...แต่ก็ได้ยินมาว่าเจ้านั่นไม่ค่อยยอมส่งงานนักเหมือนกัน

สุดท้ายเขาก็วนกลับมาพูดถึงน้องชายเสียได้ เอาเถอะ

โควเซย์ทานกับแกล้มเพิ่มเติมเล็กน้อยในขณะที่เรียบเรียงคำถามในหัวไปด้วย ใบหน้าของเขายังคงสีระเรื่อ เกรงว่าไม่ใช่เพราะความเขินอายแต่เป็นแอลกอฮอล์ที่เริ่มออกฤทธิ์

เขาเอ่ยถาม

“ ที่บอกว่าอยากให้แสดงความเป็นเจ้าของน่ะ ”

“ หมายความว่าอยากเป็นของฉันรึไง ..? ”

ก็คงไม่พ้นคำเอ่ยบอกว่าจะหายไปจากชีวิตหรืออะไรเทือกนั้น แต่เพราะเดาว่าเรื่องประมาณนี้อีกฝ่ายคงพอจะรู้อยู่บ้าง หรือไม่ก็ไม่มีทางทำ ( หรือเขาอาจจะแค่ปากแข็ง ) ท้ายที่สุดจึงเปลี่ยนคำตอบ

“ บอกว่านายไม่ชอบน้องชายฉันล่ะมั้ง ”

“ ... ”

“ ไม่สิ ที่จริงจะแค่วิจารณ์ก็ไม่ได้เหมือนกัน ”

(.)

เป็นเรื่องที่ไม่อยากฟังเลยซักนิด

“ แต่เด็กคนนั้นเรียนเก่งจะตายไป คงไม่มีอะไรให้วิจารณ์มากหรอก ”

โควเซย์รับฟังคำตอบที่ได้รับ สิ้นคำพูดอีกฝ่าย เขาก็ยกเหล้าในมือขึ้นจิบอีกครั้ง... นี่เขาดื่มไปมากแค่ไหนแล้วนะ

“ แสดงความเป็นเจ้าของ... ? ”

เอ่ยพึมพำทวนคำตอบ

เป็นคำที่สะกิดหูไม่น้อยสำหรับเขา ทำเอาฉงนขึ้นมานิดหน่อย แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรมากมาย เพียงแค่รอให้ตนได้ถามคำถามเท่านั้น

ได้ยินคำถามจากปากอีกฝ่าย โควเซย์ก็ครุ่นคิด คำที่ไม่อยากได้ยินอย่างนั้นหรอ ?

เขาคิดว่าสิ่งที่เขาไม่อยากได้ยินจริง ๆ

ในขณะที่ดวงตากลับมาจ้องหาผู้ร่วมสนทนาอีกครั้ง

“ แล้วนาย... อยากได้อะไรจากฉันบ้างมั้ย ”

“ หลายอย่างที่เอามาก็เป็นของที่ใช้งานไม่ได้หรือเจ้าของเก่าไม่ต้องการแล้ว... มาอยู่กับฉันซะดีกว่าตั้งเยอะ ”

“ ...ถ้าจะมีกังวลคงเป็นเรื่องที่ กลัวดูแลมันได้ไม่ดีล่ะมั้ง ? ”

สิ่งของพวกนั้นเขาก็ต้องทำหลายอย่างเพื่อได้มั้นมา เพราะอย่างนั้น วินาทีที่มันมาอยู่ในมือความกังวลอะไรนั่นท้ายที่สุดก็ละลายหายไปเอง... ถ้ามันมีตั้งแต่แรกน่ะนะ

โควเซย์กระพริบตาปริบ เขารินเหล้าลงจอก

เพราะแบบนั้น การยินดีมันมอบให้เพียงเพราะหนึ่งคำขอ ถึงได้ฟังดูเกินจริงไปมากโขสำหรับโควเซย์

แต่ว่าหลักเกณฑ์อะไรพวกนั้นคงใช้กับคนตรงหน้านี่ไม่ได้สินะ

“ ทำไมต้องกังวลด้วย ? ”

เขาเอ่ยถามกลับแบบไม่คิด แต่ไม่ใช่คำถามที่ต้องการคำตอบ

“ ไอ้เรื่องกังวลว่าเขาจะไม่ให้ก็มีอยู่บ้าง แต่ตอนรับของไม่กังวลหรอก “

“ ฉันไม่เคยขโมยของหรือเอาของใครไปโดยพลการ ” (ส่วนใหญ่)

โควเซย์ส่งเสียงตอบเบา ๆ ในลำคอด้วยความพึงพอใจ แน่นอน ยังไงซะก็เป็นคำถามที่เอ่ยออกไปเพราะเขาทราบคำตอบดีอยู่แล้ว

คงจะกลายเป็นภาพจำไปแล้วล่ะ เรื่องที่คุณยอมเขาไปเสียหมดเนี่ย

เขารับฟังคำตอบจากคำถามที่ถูกถามไป เขาทราบดีว่าคุณรังเกียจดวงตาคู่นั้นเพียงไหน แต่ท้ายที่สุดมันก็เป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย และการสูญเสียอวัยวะ... ย่อมไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีนัก

ก่อนเอ่ยถาม

“ ไม่เคยลังเลที่จะให้ตาคู่นั้นกับฉันเลยรึไง ”

ดวงตาจรดกับจอกที่ว่างเปล่า คงจงใจหลีกเลี่ยงการสบสายตานั่นแหละ

“ ...เอาไว้ดูทีหลังก็ได้ ”

เอ่ยตอบ แน่นอนว่าคงเป็นการโกหกถ้าบอกว่าไม่ได้อยากเห็นมันชัด ๆ เลยซักนิด แต่ว่าจะดูตอนก่อนกลับเหมือนที่ชอบทำทุกครั้ง หรือจะเอาไว้โอกาสหน้าก็ยังได้

ถ้าต้องเอาหน้าเข้าไปใกล้คน ๆ นี้ในตอนนี้เลย เขาขอผ่าน

อีกอย่าง ของของเขาน่ะ...

“ นายคงไม่ปฏิเสธฉัน ใช่มั้ย ? ”

...

กลับมาที่คำถามจากฝ่ายเขาบ้าง

โควเซย์กระพริบจาปริบ ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่

โควเซย์หน้าบูดบึ้งกว่าเดิมเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบ ถึงจะเป็นคำถามที่ถามออกไปด้วยความยังรวบรวมสติได้ไม่ดีนักก็เถอะ

“ น่าหมั่นไส้ชะมัด ”

ถ้าไม่ห้ามตัวเองเอาไว้เขาอาจจะเผลอปาจอกในมือนี่ใส่หัวอีกฝ่ายเอาก็ได้ — ก็ว่าไป

แม้แต่คำถามที่ถามมาก็ฟังดูไม่น่าอภิรมย์ ทั้งที่พยายามจะออกนอกเรื่องนั้นอยู่แล้วเชียว

เขาค่อย ๆ ละมือออกจากใบหน้า แม้จะยังคงมีสีระเรื่อปนเป แต่ก็จางลงจากเมื่อครู่อยู่บ้าง

เขาทำได้เพียงตั้งสติให้ตัวเองใจเย็นลงเท่านั้น

...

คำถาม ใช่ คำถาม

“ คำถามต่อไป ชิโรคุโมะ — ”

ผ่านไปพักหนึ่งถึงจะนึกขึ้นได้ว่าตนควรเป็นฝ่ายถามคำถามต่อ เขาเค้นความคิดในหัวสมองที่ขาวโพลน ด้วยความต้องการให้บทสนทนาคืบหน้าต่อไปซักที

ถ้ามันยังค้างอยู่ตรงนี้ ต้องไม่ดีต่อเขาแน่นอน

“ นาย — เอ่อ ... ”

“ ...ไม่อายบ้างเลยรึไง ”

คำถามอะไรล่ะนั่น

ท้ายที่สุดก็เป็นฝ่ายเขาที่ต้องผละออก เขยิบหนีเล็กน้อยในขณะที่มือก็ยกขึ้นมาปิดบังใบหน้าอีกครั้ง

“ พอ — ”

จากนั้นจึงยกเครื่องดื่มขึ้นด้วยหวังว่าจะช่วยให้ตนรู้สึกเขินอายน้อยลงบ้าง

ก่อนจะดื่มก็ไม่พ้นส่งเสียงบ่นเบา ๆ ใต้ลมหายใจ

“ ให้ตาย... ทำไมถึงได้... ”

บางทีก็ทำเอาอดสงสัยไม่ได้จริง ๆ

ว่าภายใต้รอยยิ้มของมนุษย์สีขาวนั่น เขาคิดอะไรอยู่กันแน่

แต่สงสัยไปในตอนนี้ก็คงไม่ได้คำตอบ

ถึงจะชวนขนลุกแต่ก็ไม่ได้เลวร้าย จะว่าชินชาก็ไม่เชิง คงเพราะว่าเป็น ‘ชิโรคุโมะ’ ต่างหาก ถึงได้ไม่ถือสา

ความรู้สึกของถูกจับจ้องทำให้สีบนใบหน้าเปื้อนกระเด่นชันยิ่งกว่าเดิม กระนั้นโควเซย์ก็ไม่ถอยหนีไปไหน เพียงแค่หลบสายตาช้า ๆ กับคำพูดเบา ๆ ที่ได้ยินไม่ยากสำหรับระยะห่างในตอนนี้

“ ...ถ้าอยากมองนัก ก็เอาให้เต็มที่แล้วกัน.. ”

ถึงจะพูดแบบนั้น ไม่นานนักหรอกที่คนผมสามสีจะค่อย ๆ หันหน้าหนี

สัมผัสของถุงมือหนังแตะลงบนผิวกาย พร้อมกับมือที่ถูกบังคับให้เอาออกจากใบหน้า

โควเซย์เบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย เขารีบร้อนหันไปหา

“ หา — ฉันไม่ — ”

ดวงตาสีเดียวกันบรรจบ เมื่อเห็นอย่างชัดเจนจึงรับรู้ ว่าท้ายที่สุดคน ๆ นี้ก็ยังคงชวนขนลุกไม่เคยเปลี่ยน

ถ้อยคำปฏิเสธเองก็พลันชะงักไป ตระหนักขึ้นมาได้ว่าตอนนี้สีหน้าของตนคงชัดเจนจนเอ่ยอะไรก็ไม่มีความหมาย

เขาจึงเงียบเสียงลง

“ อีกอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายซักหน่อย ”

ดูเหมือนจะลืมตัวไปชั่วครู่ว่าตนสมควรเป็นฝ่ายจะเอ่ยถามคำถามต่อ

“ ... แต่ถ้าอยากจะให้จริง ๆ ฉันก็เอา ”

เรื่องนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้ล่ะนะ (.)

น่าเสียดาย เขาไม่ใช่คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกได้แบบคุณ และถึงจะทราบแล้วว่าตนคิดยังไงกันแน่ ก็ยังคงต้องรับมือกับความสับสนต่อความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จัก

“ ...ฉันก็แค่อยากเห็นมันอยู่กับนายอีกซักหน่อย ตอนมองมันแบบนั้น ฉันชอบน่ะ ”

“ ยังไงซะมันก็เป็น ‘ของฉัน’ อยู่แล้ว ”

“ เรื่องนั้นยังไงก็ไม่มีทางเปลี่ยน ใช่มั้ยล่ะ ? ”

เป็นคำตอบ

ไม่มีคำโกหก แต่ก็อาจจะไม่ใช่ความจริงทั้งหมด

แต่พอเริ่มคิดว่ามันจะมาอยู่ในมือเขาจริง ๆ ก็เริ่มมีความคิดอื่น ๆ แทรกเข้ามาในโสตประสาท

ความกังวล ว่าคุณจะเจ็บปวดในกระบวนการนำมันออกมา

ความหวาดกลัว ว่าจะสูญเสียข้ออ้างที่จะทำให้ได้ใช้เวลาร่วมกัน

และ

ความต้องการ ที่เหมือนจะเพิ่มพูนขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว

พอไตร่ตรองถึงมันอีกครั้ง สิ่งที่เขาปรารถนาก็ไม่ได้สิ้นสุดแค่เพียงดวงตาอีกต่อไป

ริมฝีปากยังคงนิ่งเงียบ กระนั้นสีหน้าของเขากลับทรยศ

โควเซย์ไม่ได้ขยับออกจากท่าทางเดิม หรือแม้แต่จะตอบสนองอะไรมากไปกว่าเสียงพึมพำอันแผ่วเบา

“ จะเก็บเอาไว้ให้สินะ... ”

เขานิ่งเงียบไป ทราบดีว่าตนต้องเอ่ยตอบคำถาม เป็นช่วงเวลาที่เขาพิจารณาการยกเครื่องดื่มขึ้นมาเพื่อปฏิเสธคำถามอย่างจริงจัง

ใช่ว่าโควเซย์จะไม่อยากได้ดวงตาคู่นั้นแล้ว

มันเป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้เขาอยู่กับคุณจนถึงตอนนี้ สิ่งที่เขาเอ่ยปากขออย่างเว้าวอน คำสัญญาที่เขาเป็นคนริเริ่ม

นานกว่าปกตินิดหน่อย

รอยยิ้มที่เคยมีตกลง มือยกขึ้นกุมใบหน้า ดวงตาข้างที่ยังคงขยับได้หลุบมองต่ำหลบสายตา

ก่อนเอ่ยคำถามถัดไปด้วยความสับสนในตัวเอง

“ ถ้า.. ถ้าฉันบอกว่าไม่อยากได้มันแล้วล่ะ ”

“ นายจะทำยังไง ? ”

ดวงตาตื่นขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินประเด็นเรื่อง‘ตา’ เขาฉงนใจกับคำถาม จึงเอ่ยถามกลับไปก่อนจะได้คำตอบเสียอีก

“ แล้วทำไมถึงต้องส่งผ่านคนอื่นมาด้วย ? ”

“ ... ”

“ แต่ก็แล้วแต่นายแล้วกัน ฉันยังไงก็ได้หรอก ”

ตราบเท่าที่มันมาถึงมือ...

มือข้างหนึ่งเอื้อมไปข้างหน้าเล็กน้อย กำมันเบา ๆ ราวดับจะไขว่คว้าสิ่งที่ต้องการ รอยยิ้มอารมณ์ดีผุดขึ้นมาอย่างลืมตัว

ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อย

เขาครุ่นคิด

ดีใจอยู่ไม่น้อย

ความรู้สึกที่ว่าการมีตัวตนของตัวเองมีความหมายมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงนิสัยเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคน ๆ หนึ่ง

ทั้งที่เป็นคำพูดไร้มารยาทที่จะไม่เก็บไปใส่ใจก็ได้แท้ ๆ

เขาอ้ำอึ้งอยู่กับตัวเองอยู่ชั่วครู่ ชั่งใจว่าควรพูดออกไปดีมั้ย — แต่ในเมื่อคิดเอาไว้แล้วว่าจะซื่อสัตย์ จึงเอ่ยตอบ

“ ถ้าอยากให้ประทับใจ ”

“ ก็ได้ผลจริง ๆ นั่นแหละ ”

แล้วก็ยกเหล้าขึ้นจิบอีกครั้ง น่าอายเฟ้ย

...

พอเอาเข้าจริงเขาเองก็ใช่ว่าจะมีที่พึ่งมากมายนัก โดยเฉพาะเมื่อคนที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาคือคนที่เขาไม่อยากพึ่งพามากที่สุด

ท้ายที่สุดการหนีปัญหา—หรือแม้แต่ความเป็นจริงของโควเซย์ก็จบลงที่ของนอกกาย

อาจจะเป็นสิ่งง่าย ๆ อย่างหนังสือหรือของสะสม แต่หลายครั้งก็เป็นบุหรี่และแอลกอฮอล์ (.)

แต่ก็ช่างมันเถอะ

โควเซย์พยักหน้ารับกับคำตอบที่ได้รับ กระพริบตาปริบเมื่อได้รับคำอธิบายเพิ่มเติมที่ทำให้...

สิ้นคำก็ทำเพียงคีบอาหารเข้าปาก กลืนความรู้สึกเขินอายนิด ๆ ลงไปพร้อมกันในลำคอ

“ อย่างที่ว่าไป ฉันเองก็ไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้น ”

“ อยากจะบอกตอนไหนก็ตามใจนายแล้วกัน ”

เขาก็แค่คิดว่าบางอย่างไม่รู้อาจจะดีกว่า โดยเฉพาะเรื่องที่มีโอกาสสามารถเปลี่ยนมุมมองที่เขามีต่อคุณได้

แต่ก็รู้เช่นกันว่าคงหนีอะไรแบบนี้ไปตลอดไม่ได้

“ ก็นะ บางทีแบบนั้นก็คงดีกว่าหนีมันไปเรื่อย ๆ ”

เขาไม่แน่ใจว่าควรจะตอบสนองยังไงกับท่าทางและคำพูดของอีกฝ่าย

ใจอยากเอ่ยถามว่ายิ้มอะไร แต่พอเอาเข้าจริงก็ทราบดีอยู่แล้วว่าเพราะอะไร

และถึงจะบอกว่าดีใจเพราะตัวเองไม่น่าเข้าหาก็เถอะ แต่โควเซย์คงได้แต่คิดว่าฝ่ายเขาเองไม่น่าเข้าหายิ่งกว่าซะอีก ซ้ำยังไม่ใช่แค่‘ชอบที่ได้อยู่ด้วย’

แต่เป็น‘ชอบ’

...จะคิดกี่ทีก็ประหลาดแฮะ

“ ถ้าดีใจก็ดี.. ”

มือยกเกาหลังคออย่างเหนียมอาย ก่อนจะดื่มเหล้าเพิ่มเข้าไปอีก

ให้ตาย เพราะเหล้าทำให้พูดมากกว่าปกติรึยังไงนะ เขาก็ยังไม่ได้ดื่มเยอะอะไรเสียหน่อย

...

พอเอาเข้าจริงก็อยากจะเอ่ยถามราว ๆ ว่า ’จะไม่เสียดายรึไงที่มาชอบเขา’ แต่พอได้ยินคำตอบก่อนหน้าก็ทำให้รับรู้ว่าอีกฝ่ายทราบดีว่าเขาเป็นคนแบบไหน

ตอนนี้จึงขอถามแค่เพียง

“ ช่วงนี้นอกจากมาเจอฉันแล้ว ได้แต่งตัวมีสีสันมากขึ้นรึเปล่า ? ”