อ.หมอบอกว่าสองโรคนี้เจอร่วมกันได้ โดยของเราหลัก ๆ เป็น anxiety disorder ที่มีอาการ depression ร่วมด้วย อะเงอย่างน้อยก็สบายใจแหละมั้ง ว่าเราไม่ได้คิดมากไปเอง 55555

ถึงตอนนี้จะไม่แน่ใจว่าเป็นอะไรกันแน่เพราะคุณหมอบอกว่าเป็นซึมเศร้า แต่พอไปหาหมอรอบถัด ๆๆ มา แล้วขอใบรับรองแพทย์ ในใบนั้นกลับเขียนว่าเราเป็นโรควิตกกังวล แง๊ว ก็เลยว่ารอบที่จะถึงจะลองถามดูชัด ๆ ว่าหนูเป็นอะไรหรอคะ 🫠 แต่ก็เข้าใจได้ว่าสองโรคนี้มันคาบเกี่ยวกันอะ แต่ก็หนูอยากรู้อ่าาา

(14)
สุดท้ายถึงวันนัดที่เราเข้าพบจิตแพทย์ ก็คือแทบจะอิหรอบเดียวกันไม่รู้พูดรู้เรื่องมั้ยแต่ร้องไห้ไปพูดไปจนปวดตา แต่วันนั้นก็ได้รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร คุณหมอวินิจฉัยว่าเป็น โรคซึมเศร้า ก็รักษาทั้งการให้ยาปรับอารมณ์และก็การพบนักจิตบำบัด เราก็โล่งใจนิดนึงที่ว่าอย่างน้อยเราก็ไม่ได้คิดไปเอง แต่ก็กังวลว่ามันจะหายทันตอนเราทำงานใช่มั้ยนะ ก็รักษามาเรื่อย ๆ ตอนนี้ก็ครบ 1 ปีแล้ว เย่ 💪🏼🥹

(13)
ด้วยโรงบาลนี้มีจิตแพทย์แค่ 1-2 คน คิวเลยยาวมาก ได้นัดเป็นเดือนสองเดือนถัดไปเลย แต่พี่เจ้าย้าที่ก็บอกว่าถ้าหากเร่งด่วนจริง ๆ ไม่ไหวจริง ๆ ก็สามารถมาที่โรงพยาบาลก่อนวันนัดได้นะ ซึ่งตลอดการไปโรงพยาบาลนี้นอกจากเพื่อนคนที่พาไปเราก็แทบไม่ได้เล่าให้ใครฟังเลย ไม่ได้บอกอะไรกับที่บ้านด้วย เพราะกลัวสิ่งที่ทุกคนจะตอบกลับมา

(12)
เราคุยกับเพื่อนไปเรื่อย ๆ เพื่อนเลยบอกว่าพรุ่งนี้เพื่อนจะไปโรงพยาบาลพอดี ไปหาจิตแพทย์มั้ยเดี๋ยวพาไป เราลังเล แต่สุดท้ายก็ไป ซึ่งตอนไปเราก็มีพี่พยาบาลใจดีมาสกรีนซักประวัติก่อน แล้วก็เข้าพบนักจิตไม่รู้เข้าไปนานแค่ไหนไม่รู้พูดรู้เรื่องรึเปล่า จำได้แค่ว่าน้ำตาไหลออกมาตลอดการพูดคุยจนปวดตาไปหมด เหมือนไปปล่อยอะไรออกมาซักอย่าง

(11)
พอเป็นงั้นมาซักอาทิตย์สองอาทิตย์ก็คิดได้ว่าที่ตัวเองเป็นตอนนี้มันไม่ปกติสุด ๆ ไปเลย ไปหาหมอดีมั้ย แต่ใจนึงก็กลัวว่าหรือเราแค่คิดมาก เว่อร์ เรียกร้องความสนใจไปเองเฉย ๆ ก็ตีกะตัวเองอยู่พักใหญ่ว่าควรทำยังไงกับสภาพตัวเองในตอนนี้ดี เลยลองทักไปหาเพื่อนที่เคยไปพบจิตแพทย์ ว่าต้องทำตัวยังไงบ้างดี ถ้าสรุปเราไม่ได้เป็นอะไรเขาจะว่าเราเรียกร้องความสนใจ/ทำให้เขาเสียเวลารึเปล่า

(10)
และแล้วก็เหมือนระบบชัตดาวน์ไปดื้อ ๆ ตื่นมาไม่ทำอะไร สั่งข้าวมากินบ้างไม่กินบ้างบางครั้งกินเสร็จก็ร้องไห้เพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่สมควรได้กิน ห้องก็ไม่ทำความสะอาด สระผมก็ไม่สระจนมันจะร่วง เรียนก็ไม่ไปเรียน ไม่กล้สออกไปเจอใครเพราะรับสภาพตัวเองไม่ได้ นอนร้องไห้อยู่บนพื้นคลุกฝุ่นคลุกผมกับกองทิชชู่ของตัวเองไปวัน ๆ

(9)
แล้วยิ่งเรามองย้อนกลับไปยิ่งเห็นว่าตัวเองแต่ก่อนเป็นยังไงก็ยิ่งรู้แย่ ยิ่งเวลาผ่านไป ยิ่งเราโตขึ้น มันควรที่จะดีขึ้นเก่งขึ้นสิ ไม่ใช่แย่ลง ตัวเราในตอนนี้อย่าว่าแค่ดีขึ้นเลย แค่ทำอะไรให้ได้เท่าเดิมยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ เคยแข่งวิชาการ คิดงานวิจัย นวัตกรรมอะไรเยอะแยะ หาเงินก้อนให้ตัวเองจากการทำวิจัยกับทีมที่มีแต่พี่นักวิจัยเจ๋ง ๆ ก็ทำได้ แต่มาดูตัวเองในตอนนี้ที่แค่ลุกตื่นเช้ามากวาดห้องยังทำไม่ได้เลย

(8)
คำพูดจากคนที่บ้านก็ยังคงมาเหมือนเดิมทุกครั้งที่กลับบ้าน ได้ยินมันซ้ำ ๆ ในบางวันเราปล่อยตัวเองให้ไม่กินอะไรเลยเพราะรู้สึกว่าตัวเองอ้วนจะตายอยู่แล้ว ไม่สมควรได้กิน จากที่เคยออกไปเล่นกีฬาก็ไม่กล้าเอาตัวเองออกไปเจอใครเพราะรู้สึกว่าสภาพตัวเองในตอนนี้น่าเกลียดเกินไป กลัวจะไปเป็นมลพิษทางสายตาของคนอื่น เวลาส่องกระจกหวีผมบางวันเห็นหน้าตัวเองก็ร้องไห้เพราะไม่ชอบสิ่งที่เห็น

(7)
ความรู้แย่มันถมขึ้นมาเรื่อย ๆ ยิ่งตื่นไปเรียนไม่ได้ ยิ่งไม่มีแรงเล่นกีฬา ยิ่งรู้สึกแย่กับตัวเองเพราะน้ำหนักขึ้นแล้วก็ดูไม่แอคทีฟเหมือนก่อน เวลากลับบ้านคนที่บ้านก็จะบอกว่าเราบวมนะ อ้วนนะ โทรมนะ หน้าหมองสิวเต็มหน้าเลย ออกกำลังกายสิ นอนไม่หลับหรอ ฝึกสิ เลยเราเลยพยายามขึ้นอีก เราน่าจะพยายามไม่พอ แต่สุดท้านก็จบลงที่อีหรอบเดิมที่ทำไม่ได้แล้วก็รู้สึกแย่ที่ตัวเองทำไม่ได้ แล้วก็วนเป็นลูปอะไรไ่ม่รู้

(6)
ซึ่งเราก็ไม่รู้ตัวจนถึงช่วงที่ไปแข่งบาสจนเสร็จ ในตอนเย็น/เสาร์-อาทิตย์ระหว่างพักร่างกายหลังแข่ง ก็เหมือนมีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้นเลยเริ่มสังเกตตะหงิดตัวเองขึ้นมาว่า ‘เห้ยทำไมเราเป็นงี้อะ’ แล้วก็พยายามดันตัวเองให้กลับมาฟังก์ชั่น แต่พอทำไม่ได้หรือไม่มีแรงที่จะทำอะไร เราก็รู้สึกแย่กับตัวเอง ได้แต่ถามตัวเองว่าทำไมเหลวแหลกแบบนี้ ทำไมขี้เกียจแบบนี้ ก่อนหน้าก็ทำได้นี่ ทำไมตอนนี้ทำไม่ได้

(5)
แรก ๆ ก็ทำได้ค่ะ แต่การตื่นเช้าขึ้นของเราก็ไม่ช่วยให้เราหลับได้เร็วขึ้นอยู่ดี แถมกลายเป็นอดนอนมากขึ้น แล้วฟังก์ชันในการทำหลายสิ่งหลายอย่างของเราก็ค่อย ๆ ลดลงเรื่อย ๆ จนกลายเป็นทำอะไรได้น้อยลงกว่าก่อนหน้าอีก มันเริ่มจากอะไรเล็ก ๆอย่างการกวาดห้องทุกเช้าที่เคยทำได้ก็ทำไม่ได้ ของสดที่ซื้อมาในตู้เย็นก็เน่าคาตู้ไปอย่างงั้น การอาบน้ำ สระผม ซักผ้าก็ถูกละเลยมากขึ้นเรื่อย ๆ

(4)
เราก็เลยเริ่มมามองที่ตัวเอง ว่าแบบหรือเราแค่ขี้เกียจตื่น หรือเราแค่บริหารอะไร ๆ ได้ไม่ดีพอ ก็เลยพยายามปรับดู ร่างวางแผนตารางชีวิตใหม่, to-do-list, ตั้งนาฬิกาปลุกให้เช้ากว่าปกติสักชั่วโมงสองชั่วโมง เพื่อลุกขึ้นมาทำกับข้าวกินตอนเช้า และก็เผื่อว่าถ้าเราตื่นเช้า กลางคืนอาจจะหลับได้เร็วขึ้น ซึ่งเราทำข้าวเที่ยง-เย็นกินเองเป็นปกติ ซื้อของสดเข้าตู้เย็นเตรียมทำกับข้าวทุกอาทิตย์

(3)
เริ่มจากการนอนหลับ ในตอนนั้นเราเล่นบาสแทบทุกวัน เสาร์อาทิตย์ก็ซ้อมทีมเพราะช่วงนั้นกำลังจะมีแข่ง ซึ่งปกติออกกำลังกายกลับมาเหนื่อยอาบน้ำนอนหลับสบายดีค่ะ แต่พอนอนไม่กลับเราก็เลยคิดว่าเอ๊หรือเราจะออกไม่ถึงกันนะ เลยเล่นหนักขึ้นเรื่อย ๆ แต่มันก็ไม่ช่วยเลย จะล้า-เหนื่อย-ง่วงแค่ไหน ก็นอนไม่หลับ ซึ่งมันก็ส่งผลให้กลายเป็นว่าสมาธิ-อารมณ์แย่ลง ตารางชีวิตพัง ทั้งการเรียนและอื่น ๆ ก็ตามกันมา

(2)
ซึ่งการอยากหายไปเป็นความคิดที่เราไม่เคยมีมาก่อน แต่เราก็คิดว่ามันคงเป็นเพราะความเครียดที่เจอในช่วงนั้นแหละมั้ง เพราะเปลี่ยนสภาพแวดล้อมใหม่จากการขึ้นมหาลัย ก็เลยใช้ชีวิตต่อไปปกติไปเรียนตกเย็นก็เล่นบาส จนอาการดิ่งพวกนี้มันมากระทบการนอนหลับ -> การดูแลตัวเอง -> การใช้ชีวิตประจำวัน

(1)
แรกเริ่มเดิมทีก็มีดิ่งดาวน์เพราะไม่ชอบตัวเองเป็นพัก ๆ มาหลายปีแล้ว แต่เป็นวันสองวันก็หาย ความถี่ก็ไม่ได้ติดกันมาก ยังใช้ชีวิตประจำวันได้ปกติสุข แค่หมกตัวนอนร้องไห้ก่อนนอนแปปนึงก็หาย เราเลยคิดว่าคงเป็นเพราะวัยรุ่นฮอร์โมนแปรปรวนเฉย ๆ ค่ะ จนกระทั่งปลายปี 66 ที่อาการดิ่งดาวน์มันมาถี่ขึ้นเรื่อย ๆ แถมแรงขึ้นเรื่อย ๆ จากนอยตัวเอง -> เกลียดโกรธตัวเอง -> ถ้าหายไปได้ก็คงดี

TW: โรคซึมเศร้า

งานสองชิ้นนี้ sketch ขึ้นระหว่างหลังพาตัวเองไปโรงพยาบาลได้ ได้เข้าพบพูดคุยนักจิตวิทยา แต่ก่อนที่จะได้ไปถึงนัดเข้าพบจิตแพทย์ค่ะ ตอนนั้นคือเราไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แค่รู้ว่าตัวเราในตอนนี้มันไม่ปกติแล้ว

(มีต่อ)

WIP

งอกหน้าขึ้นเรื่อย ๆ เลย แง้ว

wip

ว่างายย เอนบล็อกคายหนูออกมาแล้ว 😭

wieeewipiyo

Art train 💗

Show off your art style 🙌🏻

ขอบคุณที่แท็กเค้ามานะคะ
รักทุกคน 🌟🌟🌟

@kuna2002.bsky.social
@panghyun.bsky.social
@bariattezeros.bsky.social
@rujjithecroissant.bsky.social
@yukikona.bsky.social