ฉันใช้ชีวิตที่ขาดแอลกอฮอล์ ทิชชู่แห้งและเปียกไม่ได้💔

เคลิ้มมากจริง กลิ่นนูแจ๊สเบา ๆ ที่หย่อนไว้ทั่วเพลงนี่ใช่เลย ว่าง ๆ ไว้แกะท่าเต้น youtu.be/xXyqwTM0V8I?...

ลองคิดว่าเจ้าเด่กสองคนนี้คงมีแอบลุ้นแอบเชียร์คสพ.ของปดซ.วงตัวเองกับพี่ชายตัวเองชั้นก้🧍🏻 ทำไมทุกอย่างมันลงตัวขนาดนี้?!

ดอสโตเยฟสกีจะต้องพูมจัยในตัวคุณไนท์ค่ะ555555555

อยากให้เฟสเปลี่ยนจากยกเลิกระบบผู้ติดตามไปเพิ่มฟังก์ชั่นของผู้ใช้งานให้หน่อยได้ไหม อยากได้ปิดแชร์เหมือนที่ในทวิตมีปิดรีอะ😞

ถึงคิวคมช.รินจินะที่จองมา 5 เดือนแล้ว อร้าาาา /กางแขน

พอเห็นอิบุกิสนิทกับฮิอิโระที่เป็นน้องไอ่เนะแล้วก็สงสัยว่าทำไมทุกสมการต้องเชื่อมโยงไปหามัน55555555

เพิ่งหวีดบทพูดให้เห็นผ่านตาไปหยก ๆ จะไม่มีได้ยังไงคะ🥺

อันนั้นปีนรั้วบ้านคนอื่นจนฟรินแล้วค่ะ ขก.งอกเอง อิอิ นุรักพี่เคท แต่นุเลือกนอนค่ะพี่ คร่อก

ขอบคุณมากค่ะะ (ขอบคุณที่ให้เล่าด้วยน้า) เราต่อกับตัวเกมไม่ติดค่ะเลยไม่ได้เอาน้องมาเล่น55555 ถือซะว่าให้น้องเป็น npc มองความรักคู่ข้างบ้านแทนเราไปเรื่อย ๆ เช่นบ้านรินริน แค่ก-

สมมติถ้าตัวเอกเป็นผู้หญิงที่ต้องปลอมตัวเป็นผู้ชาย น้องก็จะช่วยเต็มที่ อย่างเวลาปจด.มาก็จะให้ภาษาที่รู้กับน้องแค่สองคน แล้วก็ตั้งแต่น้องมาอยู่ที่ร้าน ก็มีของที่คล้าย ๆ กับโลกเก่าตัวเอกมาขายมากเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งก็ไม่มีใครรู้ว่าทำไม หรือบางทีอาจจะเป็นคนโลกเดียวกับตัวเอกกันนะ?!

ประมาณนี้คับ✌️

เรายังไม่แม่นเซ็ตติ้งเกมเท่าไหร่นะ แต่เป็นเด็กไม่มีเวทมนตร์ที่มีแค่ครูใหญ่ที่รู้ว่ามาอยู่กับแซมซังได้ยังไง ถึงแบบนั้นก็หัวดีมาก อ่านตำรายาก ๆ เข้าใจหมดเลย นิสัยเหมือนพวกนักสำรวจ+นักสะสมน่ะ พยายามตื๊อแซมซังให้สอนวิชาคุยกับเพื่อนในโลกวิญญาณให้อยู่ (ซึ่งไม่สำเร็จ🤣) ถ้ามองในมุมตัวเอกก็เป็น npc ที่จะคอยช่วยเหลือตัวเอกผ่านการคุยกันด้วยภาษาลับ เป็นคนลอยตัวเหนือดราม่าแต่รู้เรื่องทุกอย่างในโรงเรียน

แต่ไม่ได้ยูเมะกับใครนะ ๆ ไม่มีคนที่อยากเล่นด้วยเป็นพิเศษ นั่งเลี้ยงผีอยู่ในร้านแซมซังนี่แหละ🤣

รินรินไม่รู้สินะว่าเราปีนรั้วโรงเรียนนี้มาตั้งแต่ปีแรกแล้ว555555 มีออริด้วย เป็นลูกจ้างร้านแซมซัง5555555 เพราะเราชอบเขามากสุด🤣

เรามีชีวิตเพื่อตัวเอง เราสมควรได้รับและได้เลือกสิ่งดี ๆ ให้ตัวเองนะคะ คุณนัทสมควรได้รับทุกอย่างค่ะ

ใบละร้อย🤩

เย้ย ขอให้ไม่ป่วยหนักนะคะคุณกิม

เนอะคะ แอบเหงาบ้าง แต่ช่วงนี้หลากหลายเรื่องราวมากค่ะ เลยเน้นเข้าไปส่องพอหอมปากหอมคอแล้วก็กดออกมา มะหวาย เด่วตุวเหลว y-y นวด ๆ คุณไหมนะคะ

เราเรยยุแต่ในฟ้าฟ้าค่ะ พูดอยู่คนเดวมาก5555555555

รินเนะก็นั่งฟังจนอีกคนพูดจบ แล้วก็พูดขึ้นมาประมาณว่า 'พวกเราอยู่ด้วยกันแล้ว ฉันก็ต้องอยากใช้เวลาร่วมกับเธอเยอะ ๆ เท่าที่จะทำได้สิ'

จินะก็แค่ยิ้มนั่นแหละ แต่หลังจากนั้นก็เหมือนจะไม่มีปัญหาเรื่องนี้อีกเลยนะ🥺

ซึ่งช่วงแรกจินะไม่เข้าใจว่ามันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ แต่พอเห็นรินเนะดูซีเรียสมาก ๆ ก็เลยยอมไปนั่งกินข้าวด้วย แล้วก็คงเป็นจังหวะนั้นแหละที่ได้เล่าให้อีกฝ่ายฟังถึงเหตุผลที่ไม่อยากใช้เวลากินข้าวเป็นเวลาครอบครัว หลัก ๆ ก็มาจากเรื่องในตอนเด็กที่มันกลายเป็นนิสัยหลีกเลี่ยงไปโดยไม่รู้ตัว แต่ถ้ารินเนะอยากให้มานั่งกินด้วยเธอก็จะพยายามแก้ไข

เพราะงั้นถ้าทั้งคู่มาอยู่ด้วยกัน ยังไงมุมมองเรื่องนี้ที่แตกต่างกันก็ต้องมีปัญหา จินะมองว่าถ้าหิวก็กินไปเลยไม่ต้องรอ (+เกรงใจด้วย)

แต่รินเนะมองว่าถึงบางทีทั้งคู่จะติดงานจนเวลาว่างไม่ตรงกัน แต่การกินข้าวพร้อมกันมันคือโอกาสที่หาได้ง่ายที่สุดที่จะได้ใช้เวลาร่วมกันอะ55555 (อีกอย่างเขาไม่อยากให้จินะเห็นงานสำคัญกว่าสุขภาพด้วย)

ตอนโตขึ้นมาก็ใช้ชีวิตคนเดียว กินข้าวก็ไม่ต้องรอใคร ถ้าไม่จำเป็นว่าต้องผูกมิตรตามมารยาท/มีคนชวน/เป็นงานเลี้ยงสังสรรค์ เธอจะกินข้าวคนเดียวตลอด ถ้าช่วงไหนงานเยอะก็จะข้ามมื้ออาหารไปเลย

กลับกัน รินเนะเป็นคนให้ความสำคัญกับการใช้เวลาร่วมกัน ยิ่งเคยอยู่กับเพื่อนที่ถือเรื่องปากท้องเป็นสำคัญและเป็นคนทำอาหารให้กิน ก็คงจะได้นั่งกินข้าวด้วยกันบ่อย ๆ ขนาดน้องชายก็ยังหาเวลาไปกินข้าวด้วยกันได้

คิดว่าถ้าในอนาคตรินเนะกับจินะได้แชร์บ้านอยู่ด้วยกันจริง ๆ หนึ่งอย่างที่จินะต้องปรับคือการกินข้าวพร้อมกับคนอื่น เพราะเจ้าตัวไม่เคยมองว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ดีสำหรับครอบครัวเลย

อย่างตอนเด็กเวลากินข้าวร่วมกับคนในบ้าน แทนที่จะได้พูดคุยผ่อนคลายเพื่อสร้างความสัมพันธ์อันดี กลายเป็นว่ามันคือช่วงเวลาที่เธอจะโดนติเตียนแบบหาทางหนีไม่ได้มากกว่า บางทีคนร่วมโต๊ะก็ทะเลาะกัน

ได้เลยค่ะ! ถ้าทำจริงยังไงก็ต้องให้คุณนัทอยู่แน้ววว