่อยเดี๋ยวนี้-"

ชายหนุ่มเม้มปากแน่นเมื่ออีกฝ่ายยังดื้อดึง

"ถอยไปก่อนแล้วจะให้ขนม"

-จั๊กจี้เฟ้ย!

((ไหนว่ามา หลวงพ่อสัญญาว่าจะไม่หลับในตอนฟัง))

ผู้หญิงคนนี้ไม่เขินไม่อายบ้างรึไงกัน

"ให้ปล่อยไม่ใช่ให้รัดฉัน!"

แล้วทำไมมันเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะเนี่ย!

โดยปกติแล้วการถึงเนื้อถึงตัวกันในระดับที่มากเกินไปจะทำให้สแตนลีย์รู้สึกฉุนเฉียว, แต่ในสถานการณ์นี้ใช้คำว่าตกใจจนหน้าจะมืดท่าจะเป็นคำอธิบายที่ใกล้เคียงกว่า

รุ่นพี่ต่างบ้านกลั้นใจเอามือยันหน้าผากอีกฝ่ายออกไป

"ถอยเดี๋ยวนี้เลย อย่าจู่ ๆ ก็พุ่งใส่คนอื่นเขาแบบนี้จะได้มั้ย!"

"#!&/!#/*&!#-!?!??!?!!?"

สแตนลีย์สบถไม่เป็นภาษาเมื่ออยู่ ๆ ก็ถูกเข้าถึงตัวโดยไม่ทันได้เตรียมใจ ชายหนุ่มร้องเรียกชื่อหล่อนเสียงดังลั่นโดยที่ขณะเดียวกันก็พยายามแงะร่างของอีกฝ่ายออกจากตัวไปด้วย

"วาเลนไทน์!"

สถานการณ์เหนือความคาดหมายทำเอาแสตนลีย์อยากกัดลิ้นตายหนีความจริงไปให้มันจบ ๆ

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!"

จะบ้าตาย

นี่มันอะไรกันวะเนี่ย

((หายใจเข้าพุทธ หายใจออกโธ แค่คะแนนบ้าน ไม่บอมกลับ แค่คะแนนบ้าน ไม่บอมกลับ แค่คะแนนบ้าน บอมกลับ แค่คะแนนบ้าน บ อ ม ก ลั บ ))

สเเตนลีย์กลับคืนร่างมาอย่างปลอดภัยเเละขอบตาดำเหมือนเดิม

ส่วนลูนี่ได้ผลการประเมิน (ด)ดีเยี่ยม!

/happy🥳

“รีพาริฟาร์จ”

oOขนาดเป็นลิงก็ยังขอบตาดำเหมือนเดิมเลยน้า~…

หล่อนคิด เเต่ดูเหมือนลิงสเเตนลีย์จะเริ่มส่ายหายเเรงๆด้วยความหงุดหงิด

“ฮะฮะ ไว้ใจฉันได้เลย✨“

((รู้ว่าทำเพื่อคะแนนบ้าน แต่ก็ยังแค้นอยู่ดี🧍‍♀️))

แม้จะไม่ได้ยินผ่านน้ำเสียง สแตนลีย์ก็ยังสัมผัสได้ถึงความคาดหวังจาง ๆ ผ่านวิธีการตวัดตัวอักษรบนกระดาษแผ่นนั้น

ร่างสูงโคลงศีรษะไปทางซ้ายด้วยท่าทางครุ่นคิด

ไม่นานนักเจ้าตัวก็ตัดสินใจ

"อุตส่าห์แต่งตัวมาขนาดนี้ ถ้าฉันให้ขนมไปง่าย ๆ เธอก็คงอดได้สัมผัสกับบรรยากาศเทศกาลสินะ"
มุมปากของเขากระตุกขึ้นมาเป็นรอยยิ้มร้ายกาจ

"ไหนลอง trick ฉันดูหน่อยสิวาเลนไทน์"

((เผลอลืมภาพไม้กวาดท่อซิ่งไปแปปนึง))