Bu gece dileğimiz öyle olsun ki,sıradan zamanları büyüye dönüştürsün. Ve yalnızlığın ortasında bile bir yoldaş gibi hissettirsin varlığını.Öyle bir dilek ki,geçmişin kırıkları arasında umut filizlensin. Ve geleceğin kapılarını sessizce aralasın.
Rüzgarın dilini anlamak,fırtınayı yönlendirmek,dünyaya hükmetmekle başlar.Ama asıl sınav,kendi içinde hükmedebilmektir. Rüzgarı hükmedenler misiniz? Yoksa sadece geçip giden bir esinti misiniz?
Yalnızlık,bir seçimdir bazen,bir kaçıştır bazen de… Yalnız yaşamı seçenler,kendi içlerinde bir ev kurar;düşüncelerini,duygularını ve hayallerini kendi elleriyle şekillendirir.Sessizlik,bir boşluk değil,bir huzurdur.Kendi yolunu çizmek,kendi gölgesinde yürümek ve kendi ışığını bulmak cesaret ister.
Kimsenin gelmediği yerde,iz bırakmayanlardan mısınız? Yoksa sessizliğin bile sizi tanıdığı o derin vadelerde,kendi yankınızla konuşanlardan mısınız? Cevap, içinizdeki yankıda saklı.
Bu gece öyle bir dilek dileyelim ki… rüzgâr bile yönünü bize göre değiştirsin,yıldızlar sırlarını bir anlığına açsın önümüze.Zaman dursun,kalplerin atışıyla ölçülsün saniyeler.Evren sessizleşsin,sadece dileğimizin yankısı kalsın karanlıkta.
Bir çizgi mi,yoksa sonsuz bir dairenin içinde dönen bir yankı mı?İnsan,zamanı anlamaya çalışırken aslında kendi varoluşunun sınırlarını ölçer.Oysa zaman,ölçülemez… çünkü o ne başlar,ne de biter. Zaman,sadece farkındalığın ritmidir. Zaman nedir? Varlığın kendi yankısıdır.
Özgürlük,gökyüzünün değil,ruhunun derinliklerinde saklı bir sırdır.Kuşlar uçar,ama nereye gittiklerini bilmezler.Sen ise yürürsün,düşersin,yanarsın… ama her adımın bir anlam taşır.Çünkü senin yolculuğun göğe değil,içindeki sonsuzluğa doğrudur.
Bazıları girdabın ortasında bile dimdik durur,nefesi tükenene kadar savaşır.Ama bazıları var ki,daha suya ilk dokunduğunda pes eder.Onlar için her şey bir bahane,her zorluk bir kaçış sebebidir.Girdap değil onları yutan kendi korkaklıklarıdır.
Bugün,dünyanın kalbinde bir titreşim yükseliyor… Gökyüzü bir sır fısıldıyor: "Her kız çocuğu bir yıldızdır." Ruhun en saf yankısıdır onlar;gecenin karanlığında bile sönmeyen ışık,toprağın kalbinde filizlenen umut,zamanın akışına meydan okuyan sevgi...
Bu gece,dileğimiz bir yıldızın düşüşüne denk gelsin,ama biz düşmeyelim,yükselerek dileyelim. Ay,şahit olsun içimizin sessiz isyanına;su,ateş,toprak,hava hepsi bizi duysun. Dileğimiz öyle derin olsun ki,evren bile bir an durup nefes alsın.
Geceyle sabahın arasındaki o ince çizgiyi biliyor musunuz? Karanlıkla umut arasında duran o sessiz anı.İnsanın kendiyle yüzleştiği yer Yüreğinin kör gözleri,ya geceye bakar bazen ya karanlığa,hep geçmişin soğuk duvarlarına.O gözleri şafaktan ayırmaya bak.Her şafak,yeniden başlamanın sessiz yeminidir
