ㅤ
”เรื่องนั้นไม่สำคัญอะไรหรอกครับ“

สิ้นคำนั้น ผมก็รับรู้ได้ว่าสายตาของคุณฮิราโนะกำลังจับจ้องมองมายังผม เพียงแค่คิดเท่านั้น ข้างในกายของผมก็รู้สึกร้อนวูบขึ้นมาฉับพลัน

คุณฮิราโนะเหมือนกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง ทว่าเสียงประกาศรถไฟดังเซ็งแซ่ขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน เขาเลยตัดบทว่ารีบไปกันเถอะ เราทั้งคู่เดินไปรอที่ชานชาลาโดยปราศจากบทสนทนาใด ๆ
ㅤ

ㅤ
ภาพแรกของคุณฮิราโนะที่ผมเห็นคือดวงตาของเขาแดงก่ำ และมีกระดาษทิชชู่ที่เตรียมมาเองอยู่ในมือ เขาเอาแต่พูดคำว่าขอโทษนะ เป็นเพราะผม ฮารุคุงเลยต้องมานอนอยู่แบบนี้ มือของเขาสั่นมาก สั่นจนผมต้องยกมือตัวเองวางทาบลงไป ปลายนิ้วโป้งของเขาสั่นระริกก่อนมันจะลากไปบนฝ่ามือของผม

’ไม่เป็นไรแล้วสินะ’

‘ครับ ผมไม่เป็นไร…‘
ㅤ

ㅤ
แถมครั้งก่อนผมยังหมดสติไปขณะที่คุณฮิราโนะกำลังตั้งอกตั้งใจร้องเพลง One more time, One more chance อย่างเอาเป็นเอาตาย แต่น่าเสียดายที่เสียงของเขาไปไม่ถึงในสักทาง สุดท้ายก็ต้องเปิดเสียงร้องของนักร้องจริง ๆ เพื่อช่วย แต่กว่าจะถึงท่อนฮุค ภาพทุกอย่างของผมก็ตัดไปกลายเป็นเพดานสีพื้นของโรงพยาบาลสักแห่งหนึ่งที่สามารถรับเคสของผมได้ในช่วงเวลานั้นพอดี
ㅤ

ㅤ
ผมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะคิดถึงมันแบบเดียวกันไหม แต่ต่อให้เขาไม่ได้คิด ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันจะทำให้ความคิดก่อนหน้าที่มีเปลี่ยนอะไรจากเดิมไปได้

แต่การเจอกันครั้งนี้ก็ยังมีมวลไอของความน่าอึดอัดบางอย่าง คงเป็นเพราะความรู้สึกปนร่วมอยู่ด้วย มันก็ช่วยไม่ได้ ผมเล่นหายหน้าไปจากเขาเกือบเดือน
ㅤ

ㅤ
คำพูดของคุณฮิราโนะเหมือนจะดัง แต่กลับไร้ซึ่งความหนักแน่น สายตาของเขามองไปทางอื่นขณะพูด ผมมองชื่อสถานีชิบุย่าซึ่งเป็นหมุดหมาย ในหัวมีภาพด้านหน้าอาคารและทางเดินเล็ก ๆ เพื่อขึ้นบันไดไปยังชั้นสามซึ่งเป็นที่ตั้งของร้านที่ผมตั้งใจจะไปวันนี้ ผมไม่เคยคิดภาพตัวผมกับเขาในร้านแบบนี้มาก่อน แต่สุดท้ายก็คิดไปแล้ว
ㅤ

คุณเป็นฝ่ายบอกเองว่าสองสามวัน🫠

ทำตัวเองอีกแล้วสินะ…

เทิร์นผมหรอกเหรอ แย่จัง เราหรอกเหรอที่ดองโรลเขา🫠

คุณใช้เวลาของตัวเองให้เต็มที่เถอะครับ ผมไม่ได้คิดว่ามันจะมีข้อกำหนดอะไร

อะไรน่ะครับ…

🫤

ใจผมมันร่ำร้อง ˚✧₊⁎❝᷀ົཽ≀ˍ̮ ❝᷀ົཽ⁎⁺˳✧༚

(( …จะไม่ไหวแล้ว ซี๊ด🫦 …))

รับสมัคร เจ้านายคนสวย อาหมวยของไอ้หมาป่าที่ขู่คำรามหาคุณทุกคืน
ถ้าคุณร้อนแรงได้มากพอละก็
ช่วยมาเติมเต็มผมทีครับ อรั๊งงงง❤️‍🔥❤️‍🔥

พร้อมชูหางตั้งใส่คุณสุดกำลัง

*อัปเดตสถานะคนคุก*
*ยืนแอคหล่อพร้อมแว่นอยู่ในคุก*

“ผมขังตัวเองไว้ครับ…“

ㅤ
ผมกำลังทำเรื่องไม่สมควรต่อคุณฮิราโนะอีกแล้ว มันเกิดขึ้นซ้ำอีกหนเพราะความเห็นแก่ตัวเองที่ทำให้อีกคนต้องมาเสียเวลารอ ผมเม้มริมฝีปากตัวเอง พยายามปั้นสีหน้าไม่ให้ก้อนความรู้สึกแย่ ๆ ที่เกิดขึ้นตอนนี้จะพาให้เสียบรรยากาศ

“ขอโทษนะครับ ที่ทำให้คุณต้องรอ” ผมไม่กล้ามองแววตานั่นเลย ผมไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าสายตาของคุณฮิราโนะที่กำลังมองมาเป็นแววตาแบบไหน
ㅤ

ㅤ
เกือบร่วมเดือนที่ฮิราโนะไม่ได้เจอหน้าฮารุกิ ต่างคนต่างก็มีหน้าที่รับผิดชอบในส่วนงานของคณะตัวเอง ตัวฮารุกิเองที่เพิ่งเข้ามาเรียนเป็นปีแรกแต่ก็จับพลัดจับผลูโดนดึงตัวไปเป็นผู้ช่วยให้กับศาสตราจารย์ยิ่งทำให้ภาระหน้าที่หนักเป็นเท่าตัว แม้พักหลังเขาจะมีโอกาสได้แวะไปหาฮารุกิบ่อย ๆ และใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น
ㅤ

ㅤ
ถ้าผมไม่คะยั้นคะยอต่อรองกับศาสตราจารย์ ไม่แน่ว่านัดของวันนี้อาจจะกลายเป็นต้องยกเลิกกระทันหัน

ขณะก้าวขาเร่งฝีเท้าเพื่อพาตัวเองออกมาจากรั้วมหาวิทยาลัย ความกังวลมากมายว่ายวนอยู่ข้างในอก ทว่าตอนนั้นเอง ที่ผมมองตรงไปยังบริเวณหน้าประตูทางออก ซึ่งไม่ไกลจากจุดที่สายตาจะมองถึง ผมก็เห็นว่าอีกคนกำลังยืนรออยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างไม่ปิดบัง
ㅤ

ㅤ
ผมก้าวออกมาจากประตูรั้วมหาวิทยาลัยด้วยความเร็วบ้างช้าบ้างสลับกัน ผมยังไม่ค่อยชินกับรองเท้าหนังที่เพิ่งซื้อมาเท่าไหร่นัก แต่ก็กลัวว่าถ้าเดินด้วยความเร็วปกติจะดูเอ้อระเหยเกินไป ตอนนี้คลาดเคลื่อนจากเวลานัดไปเกือบยี่สิบนาที ถึงจะส่งข้อความบอกไปก่อนแล้วว่าอาจจะเลทเล็กน้อย แต่ก็รู้ดีว่าคุณฮิราโนะคงล่วงหน้าไปรอก่อนแล้ว
ㅤ

อืม…ผมจะรอ

นานอยู่เหมือนกันนะครับ…หมายถึงที่หายไปก่อนหน้านี้

ㅤ
    📲 คุณเลิกงานหรือยังครับ
    📲 ผมว่าจะแวะไปที่ร้าน

    พอส่งไปแล้วผมก็ตั้งใจจะแวะไปหาเขาที่ร้านทันที เวลานี้เขาน่าจะใกล้เลิกงานแล้ว ใจจริงไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากไป ทั้งที่จะปล่อยให้เขารอถึงวันพรุ่งนี้ก็ได้ แต่ภาพในหัวกลับนึกถึงเพียงแววตาที่ชอบกังวลของฮิราโนะอยู่ตลอด
ㅤ

ㅤ
ผมนึกถึงมดตัวนั้นขณะอ่านข้อความของคุณฮิราโนะ ชั่งใจอยู่สักพักเพราะไม่อยากจะรีบตอบกลับเกินไป ขณะเรียวนิ้วปาดปัดพิมพ์ข้อความตอบกลับ แต่ละตัวอักษรที่กำลังเคลื่อนขยับประกอบร่างกันเป็นประโยค ใจของผมก็อยู่ไม่เป็นสุข มันคล้ายกับตอนที่เห็นมดตัวนั้นกำลังไต่ขึ้นมาบนกิ่งไม้ ไม่ทำไมถึงได้ตื่นเต้นขนาดนั้นนัก
ㅤ

นอกจากผมแล้วก็ไม่มีใครรับรู้ถึงการจากไปของมดตัวนั้น แม้กระทั่งมดตัวอื่น ๆ ในกล่องเองก็ไม่ได้สนใจ กลไกชีวิตของพวกมันคงถูกกำหนดมาแบบนี้ วันนี้ผมกลับย้อนคิดถึงมดตัวนั้นขึ้นมา มันทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร มันต้องการจะลองขึ้นมาหาอาหาร หรือเพราะมันคิดสิ่งนั้นจะทำให้มันเป็นอิสระกันแน่
ㅤ

ㅤ
ตัวเล็กจ้อยของมันสั่นเล็กน้อยขณะปีน เหมือนตื่นเต้นหรือดีใจที่พบ “สิ่งใหม่” ในโลกของมัน ความไวว่องและปราดเปรียวทำให้ผมตกใจไม่น้อย เมื่อมดตัวนั้นไต่ขึ้นมาถึงปลายของกิ่งไม้และเกือบจะถึงมือของผม ผมก็สลัดกิ่งไม้ในมือทิ้งก่อนจะเปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างมือ

ตอนนั้นเองที่ผมสังเกตเห็นว่ามดตัวนั้นปีนมาถึงหลังมือของผมแล้ว ตัวของมันยังเกาะอยู่บนมือของผม แต่ทว่าร่างของมันแน่นิ่งไปแล้ว
ㅤ

ㅤ
ผมสังเกตมันเงียบ ๆ มองสายตาเล็กจ้อยที่กำลังค้นหาอะไรบางอย่าง มันหมุนตัวไปรอบ ๆ เดินวิ่งชนกับตัวอื่น ดูชวนหัวจากความสะเปะสะปะ ผมที่มองดูมาตั้งแต่ต้นจึงตัดสินใจเปิดฝาพลาสติกออกและวางกิ่งไม้เล็ก ๆ ลงไปตรงมัน เมื่อมันเห็นกิ่งไม้ที่ผมหย่อนลงไป มันก็รีบไต่ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ㅤ

ㅤ
พวกมดเดินไปมาในเส้นทางเดิมบ้าง เปลี่ยนสลับบ้าง แต่น้อยครั้งจะเห็นว่าพวกมันมีจังหวะของมันเอง ผมจดบันทึกทุกความเปลี่ยนแปลงลงในสมุดเล็ก ๆ ตั้งแต่ลักษณะการเดิน การเก็บชิ้นส่วนผลไม้ ไปจนถึงปริมาณเศษอาหารที่ค่อย ๆ หายไป จนกระทั่งวันหนึ่งผมได้พบว่ามีมดตัวหนึ่งที่ต่างออกไปจากทุกตัว ในขณะที่ตัวอื่น ๆ กำลังเดินเรียงแถว ตัวนี้กลับหยุดนิ่งบ้าง หรือมักจะเดินแตกแถวไปจากคนอื่น
ㅤ