Ve belki de asıl mesele, hiçbirimizin masum olmaması değil, hiçbirimizin tam anlamıyla ait olamaması…

Ama yine de içimde bir ses var, fısıldıyor: “İçindeki çocuğa sarıl.” Çünkü bazı yollar, dışarıya değil, içeriye çıkar. Çünkü bazı yollardan dönmek mümkün değildir, ama unutmak da mümkün değildir. Çünkü insan, kökleri kadar insandır. Ve ben köklerimi özlüyorum.

Kalbin bir mektup gibi buruşturulup bir kenara atıldığında, gözlerinin ucuna düşen her damlanın bir adresi olmadığında…

Gurbet, bazen sadece uzak olmak değildir. Bir masanın başında otururken de gurbet olur insan, konuşurken, susarken, yürürken, beklerken. İnsan, en çok kendi içine düştüğünde gurbeti anlar.

Ve annem… Uzakta bir yerlerde, her gece uykularına beni emanet eden kadın. Artık sesini hatırlıyorum, söylediklerini anlıyorum. Meğer yıllar sonra, eksildikçe büyüyormuş insan annesinin içinde.

Aynada yüzüme bakıyorum, tanıdık ama uzak. Yıllar içinde, en çok sesimi kaybetmişim meğer.

Bazen düşünüyorum, bir gurbette mi eksilir insan, yoksa insan eksildiği için mi gurbet olur ona her yer? Dilimden dökülmeyen kelimeler, anlatamadığım hikâyeler içimde birikir. Çocukken kurduğum cümleler şimdi yabancı bir aksana bürünmüş gibi.

Evini, sokağını, annesinin o sabah koynuna koyduğu dua kokulu mendili… Bir şehri terk edersin belki, ama o şehir, peşini bırakmaz.

Oysa uzaklara gelirken bir valize sığacak kadar küçüktüm. Sanmıştım ki gitmek, geride bırakmak demekti. Oysa bazı şeyler bavuldan taşar, kalbinin kıyısına oturur, sen istemesen de seni sen yapan her şeyi yanında taşırsın.

Bir çocuk sesi, eski bir duvar saati, sokak lambalarının titrek ışığında uzayan gölgeler… Şimdi burada değil ama hala içimde yankılanıyor.

Boş ver hacı. Sen git kendi derdinle ilgilen. Sen ne yapacaksın benim tanrımı sana ne ? Sen cennetle mi müjdelendin.