"พี่พูดเหมือนว่า...ไม่มีใครอื่นเชื่อในตัวพี่เลย" และนั่นทำให้เธอนั้นนึกไม่พอใจขึ้นมา

เขาที่แสนดีและพยายามทำเพื่อใครต่อใครขนาดนี้
จะให้เป็นความหมายอื่นในทางที่ไม่ดี...เธอคิดไม่ออกเลยจริงๆ

"ฉันเชื่อนะคะ ว่าใครๆก็รักและชื่นชมพี่" หลุบตามองใบไม้ในมือที่ถูกวาดไว้แล้วทั้งรอยยิ้มใส "ไม่ใช่เพียงฉัน...ที่จริงใจและรักพี่ในแบบที่เป็นอยู่นี่"

“...มันเป็นแบบนั้นค่ะ” เธอเอ่ยด้วยความเชื่อสุดหัวใจจริงๆ

มือน้อยยื่นรับทั้งใบไม้สีแดง และดินสอที่ถูกส่งมาให้พร้อมๆกัน
พลางวาดดอกกุหลาบไว้

ดวงตากลมโตจ้องมองเขา จดใจรอคำตอบที่ได้จากริมฝีปากบางนั่น ไม่ได้เหลือบมองเลยว่าเขาตั้งใจจะวาดหรือเขียนสิ่งใดลงไป

แต่พอได้ยินคำตอบ...ก็เหมือนจะมุ่นคิ้วเข้าหากันเล็กๆ ราวกับเด็กน้อยที่แสดงอาการบึ้งตึงอย่างชัดเจน
ไม่ถูกใจ?

ก็คงใช่

"ทำไมพูดแบบนั้นกันคะ?" พลางเอ่ยแย้งเขากลับไป

+

อีกทั้งยังหมายถึงความสง่างามที่ดำรงคู่กับเกียรติยศ

มีความหมายข้อใดกันเล่า…
ที่ไม่สื่อถึงชายหนุ่มผู้กำลังอยู่เคียงข้างเธอในตอนนี้?

"ต่างคน...ก็ต่างความคิด" เสียงหัวเราะดังขึ้นในลำคอเบาๆ
"แต่สำหรับฉัน...ดอกลิลลี่ขาวนั้นเหมาะกับพี่ที่สุดแล้ว"

แม้จะไม่ได้เอ่ยอธิบายความหมายนั้นก็ตาม

"เฉลยให้ฉันฟังไหมคะ?" ว่าแล้วก็เอ่ยถามกลับ
ว่ามันตรงกับที่เขาคิดไว้หรือไม่?

แม่ตัวน้อยครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ พลางลอบสังเกตบุคคลใกล้ตัว

สิ่งที่เข้ามาในห้วงความคิดแรกของหลายๆคนก็คงจะเป็น...หิมะ

ชายผู้มีเส้นผมสีขาว ดวงตาสีขุ่น แถมผิวกายสีขาวซีด
ดูอย่างไร...ก็ควรจะเป็นเช่นนั้น

แต่...

ชาร์ลีนหลุบตาลง มองไล่ไปตามรอยเกสรสีแดงบนผิวกายนั้น
"...คงเป็นดอกลิลลี่ขาว" เจ้าหล่อนว่าพลางเอ่ยช้อนตาสบมอง เจือด้วยความรู้สึกในแววตา

ตัวแทนของรักแสนบริสุทธิ์

+

(กรี๊ดดดดดดดด 😭😭😭 โอ๊ยยย นุโดนบอม

ขอบคุณนะคะ โอ๋ย เดะขอเวลาเค้าตอบโต้แปปนุง /ตั้งสติแล้วทดไว้!)

@charlene-esra.bsky.social

ก็คงจะมีเพียงดอกกุหลาบกระมังที่ดูเข้าข่าย

ดวงตาสีมรกตเปล่งประกายขึ้นยามสบมองตาชายผู้เป็นที่รัก แล้วเอียงคอเล็กน้อย ราวกับกำลังครุ่นคิด

"...แล้วของพี่ จะวาดอะไรลงบนใบไม้นั่นหรอคะ?"
ถึงจะคาดเดาไว้แล้วก็ตาม แต่ก็อยากได้ยินจากคนตรงหน้ามากกว่า

...จะตรงกันไหนะ?

ชาร์ลีนก้าวนำไปยังทิศทางที่ผู้คนต่างก็เดินตามกันไป จุดหมายของผู้เข้าร่วมพิธีทุกคนในช่วงเช้ายามรุ่งสาง

ต้นไม้โบราณที่ตั้งอยู่ใกล้ทะเลสาบ ซึ่งสะท้อนประกายน้ำระยิบระยับ

และแถวของคนที่รอรับใบไม้ศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่ได้ยาวนัก
...ดีที่มาไว

ก่อนกึ่งเดินกิ่งวิ่งพาเจเรเมียไปต่อแถวรอด้วยกัน
ว่าแล้วก็เงยมองใบไม้สีแดงที่ยังคงอยู่บนต้น

"...สัญลักษณ์หรอ..." ไม่ต้องใช้เวลานานก็พอเดาของตนเอง

+

เพียงเจเรเมียค่อยๆอธิบายให้คลายกังวล...ก็รู้สึกเบาใจขึ้นด้วย

ชาร์ลีนคลี่ยิ้มใสยามรับฟัง และเชื่อตามที่เขาพูดจริงๆ
และพิธีที่ว่า ก็เป็นพิธีที่ช่วยนำพาสิ่งดีๆเข้ามา
มันคงจะไม่เป็นไร

"...จริงอย่างพี่ว่า" เจ้าหล่อนตอบกลับเสียงนุ่ม ขยับกำชับมือหนาที่ตนไว้เกาะกุมไว้

"งั้น...เราเดินกันไปเลยนะคะ" เป็นเธอที่เริ่มก้าวเดินนำไปก่อน
เผยให้เขาที่เดินตามหลัง เห็นผิวหลังเนียนนวลที่เปิดเปลือยไว้

เจ้าแมวน้อยหลับตาพริ้มรับสัมผัสอุ่นและอ่อนโยนที่คุ้นเคย
ค่อยๆช้อนมองก่อนสบ...แฝงความกังวลในแววตา

แต่ก็เพียงพยักหน้าเบาๆตอบรับไป

"...ฉันหวังว่า มันจะ...ไม่น่ากลัว"
น้ำเสียงยังคงแฝงความลังเลที่มี

ไม่กล้าคิดยามที่อาจได้เห็นภาพเงาในอนาคต..
ใจยังคงนึกหวั่น อาจสิ่งที่กลัวนั้นเป็นจริงขึ้นมา

"...." แม้จะนึกอยากเอ่ยอะไร ก็ยังคงเพียงเก็บเงียบไว้
คงกังวลมากจริงๆ

ถึงจะเคยป่วยไข้เพราะหน้าหนาวเป็นประจำ แต่นั่นก็นานมากแล้ว

ดวงตาสีเขียวกลับเหล่มองชุดอีกฝ่ายที่สวมมาด้วย ก่อนเอ่ยถามกลับ
"...เป็นฉันเองรึเปล่าที่ต้องถามพี่" แค่ใช้ตาไล่มองก็พอรู้ว่าไม่ได้ให้ความอุ่นใดกับเขาเลย

ให้ตนขยับเข้าไปอิงแอบบริเวณไหล่ของเขาเหมือนคราโน้นที่เคยทำ

"...มันพอจะอุ่นขึ้นไหมคะ"
เจ้าแมวน้อยก็ยังคงห่วงทาสของตนเหมือนเดิม

เหมือนจะเผลอเหม่อลอยอยู่ชั่วครู่
รู้ตัวอีกที...เจเรเมียก็เดินเข้ามาประชิดแล้ว

ให้เจ้าตัวน้อยช้อนตาสบมอง
ยังคงเป็นเจเรเมียที่ใส่ใจเธอเสมอ
ให้ตนต้องยกยิ้ม ความกังวลใดในใจนั้นมลายหายเมื่อมีเขาอยู่ด้วยจริงๆ

มือบางค่อยๆเข้าเกี่ยวกับมือเขาที่ลูบชายชุดของตน แล้วยกขึ้นมา

"ฉันไม่เป็นไรหรอก" ชาร์ลีนว่าตามตรงแล้วหัวเราะน้อยๆ "พี่เป็นห่วงฉันเกินไปแล้ว"

+

(รอทางนี้แปป คุ๊กกิ้งมาชาตินึงละคับแต่ยังไม่อร่อย แอ่ก 😭🙏🏻 ฮื่อๆๆๆ )

เจ้าตัวน้อยสะดุ้งโหยงเมื่อมีเสียงเรียกปลุกจากห้วงภวังค์ความคิด ก่อนหันหน้าไปเจอพี่สาวที่แสนคุ้นตา

ชาร์ลีนคลี่ยิ้มใสให้...แม้จะเป็นรอยยิ้มที่อาจไม่ได้ดูสดใสแบบทุกที

"...ตกใจหมดเลยค่ะ" เสียงหัวเราะเบาๆแก้เขินดังตาม มือน้อยยกขึ้นลูบแก้มตน ดวงตาสีเขียวยกยิ้มยามสบมอง

"...ไม่เจอกันนานจริงๆด้วย" ก็นับตั้งแต่ตอนที่ไปงานวันเกิดพี่สาวเธอครั้งนั้น

"...พี่สาวเป็นยังไงบ้างคะ?"

(นี่นุเปื่อยจนลืมมาอวยยศพี่สาวคนสวยได้ไง T_________T กรี๊ด)

เรื่องราวที่เกิดขึ้นที่อาณาจักรตนเมื่อไม่นานมานี้ ทำให้เธอครุ่นคิดถึงหลายเรื่องที่อาจเกิดในอนาคต

ไม่รู้ว่าชะตาจะเป็นอย่างไร
ไม่รู้ว่าภาพสะท้อนน้ำในวันนี้จะให้ได้รับรู้อะไรบ้าง
แล้วถ้าต้องสูญเสียเหมือนคืนนั้น…
เธอจะทำใจได้ไหม?

ไม่รู้จริงๆว่าควรจะเล่าอะไรให้เขาฟังดี
หรือควรจะเงียบไว้ เหมือนที่ผ่านมา

…

สับสนเหลือเกิน