เลือดฉันซิบออกมาจากมือ แผลไม่ลึก แต่เป็นใครโดนแมวข่วนก็เจ็บ ถึงอย่างนั้น ถ้าปล่อยเจ้านี่ไปตอนนี้ เธอบนต้นไม้คงใจเสียแย่

“…”

ฉันมองแมวสลับกับเธอ เธอสลับกับแมว พยายามลดแรงจับให้เบามือลง คงไม่ช่วยเท่าไหร่กับสัตว์ที่ดูโมโหกับการถูกจำกัดไว้กับที่

ฉันมองสาวน้อยบนนั้นสลับกับเจ้าแมวในอุ้มมือ ด้วยความที่ไม่ได้เดือนร้อนอะไรก็เลยไม่ได้ปล่อยตัวมัน เพราะว่าเจ้าของรออยู่บนนั้น และเจ้าแมวก็ต้องรออยู่ตรงนี้ ก็เลยพยักหน้าตกลงไป

สิ่งที่ไม่คาดคิดคือเสียงขู่ ตามด้วยกรงเล็บที่เฉือนเข้ามาในมือข้างซ้าย มันทำฉันผงะเล็กน้อย

คิดว่านั่นแค่สัญญาณเตือน

“…อา นี่คุณจะลงมาเมื่อไหร่หรอครับ?”

+

ไม่เข้าใจว่าทำไมรุ่นพี่ถึงทนความเย็นได้ เธอไม่ใช่สายลม เธอสามารถล้มป่วยได้ เพราะไม่เข้าใจฉันก็เลยถอดเสื้อนอกไปคลุมไหล่อีกคน ไม่ได้พูดอะไรออกไป แต่ฉันคิดว่าเธอคงจะเข้าใจดี

”แล้วรุ่นพี่คิดว่ามีอะไรรออยู่ข้างหน้าล่ะครับ?“

ฉันสบตาเธอกลับ แล้วก็ถามถึงเรื่องที่เธอพูดเมื่อครู่ บางทีคำตอบอาจจะเปลี่ยนไป

ฉันสังเกตว่าวันนี้เธอไม่ได้ติดกิ๊บสีเงินอย่างเคย แต่ก็ไม่ได้ทักออกไป กลีบดอกบ๊วยสีชมพูไม่ได้เป็นปัญหา แค่ปัดออกนิดหน่อยก็ปลิวไปตามลมแล้ว

“พี่สาวบอกว่าอยากเห็นดอกบ๊วยบาน”

“แต่เธอไม่อยากออกจากบ้าน“

ก็เลยส่งฉันมา พร้อมกับกล้องถ่ายรูปเก่าๆ ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก ฉันก็อยากเห็นดอกบ๊วยบาน

+

(ขอ+หน่อยนะคะ!)

ก้าวเดินมาตามเสียงเรียกของเจ้าเหมียว แต่พอเงยหน้าไป ก็พบกับเด็กสาวที่นั่งอยู่บนต้นไม้ ท่าทางดูไม่ได้เดือดร้อนอะไร

“คุณเป็นเจ้าของแมวตัวนี้หรอครับ?”

ฉันถามออกไปเสียงเรียบ เหมือนว่าทุกอย่างปกติดี แล้วก็อุ้มแมวขึ้นมาให้อีกคนได้เห็นชัดๆ

สีฟ้าครามติดอยู่มุมซ้ายของรูป ไม่ใช่ท้องฟ้า ไม่ใช่ทะเล ฉันลดมือที่ถือกล้องลงต่ำแล้วก้าวไปข้างหน้า

“…ดอกบ๊วยที่บานมากกว่าเดิม?”

ตอบเธอแบบไม่ได้คิดอะไรมาก ก็แค่บังเอิญเดินมาเจอ

“รุ่นพี่ฮายาเสะไม่หนาวหรอครับ“

ฉันหยิบกลีบดอกบนผมสีครามออก ทีละกลีบสองกลีบ ราวกับปัดใบไม้ออกจากขนแมว

(ดุ่มๆมาปักค่ะะ ><)

(องหยิงเอ่เอ๊ที)

(เอาไปเรย10หัวใจ😍)

ใบโค —— ˚.⋆𓂃𓊝

bsky.app/profile/daik...

(น่ารักสมกับเป็นมินามิจัง ไอดอลตัวน้อยมากค่ะTT)

(อร้าก น่ารักม้าก😭 เป็นกลิ่นกาแฟคั่วกับโกโก้นี่เอง!?)

(( ไดกิคุงกลิ่นเหมือนเมล็ดโกโก้กับเมล็ดกาแฟคั่วล่ะ o((>ω< ))o ))