*แก้ไขเป็นเดือนที่สี่

#KzK_Commu 📌ปักหมุด

天規 智幸 | Takanori Tomoyuki (18)

ผู้รอดจากเงามืด - นักเรียนคิไซ ปี 3

_________________

「…誰かを探しているんです。」

"...ผมกำลังตามหาใครบางคนอยู่น่ะ"

「“エミ”っていう女の子をご存知ありませんか？」

"พอจะรู้จักเด็กผู้หญิงที่ชื่อว่า ‘เอมิ’ บ้างไหม?”

_________________

- Doc: shorturl.asia/QIwS5
- เวิ่น / โค / โรล => OK!

ささのぐち りはる
笹野口 莉榛

ซาซาโนะกุจิ ริฮารุ |
โรงเรียนคิไซ ชั้นปีที่2

url-shortener.me/7EQU

|

"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขอแค่เราอยู่ด้วยกันก็พอแล้ว"
"...ประโยคแบบนี้เนี่ย โรแมนติกดีเนอะ?"

เพราะฉะนั้น..

พูด
(ซะ)
สิ

.

#kzk_commu
石川 涼太 | Ishikawa Ryouta
Y2 | 18Y
187 | 78
———————

"何も言わなくていい。ただ、ここに一緒にいてくれればそれでいい"
“ไม่ต้องพูดอะไรหรอก แค่อยู่กับฉันตรงนี้ก็พอแล้ว”

"また雨か…… "
“ฝนตกอีกแล้ว... "

———————
• Doc : url.in.th/tjKSM
• โค | เวิ่น | วาด | DM = OK!!
• โรล = --

Chibi ในภาพ CMS : Fio Collei

#KzK_Story
Event???? Ending B: No Escape

ทุกอย่างมันแปลกมาตั้งแต่ที่ลืมตาตื่น

ถึงกระนั้นก็ยังปล่อยผ่านไป

ลึก ๆ แล้วก็หวังว่ามันจะเป็นเรื่องจริง หวังว่าแสงแดดอุ่น ๆ ที่สำผัสกำลังปลอบประโลมตัวเองอยู่ หวังว่ากลิ่นอันคุ้นเคยนี้จะโอบกอดตนเอาไว้ หวังว่ารอยยิ้มของทุกคนจะยืนยันได้ว่าที่ผ่านมาทุกอย่างจะไม่เป็นอะไร ดังนั้นเธอจะไม่ปริปากถาม

#Kzk_BigCleaning #Kzk_Roleplay

[โรลปิด] เรียวกัง w/ @natsumi-kzk.bsky.social

หลังจากที่หายหน้าหายตาไปกว่าหนึ่งเดือน เรียวดังที่เคยสะอาดสะอ้านบัดนี้กลับเต็มไปด้วยฝุ่นที่เกาะตามที่ต่าง ๆ เป็นเหตุอันให้เธออาสามาช่วยทำความสะอาดแม้สภาพตัวเองจะรอมร่อจากการอดหลับอดนอนมาเป็นระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ก็ตาม...

#KzK_Story

(1)

#kzk_commu 𓉸ྀི

⚠️ trigger warning - blood 👁️

_____________________________

݁ᛪ༙ 干柿 凶 ⟢ ⋆
• Hoshigaki Kyou

176 / 68
ผู้เหลือรอดจากเงามืด
อดีตรองประธานชมรมเคนโด
นักเรียนโรงเรียนคิไซ 3 年 – A

—

Doc in bio 𓂃 𓈒𓏸
Talk | CO-OP | Role | DM 🆗

ความฝันกับความจริง ปะปนกันไปหมด

เขาน่ะไม่อยากคิดอะไรอีกต่อไปแล้ว

——————————

[อิจิโงะ อิจิเอะ]
- อาการนอนไม่หลับ + พยายามไม่นอน ทำให้ขอบตาดำและเหนื่อยอยู่ตลอดเวลา
- แผลไฟไหม้เล็กน้อย
- โรคกระเพราะอาหารอักเสบแย่ขึ้น จนต้องทานยาประจำ
- อาการเหม่อลอยจนทำให้ลืมตัวว่าปัจจุบันกำลังทำอะไรอยู่

——————
อิจิเอะลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางควันไฟและเสียงกรีดร้องมากมาย เขาสำลักอากาศ ร่างกายสั่นสะท้านจากความฝันอันโศกเศร้า

มีเพียงสัญชาตญาณในการอยากมีชีวิตรอดเท่านั้นที่ผลักดันให้เขากึ่งลุกคลานจากฝูก
เอาชายแขนชุดยูกาตะปิดปากจมูก เกาะกำแพงเรียวกังเดินหาทางออก
เจอคนสลบก็พยายามลากออกไปด้วยที่อาจจะทำให้อาจไม่รอด กว่าจะรู้ตัวก็โดนใครก็ไม่รู้ลากออกมา

มองครอบครัวที่จ้องมองมาที่ตนเอาอย่างเงียบงันจนน่าขนลุก

“จะทิ้งพวกเราไปจริง ๆน่ะหรือ?”

ความเจ็บปวด ความโศกเศร้า ความสุข และความโกรธนั้นผสมปนเป มองใบหน้าเหล่านั้นด้วยความคิดถึง
ถึงแม้ว่ามันเป็นของปลอมก็ตาม
อิจิเอะเพียงยกยิ้มให้ ‘ความมทรงจำในอดีต‘ เป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนจะหันหลังวิ่งหนี
วิ่ง
วิ่งผ่านเส้นทางอันมืดหม่น เสียงกรีดร้องที่เขาหวาดกลัว
วิ่ง
เขาทำได้เพียงเท่านี้

“ไปกันเถอะ อิจิเอะ เหมือนทุกที”

คุณย่ายกยิ้มอ่อนโยนเหมือนดังในวันวาน แต่ถ้อยคำกลับทำให้ชะงัก ราวกับเข็มทิ่มแทงใจอย่างโหดร้าย

คำ ๆนี้ มีเพียงแค่คุณย่าเท่านั้นที่พูดไม่ได้

ในวันที่โต้เถียงกับคุณพ่อ ท่านทำได้เพียงนอนอย่างเงียบสงบท่ามกลางดอกไม้สีขาวในโลงไม้ ไม่อาจเอ่ยคำพูดใดแม้อิจิเอะจะเอ่ยลาเป็นครั้งสุดท้าย

“อิจิเอะ?”

เขาถอนมือออกมาอย่างเชื่องช้า ถึงแท้จริงจะอยากเกาะกุมไม่ปล่อย

“ง่า ขอโทษครับ~ แต่ว่าไหน ๆตัดสินใจจะไปแล้ว ก็ไปลาคุณย่าด้วยกันเถอะ ท่านน่าจะดีใจที่อิจิเอะคุงมานะ”
“อืม”

——————————

อิจิเอะจมดิ่งลงสู่ห้วงความทรงจำในอดีต ความสุขและความโศกเศร้านั้นตีกันจนเขาหัวเราะทั้งน้ำตา

ถึงจะเข้มงวดและรุนแรงไปบ้าง แต่อิจิเอะก็รักครอบครัวของตน

‘ตื่นสิ’

เสียงแผ่วมาจากที่ไกล ๆแต่กลับดังสะท้องในหัวไปมา
อิจิเอะมองมือที่เหี่ยวย่นแต่กลับอบอุ่นที่กุมเขาไว้

“คุณย่าก็สนับสนุนการตัดสินใจของอิจิเอะคุง ผมเองก็เอาด้วย และคิดว่าคุณแม่ก็น่าจะเห็นด้วยแต่ไม่อยากขัดอารมณ์ตอนนี้ของคุณพ่อ” อิคไคยกยิ้ม “ส่วนคุณพ่อ ผมจะเกลี้ยกล่อมเอง ให้ท่านเป็นอิเอโมโตะต่ออีกซักปีสองปีจะเป็นไรไป”
“ผมรู้สึกผิดที่ต้องให้เธอรับหน้าน่ะ”
“เอาหน่า~ ถือว่าเป็นของขวัญต้อนรับวัยรุ่นครั้งแรกของอิจิเอะคุงในวัยสามสิบ!”
“อิคไคคุง เธออยากโดนผมตีจริง ๆใช่ไหมครับ?!”

“เพราะแบบนั้นผมถึงไม่บอกเธอน่ะสิ” อิจิเอะว่า “เธอชอบทำขนมออกปานนั้น ให้มาฝืนคิดหนทางรอดของการชงชาน่ะ ผมทำไม่ลง”

อิคไคมองสีหน้ากลัดกลุ้มของพี่ชายแล้วส่ายหน้า นิสัยพี่ชายคนโตที่ชอบเก็บงำและนิสัยคนแก่ขี้กังวลของอีกฝ่ายเข้าขั้นวิกฤตแล้ว

“ไม่เป็นไรหรอกหน่า~ ถึงผมจะชอบชาไม่เท่าขนม แต่ผมก็เป็นอิจิโงะ พึ่งพาผมหน่อยก็ได้นะ”
“…”

อิจิโงะ อิคไคเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ คว้าแอลกอฮอล์ยื่นให้ผู้เป็นพี่ชายอย่างชำนาญ

“เรื่องที่แอบคุยกับคุณย่าคือเรื่องนี้เอง ไม่เห็นบอกผม” อิคไคทำปากยื่น “แถมไปตั้งร้านใหม่โดยไม่บอกอีก อิจิเอะคุงคนใจร้าย”
“ถ้ายังหยอกอีกผมจะตีจริง ๆแล้วนะ”
“แหม ๆ ท่านพี่ล่ะก็” อิคไคหัวเราะร่า “ที่จริงผมก็เห็นด้วยนะ โลกมันเดินเร็วมากเลยล่ะ ถ้าไม่ทำอะไรซักอย่าง ตระกูลของเราคงไปได้ไม่ไกลหรอก”

—

“นึกว่าจะไม่ได้เห็นความเป็นวัยรุ่นจากท่านพี่เสียแล้ว~”
“ถ้าจะมาแค่พูดจาหยอกเย้าก็หยุดก่อนที่ผมจะตีเธอนะ อิคไคคุง”

หลังจากการโต้เถียง อิเอโมโตะคนปัจจุบันก็เดินกระแทกเท้าจากไป ส่วนนายหญิงอิจิโงะก็กระวีกระวาดเอากล่องปฐมพยาบาลให้ลูกชายคนโต ก่อนตามไปปรามอารมณ์สามี
อิจิเอะนั่งทำแผลมุมปากที่ได้จากถูกตบ มองน้องชายที่โผล่หัวมาจากประตูไม้ห้องข้าง ๆ
จากท่าทางคงได้ยินบทสนทนา

คุณพ่อที่เป็นอิเอโมโตะย่อมมีผู้คนจับตามอง หากร่วมมือกับเขาทำอะไรขัดสิ่งเดิม ทั้งตระกูลย่อมถูกตำหนิ แต่ถ้าผมดำเนินการคนเดียว ผู้คนจะตำหนิแค่เพียงวากาโซโซคนเดียว
อิจิเอะอยากพูดแต่หากหลุดออกไป ทุกคนจะต้องเป็นกังวล และไม่เห็นด้วยกับเขา

เพี้ยะ!

“มันไม่ใช่เหตุผลที่แกต้องไปบ้านนอกแบบนั้น อิจิเอะ!”
“แกไม่ใช่วัยรุ่นที่จะมาโผงผางตามใจชอบ แกมีหน้าที่!”
“ถ้ายังดื้อด้านที่จะไป ก็ไม่ต้องกลับมา!”

“คุณอิจิเอะ บอกคุณพ่อไปสิคะ ว่าลูกแค่วู่วามน่ะ”
“ผมตัดสินใจดีแล้ว คุณพ่อ คุณแม่” อิจิเอะมองหน้าบุพการีทั้งสองอย่างนิ่งสงบ “ ผมคุยเรื่องนี้กับคุณย่า ถึงพิธีชงชาจะอยู่ต่อไปได้ในตอนนี้ แต่ในอนาคตจะอยู่ได้นานแค่ไหนกันครับ ญี่ปุ่นกำลังเข้าสู่โลกาภิวัตน์ กระแสต่างชาติก็เข้ามาไม่หยุด หากไม่พัฒนาตามให้ทัน ผู้คนจะหลงลืม ถึงมีอิเอโมโตะไปก็ไร้ความหมายครับ!“
”คุณอิจิเอะ!? ทำไมถึงไม่ปรึกษาพวกเราก่อน“

ตำแหน่งสูงสุดที่มีเพียงทักษะอย่างเดียวไม่ได้ แต่รวมไปถึงชื่อเสียง ฐานะ ประวัติศาสตร์ครอบครัวที่ยาวนาน ล้วนเป็นเกณฑ์ยอมรับของเหล่าคนในกรุงเก่า
ตระกูลอิจิโงะมีพร้อมทุกด้าน เว้นเพียงอายุปีของตะกูลซึ่งพึ่งผ่านเกณฑ์ที่ยอมรับได้ จึงพอมีหน้ามีตาในสังคมขึ้นมาบ้าง
การที่วากาโซโซ (ผู้สืบทอด) ทิ้งบทบาทแล้วไปหมกตัวอยู่ในที่ห่างไกล ก็เพียงพอตกเป็นคำติฉินนินทาแล้ว
แน่นอนว่า อิจิเอะรู้ดี

เพี้ยะ!

“แกเสียสติไปแล้วหรือ กล้าวู่วามตัดสินใจไปเมืองเล็ก ๆแบบนั้นน่ะ!”

เสียงตะโกนและความชาบนใบหน้าทำให้อิจิเอะหลุดจากภวังค์ ตนที่คุกเข่าอยู่ใต้เงาทอดยาวพาดร่างคือบิดาที่กำลังยืนด่าด้วยอารมณ์โทสะ และมารดาที่พยายามยื้อยุดสามีไม่ให้กระโจนใส่

“คุณคะ ใจเย็น ๆก่อน”
“ได้ที่ไหนกัน! กว่าตระกูลอิจิโงะจะได้ขึ้นมาเป็นอิเอโมโตะ (เจ้าสำนัก) ด้านชงชาของเกียวโต มันยากเย็นขนาดไหน!”

[????]
[Ending B]
[Warning: Slightly domestic violence]

ทดสอบ

#KzK_Tanabata
#kzk_roleplay

[โรลเปิด]

ท่ามกลางความครึกครื้นของงานเทศกาลภายในมุมหนึ่งที่ผู้คนแวะเวียนแค่นับคน

นาโอโตะอยู่ที่นั่น หย่อนกายลงบนม้านั่งหินอ่อนพลางจ้องมองไฟเย็นที่ได้รับมา แสงประกายระยิบระยับดูมีสีสันทำให้นึกถึงช่วงเวลาเสี้ยวหนึ่งของความทรงจำ

เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม และความอบอุ่นจากอ้อมแขนของผู้เป็นพ่อและแม่

#KzK_Commu

” ในสักวัน -รุ่งอรุณ- คงจะส่องมาถึง แม้ความหวังจะริบหรี่มากแค่ไหนก็ตาม ”

” …หากทุกอย่างจบลง ■■■จะอยู่ดูแสงแรกด้วยกันกับฉันไหม? ”

朝倉 夜
Asakura Yoru
ผู้เหลือรอดในเงามืด • นักเรียนคิไซปี 3

Doc : shorturl.asia/s2YqL

Co / Role / Talk / DM