หญิงสาวมองกระป๋องในมือคนตรงหน้า

“โห กินเข้มเหมือนกันนะคะเนี่ย”

และยิ้มแป้นให้อีกครั้ง

“เราฮายะเสะ นานะปี2ห้องCค่ะ”
“พอดีเราเห็นคุณยึกยักอยู่นาน กลัวไม่ได้สักที”
“ถึงจะบู่มบ่ามไปหน่อย แต่ก็ได้เครื่องดื่มมานะคะ”

“อ่ายินดีที่ได้รู้จักค่ะ แล้วคุณ..”

เธอถามกลับบ้าง

(จัดไปค่า🔥 ฮื่อๆขอบคุณที่เอ็นดูนานะนะคะ พี่ฮิคาริก็อย่างเท่เลยค่ะ🔥)

เธอเงยหน้ามายิ้มให้คนตรงหน้า แล้วก็ลุกให้เขาได้เข้าไปหยิบเครื่องดื่มของเจ้าตัว

"อืม งั้นเดี๋ยวเราลองช่วยดูค่ะ"

เธอคุกเข่าลงไปกับพื้นแล้วใช้มือลอดเข้าช่องเครื่องดื่มดู

"โอ๊ะๆ เหมือนจะโดนกระป๋องแล้วนะคะ แต่สะกิดยังไงก็ไม่ออก"
"เหมือนมันหมุดอยู่ในเครื่องอยู่ดี"

ดูท่าตอนนี้ทั้งสองคนจะเหมือนโจรขโมยเครื่องดื่มกันไปมากกว่าเดิม เริ่มมีคนเดินผ่านมาบ้างแล้ว แต่นานะก็ไม่ย่อท้อ

กึก! กึ่ง!

ในที่สุด เครื่องดื่มก็หล่นลงมาสักที

"เย่! คุณหยิบได้เลยค่ะ ชัยชนะเป็นของคุณ"

+

(ไว้เดี๋ยวพานานะแวะไปเล่นกับฮิคาริซังอีกนะคะ👋 ขอบคุณที่มาบวกกันนะคะ)

(ไม่เป็นไรเลยค่ะๆ)

"โอ๊ะ! ถ้าอย่างงั้นลาก่อนนะคะ ลูกพี่ฮิคาริ"
"ไว้เจอกันอีกนะคะ"

นานะโค้งให้อีกคน ระหว่างที่ดูหลังไหวๆของเขาจากไปเรื่อยๆ สงสัยคงจะรีบมากๆจริงๆ แต่อย่างน้อยก็ได้รู้จักคนใหม่ๆล่ะนะ แถมได้เค้กกลับไปเป็นของหวานหลังอาหารอีก วันนี้ช่างโชคดีเสียจริง

"อาโออิซังต้องระวังนะคะ อย่าไว้ใจคนที่รู้จักกันเป็นครั้งแรกไวขนาดนี้สิคะ"

นานะกลั้นยิ้มก่อนที่จะพูดต่อ

"แล้วถ้าเราเป็นปีศาจขึ้นมา เราอาจจะสาปอาโออิซังก็ได้นะคะ"

ว่าแล้วนานะก็ทำมือเหมือนผีที่กำลังหลอกเด็ก

คึก! นานะกลั้นขำ ดูเหมือนคำตอบจะโดนใจเธอ ดูไม่ผิดจากที่เดาไว้เท่าไหร่ เธอก็ไม่คิดว่าคนที่พึ่งเคยเห็นเธอครั้งแรกในเมื่อกี้จะรู้สึกสบายใจกับเธอได้ขนาดนี้

ถ้าเป็นคนอื่นเธอคงรู้สึกแปลกๆแล้วปลีกตัวหนีไปแล้ว แต่มิโอะทำให้เธอรู้สึกว่าเหมือนกำลังได้ดูแลพิกซี่ตัวน้อยอยู่เลย

"แล้วอาโออิซังดูแลตัวเองได้เหมือนกันใช่ไหมคะ"
"คุณพ่อของอาโออิซังอาจจะเป็นห่วงอาโออิซังก็ได้นะคะ"

+

วิเคราะห์ไปเธอก็คิดไม่ออกอยู่ดี

"งั้นแสดงว่าชอบเรียนวิทย์มากๆเลยใช่ไหมคะ"
"เราขอเดาเล่นๆว่า อาจจะอยากทำงานที่เกี่ยวกะสายชีววิทยาไหมคะ"

ไหนๆอีกคนก็ดูจะชอบพูดเรื่องนี้แล้วเธอก็อยากรู้ว่าเขาจะสนุกกับเรื่องนี้มากกว่ากิจกรรมที่ต้องทำอยู่ในตอนนี้แค่ไหน

นานะโค้งให้ยูโตกลับ แล้วยิ้มให้

"ฮ่าๆ ไม่หรอกค่ะอิชิอิซัง คนเราก็ต้องดึงศักยภาพที่ตัวเองถนัดออกมาแก้ปัญหาตรงหน้าก่อนอยู่แล้วค่ะ"
"อืมจะว่าแปลกก็แปลกจริงๆนั่นแหละนะคะ"

"ถ้าเราวาดต่อจากรูปสองอย่างนี้ได้"
"เราคงเป็นอัจฉริยะด้านศิลปะไปแล้วล่ะมั้งคะ"

เธอคิดหนักไม่ต่างจากอีกคน

"อืมแต่ตรงระยะโคจรก็มีตรงนี้ที่เหมือนจมูก ส่วนไมโตรคอนเดรียเส้นโค้งก็ไปด้วยกัน"

+

แต่แปลกที่นกไม่ยอมออก เพียงแต่ขยับตัวก็เท่านั้น

"อืม ชินคนซะด้วย ไม่แปลกใจทำไมถึงยังอยู่บนหัวรูปปั้นซังได้"
"นกน่าจะกลัวเสียงดัง เราขอตบมือดังๆไล่ได้ไหมคะ"

เธอเริ่มทำสีหน้าจริงจังขึ้น ในตอนที่ถามอีกคน

"ฮ่าๆๆๆๆ!"

แทนที่จะทำตามคำขอของอีกคนเธอเลือกที่จะขำเสียก่อน เธอทั้งเอามือกุมท้องแล้วก็เอามือปิดปาก เธอขำเสียจนมีเสียงครืดคาดอย่างกะลูกหมู

"คึก! ขอโทษที่ขำนะคะรูปปั้นซัง"
"แต่มันอดไม่ได้จริงๆ"
"มาค่ะเดี๋ยวเราช่วย"

ว่าแล้วเธอก็เดินเข้าไป แต่ก็ยังพยายามที่จะกลั้นขำอยู่ดี เธอยื่นมือไปบนนกทั้งสองที่อยู่บนหัวของอีกคน

"เอ้านี่ไปได้แล้ว ผมรูปปั้นซังไม่ใช้รังพวกเธอนะ"

(ขอบวกด้วยนะค้าบ👋)

เด็กสาวเดินเตร็ดเตร่มาเรื่อยๆ จู่ๆก็สังเกตเห็นใครสักคนที่กำลังทำท่าทางแปลกๆ

"โอ๊ะ! รูปปั้นหนิ สวัสดีค่ะเจ้ารูปปั้น"
"ทำไมมาอยู่ตรงนี้คะเนี่ย"

เธอทักทาย แต่ก็ไม่ทิ้งความขี้เล่นของตนเอง พอสังเกตเห็นขวดชาที่นอนอยู่บนพื้น ก็หยิบขึ้นมาถือไว้ให้