عادی سازی گفتن و شنیدنِ این دلیل:

‏معتکف آغوش توام.
آیه‌ای از چشمانت بر من نازل می‌کنی.
تسلیم زیبایی‌ات می‌شوم.
اشهد ایمان بر لبانم جاری است اما چه جای کلام؟ با بوسه بر تو می‌خوانمش.
چون عبادت به پایان رسد، سطر سطر کتاب مقدس تنت شهادت می‌دهد مومن به عشق تو منم.

به نظرم وقتی دنبال کم کردن استفاده‌م از فضای مجازی بودم، درست نبود اینجا هم حساب باز کنم. ولی خب می‌ترسم از روزی که توییتر دیگه نباشه. پس هر جا بشه نوشت یه زنبیل میذارم. (قبل از اینجا یه زمان توی ماستودون هم نوشتم. اونم الان خاک می‌خوره)

.و نخستین تصویر روزش، قرص صورت محبوب است

اگه از اون دسته هستید که میگه خورشت بدیه لطفا آنفالو کنید.
(وی در حالی این پُست را نوشت که 0 دنبال‌کننده داشت)

اگه یه وقت ادعا کردم که توی فضای مجازی کاری به کسی ندارم و برای دل خودم می‌نویسم، می‌تونید این پُست رو بزنید توی صورتم.
برو عامو. آدم برای دل خودش توی دفترش می‌نویسه نه جایی که همه بتونن ببینن.

تاثیر مخاطب روی آدم اینجا معلوم میشه. وقتی کسی نیست، از چی حرف بزنی؟

‏از دنیا چه می‌خواهد آنکه دیدگانش در انتهای شب در آغوشی به خواب می‌روند؟

کاش می‌شد توییت‌هامون رو اینجا ایمپورت کنیم که انقدر خالی نباشه.