เขามองเด็กชายตรงหน้าก่อนจะก้มมองปราสาททรายที่ดู .. เอียง ก่อนจะส่ายหัวไปมาเบา ๆ

“ ไม่เป็นไร แค่นี้ก็ดูดีแล้ว ”

ว่าแล้วก็จับปั้นจนเป็นทรงขึ้นมาแบบดี ๆ แม้จะเป็นการปั้นที่ .. ทุลักทุเล แต่ก็ดูดีไม่น้อย

เขาปัดทรายออกจากมือ ก่อนจะนั่งดูผลงานของเขาและคนตรงหน้าอย่างพิจารณา

สนุกดีเหมือนกัน

( ขอบคุณที่ให้เล่นด้วยเช่นกันค่า 🥺🫶🏻 )

เขามีคำพูดที่ดูดีกว่านี้แต่ปากกลับไม่พูดไปตามที่คิด ความจริงเขาก็จะพูดว่าสวยนั่นล่ะ

เพราะคนที่ใส่ชุดแบบนี้ไปไหนมาไหนต้องใช้ความกล้ามากแน่ เขาชื่นชมเรื่องนั้น

แม้จะไม่ได้พูดหรือแสดงออกอย่างชัดเจนก็ตาม

“ สึชิมะ ดันจิ— ” ตัดสินใจแนะนำตัวออกไปเพื่อทำลายความเงียบ

ลมหายใจถูกพ่นออกมาทางจมูกของดันจิ เหมือนจะถอนหายใจมากกว่า เขามองท่าทีที่ดูผ่อนคลายมากขึ้นของคนตรงหน้าก็ไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาอีก

น่ากลัว ... คำที่ได้ยินจนชินชา

ว่าแล้วฝีเท้าก็ก้าวเดินไปตามทางพร้อมกับคนด้านข้าง ดวงตาที่ยังใช้งานได้ก็มองไปที่บริเวณโดยรอบ

เขาหันกลับมามองคนที่เดินอยู่ด้านข้างอีกครั้ง

จะว่าไปแล้วก็ ...

“ ชุดนั่น .. ดูเข้ากันดี ”

( + )

เขามองขนมสลับกับคุณเจ้าของร้าน แววตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะพยักหน้าลงตอบรับ

“ ความจริงแล้วไม่จำเป็นก็ได้ แต่ขอบคุณครับ ”

แล้วเขาก็รับขนมมาจากคุณเจ้าของร้านและเก็บมันใส่เอาไว้ในกระเป๋าของตัวเอง

“ มีอะไรที่อยากให้ช่วยขนอีกไหมครับ ? ถ้าไม่มีแล้วผมขอตัว— ”

มือของเขาเองก็เริ่มก่อร่างทรายขึ้นมาตามที่อีกฝ่ายทำ เพราะไม่รู้จะทำยังไงเลยแอบดูว่าเขาทำยังไงแล้วลองทำตาม

มันไม่ได้แย่

คิ้วเลิกขึ้นอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายพูดประโยคนั้นออกมาก่อนที่สายตาจะหลุบลงมองไปที่ปราสาททรายที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา

“ ฉันไม่ได้เครียด ” เขาพูดปฏิเสธออกมา ซึ่งที่เขาไม่ได้เครียดก็เป็นความจริง

“ อย่างน้อยฉันก็จะไปส่ง เผื่อว่าจะเจอปัญหาแบบนี้อีก ”

อะไรก็เกิดขึ้นได้ ใครจะไปรู้หลังจากนี้มันอาจจะไม่จบแค่นี้ก็ได้ เพราะฉะนั้นการมีคนไปด้วยก็อาจจะดีกว่า

แต่อีกฝ่ายจะรับข้อเสนอไหมก็ไม่แน่ใจ คงต้องรอดูการตัดสินใจแล้วว่าจะเป็นไปตามที่ได้คาดคิดไว้หรือไม่

เขามองบุคคลที่เขาเพิ่งจะช่วยมาเมื่อครู่ ก่อนจะหันไปเหลือบมองกลุ่มคนเมื่อครู่ที่พ้นสายตาไปแล้วและหันกลับมามองอีกฝ่ายอีกครั้ง

“ ฉันไม่รู้ แล้วแต่ว่าจะเป็นสถานการณ์แบบไหน ” สิ่งที่เขาจะสื่อคือคงต้องรอดูหน้างานว่าจะเป็นการมีเรื่องในรูปแบบไหน

“ ที่ฉันแน่ใจคือพวกนั้นก็มีดีแค่ปาก แต่อ่อนปวกเปียก ” เขาพูดไปตามที่เห็น

“ อยากจะไปที่ไหน ? ” เขาถามขึ้น ไม่มีเจตนาแอบแฝง

( + )

เขาสังเกตเห็นคนกลุ่มนี้มาสักครู่แล้ว ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรมากจนกระทั่งมองเห็นคนที่อยู่ศูนย์กลาง—

ฝีเท้าก้าวเข้ามาทางด้านหลังของคนที่อยู่ศูนย์กลางโดยอัตโนมัติ ส่วนสูงที่เกินมาตรฐานชายสูงตระหง่านเหนือคนในกลุ่มทั้งหมด ใบหน้าเรียบนิ่งกับแววตาเฉียบคมหรี่ลง

“ ขอโทษด้วยที่ให้รอ ไปกันเถอะ ”

เสียงทุ้มพูดขึ้น เขาก้มลงเล็กน้อยเพื่อคุยกับคนที่อยู่ศูนย์กลางวงสนทนา แขนของเขายื่นออกมาเป็นนัย

เป็นคำเชิญชวนที่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้รับ เขาหันมองเด็กชายที่นั่งอยู่ด้านข้างและมองเขาด้วยดวงตาข้างเดียวที่ใช้งานได้

“ ...ฉันปั้นไม่เป็น ” แต่ถึงจะพูดแบบนั้นเขาก็ละมือจากบจจิแล้วหันมาทางอีกฝ่ายอย่างเต็มตัว

น่าแปลก เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาก่อร่างสร้างปราสาททราย แต่ในเมื่อมีการเชิญชวนเขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้

“ รบกวนสอนด้วย ”

เขาพยักหน้ารับรู้ถึงสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมาก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยให้กับคำถามที่ไม่คาดคิดว่าจะได้รับ

“ เปล่า แค่รู้สึกอยากออกมาตรงนี้ก็เท่านั้น ”

“ รับลมตอนกลางคืนก็ไม่แย่ ”

เพราะใบหน้าที่นิ่งเฉยทำให้ไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าสิ่งที่พูดมานั้นเป็นความจริงหรือไม่

ฝ่ามือยังคงลูบบจจิอยู่ต่อไป สังเกตได้ว่าเริ่มนิ่งแล้วเลยหันมองเจ้าของ

“ ถ้าอยากกลับตอนไหนก็บอก ฉันจะไปส่ง ” เพราะกลับคนเดียวอันตรายน่ะ