Maar toch: de personages zijn bont, de dialogen spits, het tempo ligt hoog, er is de permanente suggestie van seks, er hangt altijd geweld in de lucht. En op 120 pagina's ben je er vanaf.

Ik weet zeker dat als je op school pubers zou verplichten om 'The Big Sleep' te lezen, ze dat allemaal met plezier zouden lezen en analyseren bovendien. Langs de andere kant wordt bij mij thuis elke dag bewezen dat ik totaal niets van pubers begrijp, dus waarschijnlijk is dat helemaal fout.

Gisteravond, mopperend en zuchtend, voor de ontelbaarste keer, 'The Big Sleep' beginnen lezen. Uiteindelijk te laat gaan slapen omdat er steeds nog één hoofdstuk gelezen moest worden. Wat een boek. Alleen al de scène met de stervende generaal in de broeikas vol orchideeën kan ik 100 keer lezen.

Maar er zijn enkele boeken die ik áltijd wel wil lezen. 'Catch-22', maar da's een stevige kluif, en al wat ik nodig heb is een klein duwtje in de rug, iets kort en makkelijk maar steengoed en intents, om me door deze bui van leeslethargie te helpen. Het panacee: Raymond Chandler.