#phaidei #ไผ่มาย
เปิดให้อ่าาน 7 วัน
R18

www.readawrite.com/c/dc916b2fcc...

💜 Giveaway 💛
พอดีอัพ ios 26 เลยทำวอลเปเปอร์ไว้ใช้เอง ถือโอกาสแจกด้วยค่ะเผื่อใครอยากได้ >‿< (ลองใช้ระบบของ friendii ไปด้วยเลอ)

Here’s a wallpaper I designed myself. I hope you’ll love it!

Download link: friendii.art/s/xdnzl24
#เรโชรีน #ratiorine #レイチュリ

"นั่นสินะ อย่างแรกต้องได้รับการยืนยันจากเจ้าตัว อย่างที่สอง...อา น่าจะไม่ยกให้ละคะ"

"เหมือนเป็นการท้าทายเลย"

เวอริทัส เรโชนั้นชอบความท้าทายอยู่นิดหน่อยและดูเหมือนเขาจะต้องใช้ความรู้ที่มีทั้งหมดเสียแล้ว

จบ

"ฉันรู้ว่านกฮูกมักจะชอบโฉบเหยื่อตัวเล้กๆ แต่เขามีผู้ปกครองนะคะ"

"...."

"สู่ขอให้เรียบร้อยนะคะ"

"ถ้าขอ จะให้หรือ?"

ยามที่หลับตาลงคาคาวาชาคิดว่าตัวเองคงจะฝันดี

**********************

"อาร่า ..หลับสนิทเลยนะคะ" เสียงเยือกเย็นของหยกบันดาลฝันดังลอดออกมาเมื่อเห็นด็อกเตอร์เวอริทัสอุ้มอเวนจูรีนที่หลับปุ๋ยออกมาจากบยานหลังกลับมาจากภารกิจ อีกฝ่ายอุ้มเจ้าสัตว์เล็กเอาไว้ตลอดทั้งที่มีลูกน้องหลายคนอาสาอุ้มหัวหน้า

"ชู่ว ...ปล่อยให้หลับอีกหน่อย"

ไม่เป็นไร ฉันอยู่นี่ สองคำที่พูดซ้ำไปมาเพียงแค่นั้นก็ทำให้อเวนจูรีนสบายใจ

คาคาวาชาที่ถูกทอดทิ้ง....หมายเลข....ที่ได้รับแต่ความโหดร้าย

ในตอนนี้ ....จะมีคนอยู่กับเขาคอยจับมือเขาและปกป้องเขาใช่ไหม?

"ฉันอยู่นี่"

เสียงทุ้มต่ำของคุณหมอกระซิบอป่วเบาข้างหูมันทำให้อเวนจูรีนผ่อนคลายลงสัมผัสอ่อนโยนที่สัมผัสเขาอย่างระมัดระวังแตกต่างจากความโหดร้ายทำเอาขอบตาร้อนผ่าว

ร่างสูงเพียงแค่โอบกอดเอาไว้เบาๆ พูดไม่กี่ประโยคลูบศีรษะเจ้าสัตว์เล็กอย่างอ่อนโยนถ่ายถอดความรู้สึกผ่านทางร่างกาย

"อะไรกัน..." อเวนจูรีนทำหน้างอเขาตัวสั่นเล็กน้อยเอนตัวปล่อยให้น้ำหนักตัวเองลงไปกับเรือนร่างแข็งแกร่งเสียงหัวใจของเขาและคุณหมอประสานกันมันทำให้รู้สึกดี

อา ...อบอุ่นจัง

น่าอายมาก น่าอายจนอยากขุดหลุมหลบดีที่ไม่มีลูกน้องอยู่แถวนี้แล้ว

คุณหมอที่ตัวใหญ่โอบล้อมร่างกายเขาจนมิดทำให้อเวนจูรีนรู้สึกเหมือนถูกปกป้อง

"ไม่เป็นไรแล้ว ....." เวอริทัสปลอบเพียงเท่านั้นเขาอยากจะบอกว่าอย่ากลัวแต่นั่นจะทำให้อเวนจูรีนยิ่้งหนีความจริง ร่างเล็กเกลียดเสียงแก้วแตก แส้ และกลิ่นของบุหรี่ ทุกสิ่งล้วนแต่ทำให้เขานึกถึงอดีตที่ไม่ดี

การกระทำนั้นสำคัญกว่าคำพูดเสมอ ...เวอริทัสรู้ดีว่าแม้จะบอกอเวนจูรีนว่าอย่ากลัวไปเลยแต่เหยื่อตัวน้อยขี้ตกใจตัวนี้คงจะระแวงเขาจึงใช้ร่างกายของตัวเองในการโอบล้อมเจ้าตัวเล็ก

"คุณหมอ ..." อเวนจูรีนรู้สึกแปลกประหลาดมันน่าอายมากเขาถูกนั่งบนตักมีคุณหมอคนดีมาลูบหัวสัมผัสอบอุ่มโอบล้อมไปหมดกายของพวกเราเสียดสีกันจนได้ยินเสียงเนื้อผ้า

เป็นสัตวืตัวเล็กตัวน้อยที่ควรถนุถนอม เพราะนกฮูกคอยสังเกตเหยื่อของมันเสมอมันจึงรู้ว่าเจ้าตัวเล้กกลัวอะไร

เจ้าสัตว์ตัวน้อยที่เคยถูกทารุณกรรมมาแสนเนิ่นนานจนสลักความกลัวเอาไว้ในหัวใจโดยไม่รู้ตัวและเหตุการณ์ในเพนาโคนีทำให้มันระลึกถึงอดีตอันไม่พึงประสงค์ขึ้นมา

"ชู่ว " เรโชจุ๊ปากลงเขาถอดหมวกถอดแว่นอีกฝ่ายออกวางมันไว้ข้างๆ มือใหญ่ลูบไล้เส้นผมนุ่มนิ่ม อเวนจูรีนนั้นเป็นสัตว์เล็กขี้กลัวตื่นคนดังนั้นต้องจับมันอย่างระมัดระวัง นิ้วลากไล้ไปตามเส้นขนสีทองแผ่วเบามืออีกข้างโอบประคองร่างเล็กเอาไว้ในอ้อมอกปล่อยให้เจ้ากระต่ายตัวน้อยนั่งจมหายไปในตักเขา

อเวนจูรีนเป็นคนร่างเล้ก

"เอ๋ ..." อเวนจูรีนกระพริบตาเขาก้าวไปข้างหน้าก่อนถูกมือใหญ่จับเอาไว้กระชากตัวร่างกายสัมผัสความอบอุ่นแผ่นหลังแนบชิดกับเนินอกอวบอูมของคุณหมอ ถูกจับนั่งตักตัวจมลงไปในความร้อนมีร่างกายใหญ่ของเวอริทัสคอยโอบอุ้มเอาไว้ อเวนจูรีนชะงักไปครู่ใหญ่ก่อนจะหน้าแดง "คุณหมอ"

"มีอะไรหรือคุณหมอ ฮ้า หรือว่าตกใจไปหน่อยนั่นสินะวันนี้เป้าหมายของเราเอะอะไปจริงๆ" อเวนจูรีนหรี่นัยน์ตาการที่เขาใส่แว่นสวมชุดคลุมหรูหราใส่หมวกล้วนแต่เป็นหน้ากากเอาไว้ปกปิดทั้งสิ้นยิ่งเจ้าตัวพูดล้อเล่นมากเท่าไรก็หมายความว่าจิตใจของเขาไม่ปกติ

"มานี่ " เขาเรียกเจ้าตัวดีอีกครั้งนั่งลงกับขั้นบันไดในบาร์มือสองข้างตบลงที่ต้นขา "มานี่"

มันเป็นการขยับกายเพียงวูบหนึ่งราวกับหายใจแต่นกฮูกที่จ้องเหยื่อของมันย่อมสังเกตเห็นพวกเขาคุมสถานการณ์เอาไว้ได้อย่างรวดเร็วด้วยโล่ห์ของอเวนจูรีน

"มานี่หน่อย" เขาร้องเรียกเจ้าตัวเล็กที่กำลังชี้นิ้วสั่งลูกน้องให้จับเป้าหมายกลับไป อีกฝ่ายหันใบหน้าน่ารักท่าทีงุงงงมาให้ เจ้าตัวเล็กที่แสนโง่ตัวนี้ช่างไม่รู้ตัว

#เรโชรีน
ไม่มีอะไรเลยแค่อยากเขียนฉากนี้เฉยๆ แต่ไม่รู้จะเขียนในไหน

นับตั้งแต่อเวนจูรีนกลับมาจากเพนาโคนีเขาก็ค่อนข้างแปลกไป มีเพียงคนที่สังเกตอย่างละเอียดและคอยอยู่กับเขาเสมออย่างเวอริทัส เรโชเท่านั้นที่สังเกตอย่างวันนี้ร่างเล้กๆ เหมือนกระต่ายตัวน้อยสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงแก้วแตก และตัวสั่นเล็กน้อยเมื่อเป้าหมายในวันนี้เหวี่ยงแส้

"งั้นฉันต้องไปเยี่ยมบ้านที่อลิเซียแล้วละ"

"เฮ้อ ...คราวหลังบอกล่วงหน้าสิ..อุ๊บ บ้าเอ้ย จะอ้วกอีกแล้ว"

พวกเขายังมีงานที่ต้องทำอีกมากเพื่ออนาคตแต่ในตอนนี้ไพน่อนขอหัวเราะเยาะสามีที่โก่งคออ้วกก่อน

จบ

เขาไม่ต้องวิ่งไปข้างหน้าคนเดียวอีกต่อไปแล้ว ความอบอุ่นยังคงโอบล้อมไพน่อนในจังหวะที่กำลังพูดคุยเรื่องชื่อไมเดย์ก็อ้วกออกมาอีกรอบทำเอาไพน่อนหัวเราะร่าเริง

เอ๊า ดูสิ นอกจากไม่ต้องวิ่งคนเดียวยังมีคนยอมลำบากแทนเขาด้วย บางทีเขาคงจะวางความทรงจำที่แสนน่าหดหู่และภาระบางอย่างลงได้

"อ๊ะ มีงานต้องทำเยอะเลย ยังไม่ได้บอกพ่อแม่"

"ไอ้ ..." ไมเดย์เกือบสถบ

"เรื่องนี้ห้ามเอามาเล่น!" ไมเดย์ปรามก่อนกระแอมไอ "ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงฉันก็ชอบ"

"นั่นสิ ไม่ว่าจะเป็นเพศไหนถ้าเป็นลูกของไมเดย์ต้องน่ารักมากแน่ๆ" ไพน่อนจับมืออีกฝ่ายเอาไว้แน่นท่ามกลางความสิ้นหวังเขายังคงวิ่งต่อไปเพื่ออนาคตและนี่คืออนาคตที่มีความสุขที่สุด เป็นอนาคตที่พวกเขาจะก้าวเดินไปพร้อมกัน

"น่ารักที่สุด" ไพน่อนกอดอีกฝ่ายพรหมจูบตามใบหน้าได้รุปคลอเคลียเหมือนหมาอ้อนเจ้าของ ปล่อยให้ไมเดย์จับเขาขึ้นตักลูบท้องน้อยไปมา

เรื่องบางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องมีแพ้ชนะ

"เฮ้อ " ราชาเครมนอสได้แต่ขมวดคิ้วอาการคลื่นไส้จางหายไปบ้างแล้วเขามองดูไพน่อนที่ทำตัวว่าง่ายในอ้อมแขน

"คิดว่าลูกชายหรือลูกหญิง"

"ยอมง่ายไปหน่อยไหม" ไพน่อนโบกมือลาเพื่อนเขาประคองสามีคนดีที่อาหารหนัก ดูท่าจะแพ้ท้องแทนไปอีกระยะหนึ่ง

"ดีกว่าให้นายแพ้ท้องแล้วกัน" คนแพ้ท้องแทนได้แต่บ่น เขาลูบไรผมของคนรักมือจับยังท้องที่นูนขึ้นเล็กน้อยไม่รู้นูนเพราะท้องหรือนูนเพราะช่วงนี้กินเยอะกันแน่

ไมเดย์ได้แต่ยอมแพ้ ใช่ เขาแพ้ดีกว่าให้หมอนี่แพ้ เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่จำเป็นต้องแพ้ชนะเสมอไป

พาให้ลูกน้องสรรเสิญส่วนอานักชาได้แต่อ้าปากจะด่าโง่เง่าแล้วโดนทุกคนรุมปิดปาก

"คราวนี้ฉันชนะ " ไพน่อนหัวเราะร่าเริง พวกเขายังแข่งขันกันทุกเรื่องแม้ว่าด้วยภาระงานมันทำให้พวกเขาต้องลดการละเล่นแบบเด็กๆไปแต่ที่นี่ชื่นชอบการต่อสู้ "คราวนี้นายแพ้!"

"ชิส์ ..." ไมเดย์ได้แต่สถบชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเอ่ย "คราวนี้ฉันยอมแพ้"

ทุกคนได้แต่เคว้งคว้างแต่เจ้าหมาขาวยังกินดีมีสุขร่างกายแข็งแรงขั้นแบกเสาสักต้นสบายได้ทุกคนก็ได้แต่พยักหน้า

บางทีเจ้ากรรมนายเวรอาจมาในรูปแบบเมีย...

"นั่นแปลว่าองค์ราชาของเราช่างรักใคร่ภรรยายิ่งนัก" ลูกน้องไมเดย์ได้แต่ซาบซึ้งแม้เครมนอสจะยกย่องในชายชาตินักรบแต่ชายที่จะยอมแพ้ท้องแทนภรรยาตนเองนั้นช่างประเสริญยิ่งการรับเอาความยากลำบากของคนรักมาไว้กับตัวต่าง

"แม้เป้นไปได้ยากแต่ก้มีกรณีที่ แพ้ท้องแทนภรรยา (Couvade Syndrome) มันเป็น ความผิดปกติที่ไม่ส่งผลกระทบรุนแรงมากอย่างหนึ่ง มักจะเกิดขึ้นกับคุณพ่อมือใหม่ ที่ทราบว่าตนเองกำลังจะมีบุตรในขณะคนรักกำลังตั้งครรภ์ โดยระยะเวลาของอาการนี้จะเป็นเพียงไม่กี่เดือนแรก หรืออาจถึงตอนคลอด "

คนท้องเป็นไพน่อนแต่คนแพ้ท้องกลับเป็นไมเดย์

ทุกคนได้แต่สงสัยเพราะแม้จะเลยวันที่พักผ่อนน้อยไมเดย์ก็ยังคลื่นไส้อาเจียนอยู่ตลอด ตอนนี้เขาฝากไซเฟอร์กับอากลีลาคอยดูเมียแล้วนอนเต็มอิ่มก็ยังรู้สึกจะอ้วกเมื่อได้กลิ่นหวานๆของขนมโดยเฉพาะแพนเค้กน้ำผึ้งทับทิมที่ไพน่อนกำลังยัดใส่ปาก

"มีทษฎีหนึ่ง" อานักชาเอ่ยขึ้นมาพลางมองเจ้าหมาขาวที่เคี้ยวแก้มตุ่ยแต่เป็นห่วงผัวเลยมานั่งใกล้ๆกับไมเดย์ที่ได้กลิ่นก็อาเจียนจนตัวซีด