ㅤ
"ราม มึงว่ากูยิ้มแปลกๆ ป่ะ"

หลุดปากถาม แต่ลืมไปว่าตอนนี้อยู่บ้านตัวเอง แถมอยู่คนเดียว ไม่ได้มีใครอีกคนอยู่ใกล้ ๆ แบบวันที่ผ่านมา

"เออ เอะอะอะไรก็ไอรามเนอะกู"
ㅤ

ㅤ
อยู่ ๆ เขาก็ไม่มั่นใจในรอยยิ้มของตัวเองเท่าไรนัก จั๋นยืนอยู่หน้ากระจกมาเป็นเวลาพักใหญ่ เดี๋ยวยิ้มแป้น เดี๋ยวยิ้มแหย มองไปมองมาแล้วก็ถอนหายใจ ยกกล้องขึ้นมาถ่ายก็ยิ้มมุ่ยจนต้องเอาโทรศัพท์มาบังหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง

เป็นอะไรนะเรา
ㅤ

ㅤ
𝐜𝐡𝐚𝐧𝐭𝐚𝐦𝐚𝐫𝐢𝐚: เวๆๆๆ เมืองกรุงมันทำไม
𝐜𝐡𝐚𝐧𝐭𝐚𝐦𝐚𝐫𝐢𝐚: คนที่ไหนอะ
𝐜𝐡𝐚𝐧𝐭𝐚𝐦𝐚𝐫𝐢𝐚: พาเที่ยวหน่อยยย
ㅤ

My soul — freaking out
My mind — blowing
My body — dying
My boss — saying he wants the project to be done this week
My status — unemployed

ㅤ
'...ถ้าจากที่เล่ามา จั๋นก็ยังไม่ได้คบกับใครใช่ไหม'

ตอบไม่ได้หรอกนะ เขากำลังเคี้ยวบะหมี่ลงคอแบบเต็มกลืนอยู่เพื่อเลี่ยงการพูด

'แล้วที่พี่ถาม ก็เพราะว่าถ้าจั๋นยังรอพี่อยู่ บางทีเราอาจจะกลับมาคุยกันได้เหมือนเดิม'

"...."

'...หรือถ้ายังไม่แน่ใจ วันนี้จั๋นไปนอนห้องพี่ก็ได้นะ'

จั๋นรู้จักคนตรงหน้ามาสี่ปี
ไม่มีทางที่จะดูไม่ออก
พี่ธามกำลังจริงจังสุด ๆ ไปเลย
ㅤ

ㅤ
'...พี่ก็รู้สึกแบบนั้น'

แต่ไม่ทันโล่งคอดี จู่ ๆ เพื่อนร่วมมื้ออาหารก็เกริ่นขึ้นอีกรอบ จั๋นทำทีเป็นง่วนกับการม้วนเส้นใส่ช้อน แล้วเหลือบมอง

'แบบที่ไม่ค่อยคลิกกับใครเท่าที่เคยคลิกกับจั๋นน่ะ'

ขุดหลุมฝังตัวเองซะแล้วไงกู

เหมือนกับหนังคอมเมดี้ซักเรื่อง ตัวเอกได้พบกับคนที่รอคอยมาตลอดทั้งปี และคำพูดของอีกฝ่ายทำให้เขากระพริบตาปริบขณะยกช้อนเข้าปาก
ㅤ

ㅤ
'ไม่ตรงยังไง'

เหมือนว่าการเปลี่ยนประเด็นจะได้ผล จั๋นเกือบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขณะที่พนักงานเสิร์ฟยกแคบหมูมาวางบนโต๊ะพอดี

อดทนไว้ไอ้จั๋น

"เอาตรง ๆ ก็นัดแนวอย่างว่ามากกว่าคุยเอาแฟนอ่ะ ไม่ได้ชอบใครเท่าตอนชอบพี่ด้วย คือพี่ก็ดันทำไว้ดีไง จั๋นแม่งก็ยึดติด พอเจอคนแปลก ๆ ทำไม่ถึงงี้ก็หมดอารมณ์อ่ะ นึกออกมั้ย"

'เข้าใจ'

และบะหมี่ก็มาเสิร์ฟคั่นความเงียบไปอีกทีให้เขาได้หายใจ
ㅤ

ㅤ
"อาฮะ"

'แล้วจั๋นยังรู้สึกอยู่ไหม'

"ทำไมอ่ะ"

เขาชักไม่สบายใจกับหัวข้อสนทนาที่ตัวเองจุดขึ้นมาแล้ว

'...ไม่รู้สิ พี่ก็คุยกับคนอื่นนะ ตลอดช่วงที่หาย ๆ กันไป มันเพราะเรียนจบแล้วด้วยแหละ เลยไม่ได้มีเวลามานั่งคิดเรื่องพวกนี้ขนาดนั้น'

"..."

'พี่คิดว่า —'

"นี่ก็คุยกับคนอื่นนะ แต่พักนี้เบื่ออ่ะ ไม่ตรงเทสเท่าไร บิดยับเลย"

จั๋นคิดว่าตัวเองกลัวประโยคต่อไปเกินกว่าจะยอมฟังมันจบ เขาจึงพูดขัด
ㅤ

ㅤ
ตอนนั้นเอง — กระทั่งรถจอดที่ข้างร้านบะหมี่ จั๋นถึงแน่เสียยิ่งกว่าแน่ใจว่าไม่ใช่แค่ท่าทีของพี่ธามที่ผิดปกติ

"...พี่มีจุดประสงค์แอบแฝงอะไรป่ะ พูดมาตรง ๆ เหอะ"

และคนขวานผ่าซากอย่างเขาจะไปทำอะไรได้ นอกจากถามฉะเข้าตรง ๆ ในตอนที่สั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว

'...แค่ไปคิดทบทวนอะไรมานิดหน่อย'

"เรื่อง?" คนฟังขมวดคิ้วพลางง้บหลอดดูดน้ำ

'เราเลิกคุยกันตั้งแต่สองสามปีก่อนป่ะ'
ㅤ

ㅤ
"ไม่รู้จะหาแบบนี้เจออีกไหมอ่ะสิ ตอนนั้นซื้อจากตลาดนัด"

'...ไว้เจอจะซื้อมาฝากนะ'

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวลองหาเอ็นมาร้อยซ่อมดู"

'ฮ่ะๆ เชื่อแล้วว่าชอบจริง'

จั๋นเหลือบตาไปมองคนข้างกาย เริ่มสงสัยขึ้นมาในที่สุดและพลั้งปากถามโดยไม่หยุดคิด

"วันนี้พี่เป็นไรเนี่ย พูดเยอะกว่าปกตินะ"

'...ก็เปล่า อยากคุยด้วยไง บอกไม่ถูกว่ะ คิดถึงมั้ง'

"...."
ㅤ

ㅤ
จั๋นตอบพลางล็อกโทรศัพท์เก็บลงกระเป๋า ขณะหันสายตาไปมองข้างทาง นานแล้วทีเดียวที่เขาไม่ได้นั่งรถของอีกฝ่าย นานจนลืมความรู้สึกแต่ละครั้งที่เกิดขึ้นบนเบาะคนขับก็ว่าได้

พอพี่ธามไม่ได้ถาม เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษ ทว่าแม้แต่เสียงแอร์ก็เบากว่าความคิดโทษตัวเองเรื่องพวงกุญแจในหัว

'ซึมอะไรขนาดนั้น'

"...จั๋นชอบพวงกุญแจอันนั้นมากอะ พอมันพังเลยเสียใจนิดหน่อย"

'ซื้อใหม่ไม่ได้หรอ'
ㅤ

ㅤ
หลังจากเช็กตารางเรียนของเมืองรามดูแล้ว จั๋นก็ส่งข้อความไปหาซ้ำอีกเพราะแน่ใจว่าคนบ้างานน่าจะหิวโซเอาเรื่องตอนออกจากแล็ป เดาเอากลม ๆ ว่าคงสักสี่สิบนาที เขาซื้อใส่กล่องกลับบ้าน เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงคณะทันตะฯ พอดี เวลาคงไล่เลี่ยกันล่ะมั้ง

'ทำไมวันนี้อยากกินบะหมี่'

"มันใกล้คณะไอ้รามอะ ว่าจะซื้อไปฝากมันด้วย"
ㅤ

ㅤ
𝐣𝐮𝐧𝐭𝐚 sent a message
@missvandorte.bsky.social

: ไปกินบะหมี่กับพี่ธามนะ
: ร้านหลังมออ่ะ
: มึงเอาเหมือนเดิมป่าว
: เดี๋ยวซื้อไปให้
ㅤ

ㅤ
"หมายถึง"

'จั๋นกับราม'

"ก็สนิทกันอยู่แล้วนะ"

พี่ธามแม่งรู้อะไรเกี่ยวกับกูบ้างวะ ทำมาเป็นจำได้ ส่งร้านให้ตั้งแต่ปีที่แล้วเหอะ ให้รอก็ไม่ได้แดกพอดี

'หรือจะกินชาบู'

"เพิ่งไปกินกับรามมา"

'แล้วอยากกินอะไรล่ะครับคุณหนู'

"บะหมี่เกี๊ยวก็ได้"

เพราะถูกเย้าเข้ามาก แถมเมืองรามก็ยังไม่ตอบแชทสักที จั๋นถึงตกลงรับคำชวนไปพลางเพราะนึกได้ว่าตนยังไม่ได้กินอะไรเป็นมื้อเที่ยง

เผื่ออารมณ์ดีขึ้น
ㅤ

ㅤ
จั๋นยังคงหงุดหงิดและเริ่มรู้ตัวว่ามันงุ่นง่านเกินเหตุด้วยเพราะเขาไม่ได้ใจเต้นกับความใจดีผิดที่ผิดทางของคนคุยเก่าแม้แต่น้อย ขณะที่มือชื้นเหงื่อมัวแต่เคาะจอเป็นระยะดูว่ามีข้อความตอบกลับมาจากเพื่อนสนิทหรือไม่

'ตกลงกินอะไร เลี้ยง ติ่มซำไหม เห็นเคยส่งร้านมา'

"ตอนนั้นพี่มัวแต่ทำงานไงกว่าจะตอบ จั๋นไปกินกับรามแล้ว"

'ช่วงนี้สนิทกันหรอ'
ㅤ

ㅤ
"มาจำได้อะไรเอาตอนนี้ อายนะเฮ้ย จั๋นมันแก่แดดเองอ่ะ"

'เออเนอะ ปกติต้องให้จั๋นคอยเตือนทุกปี เตือนแม่งทุกเทศกาล ปีใหม่ยังต้องเตือน' คนโตกว่ากลั้วหัวเราะตอบ พลางยกมือขึ้นยีหัวเขา

ผิดปกติสัส
ทั้งเขา ทั้งกู
ㅤ

ㅤ
'ลืมแล้วอ่อ'

"อะไรนะ"

'พี่ถามว่าจั๋นลืมแล้วหรอ'

"ลืมอะไร"

'วันนี้วันอะไร'

พอถูกย้ำถาม จั๋นถึงดึงแท็บหน้าจอลงดูวันที่ — 28 มกรา, วันที่เขาเคยปากดีบอกพี่ธามไว้ว่าให้จำเป็นวันครบรอบแถมยังโม้ไปอีกว่า ถึงไม่ได้คบก็ครบรอบที่เขาบอกรักครั้งแรกอะไรแบบนั้น

กูตอนเด็กแม่งทั้งเสี่ยวทั้งแรด
ㅤ

ㅤ
𝐣𝐮𝐧𝐭𝐚 sent a photo
𝐣𝐮𝐧𝐭𝐚 sent a message
@missvandorte.bsky.social

: กูทำพังจริงด้วย
: เศร้าว่ะ
: มึงว่ามันจะซ่อมได้ไหมวะ
: ไม่อยากทิ้งเลย มันอยู่กับกูมาตั้งหลายปี 😢
ㅤ

ㅤ
จั๋นตอบส่ง ๆ ไปโดยยังก้มหน้าก้มตานับลูกปัด พลางยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายสภาพมันเก็บไว้ก่อนจะหย่อนของทั้งหมดลงช่องซิปขนาดเล็กของกระเป๋า

ตั้งแต่เมื่อไรกันนะที่เขาไม่ได้นึกอยากฟังพี่ธามพูดจาเอาอกเอาใจแล้ว

'ก็ไม่ได้เจอกันนาน วันก่อนโทรมาหาพี่ก็ยุ่ง ๆ'

"งานนอกหรอ"

'ใช่ หาเงินมาเลี้ยงข้าวจั๋นไง วันนี้อยากกินอะไรล่ะ'

"เนื่องในโอกาสอะไรเอ่ย" เขาทำเสียงยียวนกลับไปขณะกดโทรศัพท์
ㅤ

ㅤ
'เดี๋ยวนี้เจอหน้ากันก็บึ้งใส่ ไม่ดีใจเวลาเจอพี่แล้วหรอ'

คำถามหนึ่งดังขึ้นสะกิดใจเข้าอย่างจัง แม้แต่ตัวคนถูกถามเองก็วางหน้าไม่เป็น — เขามัวแต่เสียใจเพราะทำพวงกุญแจที่เมืองรามซื้อให้พังจนไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้ามาหาเขาถึงคณะ

"จั๋นกลัววันนี้ฝนจะตกเพราะพี่ธามเข้ามาส่งงานน่ะสิ"

'แล้วใครบอกพี่มาส่งงาน พี่มาหาจั๋นนั่นแหละ'

"โม้ป่ะ"
ㅤ

ㅤ
หน้าบอกบุญไม่รับของจั๋นคงทำให้อีกฝ่ายรับรู้อารมณ์ได้ ชายหนุ่มหน้าตี๋ตรงหน้าจึงย่อตัวลงมาข้าง ๆ จั๋นเงียบขณะมองตาม มือยังกำลูกปัดส่วนหนึ่งอยู่ และไม่นานหลังจากนั้น ธามจึงเป็นคนช่วยเก็บส่วนที่ไหลตกไปใต้โต๊ะมาหย่อนใส่มือให้
ㅤ

ㅤ
'ไปก้มงุด ๆ อะไรตรงนั้น'

เสียงที่คุ้นเคยแต่ไม่คุ้นหูทำให้จั๋นผงกหัวขึ้นจากม้าหิน หัวเฉี่ยวกระแทกไปทีแต่รอดมาได้เพราะมือของเจ้าของเสียงแทรกมากันไว้ให้ก่อน

เวลานั้นจั๋นพบว่าตัวเองกลับมาหงุดหงิดอีกครั้ง คงเพราะเสียงหัวเราะของ 'พี่ธาม' ยังคงเหมือนเดิม — แต่มาหัวเราะอะไรเอาตอนเขากำลังนอยวะ
ㅤ