Zodat we Trump, na alle andere duistere epitheta die hij al op zijn naam bracht, nu ook een 'maffiamaatje' mogen noemen.

dreiging het hele eiland voor de VS in te palmen is ‘Smilla’s gevoel voor sneeuw’ na tientallen jaren opnieuw actueel. Met al zijn feilen blijft het een opmerkelijk boek.

rol van een vrouwelijke superheld, vanwege de morele inslag of juist de meeslepende vaart van het verhaal? Van alles een beetje, waarschijnlijk – hoe wisselvallig dat amalgaam tenslotte ook uitpakt. Romans over de Groenlandse problematiek zijn er tenslotte niet te over – en met Donald Trumps

hem, in plaats van andersom. Onmogelijk is zo’n verschuiving niet, maar de obstakels zijn formidabel en taai. ‘Smilla’s gevoel voor sneeuw’ is daar een duidelijk voorbeeld van.
Die ongewisheid heeft het succes van het boek niet in de weg gestaan. Vanwege de originaliteit van het thema, vanwege de

uitlopen doet vermoeden dat hij zelf op den duur ook niet meer wist wat hij met het plot aan moest.
Literaire genres hebben nu eenmaal hun wetten, en wie die naar zijn eigen wensen probeert bij te buigen moet goed weten waaraan hij begint. Voor de auteur het beseft legt het genre zijn wil op aan

kritiek waarmee het boek leek te beginnen gaandeweg plaats voor een James-Bondachtige fantasie, gekruid met de nodige natuurmystiek. Dat komt de spanning van het boek ten goede, maar niet de geloofwaardigheid, laat staan het maatschappijkritische gehalte ervan. Het open einde waarop Høeg het laat

in het Deens is.’ Van probleemkind ontwikkelde ze zich tot een zelfbewuste professional, die in de loop van het boek steeds meer supervrouw-achtige trekken krijgt.
Op haar turbulente en vaak gewelddadige zoektocht, die haar op een onderzoeksschip tenslotte op Groenland zelf brengt, maakt de sociale

racisme dat dáár weer uit voortkwam. ‘Maar u begrijpt zeker wel – als je uit Groenland komt en in de bijstand zit…’
Nu is Smilla zelf ook niet de gemakkelijkste. ‘Je zegt niet graag sorry in het Groenlands,’ zo merkt ze in deze, in de eerste persoon geschreven roman op. ‘Ik heb nooit geleerd wat het

expedities naar Groenland, verzwegen ongelukken en suspecte experimenten op de bevolking aldaar. De constante in het verhaal is Smilla’s (en Høegs) verontwaardiging over de Deense minachting voor de Inuit-bevolking van het gekoloniseerde eiland, de verloedering die daarvan het gevolg was en het

valt van een dak, maar de half-Groenlandse Smilla Jaspersen, die zichzelf een tweede moeder van het verwaarloosde kind voelt, vertrouwt het niet. Was het wel een ongeluk? De sneeuwsporen op het dak wijzen in een andere richting.
Dan begint een zoektocht die Smilla op het spoor brengt van verdachte

Neenen, @Trouw. Het is niet 'om'. Het is 'vanwege'. Cursusje Nederlands, misschien?

Dat klopt - en dat is precies het probleem. Maar we hoeven daarin niet mee te gaan. Ook niet in de terminologie, die ons zo verleidelijk maar ongemerkt in zijn manier van denken trekt.

Nee, het woord 'accoord' is vrijwel geheel verdwenen. Er wordt geen onderscheid gemaakt tussen fatsoen en onfatsoen. Men zwicht eenvoudigweg voor het maffia-taalgebruik van Trump c.s.

'Vroeger werd de schoolloopbaan [...] bepaald door klasse [...]. Onrechtvaardig, maar niet krenkend. [Nu] heeft iedereen de plicht te slagen. Als je faalt is het je eigen schuld.’

Al decennia geleden beschreef René Girard hoe bij het wegvallen van sociale grenzen ongelijkheid onverdraaglijk wordt.

het ging trok ik zonder te kijken mijn zakdoek uit mijn broekzak,’ zo vertelt hij. En dan ziet hij, als afsluiting, hoe de dode ‘door mijn handbeweging onder de confetti zat, piepkleine stukjes feestpapier die zijn lijkwade bespikkelden met duizenden kleurtjes.’