#แฉ่ว--
เด็กน้อยทำหน้าคิดตามอย่างขะมักเขม้นเมื่อมารดาเอ่ยถาม ส่วนผู้พ่อนั้นยังไม่มีชื่อในใจแต่กระนั้นเจ้าตัวก็พร้อมจะตามใจคนท้องและลูกสาวก่อนจะหันไปทางพี่ชายทั้งสองเมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่ายเอ่ยถามว่าตนสามารถพาทุกคนในบ้านไปเกาะแอตแลนติสโดยไม่พึ่งพาเรือได้หรือไม่ 'อา...ข้าคิดว่าข้าทำได้หนา'

"ข้าเดาว่าเด็กคนนี้โตต้องซนมากแน่ๆ" ฝาแฝดเผยรอยยิ้มก่อนจะก้าวมารับหน้าที่แทนหลานสาวที่ช่วยประคองคนรักของตนแล้วโอบเข้าหาอ้อมกอดเพื่อพากลับขึ้นฝั่ง

"ข้าเข้าใจ...แต่อย่างน้อยๆก็ขอให้ข้าได้กลับไปเยือนและแต่งงานที่นั่นสักครา" ฝาแฝดหันมาหาดั๊กคล้ายกับถามความเห็นของอีกฝ่าย

'จะปล่อยให้เจ้ากับลูกรอนานคงหนาวแย่....ท่านพี่อยู่ด้วยหรือ?' ลาร์คสวมกอดคนรักและลูกสาวก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อหันไปเห็นพี่ชายฝาแฝดทั้งสองที่ยืนโบกมือน้อยๆเพื่อทักทายรอแสดงความยินดีที่เจ้าตัวผ่านการทดสอบ "เช่นนั้นชาวแอตแลนติสคงมิต้องย้ายถิ่นฐานแล้วกระมัง?"

"อา...หน้ามืดตามัวปานนั้นข้ามิแปลกใจเท่าใด" ฝาแฝดส่ายหัวระอาใจก่อนจะถอยห่างจากตำแหน่งที่เคยยืนออกมาสามก้าวเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงสั่นจากใต้น้ำที่คาดว่าอีกไม่นานการทดสอบของลาร์คคงใกล้จะจบลงพร้อมกับชัยชนะ

"เรื่องตรีศูลน่ะช่างมันเถิดเดิมทีข้าก็มิได้พึ่งพามันบ่อยนักหรอกไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร" ฝาแฝดหัวเราะในลำคอก่อนจะเดินมาดูศึกใต้ที่กำลังดำเนินไปเพื่อทดสอบความสามารถแก่ผู้ถือครองอำนาจใหม่ "ว่าแต่เรื่องยูกานี่...ยังไงหรือ?"

"จอห์นล่ะ?" ฝาแฝดที่ยามนี้มีลวดลายเรืองแสงปรากฏบนผิวกายเหยียบย่างบนผืนน้ำราวกับเดินบนพื้นดินโดยไม่จมลงและเดินตีคู่มากับม้าตัวใสที่ไร้ความพยศ

"ข้าเพียงเป็นห่วงเจ้ายอดรัก...ยามนี้เจ้ากำลังแบกรับความเสี่ยงที่ตัวข้าก็ไม่อาจยื่นมือไปช่วยได้" ฝาแฝดเผยยิ้มเล็กๆแต่กระนั้นก็แฝงไปด้วยความไม่สบายใจคละเคล้าไปกับรอยยิ้มแล้วก้าวลงจากรถม้าด้วยเท้าที่เปลือยเปล่าแตะลงบนหาดทรายเพื่อเดินไปหาเป้าหมายที่รออยู่บนผืนน้ำ

"ข้านึกว่าเจ้าไม่อยากอยู่กับข้าเสียอีก...เห็นหนีไปหลบอยู่ในห้องแดเนียลอยู่หลายคราซ้ำยังให้หลานโกหกว่าไม่อยู่อีก" ฝาแฝดหัวเราะน้อยๆก่อนจะเผยคำตอบว่าตนจะอยู่ด้วยตราบเท่าที่อีกฝ่ายต้องการและวางคนรักให้นั่งลงข้างๆเพื่อความสบายตัว

มือหยาบขยับลูบศีรษะคนรักอย่างแผ่วเบาไร้เสียงปลอบโยนอย่างที่ควรจะเป็น หากแต่ว่าอ้อมกอดของออกัสท์ที่สวมกอดอยู่นั้นกระชับแน่นขึ้นก่อนร่างของเงือกหนุ่มจะถูกอุ้มขึ้นรถม้ามาโดยมีเรว์หันมาขอบคุณสหายทั้งสองที่ช่วยดูแลคนรักให้และมุ่งตรงกลับบ้าน "อยากแช่น้ำก่อนขึ้นเรือนหรือไม่?"

ฝาแฝดที่เห็นดวงหน้าคนรักเคล้าคราบน้ำตานิ่งงันไปชั่วขณะก่อนจะเปิดประตูรถม้าและอ้าแขนรอรับยามที่อีกฝ่ายก้าวมาหาแล้วสวมกอดเอาไว้ "เกิดอะไรขึ้น? บอกข้าได้ไหม?"

ฟิลลิปส์ก้มมองนาฬิกาพกในมืออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพับมันลงและเก็บใส่กระเป๋าเมื่อใกล้ถึงเวลาที่ต้องส่งลูกเป็ดคืนสู่เจ้าของเดิมกระทั่งรถม้าแล่นมาจอดที่เรือนของตน ทว่าเพียงไม่กี่อึดใจก็มีเสียงฝีเท้าของม้าหนุ่มควบตะบึงมาแต่ไกลเพื่อทำเวลาและหยุดลงที่เรือนของฟิลลิปส์พร้อมกับเจ้าของที่ก้าวลงมาจากรถด้วยเครื่องแต่งกายที่ไม่เรียบร้อยซ้ำยังมีกลิ่นยาสูบส่งกลิ่นฉุนจมูกทำเอาดั๊กเบ้หน้าใส่ "...ข้ามาช้าไปหรือไม่?"

"ชาวแอตแลนติสเมื่อไม่ได้อยู่ในถิ่นฐานหรือไร้สร้อยคริสตัลของเมืองบาดาลพวกเขาก็มิต่างจากมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งดักลาส...เจ้าควรทำใจไว้" มือหยาบลูบแผ่นหลังที่สั่นเทาจนน่าสงสาร หากแต่ไม่นานร่างของดั๊กก็ถูกลาสเซนดึงเข้ามาสวมกอดเพื่อปลอบโยน "เช็ดหน้าเช็ดตาเถิดประเดี๋ยวเจ้าแฝดกลับมาเห็นเจ้าร้องไห้ฟูมฟามเช่นนี้เมืองอังกฤษคงจมอยู่ใต้น้ำเป็นแน่"

"มีเหตุอันใดถึงต้องรีบไปด้วยเล่า" ลาสเซนหัวส่ายระอาในความเอาแต่ใจของน้องไม่แท้ก่อนจะจัดเตรียมรถม้าให้ตามที่ต้องการและขึ้นม้าตามไปด้วยกัน

ฝาแฝดหันไปมองสหายที่เดินมารับคนรักของตนก่อนจะขยับปากขมุบขมิบไร้เสียงโดยมีฟิลลิปส์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจและทิ้งท้ายด้วยการหอมแก้มเจ้าลูกเป็ดอีกหลายครา "ประเดี๋ยวข้ากลับมารับหนา"

"ประเดี๋ยวข้าจะแวะไปส่งเจ้าที่บ้านฟิลลิปส์ก่อน แล้วก็...อย่าไปเดินเถลไถลที่ไหนคนเดียวเล่าเข้าใจไหม" เรว์หันมากำชับคนรักขณะแต่งตัวให้ตนเองจนเสร็จพลางจ้องคนรักอีกคราเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพยักหน้ารับและทำตามโดยง่ายนั่นทำให้แฝดทั้งสองนึกครึ้มอยากฝากฝังให้ฟิลลิปส์และลาสเซนช่วยดูแลดั๊กอย่างใกล้ชิด

ฝาแฝดมีท่าทีอ้ำอึ้งอยู่ครู่ก่อนจะพยักหน้ารับในที่สุด "ข้าอาจจะมารับเจ้าค่ำๆหน่อยหนา..."

"ข้าเกรงว่างานรื่นเริงเช่นนี้จักทำให้เจ้าเหนื่อยล้าจนเกินไป...เจ้าไม่ไปจะดีกว่าหนา" ฝาแฝดเอ่ยปฏิเสธโดยอ้อมแทนเพื่อไม่ให้คนรักต้องคิดมากเช่นเดียวกับสีหน้าของหลานสาวที่ดูโล่งใจขึ้นมาถนัดตา

"ก็แค่ถูกเรียกเข้าวังด้วยเรื่องไร้สาระ...เห็นว่าจะจัดงานเดบูตองต์ให้หลานสาวในสัปดาห์หน้า" ฝาแฝดถอนหายใจด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดขึ้นเป็นเท่าตัวพร้อมกับหยิบจดหมายเชิญส่งให้คนรักได้ดู "ตาแก่นั่นเลือกเวลาได้ถูกเหลือเกิน"

เงือกน้อยที่ได้ยินรีบโบกไม้โบกมือขออาสาจะพาน้าดั๊กไปเดินเล่นอย่างแข็งขันจนผู้ถูกชวนได้แต่จำนนในความสดใสของหลานสาวและเดินตามกันไป แต่เมื่อก้าวขาไปได้ครึ่งทางเดินก็พบว่าฝาแฝดทั้งสองกำลังตรงดิ่งมาทางนี้เช่นกัน สีหน้าเคร่งเครียดและหงุดหงิดใจฉายชัดบนใบหน้าหากแต่ไม่นานก็พลันสลายกลายเป็นรอยยิ้มเมื่อเจอหน้าคนรัก "ตื่นแล้วหรือ? หลับสบายดีหรือไม่?"

มินนี่จูงมือมารดาให้เดินมาหยุดยืนหน้ากระจกบานใหญ่ก่อนจะช่วยจัดแจงให้ชายผ้าประกายระยิบระยับสยายออก แม้ว่าการช่วยเหลือนั้นจะทำให้ตนเองสะดุดล้มหน้าคว่ำแล้วผละมาค้นกล่องมณีหาตราตระกูลวอล์คเกอร์ที่แดเนียลเคยใส่ไปงานประมูลส่งให้มารดากลัดที่อก "ท่านพ่อยิ้มไม่หุบแน่เชื่อข้าเถิด!"

มินนี่ที่กำลังเก็บข้าวของกลับเข้าที่หันมาพยักหน้ารัวๆเห็นด้วยกับน้าตนเอง "ข้าก็คิดเช่นเจ้าค่ะ! ท่านพ่อต้องชอบมันมากแน่ๆเพราะชุดนี้สวยเหมือนหางท่านแม่มิมีผิด"

"ข้าขอโทษด้วยที่มารบกวนเจ้าแต่...ดั๊กหลับอยู่หรือ?" ฝาแฝดเลิกคิ้วน้อยๆพลางเดินอ้อมโซฟามามองคนรักอยู่ครู่ก่อนจะก้มจูบหน้าผากที่โผล่พ้นหมอนแล้วจึงขอตัวกลับไปทำงานของตนเองโดยทิ้งท้ายให้ความเห็นว่าแดเนียลควรระวังเรื่องชุดที่เจ้าตัวสวมใส่

เจ้าของมือน้อยๆที่กำลังสนุกสนานกับการหยิบจับเครื่องประดับเลอค่ามาทาบตัวมารดาเพื่อวัดความงามพลันหยุดชะงักพร้อมกับดวงตาสีน้ำทะเลเรืองเป็นสีม่วงก่อนจะหันมาหาน้าตนเองเพื่อบอกเล่าในสิ่งที่สัมผัสได้ผ่านความสามารถพิเศษ "ท่านลุงเดินตามหาน้าดั๊กอยู่ล่ะ"

"ไม่ต้องเป็นห่วงหนาข้าจักดูแลเจ้าเอง" มือหนาประคองดวงหน้าเงือกหนุ่มก่อนจะเผยรอยยิ้มรักใคร่แล้วหันมาพูดเรื่องนัดหมายเวลาที่จะออกเดินทางเพื่อให้คู่รักอีกคู่ได้เตรียมตัวไว้เมื่อสิ้นธุระจึงพาดั๊กกลับบ้านไปพักผ่อน