( ขับรถชนรถคันอื่นแบบจงใจคับ 😔😔😔 )

( รู้สึกว่า คอมมู เริ่มเข้ามาถึงโค้งสุดท้ายแล้ว เลยขอใช้โอกาสนี้เวิ่นหมาตอนโตไปเลย. แต่อนาคตไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่-)

( ข้อมูลเวิ่นเพิ่มเติม อยู่ในดิส )

Mini Event : การสอบ

รายละเอียด : bit.ly/TWDExam

-

ส่งข้อสอบ bit.ly/TWD_ExamI
ผลสอบจะประกาศผ่าน @twduncleghost.bsky.social

[ Talus_C 🏆 ]
: แหวะ ไม่ล่ะไอกระเบน. เดี๋ยวฉันหาวิธีเองก็ได้วะ

[ Talus_C 🏆 ]

: แต่ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้นโว้ย! ลบเดี๋ยวนี้!! 👊🏼😡

[ Talus_C 🏆 ]

: ใครอนุญาตให้แกลงภาพนี้ละฟะ!!!????

( สุขสันต์วันเกิดหมาา 🎊🎊🎉🎉❤️‍🔥 เย้้้!! )

(( เลือกเวอร์ชั่นนี้เพราะว่าอยากแปะรูปต้นแบบด้านหลังเฉยๆ เลย555 ))

เงยหน้าขึ้นมองพน้อมทำหน้าเหมือนไม่ค่อยถูกใจกับคำที่ได้รับกลับมาเท่าไหร่

" ..อย่างหวังเลยไอกระเบน, ไปไหนของแกก็ไป "

ทำมือปัดๆ โบกๆ ถึงตามจริงจะต้องกลับทางเดียวกันก็เถอะ แล้วค่อยไปแยกกันที่ห้องกระจกที่เชื่อมกับหอ

" อีกอย่าง ฉันกลับโดยไม่มีแกน่าจะดีกว่า "

พูดเหมือนบ่นใส่

เจ้าตัวส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ในลำคอให้กับรุ่นน้องพร้อมพยักหน้าให้

" และ ความทะเยอทะยานก็นำมาซึ่งสิ่งที่หวัง.. นั้นคือ สิ่งที่ฉันยึดถือ "

ถึงสิ่งที่เขาคิดจะเข้ากับอีดหอ แต่ด้วยเหตุผลที่ลึกซึ้ง ทำให้คนมาอยู่หอเทคแทน

" เอาเถอะ มันคงไม่เสียหายอะไร "

พูดจบก็นำพารุ่นน้องกลับหาตามที่ว่าไป—

( ขอบคุณที่มาโรลด้วยนะค้าบบ 💞‼️ )

รอยยิ้มกลับมาปรากฏบนหน้าอีกครั้งเหมือนที่เคยเป็นเมื่อถูกชม,, อย่างกับตัวละครเอกอย่างงั้นหรอ?

แน่นอน มันเหมาะสมกับเขาอยู่แล้ว! ยังไงทาลัสก็เห็นตัวเองเป็น ศูนย์กลางจักรวาลนี่

" เลือกคำได้สวย ไอหนู. "

" ตัวเอกที่ลงมืออย่างไม่ลังเล นั้นฟังดู.. เข้าท่าแฮะ "

ประโยคหลังพูดพร้อมเอามือลูบคางเหมือนมีไอเดีย แต่ก็กลับมาเข้าเรื่องปัจุบัน

" ก็คิดอย่างงั้นแหละ นายเองก็คงเหมือนกันสินะ "

หรี่ตาใส่ให้ไปที คิดดู ดีๆ ขืนอยู่กับเจ้านี่ต่อไปมีหวังปวดหัวตายเป็นแน่น

" เอ่อ, รุ่นพี่นั้นแหละดีแล้ว อย่างอื่นอย่างแม้แต่คิดจะเรียก, ไอกระเบนวอกแวก "

ได้ตั้งชื่อเล่นให้เควนไปแบบไม่รู้ตัว—

" แต่ก็ถ้าจะเชียร์จริงๆ.. ไม่ดัง ฉันไม่คุยด้วย " พูดเสร็จก็กระดกยิ้มให้ไป (?)

ถึงจะมาจากคนที่ไม่ชอบ แต่ ยังไงความสนใจ ก็คือความสนใจ และ ทาลัสหลงใหลมัน

" แล้ว.. นี่แกจะกลับหอมะ? "

มองอีกฝ่ายที่ชั่งขี้โอ้อวดไม่ต่างจากตน แต่นั้นก็คงเป็นสาเหตุที่ทั้งสองเข้าขากันละมั้ง..?

" สนุก กับ การพ่ายแพ้..? ดูเหมือนว่ามาตราฐานของนายจะต่ำกว่าที่ฉันคิดไว้นิดหน่อย "

น้ำเสียงพูดเบาอย่างกับว่าพูดกับตนเอง;; ดูเหมือนว่าคำอวดดีจะไปทำให้ นิสัยปกติเริ่มกลับมา(?)

" เอาเถอะๆ อย่างน้อยนายก็พอทำให้ฉันเริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างละนะ "

" ครั้งหน้า ฉันก็คงจะกลับมาเป็นที่หนึ่งได้เหมือนเดิมแหละ "

" ..มันอย่างกับว่า การชนะ มันถูกพิมพ์เข้ามาในตัวฉัน "

เหมือนกับตัวละครเอก ที่ถูกโปรแกรมมาเพื่อสิ่งเดียว. คือเล่นเกมนี้ให้ชนะ

" การแข่งขันเป็นบางอย่างที่ฉันเก่ง ถ้าฉันไม่สามารถไปให้ถึงที่สุด.. ฉันก็ไม่เหลืออะไร "

" แต่เอาเถอะ.. ถ้ามองข้ามมันแล้ ทำให้ฉันไม่เสียสติ ลมแดงไปก่อน.. พี่ก็จะลองดูละมั้ง.? "

เขานั่งฟังเงียบๆ ตามที่รุ่นน้องมันพูด.. โดยปกติแล้ว ทาลัสไม่ค่อยสนใจคำพูดเหล่านั้นหรอก; แต่ก็แค่ในเฉพาะในอารมณ์ปกติละนะ.

สิ่งที่กล่าวมานั้นมันเข้าใจยากสำหรับผู้ที่รักในชัยชนะ และ ความสนใจ เหมือนไม่อาจขาดได้.. ความสนุกที่ขาดสิ่งนั้นชั่ง— ซับซ้อน

" ก็ไม่ใช่คำแนะที่แย่นะ ไอน้อง.. แค่ การสนุกโดยไม่ได้รับชัยชนะมันเป็นอะไรที่— ไม่ค่อยจะชินเท่าไหร่ "

( + )

" หึ พูดไปนั้นแหละ อีกอย่าง. หยุดเรียนฉันแบบนั้นได้แล้วเว้ย "

ชี้ๆ ใส่เล็กน้อย อารมณ์แบบเรียกแบบนั้นมันน่าขนลุก..💀

" ฉันน่ะ ไม่ต้องการกำลังใจจากใครหรอกนะ. ฉันน่ะ เก่งที่สุดอยู่แล้วละ ✨ "

ร่าง สุดจะหลงตัวเอง และ หยิ่งยโส กลับมาแล้ว- เอาเถอะ พอไปบูสอีโก้เข้า ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

" ยังไง เสียงเชียร์ของนายก็โดนเสียงเชียร์อื่นๆ หลบอยู่ดีนั่นแหละ "

สายตาสีทองมองรุ่นน้องนิ่งๆ ก่อนจะสลับไปมองรอบๆ ตัวเหมือนกำลังคิดอยู่..

ก็นั้นสินะ ชัยชนะสำหรับเขามันคือทุกอย่างจริงๆ มากเกินไปด้วยซ้ำ. มากจนหากไม่ชนะ ก็เท่ากับว่าเกมนั้นไร้ความหมาย

" ครั้งหน้าก็เอาใหม่งั้นหรอ..? "

..ครั้งนี้คงเป็นแผลลึกในใจไปอีกนานเลย— ยังไงก็เถอะ

" ว่าตามตรง ฉันไม่เคยเข้าใจเลยว่า ทั้งที่แพ้จะไปสนุกเหมือนคนที่ได้เหรียญทองยังไง "

เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าสภาพกลับมาเป็นเช่นเดิม; แต่จริงๆ ก็อยากจะให้คงอยู่แบบ ฉลาดๆ นะ จะได้ดูไม่ขัดหูขัดตา

" ทำให้ประหลาดใจตายละ เอาเถอะ ฉันก็ไม่ได้อยากจะรู้อะไรขนาดนั้น— "

จบประโยคแล้วก็ดันตัวเองลุกขึ้นมา ปัดๆ ตัวก่อนจะมองอีกฝ่าย

" ก็พอโอเคขึ้นมาอยู่; เอาเถอะ ยังไงนี่ก็เป็นครั้งแรกที่แพ้ และ ครั้งสุดท้ายด้วย "

ครั้งต่อไปละก็.. จะต้องชนะ!

โอ้ว ดูเหมือนจะมีคนเห็นตัวเองตอนวันถั่วแฮะ— แต่ชั่งเถอะ อย่างน้อยตัวเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรตอนนั้น

" ก็.. ไม่ได้สวยหรูขนาดนั้น- แต่ก็นะ "

" วิชาการบินมันทำให้ฉันนึกถึงตอนวันกีฬา "

..ไม่ได้จบลงสวยหรูเหมือนกับสภาพที่ตัวเองเป็นอยู่ตอนนี้; คอยคิดอยู่ซ้ำๆ ถึงป่าก่อนถึง เส้นชัย

" ฉันควรจะชนะ " นั้นคือสิ่งที่ทาลัส คิด และ หวัง

คิ้วเลิกขึ้นด้วยความประหลาดใจ อย่างกับกำลังคิดอยู่ว่าตรงหน้า คือ เควนติน จริงๆ ใช่มั้ย ไม่ได้สับสนกับน้องมัน

" โว้ว.. ? "

" นาย.. ดูฉลาดกว่าที่ฉันคิดไว้แฮะ? "

จะว่าดูถูกก็ใช่ หรือจะชมก็ไม่เต็มปาก แต่ยังไงก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า คำแนะนำที่ให้มา มันฟังดูสวยหรูไม่น้อย

" ก็ อย่างน้อยนายก็พูดอะไรดีๆ ออกจากปากเป็นละนะ "

แม้จะไม่ฟังคน แต่บางที นั้นก็คงพอเก็บไปคิดดูได้—

ว่าจะเอามือขึ้นไปปัดเอง แต่ก็อีกฝ่ายเอาออก ก็ดีที่หมอนี่รู้ว่าควรทำอะไรไม่ควรทำอะไรละนะ

" ฉันดูเหมือนคนที่จะร้องไห้ง่ายๆ รึไง? " พูดเหมือนดุกลับไป

" ..ก็ใช่ ฉันรู้ว่าตัวเองดูดีแค่ไหนในวันนั้น- "

ถึงจะติดเศร้า แต่ก็ไม่วายแสดงความหลงตัวเอง—

" -แต่ยังไง นั้นก็เปลี่ยนความจริงที่ว่า ฉันแพ้ไม่ได้อยู่ดี.. "

สำหรับทาลัส ชัยชนะคือทุกๆ อย่างจริงๆ

เจ้าตัวพยักหน้ากลับไปให้เงียบๆ แต่ก็ยังคงปราศจากรอยยิ้มอย่างที่ปกติจะมี

" ลงแข่งตั้งสองอย่างแต่ก็ไม่ได้ซักอย่าง,, ก็ฟังดูน่าตลกดีนี่ "

พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ก็ติดเยาะเย้ย

" ..แต่ถึงจะบอกว่าเก่ง; แต่ได้เหรียญทองแดงน่ะ สำหรับฉันมันก็ไม่ได้ต่างจากไม่ได้อะไรเลย.. "

มันเจ็บใจที่เห็นเส้นชัยอยู่ข้างหน้า แต่ก็มาตกก่อนไปถึงมัน

" คนอย่างฉัน. ถ้าไม่เป็นที่หนึ่ง ก็ไม่รู้จะมีดีอะไรแล้ว.. "

เจ้าตัวหันขึ้นไปมองตามเสียงก็พบว่าเป็นรุ่นน้องจากหอสวันนา.

ไม่ค่อยได้คุยนัก หรือ ไม่เขาก็แค่ไม่เคยสนใจมาก่อน

" เอ่อๆ ยังไงก็ชั่งเถอะ "

ปล่อยให้มานั่งด้วยแบบไม่ได้ว่าอะไร

ดวงเนตรสีเหลืองสดสว่างมองเข้าไปที่อีกฝ่ายที่มีเนตรรูปดาว.. ไม่เคยสังเกตมาก่อน แต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไร

ไม่ได้จะว่าอะไรมากนักกับการเข้ามายุ่งเรื่องของคนอื่นสำหรับหมอนี่หรอก. ยังไง ทาลัส ก็ยังคงชอบที่จะเป็นจุดสนใจอยู่ดี

" ฉันเองก็ลงแข่ง.. แต่ได้เหรียญทองแดง เพราะตกไม้กวาดก่อน "

มือลงไปจิกๆ กับพื้นหญ้า อย่างกับว่ามันเป็นความอัปยศของตนเอง

" นี่ไม่ใช่อย่างที่ฉันหวังเลย.. "

หักลับไปมองอีกฝ่ายเล็กน้อย ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ก็แอบดูเศร้าอย่างประหลาด?

ดวงเนตรเบิกกว้างกว่าเดิมแต่ในตาสีทองกลับหดเล็กลง คิ้วขมวดด้วยความไม่พอใจ

" ฉันไม่- ฉันไม่ได้แพ้ซะหน่อย! แค่ติดที่สาม..เอง "

น้ำเสียงดูขึ้นๆ ลงๆ เหมือนยังสับสนกับอารมณ์ตัวเองอยู่ ซึมก็ซึม หงุดหงิดก็หงุดหงิด.

" แกก็พูดได้นี่ หอแกมันชนได้เหรียญทอง "

" ...ถ้าไม่ใช่เพราะนกพวกนั้น ฉันก็คงเอาชนะได้ง่ายๆ แล้ว! "

เมื่ออีกฝ่ายเข้ามานั่งด้วย ก็มีท่าทีหลบสายตาแทน ยังคงไม่สบอารมณ์ แต่ก็ปากแข็งพอที่จะไม่พูดอะไรออกมาตรงๆ

" ก็.. ชั่งสังเกตดีนี่ นายน่ะ "

" เอาเถอะ ก็แค่... หอนายเป็นหอที่ชนะแข่งบิน ตอนวันกีฬาใช่มั้ยละ? "

พูดแอบอ้อมๆ เหมือนจะสื่อว่าปัญหาของตนเกิดขึ้นในวันที่มีการแข่งขันนั้น