อาสึมิตาโตขึ้นอย่างสนใจ พูดชมด้วยน้ำเสียงปรีดา

“ว้าว สนใจเบสเหรอคงเท่มากแน่เลยแฮะ ทำเอาภาพลักษณ์ของเธอเปลี่ยนไปนิดๆ เลยล่ะ… ผมหมายถึงในทางที่ดีนะ!”

“คราวหน้าเราลองไปเล่นด้วยกันดูมั้ย? ชวนอาสึยะไปด้วยก็จะมีผมที่เล่นกีต้าร์ อาสึยะเล่นกลอง เธอเล่นเบส แค่นี้ก็น่าจะเล่นด้วยกันได้นะ โนโซมิจังคิดว่าไงครับ? น่าสนุกดีเนอะ~ (˵˃ ᗜ ˂˵)”

เด็กหนุ่มหันไปถามความเห็นจากเด็กสาวบ้าง

เจ้าเด็กหัวเราะชอบใจ ก่อนจะหยิบบางอย่างเล็กพอๆ กับขนมที่เพิ่งให้อีกฝ่ายไปออกมา

“ยังมีของที่อยากให้อีกนะครับ อันนี้ผมก็ทำเองนะ ถึงจะกำแตกไปหลายอันเลยก็เถอะ-”

ท้ายประโยคพูดเสียงเบาลง แล้วจึงยื่นขวดจิ๋วที่ประดับด้วยดอกทานตะวัน ม้วนกระดาษ เรซิ่นถูกผสมสีจนคล้ายน้ำทะเล มีเชือกเส้นเล็กห้อยพร้อมจี้ดอกทานตะวันเอาไว้

อาสึมิมีสีหน้ากังวลเล็กน้อย ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะชอบขวดจิ๋วที่เขาทำให้มั้ยนะ

“ฮิฮิ ก็ใช่ส่วนหนึ่งครับแต่ที่จริงผมจะเอาอันนี้มาให้ต่างหาก ทาด๊า!”

อาสึมิหยิบกล่องสี่เหลี่ยมไม่ใหญ่นัก แล้วยื่นไปตรงหน้าคนอายุมากกว่า

“อันนี้เป็นขนมที่ผมบอกไปน่ะ ในกระดาษห่อมีคำอวยพรด้วยนะ ผมอยากให้คาโอรุซังเป็นคนแรกที่ได้รับคำอวยพรดีๆ วันนี้เลยตั้งใจออกบ้านแต่เช้าแล้วมาที่นี่ก่อนจะไปโรงเรียนไงล่ะ! ผมทำได้ดีรึเปล่าครับ🥺”

อาสึมิย่อตัวลงเล็กน้อยพร้อมสีหน้าราวกับจะสื่อว่าอยากให้อีกฝ่ายเอ่ยชม

เห็นอีกฝ่ายตกใจจนตัวโยน เขาก็ตกใจแว๊บหนึ่งเช่นกัน ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นเม้มปากอดกลั้น

“ทามากิครับ ไม่ใช่ทากามิ…พรืด”

“ฮึบ! ย ยินดีที่ อุบ- ได้รู้จักนะครับ รุ่นพี่อากิ ฮึบ- ฮิโระ“

K.O. หนุ่มผมทองกลั้นขำไม่ไหวอีกต่อไปทรุดตัวลงกองกับพื้นเรียบร้อย

‘คนตลกเป็นแบบนี้เองสินะ’

หนุ่มเส้นตื้นคิดแล้วก็หัวเราะออกมาอีกพักใหญ่ จนรู้สึกตัวว่าขำมากเกินไป

“อะแฮ่ม ขอโทษนะครับผมหัวเราะมากไปหน่อย“